...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๙...
...“ จงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่อย่าได้
มักง่ายในการใช้ชีวิต ” ชีวิตที่เรียบง่าย
นั้นเป็นไปโดยหลักแห่งความพอเพียง
ในการเลี้ยงชีวิต ยังคงทำกิจตามบทบาท
และหน้าที่ของตน มีความอดทน ขยัน
ขันแข็ง มีระเบียบวินัยของชีวิต
เพียงแต่จิตนั้นไม่ทะเยอทะยานอยาก
ฟุ้งเฟ้อไปมากกว่ากำลังของตนเอง
ที่มีอยู่ ทำให้ชีวิตนั้นมีความสงบสุข
ไม่ทุกข์กับการดิ้นรนเพื่อสนองตอบ
ตัณหาความอยากของตนเอง
...ส่วนการมักง่ายในการใช้ชีวิตนั้น
เกิดมาจากจิตที่เกียจคร้านทอดทิ้ง
ธุระที่ตนนั้นพึงกระทำ ไม่ยอมทำตาม
บทบาทและหน้าที่ของตน ไม่มีความ
ขยันและอดทน เป็นคนไม่มีระเบียบ
วินัยของชีวิต ไม่รู้จักคิด คิดไม่เป็น
เพราะไม่มีวิจารณญาณ ต้องการเพียง
ตอบสนองตัณหาความอยากของ
ตนเอง ขาดซึ่งจิตสำนึกต่อส่วนรวม
ทำแต่ในสิ่งเป็นประโยชน์แก่ตน
เพียงอย่างเดียว ถ้าตนไม่ได้รับ
ผลประโยชน์ตอบแทน จะไม่ลงมือ
กระทำ ไม่สนใจสังคมรอบข้างว่า
จะมีผลกระทบอย่างไร จิตใจมักจะ
คับแคบเห็นแก่ตัว
...คนที่ขี้เกียจมักง่ายนั้น มักจะอ้างว่า
ตนเป็นผู้ปล่อยวาง ใช้ชีวิตอย่าง
เรียบง่าย เพราะเขาไม่อยากขวนขวาย
ทำกิจของตนที่ต้องพึงกระทำ ดั่งคำ
ครูบาอาจารย์ได้กล่าวสอนไว้ให้
พิจารณา...
...จงอยู่อย่างเรียบง่าย แต่อย่าอยู่
อย่างมักง่าย
...จงพยายามปล่อยวาง แต่อย่าได้
ทอดทิ้งธุระ
...จงพูดแต่สิ่งที่ดี แต่อย่าดีแต่พูด
จงลงมือทำด้วย
...จงอยู่อย่างไร้รูปแบบ แต่อย่าไร้ซึ่ง
ระเบียบวินัย
...เมื่อมีระเบียบวินัยต่อชีวิต กฎกติกา
ก็ไม่ต้องกำหนด
...ความเจริญในธรรมทั้งหลาย เกิดได้ด้วย
กุศลจิต
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๔...
