ผู้เขียน หัวข้อ: ...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐...  (อ่าน 132 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐...

...เมื่อไหร่ที่เราคิดว่า การปฏิบัติธรรมนั้น
ทำให้เราฉลาดขึ้น ทำให้เราบริสุทธิ์ขึ้น
ขณะนั้นเรากำลังหลงทาง หลงตัวเอง
เพราะมันกำลังก่อเกิดอัตตา มานะทิฐิ
การถือตัวถือตน โดยเราไม่รู้ตัวขึ้นมา
ทุกขณะ นานวันไปมันจะมีมากขึ้น
ยากที่จะแก้ไขได้...
...คนโง่เขลา
จะร่อนเร่ไปแห่งใด
จะดิ้นรนไปถึงไหน
จะแสวงหาสิ่งใด
จะทะยายอยากไปทำไม
...คนโง่เขลา
หลงพอใจกับการเดินทาง
แสวงหาหนทางในโลกีย์สุข
หลงติดกับทุกข์แห่งภาพมายา
...ฉันคือคนโง่เขลา
ที่ผ่านมานั้นฉันหลงทาง
พ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหา
ใจนั้นอ่อนแอและอ่อนไหว
ฉันจึงได้เป็นอยู่เช่นนี้
...ฉันคือคนโง่เขลา
เป็นคนโง่เขลาที่ดื้อรั้น
เป็นคนโง่ที่อวดฉลาด
จึงสูญเสียโอกาสอันดีไป
...แต่คงจะไม่สาย
ที่จะปรับปรุงแก้ไข
พรุ่งนี้ ฉันคงจะเห็นความโง่เขลา
ในจิตใจของฉันเพิ่มขึ้น...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๖๔...