...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๒๕...
...ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น ล้วนมีที่มาและ
มีที่ไป มีเหตุและปัจจัยในการเกิดขึ้น
ตั้งอยู่ แล้วดับไป มีการเสื่อมสลาย
ไปตามกาลเวลา มิอาจจะตั้งอยู่ได้
นานตลอดไป บุคคลจึงควรทำใจ
ให้รับกับสภาพที่จะแปรเปลี่ยนไป
ทั้งหลายนั้นให้ได้ อย่าไปยึดติดกับ
สิ่งเหล่านั้นจนมากเกินไปกับภาพ
แห่งอดีตทั้งหลายที่ได้จดจำมา
เพราะกาลเวลานั้นได้ผ่านเลยไป
สิ่งทั้งหลายย่อมแปรเปลี่ยนตาม
ซึ่งเราไม่อาจห้ามไม่ให้มันเปลี่ยน
แปลงไปไม่ได้
...เพราะทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ย่อม
เป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์
คือความไม่เทียงแท้ ที่นำมาให้เกิด
ความทุกข์ทั้งหลาย เพราะไม่อาจจะ
เข้าไปยึดถือให้มันคงสภาพอยู่เช่นเดิม
ตลอดไปได้ เพราะทุกอย่างย่อมจะ
เปลี่ยนแปลงไป ไม่มากไม่น้อยตาม
ระยะเวลา...
...กาพย์ยานี ๑๑ กระทู้ธรรม...
...รวี..........ที่เคยร้อน
มาเย็นอ่อนเพราะแสงธรรม
...สัจจะ......ยังคงนำ
ในความคิดมิเปลี่ยนแปลง
...ผู้ที่.........เคยรู้จัก
ย่อมตระหนักในความแรง
...ลดละ......เมื่อพบแสง
ความสว่างในทางธรรม
...อัตตา......คือทิฏฐิ
ที่ดำริให้ตกต่ำ
...ความชั่ว...เข้าครอบงำ
เพราะตัณหานั้นพาไป
...ความเลว...ที่พลาดผิด
เกิดจากจิตที่หลงใหล
...ทั้งหลาย...เกิดจากใจ
ไม่มีธรรมมานำทาง
...ขอบคุณ...ศาสนา
ที่นำพาแสงสว่าง
...ธรรมะ......สอนละวาง
ออกจากห้วงแห่งวังวน
...ช่วยเตือน..จิตสำนึก
ความรู้สึกและเหตุผล
...สติ..........รู้ทั่วตน
ก้าวเดินไปในสายธรรม...
...รวีสัจจะผู้ที่ลดละอัตตา
ความชั่วความเลวทั้งหลาย...
...ขอบคุณธรรมะช่วยเตือนสติ...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๓ ธันวาคม ๒๕๖๔...
