ผู้เขียน หัวข้อ: ...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๕๒...  (อ่าน 214 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๕๒...

...“ จงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่อย่าได้
มักง่ายในการใช้ชีวิต ” ชีวิตที่เรียบง่าย
นั้นเป็นไปโดยหลักแห่งความพอเพียง
ในการเลี้ยงชีวิต ยังคงทำกิจตามบทบาท
และหน้าที่ของตน มีความอดทน ขยันขันแข็ง
มีระเบียบวินัยของชีวิต เพียงแต่จิตนั้นไม่
ทะเยอทะยานอยาก ฟุ้งเฟ้อไปมากกว่า
กำลังของตนเองที่มีอยู่ ทำให้ชีวิตนั้นมี
ความสงบสุข ไม่ทุกข์กับการดิ้นรนเพื่อ
สนองตอบตัณหาความอยากของตนเอง
...ส่วนการมักง่ายในการใช้ชีวิต นั้นเกิดมา
จากจิตที่เกียจคร้านทอดทิ้งธุระที่ตนนั้นพึง
กระทำ ไม่ยอมทำตามบทบาทและหน้าที่
ของตน ไม่มีความขยันและอดทน เป็นคน
ไม่มีระเบียบวินัยของชีวิต ไม่รู้จักคิด คิดไม่เป็น
เพราะไม่มีวิจารณญาณ ต้องการเพียงตอบ
สนองตัณหาความอยากของตนเอง ขาดซึ่ง
จิตสำนึกต่อส่วนรวม ทำแต่ในสิ่งเป็นประโยชน์
แก่ตนเพียงอย่างเดียว ถ้าตนไม่ได้รับผลประโยชน์
ตอบแทน จะไม่ลงมือกระทำ ไม่สนใจสังคม
รอบข้างว่าจะมีผลกระทบอย่างไร จิตใจมัก
จะคับแคบเห็นแก่ตัว
...คนที่ขี้เกียจมักง่ายนั้น มักจะอ้างว่าตน
เป็นผู้ปล่อยวาง ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย
เพราะเขาไม่อยากขวนขวายทำกิจของตน
ที่ต้องพึงกระทำ ดั่งคำครูบาอาจารย์ได้
กล่าวสอนไว้ให้พิจารณา...
...จงอยู่อย่างเรียบง่าย แต่อย่าอยู่อย่างมักง่าย
...จงพยายามปล่อยวาง แต่อย่าได้ทอดทิ้งธุระ
...จงพูดแต่สิ่งที่ดี แต่อย่าดีแต่พูด จงลงมือทำด้วย
...จงอยู่อย่างไร้รูปแบบ แต่อย่าไร้ซึ่งระเบียบวินัย
...เมื่อมีระเบียบวินัยต่อชีวิต กฎกติกาก็ไม่ต้องกำหนด
...ความเจริญในธรรมทั้งหลาย เกิดได้ด้วยกุศลจิต

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๐ มกราคม ๒๕๖๕...