เมื่อประมาณปี2537 ผมได้ไปที่วัดบางพระแล้วไปที่กุฎิของหลวงพี่แป๊ว
ในวันนั้นผมได้สักน้ำมันโดยได้สักแม่ทัพที่กลางหลังต่อจากยันต์แปดทิศ
และผมได้เข้าไปหาหลวงพ่อให้หลวงพ่อเป่าหัวให้พร้อมทั้งได้บูชาพระบูชารูปหลวงพ่อเนื้อทองเหลืองขนาด 3 นิ้วมาด้วย
หลังกลับถึงบ้านผมก็ได้ตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนทั้งชายและหญิงประมาณ 7-8 คนพอชักเริ่มมึนๆ ก็มีเพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นมาว่า
เฮ้ย...หลวงพ่อเปิ่นเก่งจริงหรือปล่าววะ ผมได้ยินดังนั้นใจมันฮึกเหิมขึ้นมาเลยครับเลยบอกกลับไปว่าเดี๋ยวพวกเองคอยดู
ผมก็ขอมีดปอกผลไม้ที่เพื่อนผู้หญิงกำลังปอกมะม่วงกินอยู่ พอได้มีดแล้วก็ถือไว้ในมือพนมว่าคาถาปลุกว่า...พระพุทธังรักษา พระธัมมังรักษา พระสังฆังรักษา.....(เป็นต้น)
เมื่อว่าคาถาเสร็จผมก็เอามีดมาเฉือนที่แขนประมาณ 30 กว่าครั้ง ซึ่งในขณะที่ทำผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ซึ่งก็คือของขึ้นนั่นเอง
และเมื่อเฉือนเสร็จก็เอามือปาดที่รอยเฉือนซึ่งมีเลือดออกซิบเป็นยางบอนซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ และเพื่อนๆทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ตกตะลึงกับเหตุการณืที่เกิดขึ้น
และเหตุการณ์นี้เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ผมเจอมากับตัวและเชื่อโดยสนิจใจถึงความขลังและศักดิ์สิทธิ์ของอักขระเลขยันต์ ....ผมขอบูชาคุณของหลวงพ่อด้วยใจครับ
