ขอบคุณท่านโจมากครับ
ชีวิตของคนเราจะต้องมีช่วงหนึ่งที่จะต้องล้มกันทุกคน แต่ละคนจะมีวิธีลุกขึ้นมาใหม่ไม่เหมือนกัน และระยะเวลาที่ใช้ก็ต่างกัน
เวลาผมล้ม สิ่งที่ผมรู้สึกคือเสียใจ ใจหดหู่ แต่ผมจะพยายามดึงใจ พยายามดึงใจ และพยายามดึงใจ มาไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ทำใจให้เป็นสมาธิ ประคองสติไว้ให้นานที่สุด ถึงมันจะยากเพียงใดผมจะต้องทำให้ได้ เพราะนี่คือชีวิตของผมครับ
เวลาผมล้ม ผมจะคิดถึงพ่อ แม่ และย่าเสมอ บุคคลที่ผมจะคิดถึงต่อมาคือพระเดชพระคุณหลวงปู่สด วัดปากน้ำ ,พระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย และคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง วัดพระธรรมกาย เพราะท่านสอนอะไรผมหลายอย่างทีเดียวครับ
หากผมล้มเพียงคนเดียว หัวใจพ่อและแม่ของผม คงจะล้มตามไปด้วย ผมจึงบอกกับตัวเองว่าเราจะต้องเข้มแข็ง ถึงมันจะยากแค่ไหน เราต้องทำให้ได้
ไม่มีอะไรจะบอกมากไปกว่านี้ แต่จะบอกกับน้องรักว่า "สู้ๆนะครับ"
ขอบคุณอีกครั้งครับ
