คน แรกที่...ขึ้นเปิดไฟกุฏิใหญ่...นั่งดูห่างๆ...ลพ.เปิ่นฉันอาหารเช้า...จน เสร็จ...แล้วท่านก็กวักมือเรียกผม...ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม...แล้วครอบฯ ให้ผม...ไม่อยากเห็นเลยว่าเป็นครั้งสุดท้าย....ผมเองไปได้สนิทพูดคุยกับ ลพ.เปิ่น เหมือนลูกศิษย์เก่าแก่หลายท่าน แต่มีความรู้สึกว่า...ท่านคงรอผมอยู่เป็นลูกศิษย์คนสุดท้าย...ผมนึกถึง ท่านทีไร หรือได้ยินเสียง ลพ.เปิ่น...ก็น้ำตาคลอเบ้า...(คงเหมือนศิษย์อีกหลายๆ คน...พลานุภาพ...ครับ)...ความรู้สึกนี้ยากที่จะอธิบาย...
อ่านมาตลอดจนจบ บรรทัดที่ผมคัดลอกมา ผมอ่านแล้วขนลุกเลยครับ
กราบนมัสการและน้อมลำรึกครูบาอาจารย์ครับ
ขอบคุณท่านผู้การที่เสียสละเวลาเล่าเรื่องราวต่างๆให้น้องๆได้ฟังด้วยครับ
