กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 31 ต.ค. 2552, 07:44:13
-
:059:ชีวิตคือการเดินทาง
เพื่อสร้างกุศลกรรม สั่งสมบารมี
ด้วยจิตสำนึกแห่งคุณธรรม
ปรารถนาไปถึงซึ่งความพ้นทุกข์
ฝันไว้ไกลและต้องไปให้ถึง
ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติก็ตาม
จะพยายามก้าวไปข้างหน้าไม่หยุดยั้ง
สั่งสมกำลังให้เป็นอินทรีย์
ฝันที่มีคงไม่ไกลเกินจริง......
.........................
:059:ไปในที่ ที่เขาต้องการให้ไป
พักอยู่อาศัย แล้วใจเป็นสุข
ใจไม่เป็นทุกข์ ทุกอย่างย่อมสบาย
ขอให้สถานที่นั้น มีความเจริญในธรรม
งอกงามเพิ่มพูน ก็เป็นบุญกุศลขแงตัวเรา...
.....................................
:059:นักเดินทาง...
ทุกย่างก้าวที่เดินผ่าน
คือบทเรียนตำนานของชีวิต
ที่เราได้ลิขิตขึ้นมาเอง
ไม่ใช่โชคชะตา...
ไม่ใช่ฟ้าลิขิต...
ไม่ใช่นิมิตแห่งสวรรค์...
ไม่ใช่พรหมนั้นบันคาล...
แต่สิ่งที่ชีวิตต้องพบพาน
ล้วนเกิดมาแต่กระแสกรรม
เมือใจเรายอมรับ...
ในอุปสรรคหรือปัญหาที่เข้ามา
สิ่งนั้นก็ไม่อาจจะทำให้เราทุกข์
หรือเมื่อยามที่เราสุขสมหวัง
ก็ไม่อาจจะทำให้เราหงระเริง
เพราะเราเข้าใจในชีวิต
ที่ถูกลิขิตบนเส้นทางพระไตรลักษณ์
เดินอยู่บนหลัก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...
................................
ด้วยความเชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ไมตรีจิต
รวี สัจจะ-วจีพเนจร-สมณะชายขอบ
๓๑ ตุลาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๗.๔๓ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
-
เมื่อใจเรายอมรับ...
ในอุปสรรคหรือปัญหาที่เข้ามา
สิ่งนั้นก็ไม่อาจจะทำให้เราทุกข์
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ หลายปีที่ผ่านมา ผมหาวิธีดับทุกข์มามากมายแต่ก็ไม่เคยสำเร็จ สุดท้ายผมก็พบเจอ ผมเรียนรู้อย่างจริงจังและทำความเข้าใจมาเกือบปี ความทุกข์ที่คิดว่าใหญ่เท่าภูเขายากที่จะข้ามผ่าน ตอนนี้เหลือแค่เนินเล็กๆที่ใช้เวลาเดินไม่นานก็คงผ่านไปได้ โชคดีที่ผมได้พบเข็มทิศ(ไตรสรณคมน์)ที่จะนำพาชีวิตมุ่งไปหาแต่ความสุข
พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ฯ ข้าพเจ้า ขอถึง ซึ่งพระพุทธเจ้า ว่าเป็นสรณะ ที่พึ่ง ที่อาศัย ฯ
ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ ฯ ข้าพเจ้า ขอถึง ซึ่งพระธรรมเจ้า ว่าเป็นสรณะ ที่พึ่ง ที่อาศัย ฯ
สังฆัง สรณัง คัจฉามิ ฯ ข้าพเจ้า ขอถึง ซึ่งพระสงฆเจ้า ว่าเป็นสรณะ ที่พึ่ง ที่อาศัย ฯ
(http://img22.imageshack.us/img22/1921/99620091001013512.jpg)
-
ขอบพระคุณหลวงพี่โด่ง ที่เมตตานำมาบอกเล่าบรรยายผ่านบทกวีได้สวยงาม
อ่านแล้วก็ซาบซึ้ง ประสบการณ์ชีวิตต้องหาเองไม่มีในหนังสือตำราเล่มใด
ผู้รู้เห็นจะรู้จริงและบรรยายได้ดีที่สุด หนึ่งชีวิตคน เจอมาไม่รู้เท่าไหร่
ทุกย่างก้าวของชีวิตไม่ต่างอะไรกับเกมส์กระดานหมากรุกยิ่งนัก
เดินดีก็ครองเกมส์ เดินผิดก็เสียไปทีละอย่าง ก้าวพลาดครั้งใหญ่ก็ถึงกับแพ้
หมากรุกยังต้องคิด หมากชิวิตจะไม่คิดหรือไง ขอบพระคุณหลวงพี่โด่งครับ สาธุ ... :089: