๑๘ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓
ตถตาอาศรม ริมฝั่งแม่น้ำโขง
วันเวลาผ่านไปไม่หยุดนิ่ง....
สรรพสิ่งแปรเปลี่ยนตามสมัย...
ช่วงชีวิตนั้นอาจไม่ยาวไกล...
สร้างอะไรให้ชีวิตคิดรึยัง...
ชีวิตอย่าไร้ค่ากว่าใบไม้...
จงก้าวเดินต่อไปอย่าสิ้นหวัง...
อย่าท้อแท้ให้หัวใจไร้พลัง...
ลืมความหลังที่พลั้งพลาดให้ขาดไป...
อย่าไปโทษโชคชะตาว่าฟ้าแกล้ง...
อย่าเสแสร้งกลบเกลื่อนจงแก้ไข...
ที่ผ่านมานั้นผิดพลาดจากเหตุใด...
อย่าโทษใครมองที่เราเจ้าของงาน...
เมื่อยอมรับความจริงสิ่งที่เกิด...
ไม่ละเมิดศีลธรรมที่พร่ำขาน...
ก็จะเห็นที่มาของเหตุการณ์...
สิ่งที่ผ่านมานั้นมันเป็นกรรม...
จงปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเร่งแก้ไข....
ชีวิตใหม่จะได้ไม่ตกต่ำ...
เดินคู่ไปในทางโลกและทางธรรม...
สติย้ำเตือนจิตอย่าผิดทาง...
จงพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่...
จงเรียนรู้ในสิ่งจะเสริมสร้าง...
ให้เจริญก้าวหน้าดั่งที่วาง...
ตามแบบอย่างชีวิตที่คิดครอง...
คุณ...คิดดีแล้วหรือที่กระทำ...
มา...ถลำทำชั่วให้มัวหมอง...
ทำ...สิ่งใดโปรดคิดใช้จิตตรอง...
อะไร...ถูกอะไร้ต้องจงตรองดู...
.....................................................
ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะชายขอบ
๑๘ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๓ เวลา๐๙.๑๔ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย