ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๒๔ มิถุนายน ๒๕๕๓
แต่ละวันที่ผ่านไป มีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต ให้เราคิดและเราทำ
จดจำเพียงสิ่งที่เป็นสาระ สิ่งที่เป็นขยะทางความคิดลบมันไปไม่จดจำ ใช้สติใคร่ครวญ
ทบทวนสิ่งผ่านเข้ามา ว่าสิ่งไหนเป็นสาระ สิ่งไหนไม่เป็นสาระ พิจารณาให้เห็นคุณ
เห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามา พิจารณาเข้าสู่่่
ความเป็นกุศลและอกุศล มีสติเตือนตนให้อยู่ในความไม่ประมาท ไม่ปรุงแต่งในอกุศล
ประคองจิตของตนให้อยู่ในธรรม น้อมนำจิตเข้าสู่ความสงบนิ่ง มองทุกสิ่งให้เป็นธรรมะ
เมื่อจิตเข้าสู่ความเป็นสมาธิ มีความสงบนิ่งอยู่ มีสติระลึกรู้ในสภาวะแห่งความสงบ
เราก็จะพบกับความเป็นจริง ทุกสิ่งจะเข้าสู่ความเป็นระบบ จิตที่ทำหน้าที่บันทึกความจำ
จะทำหน้าที่ แยกแยะข้อมูลให้เป็นหมวดหมู่่และบันทึกไว้ในความทรงจำ ข้อมูลไม่สับสน
ความคิดของเรานั้นจะเป็นระบบ เพราะมีความสงบควบคุมอยู่ รู้ในสิ่งที่ควรรู้ จำในสิ่งที่ควรจำ
ทำในสิ่งที่ควรทำ สิ่งนั้นเกิดจากจิตที่มีสมาธิ และมีสติระลึกรู้ควบคุมอยู่
สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ไม่ใช่ความฝันหรือจินตนาการ แต่เป็นการที่เกิดจากการฝึกจิต ฝึกคิด
ฝึกทำอย่างสม่ำเสมอ จนเกิดความชำนาญในการคิดและการทำ เกิดจากการเจริญรักษาสติ
สมดั่งคำที่ว่า " เมื่อเรารักษาสติให้ดีแล้ว สตินั้นจะรักษาเรา " กายและจิตจะเป็นหนึ่งเดียวกัน
เพราะการรู้เท่าทันในกายและจิต รู้เท่าทันความคิดและการกระทำ รู้ในสิ่งที่ควรจำและไม่ควรจำ
คือการปฏิบัติอย่างเรียบง่ายสบายๆ เพราะการปฏิบัติธรรมนั้นเป็นการทำที่จิต เพราะไม่มีความคิด
ที่จะแสดงให้ใครรู้ว่าเราปฏิบัติธรรมอยู่
การปฏิบัติธรรมนั้น เป็นการกระทำเฉพาะตน ไม่ได้หวังผลที่จะโอ้อวดใคร มิได้เป็นไปเพื่อ
หวังในโลกธรรม ๘ อันได้แก่ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เป็นไปเพื่อความดับทุกข์และความสุขในธรรม
รู้ธรรม เห็นธรรม เข้าใจธรรม แต่ยังไม่ได้ทำ ยังไม่เรียกว่าผู้ปฏิบัติธรรม เป็นได้เพียงผู้ชื่นชมในธรรม
ผู้วิจารน์ธรรมเท่านั้นเอง หาใช่ผู้ปฏิบัติธรรมไม่ เพราะยังมิได้ทรงไว้ในธรรม
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดีในทางธรรม
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๒๔ มิถุนายน ๒๕๕๓ เวลา ๑๘.๓๘ น. ณ ศาลาน้อยริมฝั่งโขง ชายขอบประเทศไทย
