เมื่อตอนเป็นวัยรุ่นก็ไม่เข้าใจว่า พ่อจะนั่งรอทำไม แบบยังไม่กลับไม่ยอมนอน กลับดึกแบบบางทีก็เช้าเลยทุกอาทิตย์ ปีละอย่างน้อย52ครั้งหวังว่าพ่อคงจะชินและหลับไปโดยไม่ต้องรอ แต่ผิดคาด20ปี กว่า1000คืน พ่อก็คงเฝ้ารอทุกคืนจนกว่าผมจะกลับ พ่อไม่มีวันจะชินกับการกลับดึกของผม เพราะพ่อห่วงผม พ่อรู้ว่าผมไปกินเหล้า ยิ่งพอทำงานมีรถขับพ่อยิ่งห่วง กลัวเกิดอุบัติเหตุ ผมรู้ว่าพ่อเป็นห่วงผมจนถึงวันสุดท้ายของพ่อ.....ตอนนี้ผมมีลูกและกำลังเป็นวัยรุ่น ผมต้องพยายามข่มใจถอยหลังมาก้าวเพื่อให้ลูกรู้สึกว่าไม่อึดอัด วันนี้รู้ซึ้งดีสำหรับคำว่าพ่อ แต่การเป็นพ่อที่ดีไม่ใช่เรื่องง่ายเลยน่ะครับ รักพ่อกันให้มากๆน่ะครับ
