กระดานสนทนาวัดบางพระ

...รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕...

...ถามตัวเองอยู่เสมอว่า วันเวลา
ที่ผ่านไปนั้น เราได้อะไรจากวันเวลา
และคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่
เพื่อไม่ให้เราหลงไปกับวัยและเวลา
ของชีวิตที่เหลืออยู่และจะได้รีบเร่ง
สร้างคุณค่าให้แก่ชีวิต แม้จะเพียง
น้อยนิด ก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลย
ไม่ได้มุ่งหวังว่าต้องเป็นชาตินี้หรือ
ชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจไว้ว่าทำ
ต่อไปเรื่อยๆ ถึงเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้น
จะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเอง
ซึ่งจะทำให้เกิดอาการเกร็ง เพราะเรา
เคร่งจนเกินไป ซึ่งมันจะทำให้เครียด
เป็นการเบียดเบียนตนเอง ไม่รีบ ไม่เร่ง
อยู่กับกุศลจิต คิดและทำในสิ่งที่ดี
ชีวิตนี้ก็เพียงพอแล้ว...

...ใคร่ครวญทบทวนธรรมเป็นคำกวี...
...อยู่กับโลก ด้วยธรรม นำความคิด
ปรับชีวิต เข้ากับธรรม นำเหตุผล
มีสติ ระลึกทั่ว ทั้งตัวตน
วิญญูชน คือคนที่ ต้องมีธรรม
...พึงพอใจ ในสิ่ง ที่ตนมี
ความพอดี พอเพียง มาหนุนค้ำ
ไม่ปล่อยใจ ให้ความโลภ เข้าครอบงำ
สิ่งที่ทำ สิ่งที่ได้ ใจเพียงพอ
...ทำหน้าที่ ของตน ให้เต็มที่
อย่าให้มี จิตใจ ที่ย่อท้อ
อย่าเพียงหวัง โชคชะตา ตั้งตารอ
เพียงแต่ขอ แต่ไม่ทำ กรรมของคน
...เพียงหวังพึ่ง เทวดา และอาจารย์
อยากให้ท่าน มาช่วย อำนวยผล
นั่งงอมือ งอเท้า ไม่ดิ้นรน
รอกุศล จากครูบา และอาจารย์
...ความสำเร็จ จะเกิดได้ ต้องหมายมั่น
ต้องช่วยกัน ทำกิจ คิดประสาน
ทั้งภายนอก และภายใน ให้ทันการ
ผลของงาน นั้นจึงออก น่าพอใจ
....ตนเองนั้น ต้องช่วย ตนเองก่อน
บุญจะย้อน กลับมา หาเราใหม่
บารมี ครูอาจารย์ ท่านให้ไป
ส่งผลให้ ได้พบ ประสพดี
...ประสพสุข สำเร็จ เพราะเสร็จกิจ
นำชีวิต ก้าวไป ได้ถูกที่
ทั้งทางโลก และทางธรรม นำชีวี
ก็จะมี แต่ความสุข ไม่ทุกข์เอย....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๖ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔...

...ถ้าอยากให้สิ่งที่ดีๆเกิดขึ้นกับตัวเรา
เราก็ต้องมาทำเครื่องรับของเราให้มันดี
คือมาปรับจิตปรับใจของเราให้มันดี
คือทำจิตทำใจให้เป็นบุญกุศลเสียก่อน
เมื่อกายและใจของเรานั้นอยู่กับบุญ
กุศลแล้ว สิ่งที่ดีย่อมบังเกิดขึ้นแก่เรา
เพราะใจเรานั้นเป็นสื่อที่จะดึงดูด
สิ่งที่ดีให้มาสู่กายและจิตของเรา
ในทางตรงข้ามกัน ถ้าจิตใจของเรา
ไม่ดีเป็นอกุศลจิต มันก็จะดูดเอา
สิ่งที่ไม่ดีสิ่งที่เป็นอกุศลนั้น เข้ามา
สู่ตัวเราเพราะคลื่นที่เราส่งออกไปนั้น
มันไม่ดีและเครื่องรับของเรามันไม่ดี
มันจึงรับเอาคลื่นที่ไม่ดี ทุกอย่างจึง
เริ่มที่จิตของเรา คิดดี พูดดี ทำดี

แล้วสิ่งที่ดีก็จะเกิดขึ้นแก่เรา...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๕ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓...

...มองย้อนกลับไป หลายปีที่ผ่านไป
เราได้เห็นอะไรมากมาย ได้จดบันทึกไว้
และเมื่อเราได้นำบันทึกเก่าๆกลับมาอ่าน
ได้เห็นถึงพัฒนาการของจิต ความรู้สึก
นึกคิดที่แปรเปลี่ยนไป ซึ่งเกิดจากการ
สั่งสมอบรมจิตอย่างต่อเนื่องไม่ทิ้งธุระ
ไม่ละศรัทธา พิจารณาอยู่เนืองนิจ จิตจึง
ได้พัฒนา ความเจริญก้าวหน้านั้น
ต้องประกอบด้วยปัจจัย ๔ ที่เรียกว่า
อิทธิบาท ๔ อันประกอบด้วย...
๑.ฉันทะ ความยินดีพึงพอใจในสิ่ง
ที่กระทำ(ทำในสิ่งที่ชอบและสิ่งที่ใช่)
๒.วิริยะ ความเพียรพยายามทำใน
สิ่งนั้น (คือสิ่งที่ชอบและสิ่งที่ใช่)
๓.จิตตะ ไม่ละความเพียรพยายาม
ทำอยู่สม่ำเสมอไป(ในสิ่งที่ชอบและ
สิ่งที่ใช่)
๔.วิมังสา พิจารณา ใคร่ครวญ ทบทวน
ในสิ่งที่ทำ ว่ามันเป็นเช่นไร (ในสิ่งที่ชอบ
และสิ่งที่ใช่) แล้วเราจะเห็นความแปร
เปลี่ยนไปทั้งในความเสื่อมและความ
เจริญ ด้วยองค์แห่งอิทธิบาท ๔ ซึ่งถ้า
มีความพอดีก็จะนำไปสู่ความเจริญ
แต่ถ้าตัวใดขาดหรือตัวใดเกิน จนเกิด
ความไม่พอดี ก็จะไม่มีการพัฒนา
ก้าวหน้าเจริญขึ้นได้ และเมื่อไหร่ที่
ความเจริญในธรรมนั้นไม่ก้าวหน้า
ให้กลับมาพิจารณาที่ " อิทธิบาท ๔ "
เพราะคำนี้แปลว่าทางสู่ความสำเร็จ....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๔ มีนาคม ๒๕๖๕...

...เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒...

...บนวิถีแห่งเส้นทางสายธรรม
อุปสรรคปัญหา คือบททดสอบ
ของผู้ปฏิบัติธรรม ว่าจะข้ามผ่าน
เพื่อไปสู่สภาวะที่สูงยิ่งขึ้นไป
...ดั่งคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า “ มารไม่มี
บารมีไม่เกิด “ ในยามที่ชีวิตนั้น
ต้องเผชิญกับอุปสรรคหรือในสภาวะ
ที่คับขัน มันคือบทพิสูจน์ขวัญและ
กำลังใจของคนผู้นั้น ว่าเข้มแข็ง
มั่นคงสักเพียงใด จะก้าวพ้นผ่าน
ไปได้หรือไม่
...ชีวิตนั้นมันต้องเจอกับของจริง
ไม่ใช่สิ่งที่จินตนาการไป อุปสรรค
ปัญหาทั้งหลายคือบททดสอบขวัญ
และกำลังใจของผู้ปฏิบัติธรรม...

...ห้วงหนึ่งแห่งกาลเวลา...

...เก็บมา ใคร่ครวญ ขบคิด
ตั้งจิต สนใจ ใฝ่หา
เรียนรู้ กับโลก มายา
ค้นหา ให้เห็น ตัวตน

...ค้นหา ให้เห็น พื้นฐาน
คือการ เรียนรู้ เบื้องต้น
รู้จิต รู้ใจ ของคน
เริ่มต้น ที่ตัว ของเรา

...รู้กาย รู้จิต ของตัว
รู้ทั่ว รู้พร้อม ไม่เขลา
ตามดู รู้เห็น จิตเรา
ขัดเกลา ฝึกจิต คิดดี

...เมื่อไหร่ ที่เห็น จิตเรา
ก็เข้า ใจซึ่ง จิตนี้
จิตเรา จิตเขา ที่มี
จิตนี้ ก็คล้าย คลึงกัน

...ล้วนมี กิเลส ตัณหา
อัตตา ตัวตน ทั้งนั้น
ตามดู ตามรู้ ให้ทัน
จิตนั้น เคลื่อนไหว ไปมา

...เคลื่อนตาม สิ่งที่ กระทบ
เมื่อพบ เจอกับ ปัญหา
ผัสสะ ที่ผ่าน เข้ามา
ทางตา ทางลิ้น กายใจ

...จิตนั้น เข้าไป รับรู้
ติดอยู่ จึงให้ หวั่นไหว
ปรุงแตก คล้อยตาม มันไป
หวั่นไหว เพราะจิต คิดตาม

...หยุดคิด หยุดจิต ที่ปรุง
เรื่องยุ่ง ก็จะ ก้าวข้าม
วางสิ่ง รู้เห็น ไม่ตาม
เห็นความ สงบ พบจริง

...สยบ ซึ่งความ เคลื่อนไหว
ทำใจ ของเรา ให้นิ่ง
รู้เห็น ตามที่ เป็นจริง
ทุกสิ่ง สมมุติ ขึ้นมา

...เข้าใจ ในพระ ไตรลักษณ์
รู้หลัก ต้นเหตุ ปัญหา
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ จากลา
อัตตา ก็จะ ลดลง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๓ มีนาคม ๒๕๖๕...

...รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒...

...การปฏิบัติธรรม เป็นการกระทำที่
เริ่มจากจิต จากความคิด แล้วแสดง
ออกมาซึ่งทางกาย การปฏิบัติธรรมนั้น
มิใช่เป็นไปเพื่อความโอ้อวด เพื่อให้
ผู้อื่นเขายกย่องสรรเสริญชื่นชม
แต่เป็นการอบรมกายและจิตของเรา
โดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่
มีความระลึกรู้และมีความรู้ตัวทั่วพร้อม
ในกายในจิตในความคิดและการกระทำ
เพิ่มพูนคุณธรรมให้แก่จิต ปรับเปลี่ยน
ความคิดเพื่อให้จิตเป็นบุญกุศล
ไม่เอาแต่ความคิดตนมาเป็นใหญ่
เปิดจิตเปิดใจ ให้เปิดกว้าง พิจารณา
ทุกอย่างโดยเหตุและผล ไม่เห็นแก่
ประโยชน์ตนจนเกินไป รู้จักการให้
และการแบ่งปัน สิ่งที่กล่าวมานั้นคือ
การปฏิบัติธรรม...
๐ มีคำถาม มากมาย ให้ขบคิด
ถามเรื่องจิต เรื่องกาย เพราะอยากรู้
จงบอกว่า ถ้าสงสัย ให้ทำดู
แล้วจะรู้ กายจิต คิดอย่างไร
๐ อจินไตย คิดไป ก็ปวดหัว
มาดูตัว ดูจิต แล้วคิดใหม่
ดูให้รู้ ดูให้เห็น เป็นอย่างไร
ให้รู้ใจ รู้กาย รู้จิตตัว
๐ จิตส่งออก สมุทัย ให้เกิดทุกข์
จิตเป็นสุข เพราะรู้พร้อม น้อมไปทั่ว
มีสติ ระลึกรู้ อยู่กับตัว
รู้ดีชั่ว สิ่งที่จิต ควรคิดทำ
๐ อันกายนี้ อยู่ไม่นาน ก็ต้องดับ
เหมือนอาทิตย์ ลาลับ ในยามค่ำ
ต้องเวียนว่าย ตายเกิด อยู่ประจำ
สิ่งที่นำ ติดตัวไป ใช่เงินทอง
๐ สิ่งที่ตาม ติดไป ในดวงจิต
คือนิมิต แห่งกรรม นำสนอง
ถ้าจิตดี ก็มีสุข อยู่คุ้มครอง
จิตเศร้าหมอง ก็ต้องทุกข์ ไม่สุขใจ
๐ รู้อะไร ก็ไม่สู้ เท่ารู้จิต
รู้ถูกผิด ดีและชั่ว แล้วแก้ไข
เจริญจิต ภาวนา พาสุขใจ
ทำจิตไร้ อกุศล เป็นต้นทุน
๐ คือต้นทุน ชีวิต นิมิตหมาย
เมื่อยามตาย ความดี มีเกื้อหนุน
มีกรรมดี คือกุศล เป็นผลบุญ
ช่วยค้ำจุน ส่งจิต นิมิตดี
๐ อย่าสงสัย ในสิ่ง ไร้สาระ
ควรลดละ ความคิด ชนิดนี้
ความสงสัย คือนิวรณ์ ถอนความดี
จิตไม่มี สมาธิ เพราะนิวรณ์
๐ เมื่อสงสัย ก็ต้องทำ นำพิสูจน์
อย่าเพียงพูด เพียงคิด จิตสังหรณ์
ต้องลองทำ ศึกษา ตามขั้นตอน
เพื่อจะถอน ความสงสัย ให้มันคลาย
๐ ไม่มีใคร รู้ซึ้ง เท่าหนึ่งจิต
สิ่งที่คิด จิตใจ ในเป้าหมาย
คิดอะไร ก็ให้รู้ อยู่กับกาย
ไม่วุ่นวาย ควบคุมจิต ให้คิดดี
๐ คิดให้ดี คิดให้เห็น เช่นที่คิด
ไม่เป็นพิษ เป็นภัย ในทุกที่
ควบคุมจิต ให้คิด แต่สิ่งดี
ทำอย่างนี้ แล้วจิต จะสบาย
๐ สบายใจ คือสบาย ทั้งกายจิต
นั่นคือกิจ ที่ทำ ตามเป้าหมาย
เพราะคิดดี มีสติ อยู่กับกาย
ไม่วุ่นวาย เพราะจิต นั้นคิดดี...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๓ มีนาคม ๒๕๖๕...