อันสตินี้ สัมปชัญญะนี้ ก็สมมติเป็นโชเฟอร์กำพวงมาลัย
มีสติคอยระมัดระวัง กาย วาจา จิต อยู่เสมอ ๆ
คอยระวังเรื่องต่าง ๆ ระมัดระวังไปเรื่อย ๆ
...แต่ไม่ได้หมายความว่า...
เราต้องเทียวประกาศ ห้ามใครมาติชมเรา
ที่ว่าระวังนั้น คือ เมื่อมีเรื่องมากระทบให้รู้ทัน ในทันที
เราจะห้ามจิตไม่ให้หวั่นไหวไปไม่ได้ แต่ให้ระวัง
ต้องควบคุมจิตด้วยสติให้ถี่ ๆ กระชับสติสัมปชัญญะให้มันถี่เข้ามา
จะได้ไม่หวั่นไหวกับคำพูดเสียดแทงใจต่างๆ
ถ้าติตสงบมีกำลังพักผ่อนเต็มที่แล้ว
มันก็จะอยากรู้แจ้งเห็นจริงในสิ่งที่ควรรู้
ต้องกำหนดหาเรื่องที่ควรจะรู้
สิ่งใดที่เรายังไม่รู้ก็ต้องกำหนดพิจารณา
เช่น กำหนดพิจารณาทุกข์ เมื่อเห็นทุกข์ก็เบื่อในทุกข์ของขันธ์ 5
อันไม่เที่ยงแปรปรวน อาการหวั่นไหวกันไปมานั้นแหละ
เรียกว่า...ทุกขลักษณะ
เมื่อจิตรู้อย่างนี้ก็จะได้ไม่หวั่นไหว ไม่ยึดเอาของไม่เที่ยงมาเป็นทุกข์