กระดานสนทนาวัดบางพระ

  งดงามมากมายครับ ขอบคุณครับที่นำมาให้ชมเป็นวิทยาทาน  

ยินดีด้วยครับ

ช่วงที่ 4
กฎระเบียบทั้งหมดจะควบคุมโดยอัตโนมัติ หากใครทำผิดกฎจะถูกต้องโทษโดยการขยายเวลาอายุกรรมในเมืองลับแลต่อไปอีกแล้ว แต่กรณี ถ้ามีความผิดร้ายแรงจะต้องไปเกิดโดยทันทีดังนั้นการอยู่ในเมืองลับแล เป็นการได้แก้ตัวให้ประพฤติชอบ อยู่ในกรอบของศีลธรรมอยู่ในสภาวะของกายทิพย์ อยู่ในสภาพแวดล้อมที่บริสุทธิ์ อยู่ในพื้นที่ที่จำกัด และมีโอกาสสร้างบุญบารมีเพิ่มขึ้น แต่ก็ยังมีโอกาสผิดพลาดได้เพราะเมืองลับแลอยู่ใกล้กับโลกมนุษย์ แต่ใครล่ะจะชอบความลำบากยากเข็นในเมืองมนุษย์ ฉะนั้นชาวเมืองลับแลจึงไม่ค่อยจะเข้าใกล้มนุษย์สักเท่าไร เพราะมนุษย์จะมีความไม่ดีติดตัวมาเยอะมาก อาจทำให้ชาวเมืองลับแลพลอยเสื่อมถอยจากศีลธรรมได้ง่าย แต่เมื่อคราวถึงวันพระชาวเมืองลับแลจะมีโอกาสได้เข้าวัด ทำบุญ ฟังเทศน์ ถือศีล สวดมนต์ภาวนา คนเมืองลับแลจึงมักชอบพระมาก โอกาสสัมผัสเมืองลับแลกับพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบจึงเกิดขึ้นบ่อย ยิ่งเมื่อถึงวันพระ จิตใจของมนุษย์ หรือกิจกรรมในเมืองมนุษย์จักอบอวลไปด้วยบุญทานที่เกิดขึ้นทำให้จิตมนุษย์กับ จิตคนเมืองลับแลสื่อกันได้ง่าย เพราะมนุษย์ก็มักรักษาศีลอุโบสถกันทุก ๆ วันพระ นี่ก็อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่การสื่อสารของข้าพเจ้ราและชาวเมืองลับแลดูติดต่อ กันได้ง่ายในวันพระเป็นเรื่องที่ข้าพเจ้าก็มิได้ตั้งใจไว้ก่อนพิธีกรรมที่ เกิดขึ้นในวันพระของชาวเมืองลับแลนั้น เป็นเพราะว่าสวรรค์ชั้นดาวดึงค์ได้เปิดให้ชาวเมืองลับแลได้ขึ้นไปทำบุญ ประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ เช่น การเวียนเทียนในวันสำคัญทางศาสนา เพราะสวรรค์บนชั้นดาวดึงค์นั้นมีวัดอยู่ และทางเบื้องบนยังเล็งเห็นว่าชาวเมืองลับแลนั้นยังมีสถานะความเป็นเทวดาอยู่ จึงสมควรได้รับความอนุเคราะห์ตรงส่วนนี้ เพราะในเมืองลับแลนั้นไม่มีวัดไม่มีพระ การขึ้นไปสู่วัดนั้นข้าพเจ้าได้ตามดูเห็นชาวเมืองเดินกันไปสู่ภูเขาลูกหนึ่ง ที่เชิงเขามีบันไดเวียนไปทางขวาเพื่อขึ้นเขา บันไดนั้นเป็นบันไดแก้วเลื่อมพรายระยับตา ดังสวรรค์เนรมิตความกว้าง ยาว ของขั้นบันไดเดินขึ้นได้พอดี ความสูงประมาณตามขึ้นไม่ต่ำกว่าร้อย การเดินเวียนขวาไปเรื่อย ๆ ข้าพเจ้าต้องขออนุญาติเทพพรหมทั้งหลายเพื่อขอให้วัตถุประสงค์ของข้าพเจ้า สำเร็จตามที่ได้อธิษฐานไว้แต่ต้นให้สำเร็จลุล่วง เพราะกลัวว่าการข้ามเขตเลย จากที่ขอไว้แต่ต้นของเมืองลับแลตอนนี้จะก้าวล่วงถึงสวรรค์จะเป็นการล่วงที่ สูง แต่ก็หาเป็นเช่นนั้นไม่ สาเหตุที่ขึ้นไปได้นั้นข้าพเจ้ารู้ดีแต่ขอละไว้ที่นี่ เพื่อสานเรื่องเมืองลับแลให้จบ บันไดที่ใช้ขึ้นสู่วัดแห่งนี้ช่างวิจิตรตระการตายิ่ง เป็นลักษณะแก้วผลึกใส สีรุ้งเจิดจรัส เงาระยับเช่นเดียวกับประกายของเลื่อมเพชรประดับฉันนั้น เมื่อขึ้นสู่ยอดเขามีก้อนเมฆขาวลอยวน บางส่วนก็กระจายเกลื่อนบนพื้นที่เดินอยู่ ชาวเมืองลับแลแต่งกายงามล้ำกว่าปกติทุกวัน นุ่งใส่เสื้อผ้าใหม่ ๆ สีสันงดงามตาเครื่องประดับก็พอมีบ้างพองดงามตามวิสันชาวบ้าน บริเวณวัดสุดเจริญหูเจริญตา ไม่มีที่ใดเหมือน โบสถ์หรือวิหารสุดตระการตา องค์พระปฏิมาเป็นทองคำทั้งองค์ ซุ้มประตูต่าง ๆ ประดับประดาด้วยเพชรนิลจินดาต่างๆ หรือที่เรียกว่า แก้วนพรัตน์ ยากที่จะมีสิ่งใดเปรียบเทียบได้ คนเมืองลับแลต่างมีสิ่งของมาสักการะเป็นดอกไม้และอาหารทิพย์เพียงเล็กน้อย ไม่มีข้าวของรุงรังเหมือนเมืองมนุษย์เรา แต่ทุกคนมีความสุขเต็มเปี่ยม มีความยิ้มแย้มแจ่มใสดี และกลับมีความงามดั่งนางฟ้ารวมทั้งผู้ชายก็ดูมีสง่าราศีดังเทพบุตรหรือเขา เหล่านั้นเปลี่ยนสภาพจิตเป็นเทวดาในวันพระหรือกระไร

การดับของชาวเมืองลับแล ก็เป็นเช่นเดียวกับการเกิด คือ จิตเปลี่ยนสถานเฉย ๆ ด้วยบุญ การมาก็มาด้วยบุญ การกลับก็กลับด้วยบุญ เมื่อถึงวาระแห่งการหมดกรรมจะรู้ได้ด้วยตนเอง คือปิติจะเกิดกับผู้ที่หมดกรรมหรือหมดวาระจากเมืองลับแล และเขาเหล่านั้นจะได้สู่ภพภูมิที่ตัวเองมาคือไปเป็นเทวดาเพื่อเสวยบุญต่อ ณ จุดที่ลงมา คือลงมาจากจุดไหนก็ขึ้นไปสู่จุดนั้นในเรื่องของทรัพย์สมบัติของชาวเมือง ลับแลนั้นเป็นด้วยฤทธิ์ที่ติดตัวไปจากการเป็นเทวดาจะเกิดด้วยการเนรมิตอย่าง หนึ่ง จะเกิดด้วยการรู้ที่ซ่อนขุมสมบัติอย่างหนึ่ง เพียงสองอย่างนี้ถ้ารู้ว่าควรให้ใครได้ก็สามารถให้ได้ เมื่อรู้ว่ามีทรัพย์อยู่ เช่น โจรได้ปล้นเศรษฐีนำทรัพย์สมบัติไปซ่อนไว้ในถ้ำ ชาวเมืองลับแลรู้ที่ซ่อน เมื่อเศรษฐีนั้นเกิดที่ใด ทรัพย์สมบัตินั้นก็ยังเป็นสิทธิ์ของเศรษฐีคนเดิมได้อย่างสุจริต เทวดาใด ๆ ก็สามารถมอบสมบัตินั้นคือเจ้าของหรือชาวเมืองลับแล ย้ายไปไม่ให้คนชั่วหรือคนทั่วไปพบก็มีสิทธิ์ทำได้ แต่การที่จะทำอะไรสักอย่าง ต้องมีเหตุให้พึงกระทำตามความเหมาะสม หรือทำให้เกิดความสมเหตุสมผลมิใช่การเบียดบังทรัพย์เพื่อตน อาจทำได้เพื่อเกิดประโยชน์ส่วนรวม แต่ยังไม่พบเหตุการณ์ที่ต้องกระทำเช่นนั้น แต่ทรัพย์สมบัติของชาวเมืองลับแล มีแน่นอน

แต่การมีไว้ซึ่ง เพื่อเอาไว้บูชาพระถวายเป็นของส่วนรวม เก็บไว้เมื่อถึงคราวจำเป็นในการช่วยสร้างชาติ สร้างศาสนา ให้เกิดความสงบร่มเย็น แต่ต้องรอวาระเวลาที่ภพภูมิ เปิดติดต่อไปมาหาสู่กัน โดยมีผู้บริสุทธิ์ เช่นพระสงฆ์ผู้มีญาณสมาธิแก่กล้า หรือพระธุดงค์ผู้มีฌานสมาบัติสูง หรือผู้มีจิตบริสุทธิ์เยี่ยงพระอรหันต์ หรือจะเป็นผู้มีบุญฤทธิ์ และโพธิสัตว์ผู้มีบารมีเปี่ยมล้นสามารถผ่านเข้าไปสู่ดินแดนแห่งนี้ได้ โดยที่จะไปถูกบดบังด้วยประการทั้งปวงอันตัวข้าพเจ้าตั้งสัจจะไว้เพียงขอนำ ข้อมูล แห่งความจริง ลืมนึกถึงสมบัติทรัพย์ทั้งหลายเลยได้แต่เพียงรู้ แม้นถ้าใครผ่านแดนลี้ลับแห่งนี้ได้ ก็จะได้รับการต้อนรับอย่างดีและมีไมตรีจิตจากชาวเมืองลับแล เพราะบุคคลที่ถูกปล่อยให้ล่วงล้ำเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามนี้นั้น เป็นบุคคลผู้ผ่านการกลั่นกรอง ทางกายและทางใจแล้วทั้งสิ้น บุคคลดังกล่าวเมื่อผ่านดินแดนแห่งนี้แล้ว จะไม่ทำให้แดนลับแลแปดเปื้อนมีมลทิลแต่ประการใดและดินแดนแห่งนี้มิใช่มีแต่ สถานที่แห่งหนึ่งแห่งใดในประเทศไทย แดนแห่งเมืองลับแลนี้ มีทับซ้อนซ่อนอยู่ทั่วไปในดินแดนที่สงบสงัด ปราศจากความว้าวุ่นแห่งโลกของโลกียะ กิเลสที่พอกหนาของมนุษย์ ข้าพเจ้าใคร่ขอวิงวอนแด่องค์พระศรีสยามเทวาธิราชเจ้าทุก ๆ พระองค์ ด้วยบารมีแห่งสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ์ราชาเจ้าทุก ๆ พระองค์ บุญกุศลใด ๆ ที่เกิดจากข้อเขียนข้าพเจ้า ข้าพเจ้าขออุทิศบุญกุศลทั้งหมดทั้งมวลให้กับชาวเมืองลับแลทั้งหลายขอกุศลบุญ ที่เกิดจงบันดาลให้ท่านทั้งหลายได้สู่ภพภูมิที่สูงยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเทอญ สาธุ

ที่มา: หนังสือนะโภคทรัพย์ โดย กบจำศีล
ขอบคุณที่มา ลูกศิษย์หลวงปู่ดู่...ท่องเมืองลับแล

ช่วงที่ 2
ข้าพเจ้าเข้าไปใกล้เขตของหมู่บ้านมากขึ้นทุกที และมิได้หันหลังมาดูทิศทางที่ข้าพเจ้ามาแต่มีความรู้สึกว่ามีป่าไม้และภูเขา อยู่เบื้องหลังก็เท่านั้นเพราะเวลานี้ข้าพเจ้าสนใจแต่ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้อง หน้า และสิ่งที่ข้าพเจ้าสัมผัสได้อยู่ในปัจจุบันเท่านั้น ข้าพเจ้าเพียงนึกถึงคนที่จะพูดคุยด้วยเท่านั้น ก็มีสิ่งปรากฏเป็นอัศจรรย์นัก คล้าย ๆ กับการมาปรากฏโดยฤทธิ์ คือการมาโดยไม่ทำให้เราตกใจจะเป็นไปในลักษณะของการปรากฏแสงเรือง ๆ และสว่างขึ้นพร้อมทั้งมีบุคคลปรากฏขึ้นพร้อมกับแสงนั้นหายไป การปรากฏตัวของชาวเมืองลับแลกับคนแปลกหน้าเช่นข้าพเจ้าไปนำพาซึ่งความต้อง การของเขาทั้งหลาย แต่ก็ยากนักเมื่อเราหลุดรอดเข้าไปแล้ว ก็ไม่สามารถ ปฏิเสธได้ครั้งแรก ๆ ข้าพเจ้าก็พบลัษณะแบบนี้ และเคยพูดคุยกันเพียงไม่กี่ประโยคแล้วก็จบการพูดคุยกันไป แต่ครั้งนี้วัตถุประสงค์ข้าพเจ้าต้องการสำรวจต้องการรู้สิ่งที่ยังคลางแคลง ใจอยู่อย่างมาก

ผู้ที่มาปรากฏและต้อนรับข้าพเจ้า เป็นหญิงอายุสัก 20-25 ปี โดยประมาณ เปิดรับไมตรีจากข้าพเจ้าเป็นอย่างดี มีความสงบเสงี่ยมด้วยคำพูด วาจา ใบหน้าที่อิ่มเอิบความจริงใจ ข้าพเจ้าสำรวจรูปพรรณสัณฐานการแต่งกายกริยามารยาทของหญิงชาวเมืองลับแลผู้ นี้ เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนชาวบ้านของมนุษย์ทั่วไป การแต่งกายด้วยเสื้อแบบโบราณลายลูกไม้กับผ้าซิ่น แลดูคล้าย ๆ กับการแต่งกาย ของลูกท่านหลานเธอในยุคโบราณของไทยเรา ผิวพรรณหน้าตาไม่จัดว่าขี้เหล่ ถ้าได้รับการแต่งแต้มสีสันบนใบหน้าคงเข้าขั้นประกวดได้คนหนึ่ง ทรงผมไว้แบบธรรมชาติ ยาวพองามสีดำสลวย การแต่งเนื้อแต่งตัวตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าเป็นไปในลักษณะของธรรมชาติทั้ง สิ้น แต่ดูสะอาดสะอ้านเกินชาวบ้าน เนื้อตัวไม่มีรอยตำนิเท่าแมวข่วนก็หามีไม่ สีผิวของผู้หญิงชาวเมืองลับแลดูแล้วสีคล้ายกันหมดคือค่อนข้างขาว และมีความสะอาดหมดจดเหมือนกัน เธอแจ้งเพียงว่าหัวหน้าหมู่บ้านให้มาต้อนรับ ตามความประสงค์ของข้าพเจ้าในการมาและทำการเชื้อเชิญให้ข้าพเจ้าเดินทางไป บ้านหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าพเจ้าตามหญิงผู้นั้นไป และสังเกตุสองข้างทางที่ผ่านไป ทุกครัวเรือนมีผู้คนอยู่ บางบ้านก็ให้ความสนใจกับข้าพเจ้าพอสมควร แต่ก็ไม่มีใครซักถามหรือพูดคุยกันให้ได้ยินบ้างเลย ขนาดของหมู่บ้านเป็นหมูบ้านตามชนบท มีบ้านเรือนสัก 20-30 หลังคา บ้านเรือนแต่ละหลังมีขนาดเท่า ๆ กันหมด ไม่พบสัตว์เลี้ยงใด ๆ ทั้งสิ้น ช่วงกลางทางข้าพเจ้าได้ไต่ถามชื่อของหญิงสาวผู้นำทางและเรื่องอื่น ๆ ตลอดทาง คือ เธอชื่อ มะลิ เป็นบุตรสาวของเจ้าบ้าน หรือหัวหน้าหมู่บ้าน วันนี้เป็นวันพระชาวบ้านเตรียมตัวกันไปวัด จึงไม่มีใครสนใจเรื่องอื่น ๆ ชั่วครู่เดียวก็มาถึงกลางหมู่บ้าน หญิงชื่อมะลิก็พาข้าพเจ้ามาสู่เรือนหลังหนึ่ง ซึ่งมีขนาดของการปลูกสร้างที่ใหญ่กว่าเรือนหลังอื่น ๆ สักหนึ่งเท่าตัว แต่ข้าพเจ้าไม่ได้รับอนุญาติเข้าไปข้างใน

รับรู้ด้วยจิตเพียงว่า ด้านในเรือนเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับมนุษย์ เรือนที่ข้าพเจ้าถูกเชิญขึ้นมาสู่นอกชาน ดูพอเหมาะในการต้อนรับแขกไปในตัว หญิงสาวขอตัวเข้าบ้าน โดยปรากฏชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งผิวขาว ดูมีสง่าราศี ส่วนสูงประมาณ 170 ซ.ม. อายุประมาณ 50 เศษ ดูแข็งแรง ลักษณะใบหน้าได้รูปสมส่วนกับวัย แลดูเป็นผู้ใหญ่มีเมตตา แต่งกายดูภูมิฐานแบบคนชนบทอัธยาศัยไมตรี มีความเป็นกันเองเชื้อเชิญให้ข้าพเจ้าตามสบาย แนะนำตัวเองว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ และอธิบายสิ่งที่ข้าพเจ้าอยากรู้มากมาย บางอย่างข้าพเจ้า เพียงนึกใจใจคำตอบก็ถูกป้อนออกมาจากหัวหน้าหมู่บ้านเกือบทั้งหมด

กราบนมัสการหลวงพ่อเปิ่นและพระอาจารย์ทุกๆรูปครับ...

ขอให้พระอาจารย์ทุกๆรูปมีสุขภาพที่แข็งแรงครับ

และขอบารมีหลวงพ่อเปิ่นปกป้องคุ้มครองให้พี่ๆน้องๆ

ชาววัดบางพระทุกๆท่าน มีแต่ความสุข..และความเจริญครับ

สวัสดีปีใหม่ 2555 ครับ 

งดงามและยอดเยี่ยมเลยครับ

เป็นภาพเพิ่มเติมในขณะกำลังลอดรูถ้ำเพื่อออกสู่ป่าอาถรรพ์ในภาคที่2









หลังจากผ่านไปไม่กี่เดือน...
ต่อไปเป็นภาพการเปลี่ยนแปลงของธาตุกายสิทธิ์




จากภาพธาตุกายสิทธิ์สีชมพูและสีเหลืองเพิ่มขนาดใหญ่ขึ้นมาจากเดิม



จากภาพธาตุกายสิทธิ์สีเหลืองเปลี่ยนรูปทรงและเพิ่มขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิมอีก



จากภาพธาตุกายสิทธิ์สีเขียวเพิ่มขนาดใหญ่ขึ้นมาและมีธาตุกายสิทธิ์ของปังปอนเพิ่มเข้ามาโดยได้สีของ
ทุกคนมารวมกันและมีรูปทรงที่ไม่เหมือนโคร



จากภาพธาตุกายสิทธิ์สีขาวหลุดออกจากกรอบทองที่เลี่ยมไว้ในภาคที่3-4และเพิ่มขนาดใหญ่ขึ้น



จากภาพธาตุกายสิทธิ์สีม่วงเพิ่มขนาดใหญ่ขึ้นมาและธาตุกายสิทธิ์สีเหลืองเปลี่ยนรูปทรงและเพิ่มขนาดใหญ่ขึ้นมา



เป็นภาพที่ธาตุกายสิทธิ์สีต่างๆออกลูกเพิ่มมาอีก



เป็นภาพอีกมุมหนึ่งและธาตุกายสิทธิ์สีเขียวไม่ยอมออกลูกอีกเช่นเคย



เป็นภาพอีกมุมหนึ่งของธาตุกายสิทธิ์สีต่างๆที่ออกลูกมา



สรุปผล
1.ธาตุกายสิทธิ์สีแดงมีขนาดเท่าเดิม(ไม่เพิ่มขนาดอีก)เพราะออกมาจากถ้ำมีขนาดใหญ่อยู่แล้ว
2.ธาตุกายสิทธิ์สีเหลืองของอาจารย์ชามาตอนแรกมีขนาดเล็กสุดแต่เดี๋ยวนี้มีขนาดใหญ่สุดแล้ว
3.ธาตุกายสิทธิ์สีขาวของพี่นวลมีขนาดใหญ่เป็นอันดับที่2
4.ธาตุกายสิทธิ์สีชมพูของมุกมีขนาดใหญ่เป็นอันดับที่3
5.ธาตุกายสิทธิ์สีแดงของเก๋มีขนาดใหญ่เป็นอันดับที่4
6.ธาตุกายสิทธิ์สีเขียวของพี่ต๋อยมีขนาดใหญ่เป็นอันดับที่5
7.ธาตุกายสิทธิ์สีม่วงของผู้เขียนมีขนาดใหญ่เป็นอันดับที่6

หลังจากภาคที่แล้ว…เหล็กไหลสายฟ้า ได้ล่องหนหายไปอย่างไร้วี่แวว และ
พี่อู๊ดได้ธาตุกายสิทธิ์สีม่วงส่วนพี่ปุ๊กได้พระธาตุจำนวน 2 องค์ นั้น
ต่อมาวันที่ 9 กันยายน 2554 พี่ต๋อยได้มารับท่านอาจารย์ชา มุกและข้าพเจ้าผู้
เขียนไปที่บ้าน เพื่อทำน้ำมนต์เพิ่มอีก บอกว่า เผื่อขาดเหลือจะได้มีน้ำมนต์เก็บ
สต็อกไว้ ใครมาใครไปเดือดร้อนจะได้มาเอาไปใช้ได้

หลังจาก ที่พี่ต๋อยได้นำโอ่งดินที่ทำน้ำมนต์เมื่อคราวก่อนมาไว้ที่ห้องพระ และได้
นำน้ำมนต์ที่ทำพิธี เมื่อครั้งที่วัดถ้ำพญาช้างเผือก ที่พี่ต๋อยแบ่งมาเป็นหัวเชื้อใน
การทำพิธีครั้งนี้

เมื่อเดินทางถึงบ้านพี่ต๋อยแล้ว ขณะนั้นพี่นวลไม่อยู่ที่บ้านไปทำธุระข้างนอก ยังไม่
กลับมา เมื่อพวกเรา…ได้ขึ้นไปบนห้องพระ พี่ต๋อยก็ได้หยิบเพชรพญานาคที่มีเก้า
เม็ดเก้าสี มีสีน้ำเงิน ,ฟ้า,เขียว,แดง , ม่วง, ขาว ,ส้ม , ชมพูและสีชา
และสร้อยข้อมือที่ทำจากเงินและฝังเพชรพญานาคอีกแปดเม็ด ที่พี่นวลได้สั่งซื้อมา
ทางจังหวัดหนองคาย ให้ท่านอาจารย์ชาชมและดูว่าเป็นของแท้ที่มีจิตวิญญาณ
ถือครองอยู่หรือไม่………………………

เมื่อท่านอาจารย์ชาดูแล้ว บอกว่าเป็นหินแท้หรือคริสตรัล ที่ทำและเจียรนัยขึ้นมา
จากฝีมือของมนุษย์ และไม่มีจิตวิญญาณถือครอง แต่สามารถนำมาเสกเป็นวัตถุ
มงคลได้ พี่ต๋อยจึงได้ให้ท่านอาจารย์ชาเสกให้…………………….
ท่านอาจารย์ชา จึงกล่าวขึ้นว่าเสกด้วยกำลังของรูปฌานหรืออรูปฌานดี แต่อรูป
ฌานไม่ได้เข้ามาสี่ปีแล้ว ข้าพเจ้าจึงได้เสนอว่า ให้เสกด้วยกำลังของอรูปฌานดี
กว่า ท่านอาจารย์ชา จึงแยกเสกเฉพาะเพชรพญานาค เก้าเม็ดเก้าสีก่อน ส่วน
สร้อยข้อมือจะเสกให้ต่อหน้าเจ้าของคือตอนที่พี่นวลกลับมาแล้ว

ต่อมา…ได้มีพี่เทพ ซึ่งเป็นเพื่อนของพี่ต๋อยได้นัดกับท่านอาจารย์ชา ไว้ว่าจะนำ
ล่อแก กระจกเว้า กระจกนูนและสิงห์คาบดาบ มาให้ท่านอาจารย์ชาเจิมและเสก
ให้ เพื่อจะนำไปติดที่บ้านต่างจังหวัดแถวจังหวัดอยุธยา เพื่อแก้เรื่อง ฮวงจุ้ย
พี่ต๋อยจึงโทรบอกพี่เทพ ให้ตามมาที่บ้านของพี่ต๋อยเลยเพราะท่านอาจารย์ชาอยู่
ที่นี่ เมื่อพี่เทพมาถึงที่บ้านพี่ต๋อยแล้ว ก็ได้ขึ้นไปสมทบบนห้องพระ และได้มาทัน
ตอนที่ท่านอาจารย์ชากำลังจะเสกเพชรพญานาคพอดี

หลังจากที่ท่านอาจารย์ชาเสกเสร็จแล้ว ได้ส่งคืนให้กับพี่ต๋อยและบอกว่าได้เสก
ด้วยกำลังของรูปฌาน ได้เสกไว้ ในเรื่องเมตตามหานิยม โชคลาภและป้องกันภัย
พิบัติต่างๆ และได้ทำการเจิมและเสกล่อแก กระจกเว้า กระจกนูนสิงห์คาบดาบให้
กับพี่เทพ พร้อมทั้งอันเชิญพระธาตุเสด็จมา อยู่บนฝ่ามือให้กับพี่เทพ หนึ่งองค์
หลังจากที่ พี่ต๋อยเอ่ยปากขอ ให้กับพี่เทพด้วยวิธีที่เคยทำมาแล้วในภาคก่อนๆ

ต่อมาสักพักนึง พี่นวลได้กลับมาและขึ้นมาบนห้องพระ ท่านอาจารย์ชาจึงได้เสก
สร้อยข้อมือทำจากเงินและฝังเพชรพญานาคอีกแปดเม็ดนั้นให้กับพี่นวลด้วยกำลัง
ของอรูปฌาน

สักครู่ต่อมา เมื่อท่านอาจารย์ชาเสกเสร็จ จึงได้กล่าวว่าเข้าอรูปฌานไม่ได้เพราะไม่
รู้มีอะไรมากระทบ ซึ่งมีพลังอำนาจมากอยู่ภายในบริเวณห้องพระนี่แหละ ท่านจึงไม่
เข้าอรูปฌาน เลยใช้แต่รูปฌานเสกเท่านั้น
พวกเรา…จึงได้แต่มองหาไปมาภายในบริเวณห้องพระ ว่ามีสิ่งหนึ่งสิ่งใดแปลกปลอม
และมาเพิ่มหรือไม่ แต่หาไปจนทั่วแล้วก็ไม่มี

ต่อมาท่านอาจารย์ชา จึงถามหาเทียนขี้ผึ้งแท้สิบเล่มที่นำกลับมาจากที่วัดเมื่อครั้งทำ
น้ำมนต์คราวก่อน เมื่อได้แล้วท่านจึงนำมารวมกันเข้าทั้งสิบเล่ม และได้จุดเทียนเพื่อ
ทำน้ำมนต์พร้อมทั้งเจิมและเขียนยันต์ที่โอ่งน้ำมนต์ลูกนั้น หลังจากนั้นท่านอาจารย์
ชาได้ใช้ฝ่ามือแตะจับที่ขอบโอ่งทั้งสองข้าง พร้อมทั้งบริกรรมและเสกน้ำมนต์ไป

จนกระทั่งน้ำมนต์ในโอ่งนั้นหมุนวนไปมา ท่านอาจารย์ชา เห็นว่าเดี๋ยวโอ่งจะแตกจึง
ได้หยุดพิธีกรรมลงและได้กล่าวว่าแค่นี้ก็ขลังพอแล้ว เกินไปกว่านี้กลัวว่าโอ่งจะระเบิด
และแตกออกเป็นแน่ ……………………….

เมื่อเสร็จพิธีเสกน้ำมนต์ เรียบร้อยแล้ว พี่ต๋อยได้บอกให้ข้าพเจ้าตักน้ำมนต์หนึ่งขวด
แบ่งให้กับพี่เทพ ในขณะนั้นเอง ที่ข้าพเจ้ากำลังก้มลงใช้แก้วเพื่อจะตักน้ำมนต์ใส่
ขวดให้กับพี่เทพนั้น


เหล็กไหลสายฟ้า

ปรากฏว่า ข้าพเจ้าได้เห็นเจ้าเหล็กไหลสายฟ้า อยู่ภายในโอ่งน้ำมนต์………………
ข้าพเจ้าจึงได้ร้องบอกให้ท่านอาจารย์ชาและทุกคนได้ทราบ จึงขออนุญาตล้วงหยิบ
เจ้าเหล็กไหลสายฟ้าขึ้นมา และมอบให้กับท่านอาจารย์ชา……………….

ท่านอาจารย์ชา กล่าวว่า เป็นเพราะแสงรัศมีและพลังของเจ้าเหล็กไหลสายฟ้านี่เอง
ที่มากระทบเรา และคงอยากจะโชว์เดี่ยวในการทำน้ำมนต์ครั้งนี้

ท่านอาจารย์ชาจึงได้มอบให้กับพี่ต๋อยซึ่งเป็นเจ้าของบ้านและบอกว่าคงอยากจะอยู่
กับพี่ต๋อยเป็นแน่………………..

พี่ต๋อยจึงได้เล่าให้ทุกคนฟังว่า ในระหว่างที่ขับรถและเดินทางจากอำเภอทุ่งสงไป
กรุงเทพฯนั้น พี่ต๋อยได้ขอยืมจากพี่บัติมาชมบารมี และกำไว้ในมือจึงเกิดอาการ
ตุ๊บ ตุ๊บ ในมือ เหมือนสัมผัสพลังได้ หลังจากที่เคยจับและชมของคนอื่นๆ มาบ้าง

แล้วไม่เป็นแบบนี้ เลยชอบและได้อธิษฐานจิตขอว่าถ้าแบ่งแยกตัวออกมาได้อีกขอ
ให้แบ่งแยกออกมาเพื่อจะได้ให้ลูกชายไว้ป้องกันตัวและคุ้มภัย และครั้งนึงช่วงที่อยู่
ที่ศาลเจ้าพ่อหลักเมือง ระหว่างที่นั่งรอทุกคนมาพร้อมกันตามนัดนั้น ได้ขอยืมจาก
พี่บัติ ซึ่งมาถึงก่อนแล้ว ได้กำไว้ในมือและนั่งทำสมาธิหลังจากนั้นก็ได้ พูดเปรยๆว่า
อยากจะให้แบ่งแยกตัวออกมาอีก เพื่อจะได้ให้กับลูกชาย ซึ่งข้าพเจ้าก็ได้ยิน

พี่ต๋อยเมื่อลำดับเหตุการณ์ดู จึงคิดว่า เหตุผลที่เหล็กไหลสายฟ้ามาอยู่ด้วยเป็นเพราะ
ด้วยแรงอธิษฐานเป็นแน่…………….





                                    +++จบบริบูรณ์+++

ประสบการณ์ลี้ลับ…ภาค5…ปาฏิหาริย์ธาตุกายสิทธิ์และพระธาตุเสด็จ



หลังจากภาคที่แล้ว..ในวันอาทิตย์ที่ 4 กันยายน 2554 ระหว่างการเดินทางกลับ
กรุงเทพฯนั้น ท่านอาจารย์ชาได้เปลี่ยนไปนั่งรถคันของพี่เต่า เพื่อให้ท่านอ้วนได้
ย้ายไปรถคันที่จะรีบมุ่งหน้า ไปส่งที่สนามบินสุวรรณภูมิ เพื่อบินกลับจังหวัดภูเก็ต
ซึ่งก็คือรถคันของพี่ต๋อย ที่มีพี่นวลอังเดรและเก๋นั่งอยู่ และมีท่านอ้วนอังเดรและเก๋
รวมทั้งหมดสามคน ที่จะต้องรีบบินกลับจังหวัดภูเก็ตด่วนในค่ำวันนั้น

ในระหว่างที่ท่านอาจารย์ชานั่งอยู่ภายในรถคันของพี่เต่า ที่มีพี่หมูเพื่อนพี่เต่าเปลี่ยน
มาขับแทนมีน้องแหม่มภรรยาพี่เต่า และพี่ตูนกับตุ่มนั่งรวมอยู่ด้วย ในระหว่างที่รถ
แล่นไปนั้นได้สนทนาธรรมกันอยู่หลายเรื่อง…………….

จนกระทั่งมาถึงเรื่องการแสดงและการทำอิทธิฤทธิ์ได้ ท่านอาจารย์ชา ก็เลยสาธิต
ให้……….ชมกันด้วยการให้พี่หมูยื่นมือและให้แบฝ่ามือไว้ หลังจากนั้นท่านอาจารย์ชา
ก็ใช้ฝ่ามือของท่าน วางคว่ำไว้บนฝ่ามือของพี่หมูโดยไม่ติดกัน ซึ่งมีระยะห่างกัน
ประมาณ 2-3 นิ้ว แล้ววนไปวนมา

หลังจากนั้นสักพักนึง เมื่อท่านอาจารย์ชานำฝ่ามือออก ก็มีพระธาตุจำนวน 1 องค์
มาอยู่บนฝ่ามือ ทำให้พี่หมู เกิดอาการตกตะลึงและดีใจ จนแทบขับรถไม่ได้หลัง
จากตั้งสติได้แล้ว จึงได้ถาม…………….

ท่านอาจารย์ชาว่า พระธาตุเสด็จมาได้อย่างไร ท่านอาจารย์ชา ได้ตอบว่าจำ
ได้มั้ยตอนที่ลาหลวงปู่วิไลกลับกันนั้น… หลวงปู่…ได้บอกว่าคืนที่พวกเรา…ทำน้ำมนต์
กันนั้นมีพระธาตุเสด็จมาเพิ่มเป็นจำนวนมาก ที่พิพิธภัณฑ์ของหลวงปู่…ที่วัด



ท่านอาจารย์ชาได้ทำให้…พระธาตุเสด็จมาอยู่บนฝ่ามือ


หลวงปู่วิไลซึ่งเป็นพระอาจารย์ของท่านอาจารย์ชาแล้วนั้น ได้อนุญาตให้ท่านอาจารย์
ชามอบพระธาตุให้กับบุคคล ที่เห็นว่าเหมาะสม และคู่ควร โดยใช้ฤทธิ์อัญเชิญเอา
จากพิพิธภัณฑ์ของหลวงปู่…ได้ทุกเมื่อ…

เมื่อพวกเรา…ได้เดินทางถึงกรุงเทพฯ ด้วยเวลาประมาณ 6 โมงเย็นกว่าๆ ของวันนั้น
พวกเรา…บางส่วนก็ได้มารวมตัวกันอยู่ที่ร้านรำมะนา ค๊อฟฟี่ ซึ่งเป็นร้านของพี่บัติ เพื่อ
พักเหนื่อยและทานอาหารเย็นกัน รวมทั้งแบ่งขวดน้ำมนต์กัน และข้าพเจ้าได้นำพาน
บายศรีบรมครูไปให้ท่านอาจารย์ชา ที่ห้องพักในระแวกใกล้เคียงนั้น

ระหว่างที่นั่งรออาหารเย็นอยู่นั้น พวกเรา…ได้นั่งคุยกันถึงเรื่อง ที่พี่หมูได้พระธาต…
และบางคนที่ยังไม่ได้อะไรเลย โดยเฉพาะน้องแหม่มกับพี่เต่า เพื่อนพี่โชคชัย
จึงลองขอท่านอาจารย์ชาดู ท่านอาจารย์ชาจึงให้น้องแหม่ม ลองอธิษฐานจิตขอต่อ
ลูกแก้วธาตุกายสิทธิ์สีเหลืองของท่านอาจารย์ชาดู……………

ส่วนท่านอาจารย์ชาก็ได้พูดกับลูกแก้วสีเหลืองนั้นว่า “ แบ่งแยกออกให้เค้าเถอะ ”
และให้พี่โชคชัยนำธาตุกายสิทธิ์ของแก มาเป็นตัวช่วยในการดึงดูดด้วย………………
(ท่านอาจารย์ชา ได้บอกว่า ธาตุกายสิทธิ์สีดำ ของพี่โชคชัยมีพลังงานในเรื่องการ
ดึงดูดทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นฝ่ายดีหรือฝ่ายชั่ว)

หลังจากน้องแหม่มได้อธิษฐานจิต และส่งธาตุกายสิทธิ์สีเหลือง คืนให้ท่านอาจารย์
ชาแล้ว ท่านอาจารย์ชาก็ให้น้องแหม่มแบมือ……
ท่านอาจารย์ชาได้นำธาตุกายสิทธิ์ลูกแก้วสีเหลือง และธาตุกายสิทธิ์สีดำของพี่โชคชัย
วางลงบนฝ่ามือ และใช้มือของท่านอาจารย์ชาคว่ำปิดลง และให้ฝ่ามือของน้องแหม่ม
อีกข้างนึงคว่ำทับฝ่ามือของท่านอาจารย์ชาอีกที และให้พี่โชคชัย ทำจิตนิ่งเป็นสมาธิ
และท่องคาถาว่า “ เนี้ย เมี้ย เพี้ย เพี้ย ”

สักอึดใจนึง ท่านอาจารย์ชา ได้ชักฝ่ามือออกและให้ฝ่ามือของน้องแหม่มที่อยู่ด้าน
บนลงมา คว่ำปิดทับลงแทน และได้ให้น้องแหม่มค่อยๆแง้มเปิดฝ่ามือออกทีละนิด
เพื่อลุ้นว่า จะมีสิ่งใดปรากฏออกมาหรือไม่

ผลปรากฏว่า… ธาตุกายสิทธิ์ลูกแก้วสีเหลืองของท่านอาจารย์ชา คลอดหลานออกมา
สีเหลือง มีขนาดเล็กเท่าๆ กับลูกที่คลอดออกมาในโอ่งน้ำมนต์ครั้งก่อน………ต่างกัน
ตรงที่มีลักษณะกลมแบบแฮมเบอร์เกอร์ พวกเราต่างเฮ กันลั่นสนั่นร้านด้วยความตื่น
เต้นทึ่งและอัศจรรย์ใจมาก ที่ได้เห็นกับตาในครั้งนี้…….



ธาตุกายสิทธิ์สีเหลืองได้คลอดหลานให้กับน้องแหม่ม


ต่อมาได้ลองให้พี่เต่า นำธาตุกายสิทธิ์สีเขียวของพี่ต๋อยมา อธิษฐานจิตดูบ้างว่า ถ้ามี
บุญบารมีพอที่จะมีสิทธิ์ได้ครองครองเป็นเจ้าของกับเขาบ้าง…ก็ขอให้ได้ด้วยเทอญ
และให้พี่ต๋อยเจ้าของธาตุกายสิทธิ์ต้องอธิษฐานจิต…กำกับและเต็มใจที่จะมอบให้ด้วย
หลังจากนั้นท่านอาจารย์ชาก็ทำเหมือนเดิม เหมือนกับเมื่อครั้งที่ทำกับน้องแหม่มตะกี้
และให้พี่โชคชัยทำเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วด้วย



ธาตุกายสิทธิ์สีเขียวของพี่เต่า


ผลปรากฏว่า…เมื่อพี่เต่าค่อยๆ แง้มมือออกเพื่อลุ้น ก็มีหลานคลอดออกมาสีเขียว
ขนาดเล็ก มีลักษณะกลมแบบลูกแก้ว พวกเรา…รู้สึกอัศจรรย์ใจและแปลกประหลาด
ใจมากว่าธาตุกายสิทธิ์สีเขียวของพี่ต๋อยไม่ออกลูกมาเลยในโอ่งน้ำมนต์ เมื่อครั้งที่ทำ
พิธี…ที่วัด แต่กลับมาออกหลานให้พี่เต่าได้

จึงทำให้ข้าพเจ้า………ผู้เขียนสงสัยเป็นอันมาก

หลังจากนั้นข้าพเจ้าได้มองเห็นบอสเข้ามานั่งในร้าน…พอดี( บอสก็คือเด็กหนุ่มรูปร่าง
อ้วนท้วนสมบูรณ์) ที่บ้านอยู่ในระแวกนั้น และเป็นลูกค้าขาประจำของที่ร้าน…
ซึ่งตอนแรกบอส ได้ตกลงกันว่าจะไปทำน้ำมนต์ที่วัดในครั้งนี้ด้วย แต่ได้ยกเลิก
กระทันหันเพราะติดธุระสำคัญ

และท่านอาจารย์ชาได้เคยบอกไว้ด้วยว่า บอสนี่ก็คือลูกชายของท่านอ้วนคนที่สอง
ในอดีตชาติครั้งนั้นที่ท่านอ้วนเป็นเศรษฐี พอภรรยาเสียชีวิตลงก็ได้แบ่งสมบัติให้ลูก
ทั้งสามและท่านอ้วนก็ได้ออกบวชเป็นฤาษี…

ข้าพเจ้า จึงได้เข้าไปตามบอสในร้าน…ให้มาพบท่านอาจารย์ชา เพราะอยากให้บอส
ได้ธาตุกายสิทธิ์บ้าง ข้าพเจ้าคิดว่าน่าจะได้เพราะมีส่วนเกี่ยวข้องกับหมู่บ้าน…..
ในครั้งอดีต…และถ้ำแห่งนั้นด้วย

และข้าพเจ้าก็เต็มใจที่จะให้ธาตุกายสิทธ์สีม่วงของข้าพเจ้า แบ่งแยกออกมาให้บอส
อีก หลังจากที่เคยออกลูกมาแล้วเมื่อครั้งที่ทำน้ำมนต์คราวก่อน

ต่อมา…เมื่อบอสได้อธิษฐานจิตและได้ส่งธาตุกายสิทธ์สีม่วงให้ท่านอาจารย์ชาและ
ท่านได้วางลงบนฝ่ามือของบอส โดยทำเหมือนกับทั้งสองครั้งที่ผ่านมาเมื่อบอสค่อยๆ
แง้มมือออกเพื่อลุ้น ผลปรากฏว่า คราวนี้ไม่มี และธาตุกายสิทธิ์สีม่วงไม่ออกหลาน
มาแต่ประการใด ทำให้พวกเรา…อึ้งและข้าพเจ้าได้พูดว่าบอสคงจะอธิษฐาน…ด้วยจิต
ที่ไม่สงบนิ่งเป็นแน่…

ต่อมามุกภรรยา ท่านอาจารย์ชา ก็มีความประสงค์ที่จะให้พี่ชาย ซึ่งเป็นเพื่อน
ของพี่ต๋อยบ้างเพราะเห็นว่าที่ไปวัดเพื่อทำน้ำมนต์ในครั้งนี้ มีพี่ชายคนเดียวที่ยังไม่ได้
จึงได้โทรติดต่อไปยังพี่ชาย ซึ่งได้กลับบ้านไปก่อนแล้ว พี่ชายได้ตอบกลับมาว่า
” เข้าบ้านแล้วขี้เกียจออกมา ”

มุกภรรยาท่านอาจารย์ชาได้มีความตั้งใจแล้วที่จะให้พี่ชายแต่พี่ชายไม่เอา จึงได้บอก
ให้บอสลองตั้งใจอธิษฐานจิต ดูอีกครั้งกับธาตุกายสิทธิ์สีชมพูของมุก เมื่อได้อธิษฐาน
จิต เสร็จแล้วจึงได้ส่งธาตุกายสิทธ์สีชมพู ให้กับท่านอาจารย์ชา


หลังจากนั้นท่านอาจารย์ชา ก็ทำเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้ถึงกับต้องใช้
พลังจิตมากและรู้สึกเหนื่อยและอ่อนเพลียมาก เหมือนกับพึ่งเดินขึ้นเขา ลงเขามา
ต่อมาสักพักนึง เมื่อบอสค่อยๆ แง้มมือออกเพื่อลุ้น ผลปรากฏว่าธาตุกายสิทธิ์
สีชมพูคลอดหลานออกมามีขนาดเล็ก ลักษณะรูปทรงแบบแฮมเบอร์เกอร์ ทำให้
บอสรู้สึกทึ่งและดีใจมาก



ธาตุกายสิทธิ์สีชมพูที่คลอดหลานให้กับบอส


ต่อมาหลายๆท่านก็กราบลาท่านอาจารย์ชาและแยกย้ายกันกลับบ้านไป คงเหลือ
แต่ข้าพเจ้าผู้เขียนพี่ต๋อยและพี่นวล ที่ยังนั่งทานอาหารกันอยู่
จนกระทั่งเอ๋ ผู้จัดการของร้านรำมะนา ซึ่งเป็นอิสลามได้ ถามว่าเมื่อตะกี้ ตอนอยู่
ข้างนอกร้านทำอะไรกันเหรอ เห็นมุงดูกันใหญ่และเฮกันลั่นเสียงดังมาก
ข้าพเจ้าจึงได้ตอบว่าท่านอาจารย์ชา ได้ทำปาฏิหารย์ให้ธาตุกายสิทธิ์ แบ่งแยกออก
หลานให้กับพี่เต่าน้องแหม่มและบอส

จึงทำให้เอ๋ อยากดูอีกและอยากได้บ้าง ท่านอาจารย์ชา ตอบว่าได้แต่มีข้อตก
ลงกันก่อนว่า จะต้องฝึกนั่งสมาธิก่อนนอนทุกวันโดยเริ่มจากห้าถึงสิบนาทีเป็นอย่าง
น้อย เอ๋จะทำได้มั้ย เอ๋ซึ่งเป็นอิสลามก็ตอบว่าได้และได้สัญญากับท่านอาจารย์ชา

หลังจากนั้นต่อมา…………………..
ท่านอาจารย์ชา ได้ถามพี่นวลว่าอยากจะให้ธาตุกายสิทธิ์ของเราแบ่งแยกออกมา
มั้ย พี่นวลก็เต็มใจที่จะให้ และข้าพเจ้าได้ถามท่านอาจารย์ชาว่าจะสามารถทำได้
อีกมั้ยเพราะว่าธาตุกายสิทธิ์สีดำของพี่โชคชัยและตัวพี่โชคชัยก็ไม่อยู่แล้ว
ท่านอาจารย์ชาตอบว่าไม่แน่ใจเหมือนกันต้องลองดู…………..

ต่อจากนั้นพี่นวลนำธาตุกายสิทธิ์สีขาวใส รูปทรงแบบดวงตาของปลาหรือแบบแฮม
เบอร์เกอร์ ให้เอ๋ได้อธิษฐานจิต เสร็จแล้วจึงได้มอบให้ท่านอาจารย์ชา

ท่านอาจารย์ชาให้เอ๋ แบและหงายฝ่ามือไว้ หลังจากนั้นได้หยิบธาตุกายสิทธิ์
ลูกแก้วสีเหลืองของท่านอาจารย์ชาและบอกข้าพเจ้าว่ากำลังไม่พอ ให้นำธาตุกาย
สิทธิ์สีม่วงของข้าพเจ้ามาร่วมด้วย จากนั้นได้นำธาตุกายสิทธิ์ทั้งสามชนิดวางลง
บนฝ่ามือของเอ๋ และได้ทำลักษณะเหมือนกับทุกๆครั้งที่ผ่านมา

ต่อมาสักพักนึง เมื่อเอ๋ค่อยๆ แง้มมือออก เพื่อลุ้น ผลปรากฏว่า ธาตุกายสิทธิ์
สีขาวใสคลอดหลานออกมา มีขนาดเล็ก รูปร่างลักษณะเป็นลูกแก้วกลมใส
ทำให้เอ๋ตกตะลึง อัศจรรย์ใจ และดีใจเป็นอย่างมากถึงกับ อุทานออกมา………
ว่า” ไม่น่าเชื่อเลยน๊า”



ธาตุกายสิทธิ์สีขาวของเอ๋








โปรดคอยติดตามอ่านกันต่อไปใน…

ประสบการณ์ลี้ลับ…ภาค6…ปาฏิหาริย์ธาตุกายสิทธิ์และพระธาตุเสด็จ (ต่อ)

ประสบการณ์ลี้ลับ…ภาค4…การทำน้ำมนต์ที่สุดยอดที่สุดในเมืองไทย

หลังจากภาคที่แล้วพวกเรา…ได้นำน้ำมนต์จากศาลเจ้าพ่อหลักเมือง,วัดพระแก้ว
มรกต,พระปฐมเจดีย์ และวัดทรงธรรมกัลยาณี    เพื่อที่จะใช้เป็นส่วนผสมทำน้ำ
มนต์ที่สุดยอดที่สุดในเมืองไทย

ท่านอาจารย์ชา บอกว่าให้พวกเรา… รวมธาตุกายสิทธิ์ ของทุกคนลงในน้ำมนต์
และจะต้องทำพิธีในถ้ำเท่านั้น ถ้ำใดก็ได้ ถึงจะขลังและศักดิ์สิทธิ์มาก

พวกเรา…………. จึงได้ตกลงกัน ที่จะทำพิธีในครั้งนี้ ที่วัดถ้ำพญาช้างเผือก
อ. คอนสาร จ.ชัยภูมิ ซึ่งเป็นวัดที่ หลวงปู่วิไล เขมิโย เป็นเจ้าอาวาสอยู่

ท่านอาจารย์ชา ดูฤกษ์ยามแล้ว บอกว่าวันเสาร์ที่ 3 กันยายน 2554 เวลา
ประมาณพลบค่ำ เป็นวันและเวลาที่ดี ที่จะทำพิธีในครั้งนี้ได้สำเร็จ

และจะทำให้น้ำมนต์นั้นขลังศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งอื่น ๆ
อาจจะทำได้ไม่ขลังศักดิ์สิทธิ์ เท่าครั้งนี้

เมื่อถึงเช้า วันเสาร์ที่ 3 กันยายน 2554 เวลาประมาณ เก้าโมงเช้า พวกเรา…ได้
เริ่มออกเดินทางจากกรุงเทพฯ ด้วยพาหนะรถยนต์สามคัน สิบหกชีวิตและอีก
หนึ่งครอบครัวที่เดินทางล่วงหน้าไปเจอกันที่โน่น และได้จองบ้านพัก ที่เขื่อนจุฬา
ภรณ์หลังใหญ่ไว้ให้พวกเรา………………

เมื่อถึงเวลาประมาณ ห้าโมงเย็นกว่าๆ พวกเรา…ก็เดินทางถึงวัดถ้ำพญาช้างเผือก
อ.คอนสาร จ. ชัยภูมิ โดยพร้อมเพรียงกัน ใช้เวลาในการเดินทางทั้งสิ้นเจ็ดถึงแปด
ชั่วโมง รวมทั้งระยะเวลาที่พักและรับประทานอาหารกันด้วย

เมื่อเข้าไปภายในวัดแล้ว ท่านอาจารย์ชา ได้เดินไปเพียงคนเดียวก่อน เพื่อตามหา
หลวงปู่วิไล เขมิโย เมื่อท่านอาจารย์ชา ได้ขึ้นเขาไปตามหาแต่ก็ไม่พบ….
สักพักนึงได้ยินเสียงหลวงปู่เรียกว่าอยู่ข้างล่างนี่ และหลวงปู่…ได้นั่งรอที่ศาลา
เก็บวัสดุก่อสร้างที่ด้านหน้าพระเมรุเผาศพเพื่อรอรับแขก…………

ท่านอาจารย์ชา ได้สนทนากับหลวงปู่วิไลและได้กล่าวคำขอฝากตัวเป็นศิษย์…..
จึงได้ให้พวกเรานำพานบายศรีบรมครู ซึ่งท่านอาจารย์ชาเป็นคนทำเองกับมือ ที่
รถ ภายในลานจอดมาให้ หลวงปู่วิไลได้กล่าวกับท่านอาจารย์ชา ว่าทำมาสวยดี
โน่ะ ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้เห็น….พานบายศรีบรมครูนั้นเลย………….


บายศรีบรมครู ที่ท่านอาจารย์ชาทำเอง


และท่านอาจารย์ชาได้ให้พวกเรา…ทุกคนตามขึ้นไปกราบหลวงปู่วิไล ที่ศาลาหลัง
นั้น…โดยพร้อมเพรียงกัน แล้วท่านอาจารย์ชาได้กล่าวนำ คำปวารณาตัวขอเป็น
ศิษย์ของหลวงปู่วิไล พร้อมทั้งส่งมอบพานบายศรีบรมครูให้หลวงปู่วิไล… หลังจาก
ที่หลวงปู่…ได้รับพานบายศรีบรมครูแล้ว ก็ได้เทศนาธรรมและให้พร…………
แก่พวกเรา…ทุกคน

ต่อมา ท่านอาจารย์ชา ก็ได้ขออนุญาตทำน้ำมนต์ภายในบริเวณ ถ้ำพญาช้างเผือก
และได้นำธาตุกายสิทธิ์ของทุกคนที่ได้มา… ให้หลวงปู่…ชมและเจิมเพื่อเป็นสิริมงคล
หลวงปู่วิไลกล่าวคำอนุญาตให้ทำน้ำมนต์ที่ถ้ำแห่งนั้นได้ และยังกล่าวอีกว่า อาจจะ
ได้เพิ่มกันอีกนะเพราะ ที่ถ้ำแห่งนี้ก็มีของดีอยู่เยอะ ตามวาสนาและบารมีของแต่ละ
คน ท่านอาจารย์ชาจึงได้นำธาตุกายสิทธิ์ทั้งหมด ใส่ลงในแก้วน้ำดื่มของหลวงปู่…
รวมธาตุกายสิทธิ์ทั้งสิ้น สิบเอ็ดชนิด (ของมุกสองชนิดมีหินสีน้ำตาลที่ตามมาจากถ้ำ
มาอยู่ในกระเป๋าสะพายเมื่อครั้งก่อนด้วย ) พร้อมกับรินน้ำใส่ในแก้ว เพื่อเป็น
ปฐมฤกษ์ และได้เดินทางไปยังถ้ำพญาช้างเผือกกัน


ธาตุกายสิทธิ์ภายในแก้วน้ำดื่มของหลวงปู่วิไล



พระประธานภายในถ้ำ


เมื่อได้เข้าไปภายในถ้ำ…แล้วพวกเรา…ได้กราบพระประธาน ภายในถ้ำ…และได้หา
ทำเลจุดที่จะนั่งทำน้ำมนต์กัน ก็ได้จุดที่อยู่สูงขึ้นจากถ้ำ ไปอีกหน่อยนึงซึ่งตรงนั้น
เป็นโพรงเข้าไป และหยุดลงตรงหน้าพระปางป่าเลไลย์ ซึ่งมีรูปปูนปั้นของพญางูอยู่
ด้วย ได้นำพานบายศรีบรมครูวางไว้ด้านหน้าพระปางป่าเลไลย์และโอ่งดินขนาดเล็ก
ที่จะทำพิธี พร้อมทั้งใส่น้ำมนต์ที่นำมาจากศาลเจ้าพ่อหลักเมือง กรุงเทพมหานคร
วัดพระแก้วมรกต, พระปฐมเจดีย์ และวัดทรงธรรมกัลยาณี ลงในโอ่ง พร้อมน้ำดื่ม
บริสุทธิ์ขวดลิตรอีกหกขวด รวมทั้งสิ้นประมาณแปดลิตรกว่า


พระปางป่าเลไลย์



ปักเทียนขี้ผึ้งแท้สีขาว 10 เล่มบนปากโอ่ง


หลังจากนั้นได้นำเทียนขี้ผึ้งแท้สีขาว จำนวน 10 เล่ม เท่ากับจำนวนคนที่เป็นเจ้า
ของธาตุกายสิทธิ์เหล่านั้น ปักไว้ที่โอ่งน้ำมนต์พร้อมทั้งโยง สายสิญจน์จากเทียน
แต่ละเล่มไปหาคนแต่ละคน เพื่อนั่งปลุกธาตุและคุมธาตุกายสิทธิ์เหล่านั้น โดย
ท่านอาจารย์ชา ให้ท่องคำว่า….. “ นะมะพะทะ ” ไปจนกว่าจะเสร็จพิธี
และ ได้โยงสายสิญจน์ไปให้พี่โชคชัยด้วย โดยให้พี่โชคชัยท่อง คำว่า…………..
“ เนี้ยเมี้ย เพี้ย เพี้ย ” ซึ่งเป็นคาถาคุมของและเรียกของ
ของพี่โชคชัยเองในอดีตชาติ

ส่วนคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่เจ้าของธาตุกายสิทธิ์ ก็นั่งร่วม…..อยู่ในพิธีด้วย
เมื่อเริ่มพิธีทำน้ำมนต์ ท่านอาจารย์ชาได้จุดเทียนแต่ละเล่มจนครบทั้งสิบเล่ม แต่เล่ม
ไหนที่เจ้าของมีธาตุกายสิทธิ์เหล็กไหลอยู่ ก็จะจุดเทียนติดยากสักหน่อย…

หลังจากนั้นพวกเรา…เก้าคนท่องคำว่า “นะมะพะทะ” และพี่โชคชัยท่องคำว่า “เนี้ย
เมี้ย เพี้ย เพี้ย” ส่วนท่านอาจารย์ชา ก็แยกจิตออกเป็นสาม จิตที่หนึ่งคอยคุมทุกคนที่
กำลังท่องคำว่า “ นะมะพะทะ” เพราะเป็นคาถาปลุกธาตุ กลัวของจะขึ้นกัน

จิตที่สองคอยคุมพี่โชคชัย และช่วยเรียกของให้อีกแรงนึง จิตที่สามกำลังทำน้ำมนต์
จากวิชาที่หลวงปู่สุภา…ได้ถ่ายทอดไว้ให้เมื่อครั้งก่อนที่เคยเข้าไปเยี่ยมหลวงปู่…ที่วัด
และได้ลองทำจากวิชานี้เป็นครั้งแรก (ก่อนที่จะสูญหายไปพร้อมกับหลวงปู่…เพราะ
หลวงปู่สุภา มีอายุถึง 116 ปีแล้ว)


กำลังช่วยกันยกโอ่งน้ำมนต์ลงมา


หลังจากนั้น เมื่อเสร็จพิธีแล้วได้ดับเทียน และแกะสายสิญจน์ออก พร้อมทั้งช่วยกัน
ยกโอ่งน้ำมนต์ลงสู่ด้านล่างเพื่อที่จะตักแบ่งใส่ภาชนะให้กับทุกคนต่อไป
ต่อมาท่านอาจารย์ชารู้สึกแน่นหน้าอกมากแถวๆลิ้นปี่ ข้าพเจ้าจึงได้ใช้มือช่วยกดที่
บริเวณนั้น ท่านอาจารย์ชาบอกว่าปรับธาตุไม่ทันเพราะได้แบ่งจิตออกเป็นสามจึง
เกิดอาการดังกล่าวขึ้น…………

ก่อนที่จะตักน้ำมนต์จากโอ่งแบ่งกันนั้น…………………..
ข้าพเจ้าผู้เขียน ได้แหวกดอกไม้ออกและก้มลงดูที่โอ่งน้ำมนต์นั้น……….
ผลปรากฏว่ามีธาตุกายสิทธิ์แตกเพิ่มออกมาอีกจำนวนนึง พวกที่ไปด้วยกัน
และยังไม่มีธาตุกายสิทธิ์ต่างก็ลุ้นกันว่ามีสีอะไร เผื่อว่าจะได้เป็นเจ้าของกันบ้าง
ท่านอาจารย์ชา จึงได้กล่าวว่าถ้าชิ้นไหนที่ออกมาใหม่และแม่เหล็กสามารถดูดติด
ได้ละก้อ ให้เป็นของพี่โชคชัย


พี่บัติกำลังตักน้ำมนต์แบ่งกัน






ธาตุกายสิทธิ์ที่เพิ่มออกมาในโอ่งน้ำมนต์



ธาตุกายสิทธิ์ที่ท่านอาจารย์ชา ล้วงหยิบขึ้นมาจากโอ่งน้ำมนต์


เมื่อตักน้ำมนต์จากโอ่งหมดแล้ว ท่านอาจารย์ชา จึงได้ล้วงหยิบลงไปในโอ่งเพื่อนำ
ธาตุกายสิทธิ์ทั้งหมดขึ้นมา ผลปรากฏว่าธาตุกายสิทธิ์ชนิดต่างๆได้โคลนนิ่งออกมา
รูปทรงต่างๆเหมือนกับตัวแม่เลย แต่มีขนาดเล็กกว่ามาก เฉพาะของพี่ต๋อยสีเขียว
ไม่ออกมา เหล็กไหลตัวผู้ตัวเมียของพี่ตูนและตุ่มไม่ออกมา หินสีน้ำตาลของมุกไม่
ออกมา นอกนั้นออกมาตามสีของธาตุกายสิทธิ์ของแต่ละคน ท่านอาจารย์ชา
บอกว่าสีและรูปร่างลักษณะเหมือนใคร ก็เป็นของคนนั้น (ดังภาพข้างล่างนี้)




ธาตุกายสิทธิ์ที่แยกตัวออกลูกมา


หลังจากนั้นพวกเรา…ก็ออกมาจากถ้ำพญาช้างเผือก ขณะนั้นเวลาประมาณสองทุ่ม
กว่าๆแล้ว พวกเราจึงได้เดินลงมาจากถ้ำเพื่อไปหาหลวงปู่วิไล แต่ขณะนั้นหลวงปู่…
ได้ทำสมาธิเข้าฌานสมาบัติแล้ว พวกเรา…จึงไม่รบกวนและได้เดินทางกลับบ้านพัก
บนเขื่อนจุฬาภรณ์ และได้ตั้งใจว่าพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าจะมาใส่บาตรท่านที่วัดกัน

เมื่อเดินทางถึงบ้านพักหลังดังกล่าวแล้ว พวกเรา…ก็รับประทานอาหารเย็นกันและ
อาบน้ำอาบท่าพักผ่อนกันตามอัธยาศัย พวกเราบางกลุ่มต่างก็นั่งชมบารมีของธาตุ
กายสิทธิ์กัน


พวกเรา…นั่งชมบารมีของธาตุกายสิทธิ์กัน





ธาตุกายสิทธิ์ออกลูก……..มีสีเขียวที่ไม่ออก



พี่โชคชัยกำลังส่องดูธาตุกายสิทธิ์สีดำแบบแม่เหล็กดูดติดได้ของตัวเอง


จนกระทั่ง ท่านอาจารย์ชาจึงได้เล่าเรื่องในอดีต…เหตุผลที่พวกเราได้ธาตุกายสิทธิ์
เหล่านี้กันว่า ย้อนหลังไปชาติที่เจ็ดหรือประมาณหนึ่งหมื่นกว่าปีที่แล้ว

พวกเรา…ได้เคยอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ก็คือบริเวณหมู่บ้านที่วัดวังหอนตั้งอยู่
ในปัจจุบันนี้และที่ถ้ำวังนายพุด ก็เคยเป็นที่อยู่ของฤาษีตนหนึ่งชื่อว่า ฤาษีอินทฤทธิ์
ท่านมีอิทธิฤทธิ์มาก สำเร็จอรูปฌาม 8 เป็นที่นับถือของคนในหมู่บ้านแห่งนั้นมาก
ใครไปหา ขอของดีของขลังจากท่านๆ ก็หยิบเอาหินหรือธาตุต่างๆที่อยู่บริเวณนั้นเสก
ด้วยกำลังของรูปฌามบ้าง อรูปฌามบ้าง ให้ไว้ป้องกันตัว ฤาษีองค์นั้นก็คือท่าน
อาจารย์ชา ในปัจจุบัน

และ ได้มีพี่น้องอยู่ห้าคน ที่อยู่ในความอุปถัมภ์ของฤาษีองค์นั้น เพราะพ่อแม่ตายหมด
แล้วคือ 1.หมอสมชาย 2.พี่ต๋อย 3.พี่โบ้เม่ง 4.พี่โชคชัย 5.มุกน้องสาวคนเล็ก รวม
เป็นชายสี่คน หญิงหนึ่งคน

ซึ่งในชาติปัจุบันนี้ สี่คนแรกได้มาเกิดเป็นเพื่อนกัน ส่วนมุกมาเกิดเป็นภรรยาท่าน
อาจารย์ชา ส่วนนายบ้านที่ปกครองในหมู่บ้านแห่งนั้นก็คือพี่บัติ ซึ่งมีน้องสาวคือเก๋
ในชาติปัจจุบัน และมีชาวสวนปลูกผักขาย ชอบทำอาหารมาถวายฤาษีองค์นั้น
เป็นประจำก็คือพี่นวลซึ่งมีน้องสาวก็คือตุ่ม ในชาติปัจจุบัน นอกจากนั้นก็มีขุนพล
แม่ทัพจากเมืองแห่งหนึ่งปัจจุบันก็คือจังหวัดพัทลุง ชื่อว่าไชยสิทธิ์ ก็คือข้าพเจ้าผู้
เขียนเมื่อว่างเว้นจากศึกสงคราม ก็มักจะแวะมาพักอยู่กับฤาษีองค์นั้นซึ่งเป็นอาจารย์

และได้ศึกษาร่ำเรียนวิชาการต่างๆ โดยมักจะมีนายทหารคนสนิทติดสอยห้อยตามมา
ด้วยเสมอคนนั้นก็คือพี่ตูนในชาติปัจจุบัน และยังมีเศรษฐีอยู่คนหนี่งมีที่ทางมากมาย
ให้คนเช่าเมื่อภรรยาตายลงก็เสียใจเป็นอันมาก จึงได้ยกทรัพย์สมบัติให้ลูกทั้งสามคน
แล้วบวชเป็นฤาษีฝากตัวเป็นศิษย์ ร่ำเรียนพระเวทจาก ฤาษีอินทฤทธิ์

ฤาษีองค์ที่เป็นอาจารย์ได้ถ่ายทอดวิชาให้จนหมดสิ้น จนสามารถแสดงฤทธิ์ได้เสมือน
ผู้เป็นอาจารย์

จนกระทั่งฤาษีอินทฤทธิ์ตายลง ฤาษีองค์นั้นจึงมีชื่อเสียงโด่งดังแทนและมีชื่อสียง
มากกว่าฤาษีอินทฤทธิ์เสียอีก ดังจนกระทั่งหลายร้อยปีต่อมา จึงเหลือเพียงตำนาน
เล่าขาน ฤาษีองค์นั้นก็คือท่านอ้วนในปัจจุบัน

อยู่มาจนกระทั่ง พวกเราก็ได้ตายไปเปลี่ยนภพภูมิกัน สวรรค์บ้างมนุษย์บ้าง ของขลัง
เหล่านั้นที่ท่านฤาษีได้เสกให้ไว้ก็ยังคงอยู่ ณ.ที่แห่งนี้ แปรธาตุไปบ้าง จนกระทั่งพวกเรา
ได้มาเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง ณ.ปัจจุบันและได้มา ณ .สถานที่แห่งนี้ ซึ่งเป็นสถานที่เคย
อยู่ จนธาตุกายสิทธิ์เหล่านั้นพบเจ้าของเดิมเข้า………………..
จึงได้แสดงฤทธิ์ให้เห็นในรูปแบบต่างๆ ดังที่ผ่านมา

พอรุ่งขึ้นตอนเช้าพวกเรา…ก็แวะที่ตลาดนัดระหว่างทาง เพื่อซื้ออาหารคาวหวานและ
น้ำผึ้งเพื่อที่จะใส่บาตรหลวงปู่วิไล เดินทางมาถึงวัด พวกเรา…ได้ใส่บาตรทันพอดี หลัง
จากนั้นก็ร่วมกัน รับประทานอาหารที่วัด จนหลวงปู่วิไลฉันภัตตาหารเสร็จแล้วพวกเรา…
นำโดยท่านอาจารย์ชา ก็เข้ากราบลาหลวงปู่วิไล เพื่อเดินทางกลับกัน ก่อนกลับก็ได้รวม
กันถวายปัจจัยที่จะสร้างพระบนยอดเขา รวมทั้งธาตุกายสิทธิ์ของทุกคนให้หลวงปู่ได้ชม
ว่าเมื่อคืนได้เพิ่มมาและให้หลวงปู่แผ่บุญบารมีให้กับธาตุกายสิทธิ์ เพื่อเป็นสิริมงคลแก่
พวกเรา…


หลวงปู่วิไล กำลังชมบารมีและอธิฐานจิตแผ่บุญบารมีให้กับธาตุกายสิทธิ์


หลวงปู่วิไล ยังกล่าวทิ้งท้ายด้วยว่า เมื่อคืนตอนที่พวกเราทำน้ำมนต์กันในถ้ำ
นั้นมีพระธาตุเสด็จมาเพิ่มเต็มเลย และชี้ไปที่สวิทย์ไฟให้พวกเรา…เปิดไฟชม ที่ห้องพิพิธ
ภัณฑ์ของหลวงปู่วิไลว่าทุกอย่างล้วนมาเองทั้งสิ้น


ภายในพิพิธภัณฑ์ของหลวงปู่วิไล





พวกเรา…ได้ขออนุญาตหลวงปู่วิไล ถ่ายรูปหมู่ไว้เป็นที่ระลึก


หลังจากเดินทางออก จากวัดถ้ำพญาช้างเผือก พวกเรา…ก็ได้แวะไปกราบ หลวงพ่อ
สายทอง ที่วัดป่าห้วยกุ่ม และได้ให้หลวงพ่อสายทองชมธาตุกายสิทธิ์ รวมทั้งให้หลวงพ่อ
สายทอง อธิษฐานจิตแผ่บุญบารมีเพื่อเป็นสิริมงคลแก่พวกเราหมู่คณะทุกคน
หลังจากนั้นพวกเรา…ก็ออกเดินทางกลับกรุงเทพฯ กัน

ขณะนั้นเวลาประมาณ 11โมงกว่าแล้ว ของวันที่ 4 กันยายน 2554 ที่ผ่านมา




โปรดคอยติดตามอ่านกันต่อไปใน

ประสบการณ์ลี้ลับ…ภาค5…ปาฏิหาริย์ธาตุกายสิทธิ์และพระธาตุเสด็จ

ประสบการณ์ลี้ลับ…ภาค2…ถ้ำวังนายพุดและป่าอาถรรพ์


หลังจากที่พวกเราหมู่คณะได้เดินทางกลับจากถ้ำคนธรรพ์ มาถึงที่บ้านจุดที่
พวกเราได้จอดรถไว้ ก็ได้พักเหนื่อยกันสักเล็กน้อย จึงได้เตรียมเต้นท์เสบียง
และสัมภาระเพื่อเดินทางกันต่อไป…………..

การเดินทางในครั้งนี้ไม่ต้องมีพรานผู้นำทาง เพราะท่านอาจารย์ชาเป็นคนนำ
ทางเอง ระหว่างการเดินทางได้เดินผ่านลำห้วยที่หนึ่ง สวนยางพารา ไร่หน่อ
ไม้ สวนทุเรียนพื้นเมือง การเดินทางจะเป็นคนละทาง กับทางไปถ้ำคนธรรพ์
แล้วก็มาเจอกับลำห้วยที่สอง หลังจากนั้นก็เดินขึ้นเขาและค่อยๆ สูงชันขึ้น
เรื่อยๆ จนขึ้นมาถึงยอดเขา และพบกับถ้ำวังนายพุด ซึ่งปากถ้ำมีลักษณะ
ใหญ่โตและโอโถงมาก………..









ถ้ำวังนายพุด



อังเดรกับทางเข้าถ้ำวังนายพุด



เพดานถ้ำวังนายพุด



ปังปอนกับหินก้อนใหญ่ สีออกเขียวคล้ายหยก รูปร่างคล้ายเต่าตัวใหญ่

พวกเรา…นั่งพักเหนื่อยกันสักพักนึงก็ออกเดินทางเข้าภายในถ้ำกัน พอเข้ามา
ได้สักระยะนึง ก็จะพบกับหินก้อนใหญ่ สีออกเขียวคล้ายหยก รูปร่างคล้าย
เต่าตัวใหญ่มาก เมื่อเดินผ่านหินรูปเต่ามาสักพักใหญ่ก็มาถึงทางที่จะออกไป
สู่ป่าอาถรรพ์ ซึ่งจะเป็นช่องรูเล็กๆ ที่สามารถลอด ได้ทีละคนเท่านั้น

ช่องรูนี้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติเป็นซอกหินที่สามารถลอดขึ้นไปได้ทีละคน
โดยใช้หลังพิงผนังถ้ำ แล้วค่อยๆกระดึ้บๆ ขึ้นไป….

พวกเราจึงค่อยๆ คลานเข้าช่องรู และให้คนนึงขึ้นไปก่อน คนนั้นคือท่าน
อาจารย์ชา เพื่อรอรับสัมภาระที่จะส่งขึ้นไปทีละชิ้นๆ เมื่อหมดแล้วก็จะเป็น
พวกเราที่จะต้องลอดรูขึ้นไปทีละคนๆ จนครบทั้งหมด 14 คน

หลังจากลอดรูกันมาได้แล้วพวกเราหมู่คณะ ก็ลงเขากันแบบทุลักทุเลจน
ผ่านโขดหินภูผาและขอนไม้ใหญ่ จนถึงด้านล่างซึ่งเป็นทางราบเรียบลงสู่
ผืนป่า พวกเราหมู่คณะได้มีความสามัคคีกันมากได้ดูแลช่วยเหลือซึ่งกัน
และกันทั้งๆ ที่บางคนเพิ่งจะรู้จักกันเป็นครั้งแรก ทำให้ผู้เขียนรู้สึกประทับ
ใจมากกับทริปนี้………………….



สภาพผืนป่าแห่งนี้





อังเดรช่างภาพของพวกเรา…กับต้นไม้ใหญ่ขนาดหลายคนโอบ


ต่อมาเมื่อเดินได้สักระยะนึง พบต้นไม้ใหญ่ขนาดหลายคนโอบ ขึ้นเรียง
รายอยู่มากมายในผืนป่าแห่งนี้ ซึ่งท่านอาจารย์ชาได้เล่าให้ฟังว่าไม่มีใคร
สามารถตัดไม้และนำออกไปได้ เพราะว่าทางเข้าออกป่าแห่งนี้มีทางเดียว
เสมือนป่ามหาอุดมีภูเขาล้อมรอบ ต้องลอดรูถ้ำที่ผ่านมาดังกล่าว และในผืน
ป่าแห่งนี้ยังมีความอุดมสมบูรณ์มากมีสัตว์ป่าเช่นช้าง เสือ หมี เก้งกวาง ลิง
ค่าง ชะนี และต่างๆอีกมากมาย…………………

เมื่อเดินทางมาได้สักพักนึงก็ถึงลำห้วยซึ่งเป็นปลายน้ำตก สายน้ำที่ไหลก็จะ
ไหลลงรูไปโผล่ที่ไหนอีกไม่รู้ ท่านอาจารย์ชาบออกว่าไปโผล่ในถ้ำแห่งหนึ่ง
เพราะที่ภูเขาแห่งนี้มีถ้ำต่างๆ อีกมากมาย…………………..

ท่านอาจารย์ชาเห็นว่าพวกเราเดินทางกันมาทั้งวันและเหนื่อยล้ามามากแล้ว
จึงได้ตกลงกันที่จะพักค้างแรมที่ลำห้วยแห่งนี้ เพราะใกล้แหล่งน้ำที่จะใช้สอย
พวกเราจึงได้ทำการกางเต้นท์กันใกล้ๆ ลำห้วยแห่งนี้ และได้อาบน้ำอาบท่า
พักผ่อนกันตามอัธยาศัย หลังจากนั้นก็ก่อกองไฟกันเพื่อต้มน้ำร้อนและกิน
มาม่าคัพคนละถ้วยเพื่อเป็นอาหารมื้อเย็นในวันนั้น



จุดที่พวกเรา…กางเต้นท์พักค้างแรมกัน



น้องเก๋...โภชนากำลังต้มน้ำร้อนเพื่อทำมาม่าให้พวกเราหมู่คณะทานกัน



พวกเราหมู่คณะกำลังพักผ่อนกันตามอัธยาศัย


ต่อมาท่านอาจารย์ชาบอกว่าได้มีเทวทูตผู้นำสารมาบอกท่านอาจารย์ชาว่า
จะมีเทวดามาขอฟังธรรมจำนวนมาก ในเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง ให้พวกเราเตรียมตัว
กันไว้และมานั่งรวมกันบริเวณหน้ากองไฟ……………………

เมื่อได้ถึงเวลานัดหมายแล้ว พวกเราก็ได้มานั่งรวมกันบริเวณหน้ากองไฟ โดย
ที่ตอนนั้นไม่ค่อยจะมียุงเลย ซึ่งเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากเพราะในผืน
ป่าแบบนี้คงจะรอดจากยุงยาก…………….

ต่อมาท่านอาจารย์ชาให้นำธาตุกายสิทธิ์ที่ทุกคนได้จากถ้ำคนธรรพ์มาตรวจเช็ค
ดูว่าเป็นอะไรกันบ้าง ชิ้นแรกของเก๋สีแดง ดูแล้วบอกว่าแก้วพญานาคดูแลรักษา
อยู่ ชิ้นที่สองของข้าพเจ้าสีม่วง ดูแล้วบอกว่าแก้วพญาเต่าดูแลรักษาอยู่ ชิ้นที่
สามของพี่นวลสีขาวใส แก้วพญาเสือดูแลรักษาอยู่ ชิ้นที่สี่ของท่านอ้วนเป็น
พระธาตุพระสีวลี ชิ้นที่ห้าและหกของพี่ตูนและตุ่มเป็นพญาเหล็กไหลตัวผู้และ
ตัวเมีย เป็นชนิดที่ดีเกี่ยวกับเมตตาโชคลาภคุ้มครองภัย ไม่ใช่ชนิดแบบมหาอุด
เมื่อตรวจเช็คธาตุกายสิทธิ์เสร็จแล้ว ท่านอาจารย์ชาได้หันมาถามผู้เขียนว่าจะ
แสดงธรรมเรื่องอะไรดี ผู้เขียนก็ตอบว่า…….

แสดงธรรมเรื่อง บุญอันทำบุคคลให้เป็นเทวดา และการไม่ยึดติดอยู่กับ
ความหลงในความเป็น เทวดา ซึ่งมีเหตุให้เสื่อมได้ แสดงไตรลักษณ์ และ
ความไม่ประมาท ท่านอาจารย์ชาก็เห็นดีด้วย…….

ท่านอาจารย์ชาจึงเริ่มพิธี และกล่าวว่าใครเห็นอะไรอย่าตกใจนะทำจิตใจ
ให้สงบอย่าวอกแวก จึงเริ่มกล่าวคำอาราธนาศีลอาราธนาธรรมและกล่าวคำ
เทศนาดังนี้

“กุศลกรรมเหล่าใด อันทำให้บุคคลเป็นเทวดา เสวยทิพยสมบัติอยู่ ณ.
ขณะนี้ กุศลกรรมเหล่านั้น เป็นสิ่งที่ท่านทั้งหลายสมควร นำมาทบทวน
อันทิพยสมบัติที่เสวยอยู่นี้ แท้จริงเป็นของเสื่อมได้ หมดได้เป็น ของไม่
เที่ยง ไม่ยั่งยืน ด้วยเป็นเพียงโลกียสมบัติ เมื่อกุศลกรรมที่ได้ กระทำไว้
หมดลง ความสุขอันนี้ก็จะกลายเป็นทุกข์ หรือจะต้องไปเกิดใหม่ ตามภพ
ภูมิ ตามกรรมดีกรรมชั่วของตน ที่ยังมีเชื้อเหลืออยู่………………

ทิพยสมบัติมิใช่อัตตาตัวตน ที่เราท่านจะยึดถือหวงแหนเอาไว้ได้ ด้วย เหตุ
นี้องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงทรงตรัสย้ำเป็นคำสุดท้าย ก่อน ปรินิพพานว่า
ท่านทั้งหลายจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม ความ ไม่ประมาทนั้น คือควร
ระลึกถึงกุศลกรรมที่ตนได้กระทำมาดีแล้วและ พากเพียรกระทำต่อไป มิให้ขาด
สวรรค์ก็ดี วิมาณก็ดี ล้วนเกิดขึ้น มีขึ้น ด้วยอำนาจของจิตที่เป็นกุศลธรรมส่ง
เสริมให้เป็น เช่นนั้น จิตเป็นนามธรรม ไม่มีรูปที่จะประกอบกรรมดี หรือชั่วได้
อย่าง มนุษย์ แต่จิตก็ใช่ว่า จะบริจาคทาน รักษาศีล เจริญสมาธิไม่ได้

แม้…มนุษย์เองก็ได้อาศัยจิตทำให้กายกระทำ ตามที่ตนปรารถนา ฉะนั้นท่านที่
เป็นเทวดาทั้งหลาย พึงใช้จิตบริจาคทาน ใช้จิตรักษาศีล ใช้จิต เจริญสมาธิเถิด
การบริจาคทานด้วยจิต   ก็คือให้ความกรุณา ให้ความเมตตาแก่   สรรพสัตว์ทั้ง
หลาย ผู้ใดมีทุกข์ ก็พึงอธิษฐานให้เขาพ้นทุกข์ เอาจิต ช่วยเขาให้เป็นสุข ผู้ใด
ผิดหวัง ก็เอาจิตช่วยให้เขาสมหวัง ซึ่งนับได้ว่า เป็น ทานบารมีอันยิ่งใหญ่

ศีลก็ย่อมรักษาได้ด้วยจิต ระลึกถึงศีลที่ทำให้เป็นเทวดา ก็จะเห็นได้ ว่า เพราะ
มีเมตตาละเว้นจากการฆ่า เบียดเบียนสัตว์อื่น เพราะมีเมตตาไม่ กล่าววาจา
ให้เขาหลงผิด กระทำในสิ่งผิด เพราะมีเมตตาไม่ทำผู้อื่นเศร้า เสียใจต้อง
การละเมิดลูกเขา ผัวเขา เมียเขา เพราะมีเมตตาไม่ถือเอาทรัพย์สินที่เจ้าของ
เขาหวงแหน ได้มาด้วยความทุกข์ยาก เพราะมีเมตตาต่อตนเอง ไม่เสพของมึน
เมา เช่น สุรา อันเป็นเหตุให้เกิดทุกข์โทษ ต่างๆ ดังนี้ จึงเป็นศีล

จิตของท่านเป็นกุศลจิต จึงนับว่าได้รักษาศีลไว้โดยสมบูรณ์ สมาธิก็คือทำจิตให้
ตั้งมั่น อะไรที่เป็นอุบายให้จิตตั้งมั่นเล่า ก็คือการ ตามระลึกถึงอนุสติ ๑๐ อย่าง
ใดอย่างหนึ่ง มีนึกภาวนาถึงพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า เป็นต้น จิตภาวนาคำว่า
พุทโธ ให้เป็นอารมณ์จิตอยู่สม่ำเสมอ ต่อเนื่อง กุศลธรรมก็จะสูงขึ้นไปเป็นลำดับ
เมื่อหมดบุญกุศลที่ทำให้เป็นเทวดา บุญแห่งการเจริญศีล เจริญ ภาวนา ก็จะมา
เพิ่มเติมให้คงความเป็นเทวดาต่อไปอีก เมื่อพ้นจากเทวดาไปแล้ว ก็อาจไปจุติใน
มนุษย์โลก ในที่ดีมีสุข ได้ปฏิบัติอยู่ในทาน ศีล ภาวนา เกิดปัญญาญาณ
รู้แจ้งนิพพานต่อไป

เมื่อท่านผู้เป็นเทวดาได้ตระหนักชัดว่า ความเป็นเทวดานั้น ยังเป็น โลกียสมบัติ
ซึ่งเป็นสิ่งสมมติ ไม่คงทนถาวร เสื่อมได้ หมดได้ สิ้นไปได้ ก็จงอย่ามีความประมาท
เวลาในสวรรค์แม้จะยาวนานกว่าโลกมนุษย์ ถึงร้อยเท่าพันเท่า จะพ้นจากไตร
ลักษณ์ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา นั้น ไม่ได้ สิ่งสมมติทั้งหลาย เกิดขึ้นแล้วย่อมดับ
จงขวนขวายละสมมติ ไปสู่วิมุตติเถิด จึงจะพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร

ข้าพเจ้า ได้อาราธนาธรรมคำสอนขององค์พระสัมมา สัมพุทธเจ้า มาเพื่อเป็นข้อระลึก
แด่ท่านผู้เป็นเทวดาพอสมควรแล้ว ขอเจริญพรแผ่เมตตาให้ท่านทั้งหลายอย่ามีทุกข์
เดือดร้อน อย่ามีภัยอันตราย ใดๆ อย่าเป็นผู้มีเวรมีกรรมต่อกันเลย จงเป็นสุข…เป็นสุข
ตามกุศลกรรม ของตนเถิด” เทวดาทั้งหลายกล่าว สาธุการ แล้วเสด็จกลับไปยังวิมาน
ของตน……..

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีสายฝนโปรยปรายลงมา พวกเราก็คิดว่าคงจะตกไม่หนักอาจ
เป็นเทวดาปะพรมน้ำมนต์ แต่ที่ไหนได้กับตกหนักลงเรื่อยๆ ท่านอาจารย์ชากล่าว
ว่าให้พวกเราเข้าเต้นท์ที่พักกันดีกว่า เมื่อฝนหยุดแล้ว ค่อยออกมาเพื่อปฏิบัติ นั่งสมาธิ
ภาวนากันต่อไป………………..

ฝนเริ่มตกตั้งแต่สองทุ่มครึ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ท่านอาจารย์ชาจึงเพ่งดูด้วยทิพย
จักษุญาณจึงทราบว่าเป็นไปด้วยฤทธิ์ของพญามาร นี่ขนาดแค่ส่งลูกน้องมานะ…..
เพราะว่าผืนป่าอาถรรพ์แห่งนี้ จะมีระยะเวลาเป็นช่วงๆ ช่วงระยะเวลาใดของเทวดา
ช่วงระยะเวลาใดของมารและอสูร ท่านอาจารย์ชายังบอกอีกว่า พวกมารนี้มันคอย
จ้องที่จะขัดขวางการ บำเพ็ญความเพียรและการกระทำความดีต่างๆของมนุษย์และ
เล่าเรื่องในอดีตให้ฟังว่าในผืนป่าแห่งนี้ไม่เคยมีใครพักค้างแรมอยู่ได้ เคยมีพระธุดงค์
4 รูป มาปักกลดพักค้างแรม ณ.ผืนป่าแห่งนี้ ได้เสียชีวิต 3 รูป รอดชีวิตออกมาได้
1 รูป เแต่เป็นบ้าและเสียสติ

พวกเราเมื่อได้ฟังเรื่องเล่าดังกล่าวจบแล้ว ก็หาได้มีความเกรงกลัวอันใดไม่ แต่กับนั่ง
สมาธิกันอยู่ภายในเต้นท์ของแต่ละคน ข้าพเจ้าผู้เขียนอยู่เต้นท์เล็กคนเดียวและรับ
น้ำฝนไม่ไหว เต้นท์เกิดรั่ว จึงได้ไปอาศัยอยู่เต้นท์ของพี่บัติ ซึ่งเป็นเต้นท์ขนาดใหญ่
สามารถนอนได้สี่ถึงห้าคน ซึ่งภายในเต้นท์มีพี่บัติ ข้าพเจ้าและท่านอ้วน
ต่อมา…..ได้ยินท่านอาจารย์ชา สวดมนต์เสียงดังลั่นสนั่นป่า พร้อมสลับกับพระ
ธรรมเทศนา ฝนที่ตกเริ่มซาๆลงบ้าง………..

แต่สักพักนึง………ก็เริ่มตกหนักอีก พร้อมกับเสียงฟ้าร้องคำราม….. ตูม…บึม…บึม…
บึม เสียงดังสนั่นหวั่นไหว….อย่างกับระเบิดไดนาไมค์….
น้ำในลำห้วยก็เริ่มไหลแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมทั้งค่อยๆเออท่วมเต้นท์ที่พักของพวกเรา…
ท่านอาจารย์ชาจึงบอกว่าพวกมารพยายามจะให้น้ำท่วมพัดพวกเรา…และเพื่อที่จะขับ
ไล่พวกเรา…ให้ไปเสียจากที่นี่…..เพื่อจะบำเพ็ญความเพียร…ไม่สำเร็จตามที่ตั้งใจไว้
ขณะนั้นข้าพเจ้าดูนาฬิกา เวลาประมาณ เที่ยงคืนเกือบจะตีหนึ่งแล้ว

ท่านอาจารย์ชาและพวกเรา…จึงตกลงที่จะย้าย…แต่ไม่ได้ย้ายหนีออกจากป่า…เพียง
ย้ายจากจุดนั้น ไปหาที่จุดที่สูงกว่า ซึ่งอยู่ใกล้ติดกับต้นไม้ใหญ่และเพื่อหลบทางน้ำ
พวกเรา…จึงช่วยกันขนย้ายเต้นท์กันแบบทุลักทุเล

หลังจากนั้น………เมื่อเสร็จแล้วพวกเรา…ก็เข้านอนกันด้วยความอ่อนเพลียและได้ยิน
เสียงท่านอาจารย์ชา สวดมนต์อีกเป็นระยะๆ ส่วนตัวของข้าพเจ้า…นั้นเมื่อได้ยินท่าน
อาจารย์ชา สวดมนต์คราใดก็จะลุกขึ้นมานั่งสมาธิ เป็นระยะๆเหมือนกันครานั้น….

จนกระทั่งเสียงสวดมนต์เงียบไป ข้าพเจ้าก็ได้งีบหลับไปแบบหลับๆตื่นๆเพราะนอนไม่
ค่อยหลับ จะได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินอยู่รอบๆเต้นท์ของพวกเรา…ตลอด ส่วนฝนนั้น
ก็ยังคงตกอยู่พร้อม กับเสียงน้ำไหลเชี่ยวกราก ทั้งคืน

จนกระทั่งรุ่งเช้า ได้ยินเสียงท่านอาจารย์ชา สวดมนต์พร้อมกับพระธรรมเทศนา และคำ
ประกาศชัยชนะต่อพวกมาร…ที่พวกเราหมู่คณะบำเพ็ญความเพียรได้เป็นผลสำเร็จ
ข้าพเจ้าจึงได้ตื่น…ลุกออกจากเต้นท์มาล้างหน้าแปรงฟันที่ลำห้วย ก็แลดูน้ำในลำห้วย
ดูปกติดี ต่างจากเมื่อคืนลิบลับ
หลังจากนั้นพวกเรา…ก็ช่วยกันเก็บเต้นท์….
พร้อมกับสัมภาระต่างๆ…ต้มน้ำร้อนดื่มกาแฟและกินมาม่าคัพกัน

เมื่อเสร็จแล้วท่านอาจารย์ชา…ก็กล่าวนำพวกเรา…เพื่อแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเจ้า
ที่เจ้าทางเจ้าป่าเจ้าเขาเทวดาอารักษ์ที่สิงสถิตย์อยู่ตามต้นไม้ใหญ่ ที่ช่วยดูแลคุ้มครอง
พวกเรา…เมื่อคืนนี้

หลังจากนั้นท่านอาจารย์ชาและพวกเรา…ก็เดินทางกลับออกจากผืนป่าแห่งนั้นโดยเดิน
ทางกลับกันทางเดิมและต้องลอดรูทีละคนสู่ถ้ำวังนายพุด และเมื่อถึงหน้าถ้ำแล้วได้ร่วม
กันถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกตามภาพนี้





ทั้งสองภาพ…พวกเราหมู่คณะ 14 ชีวิตที่ร่วมผจญภัยในวันนั้น

เมื่อเดินทางกลับถึงบ้าน…จุดที่พวกเราได้จอดรถไว้ ก็ได้มีชาวบ้านละแวกนั้นนั่งสนทนา
กันอยู่สี่ถึงห้าคนและกล่าวทักทายท่านอาจารย์ชาว่า เมื่อเวลาท่านอาจารย์ชากลับมา
ณ.สถานที่แห่งนี้และเข้าไปในป่าแห่งนั้น จะทำให้มีฝนตกหนักทุกที จนชาวบ้านไม่ได้
กรีดยางพารากัน และท่านอาจารย์ชาได้ถามชาวบ้านว่าช่วงนี้มีน้ำผึ้งป่าแท้ขายมั้ย!!!
ชาวบ้านตอบว่ามี ขวดละ 600 บาท จึงได้สั่งซื้อไปทั้งสิ้นจำนวน 5-6 ขวด

ต่อมา…พวกเรา…ก็เดินทางกลับมาที่วัดวังหอน ท่านอาจารย์ชาได้นำแบบแปลนที่จะ
สร้างเมรุเผาศพให้กับกรรมการวัดเพื่อที่จะให้ทางผู้รับเหมาคิดราคาและเสนอราคาค่า
ก่อสร้าง
ต่อมาท่านอาจารย์ชาและพวกเรา…ก็ขึ้นไปที่มณฑป…เพื่อกราบลา ตาหลวงแสง



มณฑป ตาหลวงแสง วัดวังหอน


ท่านอาจารย์ชาก็ได้นำธาตุกายสิทธิ์ของแต่ละคนให้ตาหลวงแสงเสกให้ โดยท่านอาจารย์
ชานำวางไว้บนฝาโลงแก้วแล้วกล่าวว่า ตาหลวง ตาหลวงลูกหลานได้ของดีมาจากในถ้ำ
ตาหลวงช่วยเสกเป็นสิริมงคลให้หน่อย สักครู่นึงก็เป็นอันเสร็จพิธี

ต่อมาพวกเราได้แวะที่บ้านนายพรานนำทางชื่อคุณสุนัย เพราะแกเคยบอกไว้ว่า ก่อนจะ
กลับกันให้แวะที่บ้านแกก่อน แกจะให้ดูรูปเหมือนฤาษีโบราณ ที่ขุดได้หลังวัด พ.ศ.หนึ่ง
พันสองร้อยกว่าปี ที่บ้านแก

และดูเหล็กไหลชนิดต่างๆ แกมีเยอะ ครบร้อยแปดชนิด ประเภทตอนที่แก
ได้มามีขนาดเล็กเท่าหัวแม่มือปัจจุบันใหญ่หนักสองกิโลก็มี…

เมื่อไปถึงบ้านนายพรานนำทางแล้ว แกก็นำเหล็กไหลชนิดต่างๆมาให้พวกเราชมกันมีทั้ง
เหล็กไหลปีกแมลงทับ เหล็กไหลสายฟ้า และอื่นๆอีกมากมายพร้อมทั้งบรรยายสรรพคุณ
ความสามารถพิเศษของเหล็กไหลชนิดต่างๆ จนมาถึงสรรพคุณของเหล็กไหลสายฟ้าว่า
สามารถควบคุมเหล็กไหลทุกชนิดได้ เมื่อเหล็กไหลชนิดใดอยู่ใกล้จะสำแดงฤทธิ์ไม่ได้
ต้องขออนุญาตจากผู้ที่ครอบครองเหล็กไหลสายฟ้าก่อน และได้ให้พี่ตูนเลือกเหล็กไหล
ไปหนึ่งชิ้น บอกว่าเป็นส่วนยอดของเหล็กไหลชนิดที่พี่ตูนได้ และบอกอีกว่าของแก
เมื่อมีเหล็กไหลครบทุกชนิดแล้วจำเป็นต้องแบ่งๆให้คนอื่นๆที่มีบุญบารมีบ้าง ไม่งั้นจะร้อน

ต่อจากนั้นมาแกก็นำเหล็กไหลสายฟ้าเก็บใส่กล่องไว้บนหิ้ง……..
หลังจากนั้นแกก็นำรูปเหมือนฤาษี ที่แกขุดพบที่บริเวณหลังวัดเป็นเนื้อโลหะ มาให้ชม
รู้สึกว่าท่านอ้วนดูแล้วชอบอยากจะขอเช่า จากคุณสุนัย

นายพราน…แกบอกว่ามาช่วยสร้างเมรุเผาศพที่วัดวังหอนให้เสร็จแล้วแกจะให้…
ต่อจากนั้นคุณสุนัย…ก็ถามว่าใครที่ยังไม่ได้ของดีบ้าง แกจะให้ แล้วแกก็หยิบเพชรหน้าทั่ง
มาแจกคนที่ไม่ได้ของดีจากในถ้ำคนละชิ้น และก้อนแก้วขนเหล็กหนึ่งก้อนให้ไปตัดแบ่งกัน
สิบสี่คน



ก้อนแก้วขนเหล็กที่คุณสุนัยให้มา


หลังจากนั้นก่อนจะกลับท่านอาจารย์ชาได้ขอจับมือคุณสุนัยนายพรานและพูดขึ้น
ว่า” ขอบคุณมากนะ” แล้วนำเหล็กไหลสายฟ้าออกมาโชว์ให้กับพวกเรา…ดูที่หน้าประตูบ้าน
ต่อเมื่อนายพรานคุณสุนัย เห็นเข้าก็ตกใจ นึกว่าท่านอาจารย์ชา แอบหยิบของแกไปเพราะว่า
เหล็กไหลชิ้นนี้แกหวงมาก ไว้เป็นตัวคุมเหล็กไหลทุกชนิดด้วย แกจึงเรียกท่านอาจารย์ชาให้
นำเข้ามาดูใกล้ๆ และได้หยิบกล่องที่ใส่เหล็กไหลสายฟ้า ออกมาดู ปรากฏว่าของแกยังอยู่

ครบเหมือนเดิม เมื่อได้นำมาเทียบกันผลปรากฏว่ารูปร่างลักษณะเหมือนกันอย่างกับฝาแฝด
(รูปร่างเป็นแท่งยาวคล้ายสากตำข้าว) พวกเรา…ก็เห็นกันทุกคน คุณสุนัยแกก็เลยยิ้มแบบ
เจือนๆ และกล่าวว่าทุกคนที่ได้ของดีจากในถ้ำคนธรรพ์นั้นเมื่อกลับไปกรุงเทพฯแล้วให้ไป
ไหว้และทำบุญที่วัดพระแก้วมรกต เพื่อเป็นสิริมงคลและจะได้ของดีตามมาอีกเรื่อยๆ
และพวกเรา…ก็ได้ร่ำลาคุณสุนัยนายพรานแห่งหมู่บ้านวังหอนเพื่อเดินทางกลับอำเภอ
ทุ่งสง เพื่อไปส่งท่านอาจารย์ชาที่บ้านต่อไป

เมื่อเดินทางมาถึงบ้านท่านอาจารย์ชาแล้ว พวกเรา…ก็แวะทานอาหารที่ตรงข้ามบ้านท่าน
อาจารย์ชา ระหว่างรอกับข้าวและเครื่องดื่มอยู่นั้น ก็ได้สนทนาพูดคุยเรื่องราวต่างๆ ที่
พวกเรา…ได้ประสบพบพานกันมา จนมาถึงเรื่องเหล็กไหลสายฟ้าว่าท่านอาจารย์ทำอย่างไร
ถึงมีขึ้นมาได้ ท่าน…บอกว่าแสดงฤทธิ์ให้นายพรานนำทางเห็น บ้างว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าและ
ได้อธิษฐานถามเหล็กไหลสายฟ้าแล้วว่าสามารถแยกตัวออกได้มั้ย กับตอบมาว่าได้ ก็เลย
ลองให้แยกดู แต่มีความคิดว่า สักวันสองวัน ก็จะให้กลับไปที่บ้านนายพรานดังเดิม

เมื่อสนทนากันไปสักพักนึง ท่านอาจารย์ชาก็เริ่มมีไอเดียว่า เอาอย่างนี้ดีกว่าให้ทุกคนมาเริ่ม
ประมูลกันว่าใครจะได้เป็นเจ้าของเหล็กไหลสายฟ้า แต่ไม่ได้ประมูลตีค่าเป็นเงินตรา…..
ให้ประมูลกันด้วยศีล โดยให้เริ่มต้นถือศีลห้าให้บริสุทธิ์ เริ่มต้นประมูลที่ถือศีลสองวันก่อน
แล้วค่อยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พี่บัติเป็นคนยกมือเอาเป็นคนแรก หลังจากนั้นก็ไม่มีใครอยากจะ
ประมูลแข่ง เพราะว่าบางคนก็ได้ของดีมาบ้างแล้ว จึงอยากให้พี่บัติได้เป็นเจ้าของบ้าง



เหล็กไหลสายฟ้าที่ท่านอาจารย์ชาโคลนนิ่งมา


หลังจากนั้นเมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเรา…ก็กราบลาท่านอาจารย์ชาและก็แยก
ย้ายกันเดินทางไปภูเก็ตบางส่วนยะลาบางคนและกรุงเทพมหานคร



โปรดคอยติดตามอ่านกันต่อไป ภาค 3 รวมธาตุกายสิทธิ์…ที่วัดพระแก้วมรกต

วัดติโลกอาราม เป็นโบราณสถานแห่งหนึ่งที่จมอยู่ในกว๊านพะเยา เป็นวัดที่พระเจ้าติโลกราช แห่งราชอาณาจักรล้านนา โปรดให้พระยายุทธิษถิระ เจ้าเมืองพะเยา สร้างขึ้นในราวปี พ.ศ. 2019-2029 ในบริเวณที่เรียกว่า บวกสี่แจ่ง




วัดแห่งนี้เป็นชื่อวัดที่ปรากฏอยู่ในศิลาจารึก ซึ่งถูกค้นพบได้ในวัดร้างกลางกว๊านพะเยาหรือในบริเวณหนองเต่า จากข้อความที่ปรากฏในศิลาจารึก ทำให้รู้ว่าวัดนี้มีอายุเก่าแก่มากกว่า 500 ปี สร้างในสมัยพระเจ้าติโลกราช กษัตริย์ผู้ครองเมืองเชียงใหม่ วัดนี้มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ เพราะเป็นวัดที่มีผู้ปกครองเมืองพะเยาได้สร้างถวาย เพื่อเป็นการเทิดพระเกียรติแก่พระเจ้าติโลกราช ในฐานะทรงเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรล้านนา






วัดติโลกอารามจมอยู่ในกว๊านพะเยาเนื่องจากในปี พ.ศ. 2482 กรมประมงสร้างประตูกั้นน้ำในกว๊านพะเยาเพื่อกักเก็บน้ำ จึงทำให้บริเวณกว๊านพะเยาที่แต่เดิมเป็นชุมชนโบราณ และมีวัดอยู่เป็นจำนวนมากต้องจมน้ำ




ในอดีตพื้นที่กว๊านพะเยาเป็นพื้นที่รองรับน้ำจากเทือกเขาไหลลงมาเป็น ลำห้วย ลำธาร แม่น้ำ และกลายเป็นหนองน้ำเล็กใหญ่ในช่วงฤดูแล้งระหว่างเดือนมีนาคม-มิถุนายน ของทุกปี ปริมาณน้ำจะลดลงทำให้ชาวบ้านสามารถใช้พื้นที่เกษตรกรรม เลี้ยงสัตว์และเป็นเส้นทางสัญจรไปมาระหว่างตัวเมืองกับหมู่บ้านรอบๆ กว๊านพะเยาและเมื่อหลายร้อยปีมานั้นพื้นที่ในบริเวณของกว๊านพะเยาจะเป็นชุมชนหมู่บ้านมีวัดวาอารามอยู่หลายวัดและวัดติโลกอารามเป็นโบราณสถานแห่งหนึ่งที่จมอยู่ในกว๊านพะเยา



กว๊านพะเยา อยู่ในเขตอำเภอเมืองพะเยา จังหวัดพะเยา เป็นทะเลสาบน้ำจืดใหญ่เป็นอันดับ 1 ในภาคเหนือ และ อันดับ 3 ของประเทศไทย (รองจาก หนองหาน และ บึงบอระเพ็ด) [1] คำว่า "กว๊าน" ตามภาษาพื้นเมืองหมายถึง "บึง" เป็นแหล่งน้ำธรรมชาติอยู่ใจกลางเมืองพะเยา มีทิวเขาเป็นฉากหลัง เกิดจากน้ำที่ไหลมาจากห้วยต่างๆ 18 สาย มีปริมาณน้ำเฉลี่ยปีละ 29.40 ล้านลูกบาศก์เมตร มีพันธ์ปลาน้ำจืดกว่า 48 ชนิด มีเนื้อที่ 12,831 ไร่ เป็นแหล่งเพาะพันธุ์ปลาต่างๆ ทัศนียภาพโดยรอบกว๊านพะเยา มีส่วน ทำให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวตามธรรมชาติ ที่สวยงามประทับใจผู้พบเห็น จนอาจจะกล่าวได้ว่าหัวใจของเมืองพะเยาอยู่ที่กว๊านพะเยานี่เอง




ริมกว๊านพะเยาเป็นร้านอาหารและสวนสาธารณะให้ประชาชนพักผ่อนหย่อนใจ กว๊านพะเยาในอดีตแต่เดิมเคยเป็นที่ราบลุ่มแม่น้ำมีสายน้ำอิงไหลพาดผ่านคดเคี้ยวทอดเป็นแนวยาวไปตลอด จากทิศเหนือจรดขอบกว๊านฯ ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ประกอบกับมีหนองน้ำน้อยใหญ่หลายแห่งและร่องน้ำหลายสายที่ไหลลงมาจากขุนเขาดอยหลวงแล้วเชื่อมติดต่อถึงกัน ทำให้พื้นที่ราบลุ่มแม่น้ำแห่งนี้จึงมีความอุดมสมบูรณ์ยิ่งนักและมีผู้คนเข้ามาตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่เป็นชุมชนนานนับตั้งแต่โบราณ



เจดีย์พญานาคคู่ภายในกว๊านพะเยา



อนุสาวรีย์พ่อขุนงำเมืองตรงข้ามกว๊านพะเยา





เวียนเทียนกลางน้ำแห่งเดียวในโลก

เทศกาลเวียนเทียน ที่วัดติโลกอาราม มีความแตกต่างจากการเวียนเทียนในวัดอื่นๆ คือ วัดติโลกอาราม จะเวียนเทียนโดยการนั่งเรือเวียนเทียนรอบวัดซึ่งตั้งอยู่กลางน้ำ โดยในแต่ละปีจะมีการเวียนเทียน 3 ครั้ง คือ วันมาฆบูชา วันวิสาขบูชา และวันอาสาฬหบูชา


การเดินทาง

วัดติโลกอาราม สามารถเดินทางจากแยกประตูชัยเข้าสู่ตัวเมืองพะเยา โดยใช้ถนนประตูชัย และถนนพหลโยธิน จากนั้นจึงเลี้ยวซ้ายบริเวณธนาคารกสิกรไทย ตามถนนท่ากว๊าน จนถึงท่าเรือกว๊านพะเยา




ขอบพระคุณที่มาของข้อมูล...วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ

วิธีโพสต์รูปตามลิงค์ข้างล่างนี้เลยครับ

http://www.bp.or.th/webboard/index.php?topic=2148

   
วิธี Resize รูป เพื่อความเหมาะสมสำหรับโพสในเว็บบอร์ดครับ
http://www.bp.or.th/webboard/index.php?topic=11663

งดงามมากมายครับ ขอบคุณที่นำมาให้ชมครับ

         



เป็นนิทานริมกองไฟเรื่องหนึ่งของชาวป่าที่ชาวกรุงผู้ห่างไกลสัมผัสเพียงคำบอกเล่า ส่วนใหญ่พวกพรานไปนั่งห้างยิงสัตว์ตอนกลางคืน หรือเข้าป่าลึกถึงจะมีสิทธิ์เจอ เล่ากันว่าเป็นเสือแก่ที่กินคนมามากจนสามารถจำแลงร่างได้ พอเหยื่อเผลอก็ตะครุบกิน ส่วนการแปลงร่างก็ทำได้ไม่จำกัด เป็นชายก็มี เป็นหญิงก็มี และที่แนบเนียนกว่านี้ก็คือแปลงเป็นพระธุดงค์ เพราะคนจะไม่ระแวงเอาเลย


        เรื่องราวของเสือสมิงมีบันทึกเอาไว้ในพระราชหัตถเลขาในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่อเสด็จประพาสต้นไปถึงจันทบุรี เป็นที่รู้กันว่าทรงโปรดที่จะเสด็จเยี่ยมเยียนราษฎรในหัวเมืองต่างๆ หลายจังหวัดด้วยกัน เพื่อจะได้ทรงเห็นทุกข์สุขของราษฎรได้ใกล้ชิดมากกว่าจะทรงรับรายงานจากทางราชการเพียงอย่างเดียว และอีกอย่างก็เป็นการแปรพระราชฐานเพื่อพระพลานามัยจะได้แข็งแรงสมบูรณ์ขึ้นด้วย



        เมื่อ พ.ศ. ๒๔๑๙ พระเจ้าอยู่หัวเสด็จเรือพระที่นั่งอรรคราชวรเดชลัดเลาะไปตามชายฝั่งทะเลด้านตะวันออก พร้อมด้วยพระบรมวงศานุวงศ์หลายพระองค์ ไปถึงจันทบุรี



        ตอนนั้นจันทบุรีเป็นป่าเสียมากกว่าเป็นเมืองและสวนผลไม้อย่างเดี๋ยวนี้ มีสัตว์ป่าชุกชุมทั้งช้าง ม้าป่า และเสือ โดยเฉพาะเสือถือว่ามีมากเป็นอันดับหนึ่ง ถ้าทางกรุงเทพต้องการเสือก็ต้องมาดักเอาที่นี่ เพราะเป็นสินค้าที่ต่างประเทศต้องการมาก เพราะเหตุนี้ เจ้าเมืองจันทบุรีนอกจากจะต้องดูแลราษฎรต่างพระเนตรพระกรรณแล้วยังมีหน้าที่คล้ายๆ รพินทร์ ไพรวัลย์ คือต้องคอยปราบเสือไม่ให้มารังควานชาวบ้านอีกด้วย



        ใน พ.ศ. ๒๔๑๙ เสือที่จันทบุรีอุกอาจมาก บุกเข้าไปในบ้านคนแล้วคาบคนในบ้านไปกินเสียดื้อๆ ขนาดในเมืองมันก็ยังไม่กลัว กล่าวกันว่าเป็นเสือแก่ที่ไม่ว่องไวพอจะวิ่งไล่จับสัตว์อื่นๆได้ ก็เลยเข้าบ้านมาจับคนกินแทนเพราะง่ายกว่า ทำเอาชาวเมืองจันท์ระส่ำระสายเสียขวัญกันไปทั้งเมืองแทบไม่เป็นอันทำมาหากิน



        พระยาจันทบุรีเห็นเสือชักจะกำแหงก่อกวนคนมากเกินไปเสียแล้ว ก็ตัดสินใจเปิดศึกขั้นเด็ดขาดด้วยการประชุมพรานมือดีมาหลายคน แจกปืนให้ แยกย้ายกันออกไปล่าเสือ คนไหนไม่มีปืนก็ทำจั่นดัก ล่ากันเอาจริงเอาจังฆ่าเสือตายไปมาก ที่เหลือก็เตลิดหนีเข้าป่าลึก ทำให้ชาวบ้านหายขวัญเสียกลับมาทำมาหากินอย่างสงบได้อีกครั้ง



        เรื่องเสือจริงสงบลงไม่ทันไร ชาวบ้านก็เริ่มขวัญเสียกันใหม่เพราะมีข่าวเล่าลือเรื่องเสือสมิง ประจวบกับเวลาที่พระเจ้าอยู่หัวเสด็จไปพอดี ในพระราชนิพนธ์ ทรงบันทึกไว้ว่า





"...ราษฎรชาวเมืองเชื่อถือกลัวเสือสมิงกันมาก เล่ากันว่าที่เมืองเขมรมีอาจารย์ทำน้ำมันเสือสมิงได้ ศิษย์ได้ลักน้ำมันนั้นทาตัวเข้า กลายเป็นเสือสมิงไปถึง ๓ คน พลัดเข้ามาในแขวงเมืองจันทบุรี ตัวหนึ่งเป็นเสือดุร้าย เที่ยวขบกัดคนตายที่พลิ้ว ๒ คน ที่ปากจั่น ๑ คน ที่ป่าสีเซ็น ๒ คน รวม ๕ คน อาจารย์เที่ยวตาม ได้บอกชาวบ้านว่าศิษย์สามคนลักน้ำมันเสือสมิงทาตัวเข้า กลายเป็นเสือไปทั้งสามคน บิดามารดาของศิษย์นั้นเขาจะเอาลูกของเขา จึงมาเที่ยวตามหา แล้วสั่งไว้ว่าใครพบปะเสือนี้แล้วให้เอาไม้คานตี ฤๅมิฉะนั้นให้เอากะลาครอบรอยเท้าเสือนั้น ก็จะกลับเป็นคนได้ แต่วิธีจะแก้นี้ทำได้ก็แต่เมื่อเสือนั้นยังไม่ทันกินคน รังควานทันเสียแล้ว ถึงจะทำวิธีที่บอกก็ไม่อาจกลับเป็นคนได้"


อ่านแล้วก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือหลอกลวงกัน เพราะดูๆแล้วอาจารย์คนนี้คิดน้ำมันทาตัวคนให้เป็นเสือขึ้นมาเพื่อประโยชน์อะไรก็ยังแปลกๆอยู่ แล้วเสือลูกศิษย์ทำไมวิ่งถึงข้ามชายแดนมาไกลขนาดนี้แทนที่จะอยู่ถิ่นเดิมในเขมร อีกอย่าง ในเมื่อตอนนี้เสือกินคนเสียแล้วกลับคืนร่างเดิมไม่ได้ อาจารย์จะทำอย่างไรก็ยังไม่มีคำตอบ พระเจ้าอยู่หัวท่านก็คงจะไม่ทรงเชื่อข่าวลือนี้เท่าไร เพราะทรงบันทึกต่อไปว่า



"...เหมือนเมื่อครั้งก่อนเรามาสัตหีบครั้งหนึ่ง น้ำจืดในเรือหมด ต้องเกณฑ์ให้ทหารขึ้นไปตักน้ำที่หนองบนบกไกลฝั่งประมาณ ๓ เส้น พวกชาวบ้านบอกว่าที่นี่มีเสือสมิงมาเที่ยวอยู่ พระสงฆ์ผู้เป็นอาจารย์มาติดตามเวลากลางคืน แล้วก็ไปนั่งอยู่ที่ใต้ต้นตาลริมหนองน้ำนั้น คอยจะแก้ศิษย์ซึ่งกลับเป็นคน ในเวลานั้นก็ยังอยู่ พวกทหารพากันกลัว กลับมาเล่าจนเรารู้ เราอยากจะให้ไปตามตัวลงมาให้เห็นหน้าอาจารย์สักหน่อยหนึ่ง ก็เป็นเวลาดึกเสียแล้ว ครั้นเวลาเช้าก็ไปเสียจากสัตหีบ ท่านขรัวอาจารย์นั้นป่านนี้เสือมันจะเอาไปกินเสียแล้วฤๅอย่างไรก็ไม่รู้ "

 

 

เสือสมิงที่สำแดงร่างเป็นพระธุดงค์ได้นี้ เมื่อไม่กี่ปีที่แล้วก็ยังเคยได้ยิน เป็นคำบอกเล่าของพระธุดงค์รูปหนึ่ง ว่าได้ธุดงค์ผ่านไปถึงสำนักสงฆ์ที่มีลักษณะวิเวกเปลี่ยวร้าง ตั้งอยู่บริเวณเชิงเขา

ครั้งแรกเห็นไกล ๆ นึกว่าไม่มีพระจำพรรษาอยู่เลย แต่ปรากฏว่า พอเข้าไปถึงจริง ๆ กลับมีพระสงฆ์จำพรรษาอยู่รูปหนึ่ง มีหน้าตาดุน่ากลัว อย่างที่เรียกว่าดุอย่างเสือ ! พูดจาด้วยสำเนียงฟังดูแปร่งหู ภายในสำนักสงฆ์วางข้าวของอัฐบริขารดูรกรุงรังไม่เป็นระเบียบ

พระหน้าดุรูปนั้นชวนให้พระธุดงค์จำวัดอยู่ด้วยกันในสำนักสงฆ์ โดยอ้างว่าแถวนี้เสือดุ แต่พระธุดงค์ปฏิเสธ บอกแต่ว่าตั้งใจจะขึ้นมาขออนุญาตปักกลดภาวนาอยู่ที่ลานกว้างด้านหน้า ถัดออกไปสักประมาณ 100 เมตร หลังจากพูดคุยกันอีกคำสองคำก็ลากลับ

พระธุดงค์เคยได้ยินมาเหมือนกันเรื่องพระกลายเป็นเสือสมิง โดยอธิบายไว้ว่า เสือบางตัว หรือคนที่เคยเล่นคุณไสยอย่างหนักจนกลายเป็นเสือบางคน บางครั้งชอบอวดวิชาด้วยการจองเวรขบกัดแต่พระธุดงค์ จนในที่สุด สามารถกลายร่างเป็นพระธุดงค์ได้ ! โดยใช้อาคมแก่กล้าของตน

แต่พระธุดงค์รูปที่กำลังเล่าถึงอยู่นี้ก็มีวิชาไม่เบา ท่านมีควายธนูทำด้วยไม้ไผ่ติดมาในย่าม เย็นนั้น พอปักกลดเสร็จ ก็โอมอ่านคาถาปลุกควายธนูของตน แล้ววางขวางไว้หน้ากลด อธิษฐานว่า 'ใครมุ่งร้ายจึงให้ราวี'

คืนนั้นได้เรื่อง ขณะที่พระธุดงค์นั่งภาวนาอยู่ในกลด ได้ยินเสียงควายธนูหายใจฝืดฝาด เดินวนเวียนรอบกลด สักพักได้กลิ่นสาบเสือโชยมาอย่างแรง จากนั้นฟังคล้ายควายธนูของท่านตะกุยดินทะยานไปข้างหน้า สู้กับอะไรบางอย่างอยู่ในที่มืด นานสัก 10 นาทีก็เงียบสนิท

ตอนเช้าท่านจึงออกจากกลดมาเก็บควายธนู ซึ่งก็ได้กลับมายืนนิ่งอยู่หน้ากลดเป็นที่เรียบร้อย ห่างออกไปประมาณ 10 เมตร รอบบริเวณมีร่องรอยดินและหญ้าถูกตะกุยเหมือนสัตว์ใหญ่สองตัวสู้กัน

เมื่อพระธุดงค์ขึ้นไปบนสำนักสงฆ์เพื่อจะลาเดินทางต่อ ก็พบพระหน้าดุรูปนั้น นอนบอบอยู่บนเสื่อ ท่าทางอิดโรยเหมือนไม่ได้นอน จีวรบางแห่งมีรอยขาด แต่ยังแข็งใจพยุงตัวเองขึ้นเอ่ยปากชวนให้พระธุดงค์อยู่ต่ออีกคืน แต่พระธุดงค์ปฏิเสธ จากนั้นจึงอำลาเพื่อธุดงค์ไปยังที่แห่งอื่นต่อไป


ตำนานเสือสมิง

เป็นตำนานที่กล่าวขานกันมาแต่นมนาน ถึงความน่ากลัวของศาสตร์อาถรรพ์ ที่มีปรากฏเกิดขึ้นว่า เสือที่ดุร้ายและมักชอบจับคนกินเป็นอาหาร เมื่อกินคนมากเข้าวิญญาณคนที่เสือกินเข้าไปนั้น ก็อยู่สิงสู่ในกายเสือ ทำให้เสือตัวนั้นมีความเป็นอาถรรพ์ ที่สามารถจำแลงแปลงกายบิดเบือนตนเสือให้กลายเป็นใครต่อใครก็ได้ เพื่อเที่ยวหลอกล่อคนที่เป็นเหยื่อให้หลงกล ทำให้จับกินได้ง่ายขึ้น ครั้นยิ่งกินคนมากขึ้น วิญญาณก็ยิ่งสิงสู่ในตัวเสือมากเข้าเท่าใด เสือตัวนั้นก็ยิ่งมีฤทธิ์มีอำนาจมากขึ้นเป็นทวีคูณ

ซึ่งเรื่องความเป็นมาของเสือมิใช่มีแต่เสือมันกินคนแล้วมันจะกลายเป็นเสือสมิงได้เท่านั้น มีอีกอย่างที่ทำให้เกิดความเป็นเสือสมิง คือ พวกที่เรียนวิชาเสือ คือการเรียกเอาวิญญาณเสือนั้นมาเข้าสิงในตน ผนวกกับคนผู้นั้นร่ำเรียนอาคมในทางเดรัจฉานวิชาด้วย เมื่อนานเข้า เกิดการรวมตัวในทั้งสองเรื่องที่กล่าว คือ ทั้งวิชาเรียกเสือ และอาคม ทำให้คนผู้นั้นกลายเป็นเสือสมิง ครั้นเสือตนนี้ได้ไปกินคนเข้า ก็กลายเป็นเสือสมิงโดยสมบูรณ์ มีเรื่องเล่าขานและค่อนข้างดังมาก เมื่อประมาณ 30 กว่าปีที่แล้ว และดูเหมือนว่า กลายเป็นข่าวลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของประเทศ ว่า

มีชาวบ้านทางภาคเหนือได้รับความเดือดร้อนที่ว่า มีเสือตัวใหญ่เข้าไปทำร้ายคนในหมู่บ้านแห่งหนึ่งนั้น เป็นที่หวาดกลัวแก่ชาวบ้านมาก จึงได้ไปขอความคุ้มครองจากทหารหน่วย ตชด. เพื่อเข้ามาดูแลความปลอดภัยภายในหมู่บ้าน ฝ่ายทหารหน่วย ตชด. จึงส่งกำลังเข้าไปคุ้มครองและได้ล่าเสือตัวนั่นไปในตัว

กลางดึกคืนหนึ่งนั้นฝ่าย ตชด. ได้จัดกำลังตรวจตราหน่วยหนึ่ง และส่วนที่เหลือก็เข้าที่พัก บนศาลาที่จัดกันไว้ เป็นที่พักผ่อนนอนหลับ และในตอนดึกคืนนั้น ศาลาที่หน่วย ตชด. พัก เกิดสั้นไหวโยกเอน เมื่อทหารที่นอนตื่นกันลุกขึ้นมาดู กลับเห็นเสือโคร่งขนาดใหญ่ พิงสีตัวอยู่ที่โคนเสาศาลา ทหารกำลังหน่วยนั้นได้ยิงใส่เสือโคร่งใหญ่นั้น ทำให้เสือตัวนั้น บาดเจ็บและหายไปในความมืดนั้น ครั้นรุ่งเช้า หน่วยทหารจึงทำการติดตามแกะรอยเลือดเสือตนนั้นไป จากการติดตามรอยเลือดนั้นผลปรากฏว่า รอยเลือดนั้นไปสิ้นสุดที่หลุม เนินดินแห่งหนึ่ง แล้วไม่ปรากฏรอยเลือดนั้น ไปทางไหนอีก ทหารที่ติดตามนั้นเห็นเนินดินแล้วจึงตัดสินใจในความสงสัยกันบางอย่าง จึงขุดหลุมเปิดเนินดินนั้น เมื่อขุดไปลึกพอประมาณ ก็ต้องอึ้งกันไปทั้งหมด เพราะสิ่งที่เห็นในหลุมนั้นปรากฏว่า เป็นศพผู้ชายคนหนึ่งแต่ตัวท่อนล่างนั้นเป็นสภาพของเสื่อลายพาดกลอน ดูเหมือนว่า เป็นการกลายร่างจากเสือเป็นคนที่ยังไม่สมบูรณ์นั้นเอง จากการถามที่มาของศพชายผู้นี้ ได้ความว่า เป็นคนในหมู่บ้านย่านนั้น และสาเหตุที่ตายเพราะผิดผี จึงตาย

ประเด็นน่าสนใจอยู่ที่ว่า ชายผู้นี้ผิดผีอะไร อย่างไร ซึ่งหนังสือนั้นมิได้กล่าวถึง จึงยากต่อการวิเคราะห์ได้

ในช่วงสมัยนั้นก็มีวิชาที่คล้ายกันอีกอย่างหนึ่ง คือวิชาแปลงร่างเป็นจระเข้ ซึ่งเรื่องนี้ ถ้าสนใจก็ลองค้นในประวัติและเรื่องราวของหลวงปู่ศุข วัดมะขามเฒ่า  ดูก็จะเห็นความใกล้เคียงในเรื่องความเป็นไป

เรื่องของวิชาแปลงร่างนี้ ก็มีปรากฏในเรื่องขอกสินดิน แต่โดยเฉพาะวิชาเสือสมิง และวิชาจระเข้แปลงรูปนี้ ได้สาบสูญไปแล้ว เพราะที่จริงวิชาอย่างนี้ที่สุดแล้วให้โทษมากกว่าให้คุณครับ

ปัจจุบันคณาจารย์ หรือผู้เรียนอาคม มักนิยมปลุกเรียกเสือ ลงเครื่องรางและลงอักขระยันต์มากกว่า เรียกลงคน
 
 
 
 


ขอขอบพระคุณที่มาจาก... http://www.vcharkarn.com/varticle/239

HBD ย้อนหลังนะครับ...น้องกวาง  ขอให้มีความสุขสมหวัง  มีสุขภาพแข็งแรง

คิดหวังสิ่งใดขอให้สมปรารถนาทุกประการ บารมีหลวงพ่อเปิ่นคุ้มครอง

HBD.ครับต้นน้ำ...

ขอให้มีความสุข คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้ได้สมความปรารถนาทุกประการ

ไม่เจ็บ ไม่จน มีสุขภาพแข็งแรง   

ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของพี่เสริฐ ด้วยครับ

และขอร่วมไว้อาลัยต่อกับการจากไปของพี่เสริฐด้วยครับ

ประมาณร้อยปีก่อนเป็นปลายสมัยราชวงศ์ชิง ครั้งนั้น ไต้หวันยังเป็นมณฑลหนึ่งของประเทศจีน ที่อำเภอไทเป ตำบลปาตู่ มีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อฮุ่ยโกว เธอถูกยกให้เป็นลูกสะใภ้บ้านแซ่กัวตั้งแต่ลืมตาดูโลกได้ไม่กี่เดือน มิใช่เพราะฐานะทางครอบครัวยากจน แต่เป็นเพราะแม่ของเธอมีลูกมาก และต้องทำงานบ้านเองทุกอย่างจนไม่อาจเลี้ยงดูลูกที่เกิดมาใหม่ได้อีก ครอบครัวแซ่กัวนั้นนอกจากสองสามีภรรยาซึ่งเป็นพ่อแม่ของเด็กชายชิงจือแล้ว ยังมีย่าแก่ ๆ อีกคนหนึ่ง เป็นครอบครัวที่สงบสุขและค่อนข้างจะเงียบเหงา ดังนั้นเมื่อได้หนูน้อยฮุ่ยโกวมาเลี้ยง จึงนำความสุขความยินดีมาสู่ครอบครัวแซ่กัวเป็นอันมาก เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หนูน้อยฮุ่ยโกวจากเด็กทารกกลายเป็นแม่หนูไว้หางเปียน่ารักและเติบโตเป็นหญิงสาวที่เฉลียวฉลาด รอบรู้ขยันขันแข็ง ทุกคนในครอบครัวรักเธอมาก ขณะเดียวกันเด็กชายชิงจือก็เติบโตเป็นชายหนุ่มน่ารักอายุได้ 22 ปี พ่อแม่เห็นว่าเด็กทั้งสองรักใคร่กันดีจึงได้กำหนดวันอันเป็นมงคล แล้วจัดพิธีแต่งงานให้กับเด็กทั้งสองอย่างถูกต้อง ชีวิตแต่งงานของคนทั้งสองเต็มไปด้วยความสุข ความราบรื่น ชิงจือไปทำงานค้าขายที่ร้านแห่งหนึ่งในอำเภอจีหลงไม่ไกลออกไปเท่าใดนัก ส่วนฮุ่ยโกวอยู่บ้านปรนนิบัติรับใช้ย่าและพ่อแม่ของสามีด้วยความเคารพกตัญญู แต่ความสุขความราบรื่นก็มิได้คงอยู่ตลอดไป ไม่นานต่อมา ญี่ปุ่นยกทัพเข้ารุกรานประเทศจีนกวางสูฮ่องเต้ผู้ด้อยสมรรถภาพได้แก้ปัญหาสงครามด้วยการยกมณฑลไต้หวันทั้งเกาะให้แก่ญี่ปุ่นไป ประชาชนชาวจีนบนเกาะไต้หวันจึงต้องมีชีวิตอยู่อย่างกลัวตาย ภายใต้การปกครองอย่างกดขี่ทารุณของญี่ปุ่น ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้นกาฬโรคยังระบาดครั้งใหญ่กวาดล้างชีวิตผู้คนไปมากมาย พ่อแม่ของชิงจือนอนป่วยอยู่ได้ไม่กี่วันก็ตายตามกันไป จากนั้นเป็นต้นมา ความทุกข์ความโศกเศร้าก็เข้าครอบงำครอบครัวแซ่กัว เหมือนความมืดของกลางคืนที่คืบคลานเข้ามาทุก ๆ ด้าน วันหนึ่งขณะที่ชิงจือกำลังขนถ่ายสินค้าอยู่ในร้านที่เขาทำงานอยู่ บังเอิญลังไม้บรรจุสินค้าหนักอึ้งชั้นบนโค่นลงมาชิงจือหลบไม่ทัน ขาข้างซ้ายถูกทับอย่างแรง กระดูกและเนื้อแหลกเหลวทันที ทางร้านรีบนำส่งโรงพยาบาล เขาถูกตัดขาข้างซ้ายทิ้งโดยไม่มีทางเลือกเลย แม้ว่าฮุ่ยโกวจะเป็นหญิงที่เข้มแข็งอดทน แต่ความทุกข์ที่เกิดขึ้นติด ๆ กันอย่างรุนแรงอย่างนี้ก็ทำให้เธอต้องนอนร้องไห้อยู่หลายคืน แต่กระนั้นก็ตาม ในเวลากลางวันต่อหน้าย่าผู้ชราฮุ่ยโกวยังคงยิ้มอย่างสดชื่นอ่อนโยน ดูแลปรนนิบัติรับใช้ท่านอยู่เช่นเดิม

เมื่อชิงจือกลับจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้าน เขากลายเป็นคนพิการและตกงาน ทางบ้านไม่มีเงินสำรองและรายได้อะไรเลยจึงจำใจต้องขายที่ขายบ้านที่อยู่อาศัย เพื่อเอาเงินมาเป็นค่าใช้จ่าย แล้วสามชีวิตก็ย้ายไปอยู่ในกระท่อมมุงแฝกเชิงเขาตำบลยุ่ยฟัง หลังกระท่อมที่อยู่อาศัย มีถ้ำมืดที่ไม่รู้ว่าความลึกเท่าใดอยู่ถ้ำหนึ่ง รอบ ๆ ถ้ำเต็มไปด้วยขวากหนามหญ้ารก มีต้นไม้ใหญ่อยู่ปากถ้ำ เบื้องหน้าเป็นสระน้ำไม่ใหญ่นัก แต่น้ำในสระใสสะอาด ฮุ่ยโกวนำเสื้อผ้ามาซักในสระนี้ทุกเช้า พอมีเวลาว่างก็ปราบพื้นที่บริเวณสระน้ำ แล้วหาเมล็ดพันธุ์ผักมาปลูกเพื่อทุ่านค่าใช้จ่าย ชีวิตที่สันโดษสงบเงียบผ่านไปสามปี เงินเพียงไม่กี่ร้อยเหรียญที่ได้จากการขายที่ขายบ้าน ถูกใช้อย่างกระเหม็ดกระแหม่ แต่ถึงจะเจียดใช้อย่างไรเมื่อมีแต่ทางจ่าย โดยไม่มีทางรับ เงินก็มีแต่ร่อยหรอลง และในที่สุดก็ใกล้จะหมด ฮุ่ยโกวยังคงเป็นหลานสะใภ้และภรรยาที่ดีโดยไม่เปลี่ยนแปลง เธอปรนนิบัติย่าและสามีเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะอยู่ในสภาวะใด ในที่สุดเมื่อข้าวสารกำมือสุดท้ายหมดลง ฮุ่ยโกวก็จำต้องบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพ่อแม่ของเธอเอง แม่แนะนำเธอว่า "อย่าทนอยู่กับความทุกข์ยากต่อไปเลย ผัวเจ้าก็พิการหาเลี้ยงไม่ได้ ควรจะแต่งงานใหม่เสียตั้งแต่อายุยังไม่มากนัก" เมื่อได้ยินแม่แนะอย่างนี้ ในสมองของฮุ่ยโกวปรากฎภาพย่าเฒ่า ซึ่งเธอต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ และสามีที่เหลือแต่ขาข้างเดียวขึ้นมาทันที แล้วน้ำตาของเธอก็หยดสู่พื้น เธอตอบแม่ว่า "ฮุ่ยโกวรู้ว่าแม่หวังดี แต่จะให้ฮุ่ยโกวเนรคุณต่อสามีและครอบครัวของสามีผู้มีพระคุณนั้น ฮุ่ยโกวทำไม่ได้" เมื่อฮุ่ยโกวปฏิเสธอย่างนี้แล้วแม่ก็ไม่พอใจ และไม่สนใจการกลับมาของฮุ่ยโกวอีก การจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจึงสะดุดอยู่แค่ลำคอ โชคดีที่พี่สะใภ้ของฮุ่ยโกวเป็นคนดี มีความเข้าใจ นางจูงมือน้องสามีเข้าไปในห้องส่วนตัวซับน้ำตาให้และยัดเยียดเงินยี่สิบเหรียญลงไปในมือน้องสามี ขณะนั้นเป็นเวลาหน้าหนาว เสื้อตัวเก่าที่ใส่มานานของฮุ่ยโกวบางเกินกว่าจะต้านลมหนาวได้ พี่สะใภ้จึงคะยั้นคะยอแกมบังคับจะพาฮุ่ยโกวไปซื้อผ้าตัดเสื้อที่อำเภอจีหลง ฮุ่ยโกวเติบโตขึ้นในชนบท แม้สามีจะเคยทำงานอยู่ที่อำเภอจีหลง แต่เธอก็ไม่เคยย่างกรายเข้าไปเลยสักครั้ง เธอจึงตื่นตาตื่นใจกับร้านรวงของขายและผู้คนในอำเภอจีหลงยิ่งนัก เมื่อพี่สะใภ้เลือกซื้อผ้าให้เธอได้แล้ว ฮุ่ยโกวก็มาหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายเครื่องจักสานแห่งหนึ่ง เธอได้ความคิดขึ้นมาว่า บนภูเขาหลังกระท่อมที่เธออาศัยอยู่มีต้นไผ่ขึ้นอยู่มากมาย หากเธอจะตัดลงมาให้สามีลองจักลองสานเป็นภาชนะบางอย่างแล้วนำมาขายบ้างก็คงจะดี เมื่อกลับมาถึงบ้านสิ่งแรกที่ฮุ่ยโกวทำก็คือรีบตัดเย็บเสื้อผ้าที่พี่สะใภ้ซื้อให้ชิ้นนั้น แต่มิใช่เพื่อตัวเอง เธอตัดเย็บให้ย่าเพราะย่าก็ไม่เคยมีเสื้อผ้าใหม่มาหลายปีเต็มที หลังจากนั้นงานประดิษฐ์เครื่อง

จักสานก็เริ่มขึ้น ฮุ่ยโกวงานหนักหน่อย เธอจะต้องเป็นคนขึ้นเขาไปตัดไม้ไผ่ลงมาเพื่อให้ชิงจือสามีซึ่งพิการเหลือแต่ขาข้างเดียวของเธอเป็นผู้จักตอก แล้วทั้งสองก็จะขะมักเขม้นช่วยกันสาน แรกทีเดียวผลงานที่ทำออกมาทั้งหยาบ ทั้งไม่ได้รูปร่างสัดส่วน แต่ทั้งสองก็ไม่ละความพยายาม จนในที่สุดความชำนาญก็เกิดขึ้น ผลงานก็ประณีตงดงาม เมื่อรวบรวมได้พอประมาณแล้ว วันหนึ่งฮุ่ยโกวก็หาบไปขายในอำเภอจีหลง ปรากฎว่าเป็นที่ชื่นชอบของตลาดเธอขายหมดอย่างรวดเร็ว ได้เงินพอซื้อข้าว เกลือ น้ำมัน ถั่ว กลับมาด้วย เป็นกำลังใจให้ฮุ่ยโกวและชิงจือมีมานะพยายามยิ่งขึ้น ขณะนั้นย่าอายุเจ็ดสิบกว่ามากแล้ว ชีวิตที่แร้นแค้นทำให้สุขภาพเสื่อมโทรม อ่อนแอ ฟันฟางแทบไม่มีเหลือ อาหารการกินได้แต่ของอ่อน ๆ โดยเฉพาะย่าชอบกินไข่เป็ด บัดนี้ฮุ่ยโกวพอมีเงินที่จะซื้อไข่เป็ดมาเลี้ยงดูย่าได้แล้ว และด้วยความกตัญญูจึงทำให้เธอคิดต่อไปว่าหลายวันกว่าเธอจะได้เข้าไปขายเครื่องจักสานในอำเภอเสียที ไข่เป็ดที่ซื้อมาเพื่อเก็บไว้กินก็จะไม่สด สู้ซื้อลูกเป็ดมาเลี้ยงไว้ออกไข่ไม่ได้ทุ่นเงินกว่าและได้ไข่สด ๆ กินอีกด้วย คิดได้ดังนั้นแล้ว คราวต่อไปเมื่อฮุ่ยโกวนำเครื่องจักสานเข้าไปขายในอำเภอ เธอก็เลือกซื้อลูกเป็ดตัวเมียกลับมาด้วยหลายตัว ฮุ่ยโกวทำเล้าไว้ใกล้ ๆ สระน้ำหลังบ้าน ถึงเวลาก็ปล่อยให้เป็ดลงไปว่ายน้ำไซ้หาอะไรกินตามธรรมชาติ เป็ดเหล่านั้นเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วและไข่ให้กินอย่างสม่ำเสมอ ชะรอยจะเป็นด้วยความกตัญญูของฮุ่ยโกวที่ทำให้เทพยดาฟ้าดินได้ประจักษ์ เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ฮุ่ยโกวกำลังทำความสะอาดลานบ้านก็บังเอิญเหลือบไปเห็นขี้เป็ดที่กำลังกวาดอยู่ มีก้อนกรวดเล็ก ๆ เป็นสีทองปนอยู่หลายเม็ด ด้วยความแปลกใจ ฮุ่ยโกวจึงเขี่ยแยกออกมาแล้วนำไปล้างจนสะอาด เธอไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นกรวดทองไปได้ จึงนำไปให้สามีดู ชิงจือรับไปดูแล้วก็ส่ายหน้าบอกว่า "เราเป็นคนมีกรรมอย่างนี้ ทองที่ไหนจะมาถึงมือเราได้" ฮุ่นโกวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็ยังเก็บก้อนกรวดสีทองเม็ดเท่าถั่ว

เหลืองเหล่านั้นไว้ วันรุ่นขึ้น เมื่อเธอนำเครื่องจักสานเข้าไปขายในอำเภอเธอก็ลองเสี่ยงนำก้อนกรวดเหล่านั้นเข้าไปในร้านซื้อขายทอง เธอส่งให้เจ้าของร้านโดยไม่พูดว่าอะไร เจ้าของร้านกลับถามเธอว่า "จะขายใช่ไหม" ฮุ่ยโกวพยักหน้า เจ้าของร้านก็นำไปชั่ง แล้วมอบเงินสิบกว่าเหรียญให้แก่เธอ ฮุ่ยโกวระงับความตื่นเต้นดีใจไว้ เอื้อมมือไปรับเงินแล้วเดินบ้างวิ่งบ้างกลับมาบ้าน "ชิงจือ ชิงจือ มันเป็นทองจริง ๆ " ฮุ่ยโกวตะโกนบอกสามีตั้งแต่ก่อนถึงประตูบ้าน เธอเล่าทุกอย่างให้สามีฟัง แล้วทั้งสองก็รีบเข้าไปในเล้าเป็ดช่วยกันกวาดเก็บขี้เป็ดไปล้างเพื่อรวบรวมกรวดทองไปขายทั้งสองทำอย่างนี้อยู่หลายวันจนขี้เป็ดในเล้าและตามที่ต่าง ๆ บริเวณที่เป็ดเดินไปถ่ายไว้ได้เก็บนำมาล้างจนหมด คราวนั้นฮุ่ยโกวนำไปขายในอำเภอ เธอได้เงินมาหลายร้อยเหรียญ ทั้งสองสังเกตเห็นว่าเป็ดเหล่านี้นอกจากจะไซ้ดินไซ้หญ้ากินอยู่รอบ ๆ สระแล้ว มันยังพากันไปหากินในถ้ำ ข้างสระ ถ้าเช่นนั้น ก้อนกรวดทองจะต้องมีอยู่ในถ้ำเป็นแน่ ฮุ่ยโกวขออนุญาตเจ้าที่เจ้าเขา แล้วก็เข้าไปกอบโกยกรวดในถ้ำออกมาล้าง ปรากฎว่าเป็นจริงดังคาด มีกรวดทองมากมายอยู่ในถ้ำนั้น ทั้งสองสามีภรรยาช่วยกันนำมาล้างแล้วไปขาย เงินทองที่ได้ก็รวบรวมไว้ ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน ก็รวบรวมได้หมื่นกว่าเหรียญ เมื่อกรวดทองในถ้ำหมดแล้ว ทั้งสองก็เอาเงินที่ได้ส่วนหนึ่งไปซื้อร้านค้าในอำเภอจีหลง พาย่าไปอยู่ดูแลให้มีความสุขความสบายยิ่งขึ้น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งสามชีวิตก็กลายเป็นชาวอำเภอจีหลงที่มีฐานะมั่งคั่งสมบูรณ์ครอบครัวหนึ่ง บัดนี้เกือบร้อยปีผ่านไป ชาวอำเภอจีหลงยังคงเล่าขานกันถึงเรื่องราวเหล่านั้น ลูกหลานของฮุ่ยโกวและชิงจือก็ยังคงเป็นพ่อค้าคหบดีที่เจริญรุ่งเรืองอยู่ในอำเภอจีหลงนั่นเอง



ขอขอบพระคุณ...เว็บธรรมะสาธุ

         

  ในสมัยที่หลวงปู่ท่านเดินธุดงค์ มีอยู่คราวหนึ่ง ท่านได้ปักกลดพักอยู่ใกล้บึงใหญ่แห่งหนึ่ง  ใกล้บริเวณนั้นมีหมู่บ้านเล็ก ๆ
ที่ชาวบ้านปลูกอาศัยอยู่ ๒-๓ หลัง ขณะนั้นเป็นเวลาใกล้เที่ยงวัน อากาศร้อนอบอ้าว ท่านจึงได้ผลัดผ้า-อาบ และลงสรงน้ำ
ในบึงใหญ่ พอดีชาวบ้านแถบนั้นเห็นเข้า จึงได้ร้องตะโกนบอกท่านว่า  "หลวงตาอย่าลงไป มีจระเข้ดุ"   แต่ท่านมิได้สนใจ
ในคำร้องเตือนของชาวบ้าน ท่านกลับเดินลงสรงน้ำในบึงอย่างสบายใจ ในขณะที่กำลังสรงน้ำอยู่นั้น ท่านได้แลเห็นพรายน้ำ
เป็นฟองขึ้นเบื้องหน้ามากมายผิดปกติ เมื่อได้เพ่งแลไปจึงได้เห็นหัวจระเข้โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ ห่างจากตัวท่านประมาณ ๓ วา
พร้อมกันนั้นเจ้าจระเข้ยักษ์ มันหันหัวมุ่งตรงรี่มาหาท่าน แต่ท่านก็มิได้แสดงกิริยาหวาดวิตกหรือกลัวแต่ประการใดไม่ กลับยืน
สงบนิ่งตั้งจิตอธิษฐานเจริญภาวนา จนจระเข้ว่ายมาถึงตัวท่าน พร้อมกับเอาปากมาดุนที่สีข้างของท่านทั้งด้านซ้ายและด้านขวา
 ข้างละ ๓ ครั้ง แล้วก็ว่ายออกไป โดยมิได้ทำร้ายท่านแต่อย่างใด

เรื่องนี้เป็นที่น่าอัศจรรย์อย่างยิ่งต่อชาวบ้านที่ยืนดูอยู่บนฝั่ง เมื่อท่านขึ้นจากน้ำชาวบ้านต่างบอกสมัครพรรคพวก
เข้าไปกราบนมัสการหลวงปู่ด้วยความเลื่อมใสศรัทธายิ่งนักและได้ขอของดีจากท่านคือ ตะกรุด ท่านได้บอกกับ
ลูกศิษย์ว่าในขณะที่เผชิญกับจระเข้ ท่านได้เจริญภาวนา อรหัง เท่านั้น




 ขอขอบพระคุณที่มา...เว็บพุทธคุณดอทโออารจี

หลักความจริง ที่ทุกคนรวมทั้งสัตว์จะต้องได้รับโดยเสมอหน้า และยุติธรรมอย่างยิ่ง คือหลักความจริงที่ว่า ทุกคนจะต้องแก่ชรา ต้องเจ็บป่วย ต้องตาย ต้องพลัดพรากจากของรักและต้องรับผลแห่งการกระทำ ที่ตนเองได้ทำเอาไว้ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ (หลักอภิณหปัจจเวกขณะ) พระพุทธองค์ตรัสว่า
หญิงก็ตาม ชายก็ตาม ผู้ที่บวชก็ตาม ไม่ได้บวชก็ตาม ควรพิจารณาความจริงของชีวิต ๕ ประการ คือ
๑. เรามีความแก่เป็นธรรมดา ล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้
๒. เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา ล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้
๓. เรามีความตายเป็นธรรมดา ล่วงพ้นความตายไปไม่ได้
๔. เราจำต้องพลัดพรากจากบุคคลและสิ่งของซึ่งเรารักเราชอบทั้งสิ้น
๕. เรามีกรรมเป็นของของตน เราทำดีต้องได้ดี เราทำชั่วต้องได้ชั่ว

หลักความจริงที่ทุกคนควรพิจารณา ๕ ข้อ นี้ เป็นสิ่งที่ผู้มีชีวิตตามอายุขัยจะต้องได้ประสบทุกคน ไม่มีใครจะหลีกหนีได้พ้น ต่างแต่ว่าช้าหรือเร็วเท่านั้น
เมื่อรู้กฎความจริง ตามที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้แล้วเช่นนี้ ทุกคนก็ไม่ควรประมาท ควรหมั่นพิจารณาอยู่เป็นประจำ เพื่อการทำใจหรือปรับใจ ยอมรับความจริงไว้ก่อน เมื่อเหตุการณ์ใน ๕ ข้อนี้เกิดขึ้น เราก็จะได้ไม่ต้องฝืนกฎธรรมดาของโลก เมื่อเราไม่ฝืนกฎของธรรมดาหรือธรรมชาติ ความทุกข์ก็เกิดได้น้อย หรือไม่เกิดเลย

การสำรวจเรื่องนี้ ก็เพื่อไม่ให้เรามัวเมา ประมาท สำหับความประมาทนั้นคืออะไร ได้แก่ การปล่อยเสียซึ่งสติ ไม่ระลึกตรึกตรอง มองพิจารณา ปล่อยให้จิตน้อมไปทางอกุศล เช่น ทางความโลภ โกรธ หลง เป็นต้น ไม่ดำริไปทางกุศล มีทาน ศีล ภาวนา เป็นต้น ดังนี้เรียกว่า ความประมาท สิ่งที่เกื้อหนุนให้เกิดความประมาทคือความเมา ๓ อย่าง คือ
๑. ความเมาในวัย คือคิดว่าเรายังหนุ่มสาว ยังไม่ต้องละอกุศล ยังไม่ต้องเจริญกุศล
๒. ความเมาในความไม่มีโรค คือคิดว่าเรายังแข็งแรง ไม่เจ็บป่วย ยังไม่ต้องละอกุศล ยังไม่ต้องเจริญกุศล
๓. ความเมาในชีวิต คือคิดว่าเรายังไม่ตาย ยังมีชีวิตสืบต่อไปได้นาน ยังไม่ต้องละอกุศล ยังไม่ต้องเจริญกุศล
ความมัวเมาทั้ง ๓ นี้ เป็นเครื่องเกื้อหนุนให้เกิดความประมาท เพราะว่าเป็นเหตุให้กระทำบาปทางกาย วาจา ใจ คิดประทุษร้ายแก่ผู้อื่น เป็นเหตุให้เสื่อมจากกุศล ทาน ศีล ภาวนา ฟังพระธรรมเทศนา เป็นต้น

การหมั่นระลึก พิจารณาถึงหลักความจริงดังกล่าว ย่อมถือได้ว่า เป็นผู้ไม่ประมาทมัวเมา สามารถตัดความยินดีในภพทั้งหลายได้ คลายความรักใคร่ในชีวิตเสียได้ จะเว้นเสียซึ่งบาปกรรม ทำให้เป็นผู้มักน้อย สันโดษ ไม่สะสมหวงแหน ตระหนี่ข้าวของ จะคุ้นเคยในอนิจจสัญญา คือรู้ว่าสังขารคือรูปธรรม นามธรรม ร่างกาย จิตใจ ไม่เที่ยง ทุกขสัญญา คือรู้ว่าเป็นทุกข์ อนัตตสัญญา คือรู้ว่าไม่ใช่ตัวตน สัตว์ บุคคล เรา เขา จะเป็นผู้ไม่กลัวตาย เวลาจะตายจะมีสติไม่หลงตาย เมื่อมีชีวิตอยู่ก็จะเป็นผู้ไม่ประมาท จะเป็นผู้ขยันขันแข็งในการละอกุศลกรรม และจะเป็นผู้ขยันขันแข็งในการเจริญกุศลกรรม บุคคลผู้มีความไม่ประมาทในกุศลธรรมนี้ ย่อมเป็นมงคลอันประเสริฐในชีวิต




(รวบรวม เรียบเรียง คัดย่อ จากคัมภีร์มงคลทีปนีและหนังสือพุทธมงคลอานิสงส์)


ขอขอบพระคุณที่มาจาก...เว็บลานธรรมจักร

ขอร่วมอวยพรย้อนหลัง...

ขอให้น้องเอ็กซ์มีแต่ความสุข ความเจริญ

คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้สมความปรารถนาทุกประการเทอญ...สาธุ

สวยงามมากครับ ขอบคุณที่นำมาให้ชม

เรื่องชีวิตและกรรม มีความสลับซับซ้อนมากดังพรรณนามา คนที่มองชีวิตและกรรมในสายสั้น จึงไม่อาจเข้าใจชีวิตและกรรมอย่างแจ่มแจ้งโดยตลอดได้ แม้ผู้ได้ญาณระลึกชาติหนหลังได้ (ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ) และได้ญาณรู้อนาคต (อนาคตตังสญาณ) แต่ได้ระยะสั้นเพียงชาติ ๒ ชาติ ก็ยังหลงเข้าใจผิดได้ เพราะเห็นผู้ประกอบกรรมชั่วในปัจจุบันบางคนตายแล้วไปบังเกิดในสวรรค์ เห็นผู้ทำกรรมดีบางคนตายแล้วเกิดในนรก เขาไม่มีญาณที่ไกลกว่านั้น จึงไม่อาจเห็นกรรมและชีวิตตลอดสายได้ ส่วนผู้มีญาณทั้งในอดีตและอนาคตไม่มีที่สิ้นสุดเช่นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสามารถเห็นกรรมและชีวิตได้ตลอดสาย ทรงสามารถชี้ได้ว่า ผลอย่างนี้ๆ มาจากกรรมอย่างใด
มีตัวอย่างแห่งกรรมมากมายที่ปรากฎในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนาซึ่งพระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ว่า บุคคลนั้นๆ ได้ประสบผลดีผลชั่วอย่างนั้นๆ อันแสดงถึงผลกรรมที่สามารถให้ผลข้ามภพข้ามชาติ จะขอนำบางเรื่องมาประกอบพิจารณาในที่นี้

๑. ภิกษุรูปหนึ่ง ชื่อจักขุบาล ท่านทำความเพียรเพื่อบรรลุมรรคผลจนตาบอดทั้ง ๒ ข้าง พร้อมกับสำเร็จเป็นพระอรหันต์ พระพุทธเจ้าทรงแสดงว่าเป็นผลของกรรมที่เมื่อชาติหนึ่ง พระจักขุบาลเป็นหมอรักษาโรคตา ประกอบยาให้คนป่วยตาบอดโดยเจตนา เพราะคนป่วยทำทีบิดพลิ้วจะไม่ให้ค่ารักษา เรื่องนี้ปรากฎในอรรถกถาธรรมบทภาค ๑ เรื่องจักขุบาล

๒. ชายคนหนึ่ง ชื่อจุนทะ มีอาชีพทางฆ่าหมูขาย คราวหนึ่งป่วยหนัก ลงคลาน ๔ ขาร้องครวญครางเสียงเหมือนหมู ทุกข์ทรมานอยู่หลายวันจึงตาย เรื่องนี้ปรากฎในอรรถกถาธรรมบท ภาค ๑ เรื่องจุนทสูกริก

๓. ชายคนหนึ่ง มีอาชีพทางฆ่าโคขายเนื้อ วันหนึ่งเนื้อที่เก็บไว้เพื่อบริโภคเอง เพื่อนมาเอาไปเสียโดยถือวิสาสะ จึงถือมีดลงไปตัดลิ้นโคที่อยู่หลังบ้านมาให้ภรรยาทำเป็นอาหาร ขณะที่เขากำลังบริโภคอาหารอยู่นั้นลิ้นของเขาได้ขาดหล่นลงมา เขาคลาน ๔ ขา เหมือนโค ร้องครวญครางทุกข์ทรมานแสนสาหัสและสิ้นชีพพร้อมกับโคหลังบ้าน เรื่องนี้ปรากฏในอรรถกถาธรรมบทภาค ๗ เรื่องบุตรของนายโคฆาต

๔. ภิกษุรูปหนึ่ง ชื่อติสสะ เป็นแผลเปื่อยพุพองรักษาไม่หายพระพุทธเจ้ากับพระอานนท์ไปช่วยดูแลให้อาบน้ำอุ่น แสดงธรรมให้ฟังพระติสสะได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์พร้อมกับนิพพานในวันนั้น พระพุทธเจ้าทรงแสดงว่าที่เป็นแผลพุพองนั้นเพราะชาติก่อน พระติสสะเป็นพรานนก จับนกขายเป็นอาหาร ที่เหลือก็หักปีกหักขาไว้เพื่อไม่ให้มันบินหนี เรื่องนี้ปรากฏในอรรถกถาธรรมบท ภาค ๒ เรื่องปูติคัตตติสสะ

๕. พระนางโรหิณี ๑ พระขณิษฐาของพระอนุรุทพระญาติของพระพุทธเจ้า ทรงเป็นโรคผิวหนังอย่างแรง ทรงละอายจนไม่ปรารถนาพบผู้ใด เมื่อพระอนุรุทเถระมาถึงเมืองกบิลพัสดุ์ พวกพระญาติต่างก็มาชุมนุมกัน เว้นแต่พระนางโรหิณี พระอนุรุทจึงถามหา ทราบความว่าพระนางเป็นโรคผิวหนัง พระเถระให้เชิญพระนางออกมาแล้วทรงแนะนำให้ทำบุญโดยให้ขายเครื่องประดับต่างๆ เท่าที่มีอยู่ แล้วนำทรัพย์มาสร้างศาลาโรงฉัน ท่านขอแรงพระญาติที่เป็นชาย ให้ช่วยกันทำโรงฉัน
พระนางโรหิณีทรงเชื่อ เมื่อสร้างโรงฉัน ๒ ชั้นเสร็จแล้ว ทรงปัดกวาดเอง ทรงตั้งน้ำใช้น้ำฉันสำหรับพระภิกษุสงฆ์เอง ถวายขาทนียะโภชนียาหารแก่ภิกษุสงฆ์เป็นประจำทุกวัน โรคผิวหนังของพระนางค่อยๆ หายไปทีละน้อยจนเกลี้ยงเกลา โรคนี้เป็นโรคที่เกิดแต่กรรม ต้องเอาบุญมาช่วยรักษา ลดอิทธิพลแห่งกรรมจนไม่มีอานุภาพในการให้ผลอีกต่อไปเหมือนคนกินยาเข้าไปปราบเชื้อโรค
วันหนึ่ง พระพุทธเจ้าเสด็จมาเสวยที่โรงฉันของพระนางโรหิณี แล้วตรัสให้พระนางทราบว่าโรคนั้นเกิดขึ้นเพราะกรรมของพระนางเอง
ในอดีตกาล พระนางโรหิณีเป็นอัครมเหสีของพระเจ้ากรุงพาราณสีมีจิตริษยาหญิงนักฟ้อนคนหนึ่งของพระราชา ได้ทำเองด้วย ให้คนอื่นทำด้วย คือการเอาผลเต่าร้างหรือหมามุ้ยโรยลงบนสรีระของหญิงนักฟ้อนคนโปรดของพระราชา นอกจากนี้ยังให้บริวารเอาผงเต่าร้างไปโปรยบนที่นอนของหญิงนักฟ้อนคนนั้นอีกด้วย หญิงนักฟ้อนคันมาก เป็นผื่นพุพองขึ้นมา ได้รับทุกขเวทนาแสนสาหัส นี่คือบุพพกรรมของพระนางโรหิณี พระพุทธเจ้าตรัสเตือนว่าพึงละความโกรธความถือตัวเสีย
เรื่องนี้ ปรากฏในอรรถกถาธรรมบท ภาค ๖ เรื่องพระนางโรหิณี

๖. ในอรรถกถาสาราณียธรรมสูตร ภาค ๓ หน้า ๑๑๐–๑๑๒ เล่าไว้ว่า ในพุทธกาลมีภิกษุรูปหนึ่ง มีนิสัยชอบเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ได้ปัจจัยอะไรมาก็แบ่งปันแก่ภิกษุอื่นเสมอๆ ด้วยอานิสงส์นี้ ท่านกลายเป็นผู้มีโชคดีในเรื่องลาภอย่างประหลาด ในที่บางแห่ง ภิกษุอื่นไปบิณฑบาตไม่ได้อาหารอะไรเลย แต่พอภิกษุรูปนั้นไป ปรากฏว่ามีคนมีจิตคิดทำบุญใส่บาตรให้ท่านจนเต็ม ท่านได้นำอาหารเหล่านั้นมาแบ่งให้ภิกษุอื่นๆ จนหมด คราวหนึ่ง พระเจ้าแผ่นดินมีพระประสงค์จะถวายผ้าแก่พระทั้งวัดมีผ้าเนื้อดีที่สุด ๒ ผืน (คงจะเป็นผ้านุ่ง คือผ้าสบงผืนหนึ่ง ผ้าห่มคือจีวรผืนหนึ่ง) พระรูปนั้นทราบเข้าจึงพูดไว้ล่วงหน้าว่า ผ้าเนื้อดี ๒ ผืนนั้น จะต้องตกมาถึงท่านอย่างแน่นอน อำมาตย์ได้ทราบเรื่องนี้ จึงนำเรื่องไปทูลกระซิบพระราชา พระราชาเป็นผู้ถวายผ้าเอง ก็ทรงสังเกตผ้าที่วางซ้อนๆ กันอยู่ พอมาถึงลำดับภิกษุหนุ่มรูปนั้น ก็เป็นผ้าเนื้อดีทั้ง ๒ ผืน ทั้งอำมาตย์และพระราชาต่างมองหน้ากันเป็นเชิงประหลาดใจ เมื่อทำพิธีถวายผ้าเสร็จแล้ว พระราชาเสด็จเข้าไปหาภิกษุหนุ่มรูปนั้น ด้วยเข้าพระทัยว่าพระรูปนั้นเป็นพระอรหันต์มีญาณวิเศษอย่างแน่นอน จึงตรัสถามว่าพระคุณเจ้าได้บรรลุโลกุตรธรรมตั้งแต่เมื่อไร ภิกษุหนุ่มถวายพระพรว่ายังไม่ได้บรรลุอะไรเลย แต่ที่รู้ว่าผ้าเนื้อดีจะต้องตกแก่ตนนั้นก็เพราะท่านเป็นผู้บำเพ็ญสาราณียธรรมคือการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อยู่เป็นนิตย์ ตั้งแต่เริ่มบำเพ็ญมาก็ได้ผลอย่างประหลาดอยู่เสมอ คืออะไรที่ดีที่สุด ถ้ามีการแจกกันโดยไม่เจาะจง สิ่งนั้นก็ต้องตกมาถึงท่าน พระราชาทรงชื่นชมยินดีและทรงอนุโมทนา

๗. ในคัมภีร์อปทาน(อันเป็นพระประวัติที่พระพุทธเจ้าตรัสเล่าถึงเรื่องในอดีตของพระองค์) พระไตรปิฎก เล่ม ๓๒ ตั้งแต่หน้า ๔๗๑ พระองค์ได้ทรงเปิดเผยถึงอดีตกรรมของพระองค์ อันเป็นเหตุบันดาลให้เกิดผลแก่พระองค์ในปัจจุบันมากเรื่องด้วยกัน ขอนำมากล่าวเพียงบางเรื่องดังนี้ ๒

          ๗.๑ ชาติหนึ่ง พระองค์เป็นนักเลงชื่อปุนาสิ กล่าวใส่ความพระปัจเจกพุทธเจ้าพระนามว่าสุรภี ผู้ไม่ประทุษร้ายพระองค์เลยแม้แต่น้อยผลของกรรมนั้นทำให้พระองค์ต้องตกนรกอยู่นาน ในพระชาติสุดท้ายถูกนางสุนทรีใส่ความว่าพระองค์ได้เสียกับนาง เป็นเรื่องอื้อฉาวมากเรื่องหนึ่งในพุทธกาล
         

          ๗.๒ ชาติหนึ่ง พระพุทธองค์ได้ใส่ความสาวกของพระพุทธเจ้าพระนามว่าสัพพาภิภู (พระนามของพระพุทธเจ้าไม่ใช่ชื่อสาวก) สาวกนั้นชื่อนันทะ ด้วยผลกรรมนั้น พระองค์ต้องนกนรกอยู่นาน ในพระชาติสุดท้ายที่เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว จึงถูกนางจิญจมาณวิกาใส่ความว่าได้เสียกับนางในพระคันธกุฎีจนนางมีครรภ์ เป็นเรื่องอื้อฉาวที่สุดในพุทธกาล
         

          ๗.๓ ชาติหนึ่ง พระองค์ทรงฆ่าน้องชายต่างมารดาเพราะอยากได้ทรัพย์เพียงผู้เดียว โดยผลักน้องชายลงซอกเขาเอาหินทุ่ม ด้วยผลแห่งกรรมนั้น ในพระชาติสุดท้ายที่เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว จึงถูกพระเทวทัตปองร้ายเอาศิลาทุ่ม แต่เพราะกรรมนั้นเบาบางมากแล้วจึงไม่ถูกอย่างจังถูกเพียงสะเก็ดเล็กน้อยที่นิ้วพระบาทเท่านั้น*


ขอบคุณที่มาจากหนังสือ "หลักกรรม และ การเวียนว่ายตายเกิด เขียนโดย วศิน อินทสระ

ขอบคุณครับ...ท่านใหญ่  สำหรับภาพบรรยากาศ เขาคิชกูฏ จ.จันทบุรี
ที่นำเสนอให้รับชมกัน...ถึงแม้ว่าจะถ่ายจากกล้องโทรศัพท์มือถือ...
แต่ฝีมือการถ่ายภาพไม่ธรรมดาเลยครับ...ชอบครับ...ขอขอบคุณอีกครั้งครับ 

เมื่อครั้งหลวงปู่ฝั้นพักอยู่บ้านจีด มีโยมผู้หญิงคนหนึ่งแกไอทั้งวันทั้งคืน แม้ขณะนั่งฟังเทศน์ก็ไอตลอดเวลา
รบกวนสมาธิผู้อื่นเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเทศน์จบหลวงปู่ฝั้นจึงเอ่ยถามว่า  "ทำไมไม่รักษา"    โยมผู้นั้นก็ตอบว่า
กินยามานับขนานไม่ถ้วนก็ยังไม่หาย ท่านจึงบอกโยมผู้นั้นว่า "คงเป็นกรรมที่ทำมาแต่ปางก่อน" จึงขอให้โยม
ผู้นั้นหัดภาวนา แล้วบอกคาถาให้บริกรรมว่า " ปฏิกะ มันตุ ภูตานิ "

ท่านให้ภาวนาตั้งจิตบริกรรม โดยกำหนดจิตที่ใดที่หนึ่ง วันแรกนั่งบริกรรมได้สักพักก็ยังไออยู่ตลอด วันที่สอง
ปรากฏว่ามีอาการค่อยชุ่มคอขึ้น อาการไอห่างไปบ้าง พอถึงวันที่สามอาการไอก็หายราวกับปลิดทิ้ง โยมผู้นั้นนั่ง
บริกรรมอยู่จนดึกดื่น ใครๆก็หลับกันหมด ก็ยังไม่ยอมหลับ ในที่สุดอาการไอก็หายโดยเด็ดขาดตั้งแต่วันนั้น
เป็นต้นมา...



ขอบคุณที่มา : http://www.geocities.com/samadhinet

ณ.มุมหนึ่งแห่งย่านหัวลำโพง มีครอบครัวๆหนึ่งอาศัยอยู่...ซึ่งครอบครัวนี้มีลูกชายชื่อว่าหยู และเป็นเด็กเสเพล เกเรมากๆ จนอยู่มาวันหนึ่ง....

เมื่อถูกพ่อและแม่เคี่ยวเข็ญมากๆ   หยูก็ได้หนีออกจากบ้าน  ไปอาศัยอยู่กับเพื่อน ๆ และคลุกคลีมั่วสุมกินเหล้าเมายา  ไม่ไปเรียนหนังสือ
ครั้นยามใดไม่มีเงินใช้ หยูก็จะไปลักเล็กขโมยน้อย อย่างที่เพื่อนๆทำกันเป็นประจำ นานๆไปก็ออกปล้นอย่างจริงจังขึ้น  หยูใช้ชีวิตดำมืดนาน
8 ปี เขาปล้นทรัพย์มามากต่อมากแต่ยังไม่เคยฆ่าคนตาย

ต่อมาเพื่อนๆที่ร่วมขบานการ ถูกตำรวจจับกุมได้เพราะว่าเคยฆ่าคนตายบ้าง เคยข่มขืนผู้หญิงบ้าง หยูจึงเหลือเพื่อนคนเดียวคือชัย วันหนึ่งชัย
มาชวนไปปล้นบ้านหลังหนึ่งที่ชานเมืองแถวๆบางบัวทอง

และได้สนทนากันว่า..."เป็นบ้านคนมีเงินแน่นอน ไม่ค่อยจะมีคนอยู่บ้านหรอก บ้านสร้างเสร็จใหม่ๆหลังใหญ่โต สงสัยจะยังไม่ได้ย้ายเข้ามาอยู่
อย่างถาวรล่ะมั้ง"

"เอาไว้ก่อนเถอะนะชัย" หยูปฏิเสธเพราะนึกเบื่อๆ ชีวิตโจรขโมยของตน และอยากจะมองหางานอื่นทำ...

จะไปทำอะไรได้ ใครเขาจะรับ ความรู้ก็ไม่มี วุฒิการศึกษาก็ไม่มี มิสู้หาเงินสักก้อนเพื่อลงทุนค้าขายเล็กๆน้อยๆ คำพูดของชัยทำให้หยูคิดถึง
อนาคตของตน แต่ด้วยสันดานโจร แทนที่จะทำงานสุจริตเก็บเงินเพื่อลงทุนค้าขาย แต่เขากลับคิดหาเงินทุนจากการออกปล้นอีกครั้ง!!!

คืนหนึ่งได้ฤกษ์ หยูกับชัยไปปล้นบ้านปลูกใหม่ หลังนั้น ซึ่งเป็นบ้านที่อยู่ห่างๆ จากหลังอื่นพอสมควร พอไปถึงพบว่าหน้าบ้านเปิดไฟอยู่เพียง
ดวงเดียว และมีรถคันหนึ่งจอดอยู่ในบ้าน แม้จะอยากปล้นตอนที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ แต่ในเมื่อมาถึงแล้ว หยูก็ไม่เปลี่ยนใจ

เมื่องัดประตูครัวด้านหลังเข้าไปในบ้าน ทั้งสองก็ช่วยกันค้นหาทรัพย์สินมีค่า เก็บกวาดข้าวของใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ โจรทั้งสองลงมืออย่างรวดเร็ว
และแผ่วเบาเพราะเป็นมืออาชีพ

แต่แล้วไฟที่บันไดก็สว่างพรึ่บ!!!

"ใครน่ะ"

ชายเจ้าของบ้านยืนอยู่กลางบันไดพร้อมปืนสั้นกระบอกหนึ่งในมือ ชัยเห็นเข้าตกใจมากจึงยิงใส่เจ้าของบ้านหนึ่งนัด เจ้าของบ้านกลิ้งตกบันได และ
ยิงสวนมาสองนัด แล้วเสียงวี้ดว้ายของผู้หญิงก็ดังขึ้น

ส่วนหยูกระโดดหลบที่มุมหนึ่งในห้องโถงใหญ่ ชัยสบถแล้วยิงไปอีกนัด เจ้าของบ้านก็ยิงสวนมา กระสุนนัดหนึ่งวิ่งเข้าใส่ที่แขนขวาของหยู ขณะที่
เขาทั้งหมอบทั้งคลานไปที่ประตูหลังบ้าน เขาก็หันไปเห็นว่าชายอีกคนหนึ่งยืนถือเก้าอี้อยู่และฟาดลงใส่ตัวเขาอย่างแรง

หยูรีบส่ายกระบอกปืนไปที่ชายคนนั้น ขณะเหนี่ยวไกปืน เขาก็เห็นผู้หญิงวิ่งปราดเข้ามาหาชายคนนั้นแล้วร้องลั่นว่า...เขามีปืน
หยูลั่นไกอย่างไม่ทันได้คิด แค่คิดว่าจะหนีไปจากตรงนั้นให้ได้ ...เสียงผู้หญิงร้องกรีด เสียงดังโครมครามอื้ออึง ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างเร็วในเวลา
ไม่กี่นาที

ในที่สุดหยูก็หนีรอดมาได้...ส่วนชัยตายในบ้านหลังนั้น ภรรยาสาวของเจ้าของบ้านไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาล ส่วนพี่ชายของภรรยาเจ้าของบ้านบาด
เจ็บถูกยิงเข้าที่ช่วงไหล่ เขาเป็นคนที่ถือปืนมาเจอหยูกับชัย

หยูเสียใจที่รู้ว่ามีคนตาย และเป็นผู้หญิง!!!
และเขาก็รู้สึกผิดนักเมื่อรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ได้ 4-5 เดือนแล้ว...!!!

หยูหลบหนีคดีไปอยู่ตามต่างจังหวัด หลายๆแห่ง หางานทำเป็นลูกจ้างรายวันไปเรื่อยๆ จน 8 ปีผ่านไปเขาจึงได้เดินทางกลับบ้านไปหาพ่อแม่เป็นครั้ง
แรก ผู้เป็นพ่อแม่ร้องไห้ดีใจเมื่อได้พบหน้าลูกอีก และขอร้องให้เขาบวช หยูอยู่ที่บ้านนาน 3 เดือน จึงได้ตัดสินใจบวช...

เมื่อได้ครองเพศบรรพชิตแล้ว หยูก็ตั้งใจท่องสวดมนต์ภาวนาและถือศีลเคร่งครัด เขาบวชได้นานเดือนเดียวก็ป่วยและต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล
ขณะเดินทางนั่งรถโดยสารไปโรงพยาบาล   มิคาดว่ารถโดยสารคันนั้นเกิดอุบัติเหตุชนกันและพลิกคว่ำมีคนตายและคนบาดเจ็บมากมาย

หยูซึ่งอยู่ในเพศบรรพชิต...ก็ได้เสียชีวิตตายคาที่...ในที่แห่งนั้นด้วย!!!




ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรม




+++++++++++++++++++++++++++++กระเบนท้องน้ำ++++++++++++++++++++++++++++++

. 
 
 

กรรม และ เหตุ-ผล ของกรรม และวิธีแก้ไข




1.กรรมที่ไม่มีลูก

กรรมจาก การทำร้ายลูกของสัตว์อื่น พรากสัตว์อื่นจากพ่อแม่หรือเคยข่มเหงลูกคนอื่น

วิธี ลดกรรม : งดกินเนื้อสัตว์ทุกๆ7วันในทุกๆเดือนทำบุญปล่อยปลาลงน้ำ ปล่อยนกปล่อยกา ทำบุญบริจาคทานที่มูลนิธิสัตว์ หรือมูลนิธิเด็กอ่อน



2.เจ็บป่วยบ่อย หรือเป็นโรคร้าย

กรรมจาก : เคยทำทารุณกรรมต่อสัตว์

วิธี ลดกรรม : ทำบุญทำทานกับสัตว์อนาถา ให้อาหารให้ความเมตตา ซื้อยาหรือบริจาคเงินที่โรงพยาบาลสงฆ์ ทำบุญปล่อยเต่า งดกินเนื้อสัตว์ตลอดชีวิต



3.ตาบอด หรือ เป็นโรคตา

กรรมจาก : เคยทำร้ายสัตว์ที่ดวงตา หรือไม่เคยทำบุญเติมน้ำมันตะเกียงในชาติก่อน หรือเคยทำลายไฟฟ้าของวัด ของที่สาธารณะ

วิธี ลดกรรม : ซื้อโคมไฟ หลอดไฟถวายวัด ถวายเทียนห่อใหญ่ ถวายไฟฉาย เติมน้ำมันตะเกียงทุกวันพระ บริจาคเงินในกล่อง ซื้อน้ำมันตะเกียงที่วัด



4.ถูกรถเฉี่ยวชน ถูกลูกหลง ถูกสัตว์กัดต่อย

กรรมจาก : เคยเป็นคนพาลเกะกะเกเร หาเรื่องเดือดร้อนให้ผู้อื่น มักรังแกและสาปแช่งผู้อื่นอยู่เสมอ

วิธีลดกรรม : หมั่นพูดดี มีวาจาไพเราะ



5.สูญเสียคนใกล้ชิด

กรรมจาก : เคยยิงนกตกปลา

วิธีลดกรรม : ทำบุญไถ่ชีวิตโคกระบือ งดกินเนื้อสัตว์อย่างน้อย สัก 1 อย่างชั่วชีวิต หรือกินเจทุกๆ3เดือนทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา



6.ถูกนินทา ถูกให้ร้าย

กรรมจาก : เคยพูดจาให้เป็นเหตุ ให้คนอื่นเป็นทุกข์หรือเดือดร้อน

วิธีลดกรรม : พิมพ์หนังสือธรรมมะแจกฟรี พูดดี พูดให้คนอื่นเกิดประโยชน์ พูดให้ผู้อื่นมีความสุข



7.มักเดือดร้อนเพราะไฟ ไฟไหม้บ้าน ไฟดูด

กรรมจาก : เคยลบหลู่พระสงฆ์ และศาสนา

วิธี ลดกรรม : ตักบาตรทุกวันพระ ทำบุญถวายสังฆทานทุกเดือน ฟังเทศน์ฟังธรรมทุกวันพระ หรือทุกๆเดือนในวันพระ ร่วมพิมพ์หนังสือธรรมะแจกจ่ายฟรี



8.ขาดบารมี ไร้ญาติขาดมิตร

กรรมจาก : ไม่เคยไปร่วมงานบุญงานศพ

วิธีลดกรรม : ร่วมทำบุญงานศพ บริจาคเงิน หรือร่วมด้วยแรงกายช่วยงานอื่นๆในงานศพ เช่นทำอาหาร เป็นต้น



9.ตั้งหลักปักฐานไม่ได้โยกย้ายบ่อย

กรรมจาก : ไม่เคยร่วมทำบุญสร้างโบสถ์วิหาร แก่วัดวาอารามต่างๆ

วิธีลดกรรม : ร่วมทำบุญสร้างโบสถ์ สร้างหลังคาวิหารร่วมทำบุญฝังลูกนิมิต หมั่นไปไหว้พระศาลเจ้าพ่อหลักเมือง



10.มักถูกรังแก เบียดเบียน

กรรมจาก : ไม่เคยบวช หรือทำบุญงานบวช

วิธี ลดกรรม : บวชด้วยจิตศรัทธาปวารณาอย่างบริสุทธิ์ไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝงจะบวช 7 วันหรือ 15 วัน 1เดือน 1 พรรษา แล้วแต่จิตศรัทธา ถ้าเป็นสตรีจะบวชชีพราหมณ์ หรือถือ ศีล8 ตามเวลาที่สะดวกหรือร่วมทำบุญงานบวชอย่างสม่ำเสมอเท่าที่จะทำได้



11.ไม่มีคนชื่นชมเอ็นดู ขาดเสน่ห์

กรรมจาก : ไม่เคยถวายของหอม

วิธี ลดกรรม : หมั่นทำบุญไหว้พระทุกวันพระ ถวายธูปหอม เทียนดอกไม้ พวงมาลัย ทองคำเปลว ประพฤติดี ปฏิบัติชอบต่อผู้อื่น คิดดีทำดีพูดดีให้ผู้อื่น



12.เป็นที่รังเกียจ มีกลิ่นปาก กลิ่นตัว

กรรมจาก : ทำติเตียนดูแคลน ผู้ที่ชอบทำบุญทำทาน

วิธี ลดกรรม : หมั่นทำบุญทำทานอย่างสม่ำเสมอ ฟังเทศน์มหาชาติทุกๆปี ชักชวนผู้อื่นให้ร่วมทำบุญหรือบริจาคทานเป็นการบอกบุญผู้อื่น พิมพ์หนังสือธรรมะแจกจ่ายฟรี



13.ไปไหนมาไหนลำบาก มีแต่อุปสรรค

กรรมจาก : เคยทำลายหนทางสัญจรของวัด หรือของชาวบ้านหรือทำให้ทางสัญจรสาธารณะได้รับความไม่สะดวก

วิธี ลดกรรม : บริจาคทรัพย์หรือแรงกายช่วยสร้างสะพาน สร้างทางอันเป็นประโยชน์แก่วัด หรือชุมชนเล็กๆ ช่วยผู้คนยากไร้ให้ได้มียวดยานพาหนะ หรือทางสัญจร



14.เป็นคนรับใช้เขาร่ำไป

กรรมจาก : เคยเนรคุณผู้ที่เคยมีพระคุณแก่ตน

วิธีลดกรรม : ตอบแทนผู้มีคุณด้วยความกตัญญู ร่วมทำบุญสร้างพระพุทธ พระประธาน ทำทานทั้งกับคนและสัตว์



15.ขัดสน อดมื้อกินมื้อ

กรรมจาก : เคยละเว้นการใส่บาตร ละเว้นการให้ทาน เมื่อมีคนยากไร้มาขอทานอาหารและน้ำ

วิธีลดกรรม : แบ่งปันอาหาร น้ำเสื้อ แก่คนยากไร้อนาถา แม้ไม่มีเงินก็แบ่งปันสิ่งของตามที่มี ตักบาตรทุกเช้าหรือทุกวันพระ



16.อาภัพคู่ ร้างคู่

กรรมจาก : เคยผิดลูกผิดเมียเขา

วิธี ลดกรรม : บวชพระหรือบวชชี ร่วมทำบุญเป็นเจ้าภาพงานแต่งงานคู่บ่าวสาวที่ยากจน ถวายของเป็นคู่ เช่น แจกันคู่ เชิงเทียนคู่ หมอนคู่เป็นต้น



17.ได้คู่ที่เลวร้าย ทำร้ายตนหรือทำให้เป็นทุกข์

กรรมจาก : เคยข่นขืนเขาในชาติก่อน เคยทุบตีทำร้ายคู่

วิธีลดกรรม : บวชพระ หรือ บวชชี ทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา



18.อยู่โดดเดี่ยวยามบั้นปลาย

กรรมจาก : เคยจับสัตว์ขัง

วิธีลดกรรม : ทำบุญปล่อยปลาลงน้ำปล่อยนกปล่อยกาทำบุญทำทานแก่เด็กอนาถาและสัตว์อนาถา



19.รูปร่างหน้าตาไม่งดงาม

กรรมจาก :ไม่เคยถวายดอกไม้ของหอม

วิธีลดกรรม :ถวายพวงมาลัยดอกไม้สด ดอกไม้หอม ทำบุญบริจาคดวงตา บริจาคร่างกายให้โรงพยาบาล



20.มักถูกโกง ถูกเบี้ยวเงิน

กรรมจาก :เคยคดโกงผู้อื่น

วิธีลดกรรม :สละทรัพย์บริจาคร่วมการกุศลต่างๆ ทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทาน อุทิศส่วนกุศลทุกๆเดือน



21.พิการ ร่างกายไม่สมประกอบ

กรรมจาก :เคยทุบตีพ่อแม่ ด่าพ่อแม่หรือทำร้ายพ่อแม่

วิธีลดกรรม :หมั่นทำบุญไหว้พระ ปล่อยนกปล่อยปลา ถือศีล5 ศีล8 เจริญภาวนา นั่งวิปัสสนากรรมฐาน



22.มีคดีความ

กรรมจาก :เคยพบคนทุกข์ร้อนแล้วไม่ช่วย

วิธีลดกรรม :หมั่นทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา นั่งสมาธิ เจริญวิปัสสนากรรมฐาน ถือศีล5 ศีล8 เดือนละ 7 วัน



23.ไร้ที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง

กรรมจาก :ไม่สงเคราะห์คนอนาถาที่มาขออาหาร ขอชายคาหลบฝน ไม่มีน้ำใจช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก

วิธีลดกรรม :ร่วมทำบุญซื้อกระเบื้องหลังคาโบสถ์ หมั่นกราบไหว้บูชา ศาลเจ้าพ่อหลักเมือง ทำบุญทำทานแก่สัตว์พิการหรือสัตว์จรจัด



24.จิตใจขุ่นมัว ดุดัน ขี้โมโห

กรรมจาก :มักตระหนี่ในการทำบุญ

วิธี ลดกรรม :สวดมนต์ไหว้พระ ทุกวันพระ ฝึกวิปัสสนากรรมฐาน ถือศีล5,8 ทุกๆ3เดือน บริจาคทาน แบ่งปันเงินทองหรือสิ่งของแก่ผู้ตกทุกข์ได้ยากหรือทำบุญบริจาคทาน



25.ไม่มีชื่อเสียง

กรรมจาก :เคยติฉินนินทาทำให้ผู้อื่นเสียหาย

วิธีลดกรรม :ร่วมทำบุญสร้างหอระฆัง ร่วมทำบุญหล่อเทียนพรรษา ทำทานกับคนยากไร้ และสัตว์อนาถา



26.ไม่มีวาสนาบารมี

กรรมจาก :ไม่เคยนับถือชื่นชมผู้นับถือธรรมะ

วิธีลดกรรม :ทำบุญสร้างพระพุทธรูป ทำทานกับคน



27.มีลูกหลานไม่ดีเกเร ไม่เชื่อฟัง

กรรมจาก :ทำแท้ง เคยทำร้ายคนใกล้ชิดมาก่อน และทำร้ายจิตใจครอบครัวในชาติก่อน

วิธีลดกรรม :บวชเณร โดยให้ลูกบวชหรือไปร่วมบวช จะทำให้กรรมน้อยลง ปฏิบัติธรรม อุทิศให้ลูกตนเอง



28.เจอแต่คนเอาเปรียบ

กรรมจาก :เคยเบียดเบียนเงินพ่อแม่ไว้ในอดีตชาติ เคยโกงคนไว้ในอดีตชาติ ขโมยเงินครอบครัวมาใช้

วิธีลดกรรม :หมั่นยึดถือศีล 5 ให้มั่น ไม่ดื่มเหล้า ทำให้ขาดสติ โดนโกงง่าย หมั่นสวดมนต์
อธิษฐานบารมีขอพรให้พบเจอคนดีๆเข้ามาในชีวิต



29.เกิดในสกุลต้อยต่ำ

กรรมจาก :โอหัง อวดดีจิตใจคับแคบ

วิธีลดกรรม :ร่วมทำบุญ สร้างวัด สร้างพระประธาน ทำบุญทำทานกับคนยากไร้ และสัตว์อนาถา พิมพ์หนังสือธรรมะแจกฟรี



30.ไร้สง่าราศี ขาดวาสนา

กรรมจาก :เคยเมาสุราอาละวาด ระรานผู้อื่น

วิธีลดกรรม :นั่งสมาธิ ฝึกกรรมฐาน ทำทานกับคนอนาถา และสัตว์อนาถา ร่วมพิมพ์หนังสือธรรมะแจกฟรี



31. ไม่เจริญก้าวหน้า จิตใจเป็นทุกข์

กรรมจาก :เคยชักจูงคนทำชั่ว

วิธีลดกรรม :ถือศีล8เป็นเวลา7วันทุกๆ3เดือนหมั่นทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทาน



32.จิตใจฟุ้งซ่าน เป็นทุกข์

กรรมจาก : เคยริษยาผู้อื่น

วิธีลดกรรม :ทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทาน ปล่อยปลาลงแม่น้ำ นั่งสมาธิ สวดมนต์บทคาถาพระชินบัญชร



33.ชีวิตตกต่ำ ทำสิ่งใดไม่เจริญ

กรรมจาก :เคยทำแท้ง

วิธีลดกรรม :ปล่อยปลาลงน้ำทุกๆเดือน จนครบ9เดือนหรือ 1ปีเต็ม ถวายสังฆทาน ทำบุญใส่บาตรอยู่เสมอ



34.เป็นเมียน้อย เมียเก็บ

กรรมจาก :เคยผิดลูกผิดเมียเขามาก่อน ขืนใจเขาโดยไม่ยินยอม เคยอธิษฐานจิตร่วมกันมาว่า
กี่ภพกี่ชาติก็ขอให้ได้ใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน

วิธีลดกรรม :ถวายธงคู่ รูปคู่ เชิงเทียนคู่ หมอนคู่ อย่างใดก็ได้ อธิษฐานจิตขอให้ชีวิตคู่ดีขึ้น บวชชีพราหมณ์ ปีละ 1 ครั้ง 3 วัน
อุทิศ ให้เจ้ากรรมนายเวรที่เคยล่วงเกินให้ได้รับกุศลและเปิดทางให้ชีวิตคู่ดีขึ้น ร่วมเป็นเจ้าภาพงานแต่ง เพื่อชีวิตตนจะดีขึ้นและสมหวัง
สวดมนต์ขอพรทุกวันเกิดด้านความรักให้สมหวังต่อๆไป ทำบุญสังฆทาน ในวันเกิดตนเอง เดือนละครั้ง เพื่ออุทิศให้แก้เจ้ากรรมนายเวรใน
อดีตชาติปัจจุบันชาติและวิญญาณที่ตามมาให้ได้รับกุศลและอโหสิกรรม



35.เป็นทุกข์เพราะคนในครอบครัว

กรรมจาก :เคยลำเอียง ไร้คุณธรรมในครอบครัว เคยเอารัดเอาเปรียบคนในครอบครัว และคนใกล้ชิดไว้ในชาติอดีตและชาติปัจจุบัน เคยทำให้ครอบครัวเขาแตกแยก
ในอดีตและปัจจุบันชาติ ต้องบวชชีพราหมณ์เพราะเมื่อเกิดอีกภพชีวิตจะได้ดีขึ้นเพราะกุศลของการบวช ปฏิบัติธรรมทำให้เจ้ากรรมนายเวรอโหสิกรรม และตนเองได้พบสิ่งที่มีกุศลมากขึ้น





36.เป็นอัมพฤกษ์ อัมพาต

กรรมจาก :ฆ่าสัตว์ ทรมานสัตว์ทำร้ายคนไว้ในอดีตชาติและปัจจุบันชาติ

วิธี ลดกรรม :ตักบาตรอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรในอดีตชาติปัจจุบันชาติ รวมถึงสรรพสัตว์ทั้งหลายให้ได้กุศล ปล่อยสัตว์ลงน้ำในวันเกิดตนเอง
กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรได้รับอโหสิกรรม ถวายยาเข้าวัด





37.เป็นมะเร็ง

กรรมจาก :รู้เห็นเป็นใจกับการทำแท้ง การทารุณสัตว์ หรือการทำร้ายเบียดเบียนผู้อื่น

วิธีลดกรรม :ทำบุญใหญ่อุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร และบวชชีพรามหณ์1เดือนเพื่อส่งกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรอโหสิกรรม
ทำบุญสร้างพระพุทธรูป สร้างโบสถ์หรือสร้างวัดศาลาวัด ร่วมพิมพ์หนังสือธรรมะแจกฟรี หมั่นนั่งสมาธิ ฝึกกรรมฐาน





38.ค้าขายขาดทุน ทำงานไม่ก้าวหน้า

กรรมจาก :เคยลบหลู่เจ้าที่เจ้าทาง

วิธีลดกรรม :หมั่นทำบุญตักบาตร ถวายสังฆทาน ถวายเครื่องเซ่นสังเวย เจ้าที่เจ้าทาง หมั่นสวดมนต์บทคาถาชินบัญชร



39.ด้อยปัญญา

กรรมจาก :ฝักใฝ่อบายมุขในชาติก่อน หรือชักชวนคนไปทำชั่ว ดูแคลนหลักธรรมะ

วิธีลดกรรม : พิมพ์หนังสือธรรมะจ่ายแจก ทำบุญทำทานกับโรงเรียนของเด็กพิการหรือตามมูลนิธิต่างๆ



40.ตกงาน

กรรมจาก :เคยกลั่นแกล้งผู้อื่นในเรื่องงาน หรือแย่งงานผู้อื่น

วิธีลดกรรม :หมั่นทำบุญทำทาน ร่วมงานบุญต่างๆ ปล่อยนกปล่อยปลา



41.ไม่มีโชคลาภ

กรรมจาก :ไม่เคยสวดมนต์ไหว้พระ

วิธีลดกรรม :หมั่นทำบุญสวดมนต์ไหว้พระ ถวายธูป เทียน ดอกไม้สด พวงมาลัย และทองคำเปลว



42.เรียนไม่จบ การเรียนมีอุปสรรค

กรรมจาก :ชาติก่อนปฏิเสธการฟังเทศน์ฟังธรรม

วิธีลดกรรม :หมั่นเข้าวัด ร่วมงานบุญต่างๆ ฟังเทศน์ อ่านหนังสือธรรมะ



43.มีอาชีพต้อยต่ำที่ผู้คนดูแคลน

กรรมจาก :ชาติก่อนเคยบวชด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์ ไร้ความศรัทธา อาศัยผ้าเหลืองหากิน

วิธีลดกรรม :ถือศีล5,8 นั่งสมาธิ ฝึกกรรมฐาน ถวายสังฆทานทุกเดือน หรือ ทุกๆ3เดือน



44.ครอบครัวยากจน

กรรมจาก :ชาติก่อนไม่เคยบริจาคทาน

วิธีลดกรรม :หมั่นทำบุญด้วยการบริจาคทาน ถ้ามีเงินไม่มากก็บริจาคเป็นสิ่งของ แรงกาย หรือน้ำใจ ต่อผู้ตกทุกข์ได้ยาก เช่น
ไปช่วยอ่านหนังสือให้มูลนิธิคนตาบอด



45.เป็นทุกข์เพราะความรัก

กรรมจาก :ชาติก่อนเจ้าชู้ หลอกผู้อื่นให้อกหัก

วิธีลดกรรม :ประพฤติปฏิบัติดีทั้งความคิด กาย วาจา ใจ ร่วมทำบุญงานแต่งงาน ทำสิ่งดีๆให้คนอื่นให้สมรัก




ขอบพระคุณที่มา...http://dhammathai.org/store/karma/view.php?No=330

           

ณ.มุมหนึ่งของจังหวัดสุราษฏร์ธานี นายเดเป็นช่างซ่อมรถมาตั้งแต่วัยรุ่น เมื่ออายุย่างเข้า 30 เขาก็เปิดอู่ซ่อมรถเล็กๆเป็นของตนเอง
และเขาได้มีลูกน้องช่วยงาน 3 คน

นายเดเป็นช่างที่มีฝีมือคนหนึ่ง แต่เขากลับไม่ใช้ความรู้ความสามารถอย่างเต็มที่ในการทำอาชีพของเขา เพราะว่านายเดจะชอบฉวย
โอกาสคิดราคาค่าซ่อมรถสูงๆเกินจริงกับลูกค้าที่นำรถมาซ่อม รถบางคันเสียแห่งเดียว  นายเดก็โกหกว่าซ่อมยากเพราะเสียหลายจุด
ต้องคิดราคาทั้งค่าอะไหล่สูง  และคิดค่าแรงแพงๆ  แต่พอลงมือซ่อมรถนายเดกลับซ่อมอย่างไม่เต็มที่นัก  และใช้อะไหล่เก่าๆบ้าง
ใช้ของปลอมบ้าง

บางครั้งเขาก็สอนให้ลูกน้องแอบเปลี่ยนเอาอะไหล่ดีๆ จากรถลูกค้าโดยใส่ของเก่าของชำรุดไปแทน ลูกค้าบางคนต้องทิ้งรถไว้นานๆ
พอมารับรถตามนัดก็มาเก้อหลายครั้ง เพราะนายเดยังซ่อมไม่เสร็จแต่ที่จริงเขายังไม่ได้ลงมือซ่อม  เพราะมัวแต่ไปเที่ยวร่ำสุราเพลิน

แม้จะเป็นคนไม่ซื่อตรงต่ออาชีพของตนเอง แต่นายเดก็ยังเปิดกิจการได้ เพราะในย่านนั้นไม่มีอู่ซ่อมรถเลย เมื่ออายุได้ 39 ปีนาย
เดก็ได้ภรรยา เขารักภรรยาคนนี้มาก เธอเป็นหัวหน้าแม่บ้านบริษัทแห่งหนึ่ง แต่เธอเป็นคนสุขภาพไม่ค่อยดี เมื่อแต่งงานกันได้ 4
 ปี เธอต้องลาออกจากงานมาอยู่บ้าน เพราะป่วยบ่อยด้วยโรคเกี่ยวกับเม็ดเลือดขาวและเป็นโรคหัวใจด้วย

คืนหนึ่ง ภรรยาป่วยหนัก นายเดรีบขับรถพาภรรยาไปโรงพยาบาลกลางดึก ขณะขับรถไปได้ครึ่งทาง รถของเขาก็เกิดเสียและ
เครื่องดับกระทันหัน!!! นายเดรีบหาไฟฉายไปเปิดกระโปรงรถและหาทางซ่อมแซมแก้ไข แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆเลยเขาพยายาม
หาสาเหตุอยู่นานเกือบ 15 นาที แต่แล้วก็จนใจเพราะไม่อาจหาสาเหตุได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรถ

ภรรยานายเดเริ่มมีอาการหนัก หายใจขัดมากขึ้น นายเดรีบออกเดินไปตามถนนเพื่อหารถและคอยโบกเผื่อมีรถผ่านมาบ้าง แต่เผอิญ
คืนนั้นไม่มีรถผ่านมาเลย เขาร้อนใจจนแทบเสียสติ ครั้นกลับมาที่รถก็พบว่าภรรยาสลบไปแล้ว  นายเดไม่รู้จะทำอย่างไรดีก็เลยลอง
สตาร์ตรถอีกครั้ง ก็ปรากฏว่าเกิดสตาร์ตติด แล้วรีบขับพาภรรยาไปโรงพยาบาล แต่ทว่าเมื่อถึงโรงพยาบาลก็สายไปเสียแล้ว ภรรยา
ของเขาสิ้นลมเพราะสมองขาดอากาศและหัวใจวาย นายเดร้องไห้และตรอมใจอยู่นานหลายเดือน

วันหนึ่งญาติของเขาที่เป็นพระมาเยี่ยมเขาที่อู่ซ่อมรถ ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่นาน พระก็เอ่ยขึ้นว่า " ชาติก่อน แกเคยช่วยสร้างโบสถ์ ไม่
ใช่บริจาคทรัพย์หรอก แกช่วยสร้างด้วยแรงกายแรงใจอย่างเต็มใจและมีศรัทธา "
ญาติผู้พี่ที่เป็นพระกล่าวว่าบุญเก่ายังไม่หมด กรรมใหม่จึงมาไม่ถึงตัวเขาเองโดยตรง นายเดไม่อยากเชื่อนักในตอนแรกแต่เขาก็ประหลาด
ใจมิรู้วายว่าเป็นเพราะอะไร หากภรรยาเขาหัวใจวายสิ้นใจที่บ้าน มันก็ไม่น่าแปลกนักเพราะเธอป่วยอยู่แล้ว แต่นี่ทำไม เธอต้องมาตาย
บนรถของเขาและทำไมรถต้องมาเสียโดยไม่มีสาเหตุ ทั้งๆที่รถไม่เคยเสียและที่สำคัญก็คือ ตัวเขาเองเป็นเจ้าของอู่ซ่อมรถแท้ๆ

ภรรยาต้องมาตายบนรถที่เขามิอาจซ่อแซมแก้ไขได้เลย...


เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สอนใจว่า " การทำอาชีพอะไรก็แล้วแต่ ควรที่จะมีความซื่อสัตย์ต่ออาชีพและต่อลูกค้า มิฉะนั้นจะเป็นกรรมที่จะต้อง
รอการชดใช้ ไม่เจอกับตัวเองก็เจอกับคนที่เรามากรักที่สุด "


ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรม


*****************************กระเบนท้องน้ำ*******************************

                        ขอให้แผลหายไวไวครับ

                    บารมีหลวงพ่อเปิ่นคุ้มครองครับ

                พุทธังรักษา ธรรมมังรักษา สังฆังรักษา

                  สวยงามครับท่าน...ชอบทั้งสององค์เลยครับ

                           ขอบคุณครับที่นำมาให้ชมกัน

                       

วันก่อนบริเวณริมแม่น้ำปิง หน้าศาลเจ้าพ่อ-เจ้าแม่หน้าผา ถนนโกสีย์เหนือ เมืองนครสวรรค์ ที่ตั้งของโรงสูบน้ำการประปาเทศบาลฯ มีประชาชนจำนวนหลายร้อยคนแห่กันมาดูต้นไม้ที่จมอยู่ก้นแม่น้ำปิง

มีขนาดความยาว 4.73 ม. เส้นผ่าศูนย์กลาง 1.70 เมตร คาดว่าจะเป็นต้นตะเคียนทองที่จมอยู่ในแม่น้ำปิงมานานเกือบ 100 ปี

โดยก่อนนี้ นางศิริพร บุญเรืองขาว ปลัดเทศบาลนครนครสวรรค์ เดินทางมาตรวจโรงสูบน้ำของการประปาเทศบาลนครนครสวรรค์ และพบว่าระดับน้ำในแม่น้ำปิงลดลงไปมากจนมองเห็นต้นคะเคียนทองที่จมอยู่ จึงให้คนช่วยกันหารถลากมาใช้โซ่ดึงเพื่อจะเอาขึ้นมาจากแม่น้ำ

ครั้งแรกปรากฏว่าโซ่ขาด ครั้งที่สองก็ไม่สำเร็จเนื่องจากระบบไฮดรอลิกเสีย จึงยังเอาต้นไม้ขึ้นไม่ได้

ต่อมามีคณะคนทรงมาทำการเข้าทรงที่บริเวณดังกล่าว พร้อมมีดนตรีไทยบรรเลง โดยนางแนน อิ่มโพธิ์ แม่ค้าขายปลาทูตลาดบ่อนไก่ บอกว่าทราบข่าวว่ามีต้นตะเคียนทองจมอยู่ในแม่น้ำปิง จึงมาดูเมื่อวันที่ 22 ก.ค. พอตกกลางคืนฝันไปว่ามีหญิงชรามาบอกว่าอาศัยอยู่ในต้นตะเคียนดังกล่าวพร้อมกับลูกและเพื่อนลูก อยู่ในน้ำมานานแล้ว อยากให้ช่วยเอาขึ้นจากน้ำ โดยต้องทำพิธีใช้ผลไม้ 9 อย่าง หมาก พลู ขนมจีนน้ำยา ขนมหวาน ขนมปลากริม ขนมบัวลอย ผ้านุ่งสีแดง แล้วจะขึ้นได้ง่าย

จากนั้นจึงไปเชิญนางเล็ก รุ่งเรือง คนทรงมาทำพิธีทรง บอกว่าที่อาศัยอยู่ในต้นตะเคียนทองเป็นเจ้าแม่สไบทองและลูก พร้อมลูกบุญธรรม ขอให้ช่วยนำขึ้นจากน้ำด้วย

ขณะนั้นปรากฏว่ามีผู้หญิงรูปร่างสูงคนหนึ่งที่มุงดูอยู่ล้มหงายหลังลงไปและมีอาการเหมือนถูกประทับทรง ร่างของผู้หญิงคนดังกล่าวบอกว่าตนเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในต้นตะเคียน อยากจะไปหาแม่ บ้านอยู่ฝั่งตรงข้าม พร้อมกับบอกชอบผ้าสีเขียว อยากขึ้นจากน้ำขอให้ช่วยเอาขึ้นด้วย

ต่อมาชาวบ้านใช้กล้องมือถือถ่ายภาพต้นตะเคียน และพอถ่ายแล้วก็มาดูที่จอโทรศัพท์มือถือก็พบว่าข้างต้นตะเคียนที่ถ่ายมานั้นปรากฏภาพผู้หญิงยืนอยู่

จึงลือกันว่าน่าจะเป็นเจ้าแม่สไบทองที่อยู่ในต้นตะเคียน




ขอบคุณที่มา...

นางสาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดห้องน้ำอยู่ในบ่อนแห่งหนึ่งที่เขมร นางเพิ่งจะอยู่กินกับสามีซึ่งเป็นพนักงานในบ่อนเดียวกันนั้นเอง

ปีต่อมานางสาตั้งครรภ์ แม้อายุ 39 ปี แล้วแต่หมอตรวจครรภ์ก็บอกว่าไม่มีปัญหาอะไร เพราะนางสาสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ดี
สามีก็ช่วยต้มน้ำซุปบำรุงครรภ์ผู้เป็นภรรยาอยู่เสมอๆ แต่ทว่าเคราะห์ร้ายนัก เมื่อตั้งครรภ์ได้ 5 เดือน นางสาก็แท้งลูก!

เหตุเกิดจากวันหนึ่งที่บ่อนเกิดเรื่อง มีคนวางเพลิง นางสาวิ่งหนีออกมาพร้อมๆกับผู้คนมากมายที่เบียดเสียด แย่งกันหนีไฟที่ลุกไหม้
จนควันเต็มไปหมด นางสาพลาดตกบันไดจนแท้งลูกในที่สุด

สองสามีภรรยาทุกข์ใจนัก แต่ก็พยายามรักษาสุขภาพจนสามารถตั้งครรภ์ได้ในอีก 2 ปีต่อมา คราวนี้สามีให้นางสาลาพักงานตั้ง
แต่ช่วงตั้งครรภ์แต่แรกเลย ทั้งสองประคบประหงมดูแลครรภ์อย่างดี จนกระทั่งคลอดลูกออกมาเป็นเด็กผู้ชาย สองสามีภรรยาดีอก
ดีใจมาก แต่ทว่าลูกชายของนางสา มีความผิดปกติทางสมอง!

เมื่อลูกชายโตขึ้นได้ขวบกว่า จึงเห็นได้ชัดว่าลูกเป็นเด็กปัญญาอ่อน นางสาและสามีเป็นทุกข์มาก นางสาสงสารลูกพยายามเลี้ยงลูก
อย่างดี แต่ 3ปีต่อมาสามีก็หนีหายไปเพราะอับอาย นางสาต้องทุกข์ใจและลำบากกายเลี้ยงลูกตามลำพัง โชคดีที่นายเก่าใก้กลับ
ไปทำงานได้ นางสาจึงฝากลูกให้คนข้างบ้านดูแล ช่วงที่นางไปทำงานกะกลางคืน เพื่อนบ้านก็คิดค่าดูแลไม่แพงเพราะกลางคืนเด็ก
จะนอน ไม่ต้องดูแลมาก

 " มันเป็นกรรมของฉันเอง ฉันไม่โทษหรอกที่แฟนเขารับไม่ได้ " นางสาตัดพ้อบอกกับเพื่อนๆที่ทำงาน ว่าไม่โกรธแค้นในโชคชะตา
กรรมที่มีลูกพิกลพิการและสามียังมาทอดทิ้งไปอีก และยังเล่าต่อว่า ตอนที่แม่ฉันตายฉันไปอยู่กับป้าที่ฐานะยากจน และมีลูกหลายคน
ฉันจึงต้องออกไปทำงาน ที่มุมถนนแถวบ้านมีคลีนิคแห่งหนึ่ง ฉันไปทำงานเป็นแม่บ้านคอยเก็บกวาด อยู่มาไม่กี่เดือนก็ได้เลื่อนขั้นเป็น
ผู้ช่วยหมอ...ที่นั่นเป็นคลีนิครับทำแท้งเถื่อน!!!

นางสาเล่าว่าตอนนั้นอายุแค่ 17 ปี นางช่วยพาคนไข้สาวๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พาขึ้นนอนบนเตียงขาหยั่ง เตรียมยาสลบให้หมอ คอย
จับคนไข้ถ้าฟื้นขึ้นมากลางคัน จากนั้นก็เอาเด็กอ่อนตัวน้อยๆบ้าง เอาก้อนเลือดบ้างใส่ถุงไปฝัง เหล่านี้คือหน้าที่ที่นางทำอยู่นานถึง
5 ปีเต็ม!

ฉันควรจะรีบหางานอื่นแล้วก็ลาออกจากงานนรกนั่นซะ แต่ฉันกับทำอยู่นาน เพราะได้เงินดี และหมอ 2 คนที่นั่นก็ดีต่อฉันมาก ไม่นึก
เลย...ว่ามันจะเป็นกรรมตามมาอย่างนี้.



เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สอนใจว่า "การรู้เท่าไม่ถึงการณ์เกี่ยวกับหน้าที่การงานที่ทำแม้จะเป็นเพียงผู้กระทำการสนับสนุน แต่วิบากกรรมนั้น
เที่ยงตรงแและก็ส่งผลโดยไม่มีการยกเว้น"



****************************กระเบนท้องน้ำ******************************

ขอบคุณครับ...สำหรับเรื่องราว...และวัตถุมงคลของ

หลวงปู่แก้ว กราบนมัสการหลวงปู่แก้วด้วยครับ

สอบถามหน่อยครับ  รุ่นกายทิพย์ มีเนื้อกะไหล่ทองไม่ลงยาไหมครับ

คือว่าผมมีอยู่เหรียญหนึ่ง  ตรงสังฆาติจะมีโค้ดตัวนะ

เหรียญรุ่นกายทิพย์ มีเนื้อกะไหล่ทองไม่ลงยาครับ...สบายใจได้

เป็นรุ่นทำแจกกรรมการครับ...ราคาก็หลายพันอยู่...เก็บไว้ดีๆครับ

ต้องตอกโค๊ตตัวนะที่สังฆาฏิครับ...ถูกต้อง...ขอบคุณครับที่นำรูปมาให้ชมกัน

     

ณ.โรงงานแห่งหนึ่ง โรงงานแห่งนี้ผลิตสินค้าลอกเลียนแบบยี่ห้อแบลนด์เนม สินค้าต่างๆ นั้นมีทั้งกระเป๋า รองเท้า
หมวก และเสื้อผ้า
 
ที่แผนกหนึ่งมีเด็กอายุต่ำกว่า 12 ปี โดนทำงานหนักเกือบตลอดคืน เด็กเหล่านั้นมีอายุตั้งแต่ 12 ปี 11 ปี  ลงไป
จนถึงอายุ 7 ขวบ !!!
 
พวกแรงงานเด็กจะถูกจับตัวมาทำงานบ้าง บางคนพ่อแม่ขายลูกให้โรงงานแลกกับเงินเล็กน้อยบ้าง เด็กๆถูกบัง
คับให้ทำงานตั้งแต่ตี 4 จนถึงตี 2 ของวันใหม่ ได้นอนแค่ 2 ชั่วโมง ก็จะถูกปลุกมาทำงาน ได้กินอาหารแค่ 2 มื้อ
ตอน 8 โมงเช้าและตอน 3 ทุ่ม โดยได้กินแค่ข้าวต้มถ้วยเดียวบ้าง แกงราดเศษผักต้มจืดบ้างในแต่ละมื้อ
 
นายหว่องที่คุมแผนกเด็กจะใช้เข็มขัดเฆี่ยนตีเด็กๆ ที่อู้งานหรือเผลอหลับ  เขาเป็นหนุ่มหน้าตาหน้ากลัว ตาโปน
ผิวคล้ำ นายหว่องเป็นน้องชายเจ้าของโรงงานแห่งนี้ หากวันใดนายหว่องอารมณ์ไม่ดี เด็กๆเกือบยี่สิบคนจะโดน
ทุบตีอย่างโหดร้ายทารุณ จนมีบาดแผลตามเนื้อตามตัวเต็มไปหมด
 
นายหว่องทำหน้าที่โหดๆได้ 8 ปี โรงงาน copy สินค้าของพี่สาวก็ถูกปิดตัวลง นายหว่องได้แยกจากพี่สาวไปมี
ครอบครัวอยู่ที่ทางเหนือ และเขาได้มีลูก 4 คน ภรรยาของเขาค้าขาย  ส่วนนายหว่องนั้นทำงานขับรถส่งของให้
กับโรงงานแห่งหนึ่ง
 
สิบปีต่อมา ลูกคนโตของนายหว่อง ซึ่งมีอายุได้ 8 ขวบ ถูกรถบรรทุกเฉี่ยวจนถึงกับพิการขาหักข้างหนึ่ง  นาย
หว่องและภรรยาเสียใจมาก แต่ความเสียใจมิทันจางหาย ลูกสาวคนเล็กวัย 2 ขวบ ก็เป็นโรคเกี่ยวกับสมอง มี
อาการเหมือนเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปเลย
 
หลายปีต่อมานายหว่องถูกวัยรุ่นรุมซ้อม จนต้องเข้าเฝือกที่แขนและขับรถไม่ได้ วัยรุ่นพวกนั้นที่จริงแล้วมีเรื่องกับ
ผู้จัดการของโรงงาน มิได้มีเรื่องกับนายหว่อง

ภรรยาของนายหว่องชวนเขาทำบุญเพื่อลดบาปกรรมแต่กาลก่อน แต่นายหว่องไม่สนใจ เขาคิดแก้แค้นวัยรุ่นกลุ่ม
ที่มาทำร้ายเขา ซึ่งยังไม่ถูกจับกุม แต่ทว่าเขากลับถูกแก๊งค์วัยรุ่นเกเรรุมทำร้ายจนถึงกับพิการเป็นอัมพาตต้องนอน
อยู่กับที่ ช่วยตัวเองก็ไม่ได้

ภรรยาของเขานำเขาไปฝากที่สถานสงเคราะห์เพราะตนต้องออกค้าขายเลี้ยงลูกพิการกับลูกปัญญาอ่อนและลูกอีก
2 คน นายหว่องจึงได้รับความลำบากและทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น.



เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สอนใจว่า กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง ไม่ช้าก็เร็ว และกรรมนั้นยังตกทอดไปถึงลูกหลาน
ไม่เฉพาะตัวเองเท่านั้นที่จะต้องรับกรรม แต่ทำให้ลูกและภรรยาต้องรับกรรมด้วย




****************************กระเบนท้องน้ำ*******************************

การจัดสร้างรูปหล่อท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตะ บนพระทันตธาตุจำลองของท่าน



รองศาสตราจารย์ทันตแพทย์เกรียงไกร คุ้มไพโรจน์ ได้ขออนุญาติสร้าง...กับหลวงปู่เจี๊ยะโดยใช้ทันตธาตุ หลวงปู่มั่นที่มอบให้หลวงปู่เจี้ยะเก็บรักษาไว้เป็นองค์ต้นแบบ เริ่มดำเนินงาน สร้างตั้งแต่ ปีพ.ศ.2542

จำนวนการสร้าง

สร้างครั้งแรก
เนื้อทองคำ 35 องค์ มีผู้ถวายหลวงพ่อทุยบรรจุเจดีย์ไปแล้วไม่น้อยกว่า 11 องค์
เนื้อเงิน 85 องค์
เนื้อโลหะ 2543 องค์
ลองพิมพ์ 55 องค์ (จะมีแต่รูปฟันยังไม่มีองค์หลวงปู่มั่น)

สร้างครั้งที่สอง
หลังจากได้จัดสร้างพระชุดแรกเสร็จแล้ว ขณะที่นำพระไปกราบครูบาอาจารย์ท่านเมตตาอธิษฐานจิต หลวงพ่อทุยมีความประสงค์ให้สร้างเนื้อพิเศษขึ้นมาอีกจำนวนหนึ่งโดยมีมวลสาร 5 ชนิด ทองคำ 5 บาท, นาค, เงิน, เหล็กเปียก, ฝาบาตรของหลวงปู่คำตัน นำมาหลอมรวมกัน ในการสร้าง ผู้สร้างจึงมากราบขออนุญาติหลวงปู่เจี๊ยะ อีกครั้ง ใน ครั้งนี้เทพระได้จำนวน ประมาณ ๓๖๘ องค์ เท่านั้น

สร้างครั้งที่สาม
หลังวันงานเททอง 23 ธันวาคม 2545 ชนวนที่เทเหลือ หลวงปู่ลี ใด้เมตตาสั่งให้เก็บ ทางผู้สร้างทันตธาตุได้นำไปเทพระทันตธาตุ โดยใช้ทองชนวนล้วนๆ เทเป็นองค์พระได้พระจำนวน 42 องค์ โดยนำขึ้นขอเมตตาจาก หลวงปู่ลีและถวายท่านแจก เป็น 2 วาระ ที่ผาแดง 22 องค์ ที่สวนแสงธรรม 20 องค์ ลักษณะพระจะมีสีออกเหลือง เพราะเป็นเนื้อทองเหลืองไม่ออกแดง เหมือนแบบแรก
หลังจากสร้างเสร็จได้นำไปขอเมตตาจาก หลวงปู่เจี๊ยะ หลวงปู่บุญมี หลวงปู่เพียร หลวงปู่ลี ท่านพระอาจารย์เปลี่ยน ท่านพระอาจารย์เลื่อม ท่านพระอาจารย์ฟิลิป หลวงพ่อทุย วัดป่าดานวิเวก ตลอดทั้งพรรษา
ระหว่างนั้นได้นำพระเข้าพิธีต่างๆที่วัดหลวงปู่เจี๊ยะ ตลอดเวลาที่ทางวัดจัดงาน และได้นำพระทั้งหมดเข้าพิธีงานบุญข้าวเปลือกที่วัดป่าบ้านตาด ปี2545 กับพิธีเททองหล่อรูปเหมือนหลวงปู่มั่น ที่สวนแสงธรรม ในวันที่ 23 ธ.ค 45 เป็นวาระสุดท้าย จึงเริ่มแจกโดยถวาย

...หลวงปู่เจี๊ยะบรรจุในเจดีย์ท่าน ประมาณ 500 องค์
...หลวงพ่อทุยแจกและบรรจุเจดีย์ อีกประมาณ 700-800 องค์
ที่เหลือถวายครูบาอาจารย์ หลายท่านและแจกจ่ายกันในหมู่ลูกศิษย์


รายละเอียดในการสร้าง

ประวัติความเป็นมาของทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่น คือ ประมาณปี พ.ศ. ๒๔๘๒ พระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะ จุณฺโท(พระครูสุทธิธรรมรังสี) ขณะนั้นท่านศึกษาปฏิบัติธรรมอยู่กับท่านพระอาจารย์มั่น ที่อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ บ่ายวันหนึ่งได้เข้าไปถวายน้ำล้างหน้าให้ท่านพระอาจารย์มั่น ขณะที่ท่านพระอาจารย์มั่นล้างหน้าอยู่นั้น ฟันรองเขี้ยวของท่านพระอาจารย์มั่นหลุดออกและท่านพระอาจารย์ได้ยื่นฟันที่หลุดให้หลวงปู่เจี๊ยะ หลวงปู่เจี๊ยะ จึงเก็บรักษาฟันนั้นไว้
ในเวลาต่อมาฟันท่านพระอาจารย์มั่นได้กลายเป็นพระทันตธาตุเป็นที่เจริญศรัทธาแก่การกราบไหว้ พระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะดำริสร้างเจดีย์ให้เป็นที่ประดิษฐานพระทันตธาตุของท่านพระอาจารย์มั่น เพื่อเป็นที่ระลึกถึงพระคุณ ตลอดจนเมตตาอันยิ่งใหญ่ของท่านพระอาจารย์มั่น

เมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๒๗ ข้าพเจ้าทันตแพทย์เกรียงไกร คุ้มไพโรจน์ ได้มีโอกาสกราบพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะ จุณโท โดยคุณลุงชิน เนียวกุล ท่านเป็นประธานหมู่บ้านเกษตรนิเวศน์(แจ้งวัฒนะ หลักสี่ กทม.) ได้กราบนิมนต์พระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะมาที่หมู่บ้าน คุณลุงชินได้กรุณาเชิญข้าพเจ้าให้ไปร่วมทำบุญกับหลวงปู่ ซึ่งเป็นพระอาจารย์สายวิปัสสนาสายท่านพระอาจารย์มั่น

หลวงปู่เจี๊ยะท่านเมตตากรุณาสอนภาวนาอยู่ ๒-๓ ครั้ง แล้วก็กลับไปที่วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อ.สามโคก จ.ปทุมธานี คุณลุงชินท่านได้กรุณานำบุญมาให้แก่ข้าพเจ้าด้วยการนิมนต์หลวงปู่เจี๊ยะมารักษาฟันที่คลีนิค ข้าพเจ้าได้ไปที่วัดหลวงปู่บ้างเป็นครั้งคราว แต่ในระยะ ๑๐ ปีหลังข้าพเจ้าจะไปวัดหลวงปู่บ่อยขึ้น โดยปกติจะไปทำบุญกับหลวงปู่เจี๊ยะ เกือบจะทุกวันเสาร์ หรือบางครั้งในบางโอกาสก็จะไปในช่วงเวลาอื่นๆ ในระยะที่จะมี”
การจัดสร้างเจดีย์พระทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ” หลวงปู่เจี๊ยะ ท่านได้เอาพระทันตธาตุของท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต มาให้ลูกศิษย์ชมกัน คุณทวีวรรณ บุญญานุศาสน์ ท่านได้เสนอที่จะทำผะอบทองคำบรรจุองค์พระทันตธาตุของหลวงปู่มั่น กระผมจึงเกิดความคิดว่าเมื่อบรรจุพระทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่น แล้วอาจจะไม่ได้เห็นหรือเห็นได้ในระยะไกล ข้าพเจ้าจึงขอประทานอนุญาตจากท่านพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะ เพื่อที่จะจัดสร้างรูปเหมือนองค์พระอาจารย์มั่น ภูริทัตต ไว้บนองค์พระทันตธาตุของท่าน ไว้เพื่อให้ศิษยานุศิษย์ ไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจต่อไป โดยกราบเรียนท่านว่าจัดสร้างเป็นเนื้อนวโลหะ ๒,๕๔๓ องค์ เป็นเนื้อเงิน ๘๕ องค์ และเป็นเนื้อทองแล้วแต่ผู้ที่ต้องการของศิษยานุศิษย์

ท่านพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะ จุณฺโท ได้เมตตาให้ท่านเขียว (พระประสิทธ์ สิทธิจิตต) มาเปิดตู้นิรภัยเอาองค์พระทันตธาตุของท่านพระอาจารย์มั่น ออกมาให้คุณหมอฯ ใช้วัสดุทำฟันที่จัดเตรียมมาพิมพ์ลอกแบบรายละเอียดองค์พระทันตธาตุของท่านพระอาจารย์มั่นเก็บเอาไว้ คุณหมอฯ ได้จัดทำรูปเหมือนองค์ท่านพระอาจารย์มั่นบนองค์พระทันตธาตุตามที่ได้กราบเรียนหลวงปู่เจี๊ยะ ตั้งแต่ต้นแล้ว โดยได้เริ่มจัดสร้างในปีพ.ศ. ๒๕๔๒ และได้ไปอธิฐานจิตขอกับองค์หลวงปู่มั่นที่เจดีย์วัดป่าสุธาวาสจังหวัดสกลนคร เพื่อให้การจัดสร้างได้สำริดตามความประสงค์ทุกประการเพื่อเป็นการเทิดทูลองค์ท่าน ที่ศิษยานุศิษย์เคารพบูชาอย่างสูง

ขณะที่จัดสร้างพระทันตธาตุ ได้รองทำก่อน มีเนื้อโลหะที่ใช้ทำฟันปลอมที่เรียกว่า "Vitalium" 2 ชิ้น เป็นโลหะที่แปลกออกไป ได้ให้ ดร. ไพทูรย์ กิติสุนทร ลูกศิษย์ท่านอาจารย์เดียวกัน ไปหนึ่งองค์อยู่ที่เจ้าของหนึ่งองค์ ดร.ไพทูรย์ กิติสุนทร บอกว่าเนื้อแปลกดี ระยะที่เริ่มสร้างเจดีย์พระทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เกิดความคิดว่าจะจำลองพระทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่นที่ไม่มีองค์ท่านบนตัวฟันบ้างเพื่อให้ได้ดูกัน เพื่อที่จะจัดสร้างรูปเหมือนองค์พระอาจารย์มั่น ภูริทัตต ไว้บนองค์พระทันตธาตุของท่านทันตธาตุพระอาจารย์มั่นเปล่าๆ มี 55 องค์ (ขนาดเท่าฟันจริงของท่าน) เป็นทองคำ ๑ องค์ นอกนั้นเป็นทองแดง กับชินตะกั่ว หลังจากถอดแบบจากองค์พระทันตธาตุหลวงปู่มั่นแล้ว ก็พยายามเพิ่มชนวนหุ่นเองโดยใช้วัสดุทางทันตกรรมความละเอียดจะใกล้ของจริงมาก และหล่อแบบเอามาให้ช่างขึ้นรูปเป็นองค์หลวงปู่อยู่บนทันตธาตุ(จากหินสบู่) และหล่อขึ้น

เมื่อการจัดสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหมอฯ ได้นำเอาพระหลวงปู่มั่นที่ติดบนองค์พระทันตธาตุของท่านให้ท่านพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะ ได้เมตตาอธิฐานจิตให้ และเมื่อวันคล้ายวันเกิดท่านพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะในปี พ.ศ.๒๕๔๓ ได้นำขึ้นบนเจดีย์ทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เพื่อร่วมพิธีสวดพุทธมนต์ในวันงานท่านโดยขออนุญาตจากท่านชิน (วัดธรรมสถิตย์) โดยมีอาจารย์สายวิปัสสนาธุระหลายองค์ เสร็จพิธีมีการเทศน์ของท่านพระอาจารย์คำพอง ติสโส และได้นำมาเพื่อร่วมพิธีสวดพุทธมนต์ เนื่องในงานวันคล้ายวันเกิดท่านพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะในปี พ.ศ. ๒๕๔๔ ที่ปรำพิธีด้านล่าง และได้นำมาเพื่อร่วมพิธีสวดพุทธมนต์เนื่องในงานวันคล้ายวันเกิดท่านพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะในปีพ.ศ. ๒๕๔๕ ที่ปรำพิธีด้านล่าง ตลอดพรรษาในปีพ.ศ. ๒๕๔๔ ได้กราบเรียนท่านพระอาจารย์ปรีดา (ทุย) ฉันทกโร ไว้ที่พระประธาน บนศาลาที่วัด ณ. ศาลาวัดป่าดานวิเวก อ.โซ่พิสัย จ.หนองคาย หนึ่งพรรษา ในปีพ.ศ. ๒๕๔๕ ได้รับความกรุณาจากท่านพระอาจารย์บุญมี ปริปุณโณ วัดป่าบ้านนาคูณ อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี ท่านพระอาจารย์เพียร วิริโย วัดป่าหนองกอง ต.บ้านค้อ อ.บ้านผือ จ.อุดรธานีและท่านพระอาจารย์ลี กุสลธโร วัดป่าเกสรศีลคุณ ธรรมเจดีย์(ภูผาแดง)วิเวก อ. หนองวัวซอ จ.อุดรธานี ได้เมตตาอธิษฐานจิตให้ นำเข้าพิธีเทหล่อรูปเหมือนท่านพระอาจารย์มั่น โดยองค์พระอาจารย์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโณโนเป็นองค์ประทานฝ่ายสงฆ์รวมทั้งประทานเททองและสวดพุทธมนต์ พร้อมพระพุทธพจน วราจารย์ เจ้าอาวาสวัดเจดีย์หลวง จ.เชียงใหม่ และท่านอาจารย์ ลี กุสลธโร วัดป่าเกสรศีลคุณ ธรรมเจดีย์(ภูผาแดง)วิเวก อ. หนองวัวซอ จ.อุดรธานี ตอนที่เททองพระประธานที่วัดโพธิญาณ เพื่อไปประดิษฐานที่ประเทศออสเตเรีย พระสายหลวงพ่อชา ท่านพระอาจารย์เลี่ยม ขออธิษฐานจิตจากท่านพระอาจารย์เปลี่ยนในวันนั้นด้วย เนื่องจากท่านมาเป็นประธานฝ่ายสงฆ์ และอีกครั้งประทายข้าวที่บ้านตาด(ขอท่านอาจารย์กนก)ไว้ใต้พระประทานที่พิธี ต่อมาคุณหมอฯ ได้ขออนุณาตท่านอาจารย์กนก นำทันตธาตุทั้งหมดไว้ที่โต๊ะหมู่บูชาของพระประธานในพิธี

หลวงตามหาบัวท่านเทศน์อบรมฆราวาส ณ. สวนแสงธรรมเมื่อ ๒๓ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ (เช้า) เรื่องหล่อรูปเหมือนหลวงปู่มั่น ว่า “ หลวงปู่มั่นท่านเป็นต้นลำอันสำคัญ คือครูบาอาจารย์ที่ได้รับการอบรมศึกษามาจากท่านเต็มที่แล้ว กระจายไปแน่ะนำสั่งสอนโลก คือออกจากองค์หลวงปู่มั่นเป็นอันดับหนึ่ง แตกกิ่งก้านออกไปก็ไปเป็นครูเป็นอาจารย์ แน่นำสั่งสอนพี่น้องทั้งหลาย ”

การสร้างครั้งที่สอง



ขณะที่นำพระไปกราบครูบาอาจารย์ท่านเมตตาอธิษฐานจิต หลังจากเก็บไว้ที่พระประธานที่วัดป่าดานวิเวก ท่านพระอาจารย์ปรีดา(ทุย) ฉนฺทกโร ท่านให้ขออนุญาตท่านพระอาจารย์หลวงปู่เจี๊ยะ จุณฺโท พระทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตต โดยใช้เนื้อ ๕ ชนิด ได้แก่ทอง ๕ บาท , เงิน (เป็นเงินแผ่นหนาของประเทศจีนแบบเก่า (เป็นเงินฮาง)), นาก ๕ บาท, เหล็กที่เหลือจากจัดสร้างพระชัยวัฒน์ หลวงปู่คำตัน, และทองเหลืองฝาบาตรหลวงปู่คำตัน รวมเป็น ๕ อย่างโดยดร. ไพทูรย์ กิติสุนทรนำเอาไปหลอมรวมกัน ได้ประมาณ ๓๖๘ องค์ (ตามที่ได้บันทึกไว้) สร้างเสร็จถวายท่านพระอาจารย์หมด

การสร้างครั้งที่สาม
วันที่ ๒๓ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ มีพิธีการเทหล่อรูปเหมือนท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตต มีเศษทองเหลือมีคนเก็บไว้ ท่านพระอาจารย์หลวงปู่ลี กุสลธโร ท่านเรียกคืนและอนุญาตให้ข้าพเจ้าไปหล่อพระทันตธาตุท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตต ได้ ๔๒ องค์ ไม่ได้ผสมเนื้ออื่นเลย ถวายท่านที่วัด ๒๒ องค์ เพื่อให้ศิยษ์ที่อุดรได้และถวายที่วัดป่าภูริทัตตฯ ๒๐ องค์ ลักษณะพระจะมีสีออกเหลือง เพราะเป็นเนื้อทองเหลืองไม่ออกแดง เหมือนแบบแรก สำหรับทันตธาตุพระอาจารย์มั่นที่ขออนุญาตพระอาจารย์หลวงปู่ลี จะมีโค๊ตว่าลี เป็นอักษรธรรม " ลี " ตอกอยู่คู่โค๊ตเดิม






ขอขอบพระคุณรองศาสตราจารย์ทันตแพทย์เกรียงไกร คุ้มไพโรจน์ ที่ได้กรุณาเผยแพร่ข้อมูลไว้ที่
www.chiangmai1900.com/

             

 การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตนับว่าเป็นบาปมาก ผลกรรมจากการฆ่าสัตว์นั้นจะทำให้มีอายุสั้น มีโรคภัยไข้เจ็บมาก ผู้ที่ชอบฆ่าสัตว์ เบียดเบียนสัตว์ จึงเป็นเหมือนกับสร้างความชั่วร้ายให้กับชีวิตของตนเอง กรรมที่เกิดจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตบางครั้งก็ให้ผลในชาติต่อๆไป บางครั้งก็ให้ผลทันตาเห็นในชาตินี้ ดังเรื่องราวของนายสมทรง ชายหนุ่มคนหนึ่งของอำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก
       
       หมู่บ้านที่สมทรงอาศัยอยู่ ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ มีทั้งแม่น้ำ ทั้งภูเขา ทำให้ชาวบ้านสามารถหากินได้ตลอด โดยไม่ต้องซื้อเลยก็ว่าได้ บางคนทำนาเสร็จก็จะหาจับปลาในแม่น้ำ บางคนก็ขึ้นเขาไปยิงนก ยิงสัตว์ป่ามาเป็นอาหาร สมทรงก็เป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่ไปจับสัตว์มากินเป็นประจำ เขาเป็นคนที่หากินเก่งมาก เวลาหาปลาก็หาได้มาก เวลาไปล่าสัตว์ป่าก็มักจะได้สัตว์ใหญ่ๆ อยู่เป็น ประจำ มองในแง่หนึ่งสมทรงเป็นคนที่โชคดีมาก เพราะได้สัตว์น้อยใหญ่มาเป็นอาหารทุกครั้ง ซึ่งแตกต่างจากชาวบ้านคนอื่นๆ ที่ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่หากมองอีกแง่หนึ่ง ความโชคดีของเขานั้น เป็นเหมือนกับเป็นสิ่งที่ช่วยให้เขาได้ทำเวรทำกรรมมากขึ้น
       
       ทุกครั้งที่ออกไปล่าสัตว์ สมทรงจะแบกปืนผาหน้าไม้ไปด้วย วันหนึ่งสมทรงได้ยิงหมูป่าตัวหนึ่งเข้าที่สะโพก มันเจ็บปวดมาก และหันมามองสมทรงด้วยความเคียดแค้น แต่เขาไม่ได้ใส่ใจ เดินตรงเข้าไปแบกหมูป่ากลับบ้านอย่างสบายใจ เมื่อกลับถึงบ้านสมทรงก็เตรียมที่จะฆ่ามันทันที หมูป่ามองสมทรงพร้อมกับร้องเสียงดังราว กับอ้อนวอนขอชีวิต แต่เขาก็ไม่สนใจ แถมหยิบมีดขึ้นมาแทงเข้าไปที่คอของมันเต็มแรง หมูป่าร้องดิ้นสุดกำลัง จนขาดใจตาย!! สมทรงจึงเอาน้ำร้อนลวกหมูทั้งตัวและทำความสะอาด แล้วหั่นออกเป็นชิ้นๆ เอาไปทำอาหารบ้าง ที่เหลือก็ตากแห้งไว้กินวันหลัง
       
       ตั้งแต่วินาทีที่หมูป่าถูกยิง จนกระทั่งถึงวินาทีที่มันถูกแทงซ้ำนั้น มันได้ฝากความอาฆาตแค้นให้กับสมทรงตลอดเวลา มันคงนึกอยู่ในใจว่ามันทำอะไรผิด ทำไมเขาจะต้องฆ่ามันด้วย แต่สมทรงก็ไม่ได้มีความสะทกสะท้านกับสิ่งที่ทำแต่อย่างใด เพราะการกระทำเช่นนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของเขา ตลอดชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต เขาฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมาแล้วจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นปลา นก ไก่ เป็ด หมู และอื่นๆ อีกมากมาย เท่าที่จะล่ามาเป็นอาหารได้
       
       ตราบใดที่ผลของกรรมชั่วยังไม่ให้ผล คนก็มักจะไม่ รู้สึกสำนึกอะไร ยังคงทำความชั่วต่อไปอย่างสบายใจ ต่อเมื่อกรรมชั่วส่งผลมาถึงตัวเขานั่นแหละ เขาจึงจะค่อยๆ สำนึก และรับรู้ถึงความทุกข์ที่เคยทำไว้กับผู้อื่น สมทรงก็เช่นเดียวกัน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยคิดเลยว่า สิ่งที่ทำอยู่นั้น มันจะส่งผลชั่วให้กับตัวเขาอย่างไร ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่า เป็นสิ่งที่ดีอีกต่างหาก เพราะเขามีอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย เป็นคนเก่งที่ออกล่าสัตว์ เมื่อใดก็ได้เมื่อนั้น ความคิดผิดๆเหล่านั้นฝังหัวสมทรงมานานตั้งแต่ยังเด็ก จนกระทั่งอายุได้ 45 ปี ผลแห่งกรรมที่ค่อยๆ คืบคลานตามเขามานั้น ทำให้เขาได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
       
       แล้ววันนั้นก็มาถึง เป็นวันที่สมทรงขึ้นเขาไปล่าสัตว์ตามปกติ เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง คิดแต่เพียงว่า ขอให้ล่าสัตว์ได้มากๆ อย่างเช่นหมูป่าไก่ป่า สมทรงได้เตรียมทำกับดักสัตว์ไว้ และเตรียมปืนไว้พร้อมที่จะยิงได้ทันทีเมื่อเห็นสัตว์เดินผ่านมา เขานั่งรออยู่นาน ในที่สุดก็มีหมูป่าเดินผ่านมา เขารู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีว่าวันนี้โชคดีแล้ว ได้กินเนื้อหมูอย่างแน่นอน
       
       แต่เผอิญหมูป่าตัวนั้นไม่ได้เดินมาตรงกับดักที่เขาวางไว้ สมทรงจึงใช้ปืนยิงแทน ดังนั้น พอได้จังหวะก็ลั่นไกปืนยิงทันที เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้หมูป่าตกใจวิ่งหนี ขณะที่สมทรงหงายหลังผลึ่งลงไปนอนกับพื้น เพราะปืนที่เขายิงออกไปนั้น กระบอกปืนแตกหมดและสะเก็ดเหล็กต่างๆ พุ่งมาเสียบตัวเขา จนเลือดไหลอาบไปทั่วร่าง ความเจ็บปวดแสนสาหัสแล่นเข้าจับขั้วหัวใจของสมทรง!!
       
       แต่ด้วยความที่อยากได้หมูป่า เขาจึงตั้งสติแล้วกัดฟันพยุงกายขึ้น รีบวิ่งไล่หมูป่าไปทันที โดยลืมนึกไปว่าตนเองได้วางกับดักสัตว์ไว้ สมทรงจึงวิ่งไปเหยียบกับดักของตนเอง หน้าไม้ที่ดักไว้ก็ทำงานทันที มันพุ่งมาเสียบท้องของเขาอย่างแรง จนทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดเหลือประมาณ!!
       
       แต่เมื่อดวงของสมทรงยังไม่ถึงฆาต เขาจึงรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่พาร่างซึ่งโชกเลือดกระเสือกกระสน ลงจากภูเขาอย่างทุลักทุเล เพื่อกลับไปยังหมู่บ้านที่อยู่ห่างกว่ากิโล แต่ละก้าวของสมทรงเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน และก่อนที่เขาจะทนความเจ็บปวดไม่ไหวจนขาดใจตาย ก็พอดีมีคนในหมู่บ้านมาเห็นเข้า จึงพาเขาไปหาหมอรักษาได้ทัน
       
       บทเรียนอันแสนเจ็บปวดที่สมทรงได้รับในครั้งนี้ ทำให้เขาคิดขึ้นได้ว่า เป็นเพราะกรรมที่เขาเคยทำไว้นั่นเอง กรรมนั้นมันได้มาสนองเขาอย่างเต็มที่แล้ว เขาจึงตั้งใจว่า จากนี้ต่อไปจะไม่เข้าป่าล่าสัตว์อย่างที่เคยทำเป็น อันขาด
       
       นี่แหละคือผลของกรรมชั่วที่ตามมาสนองในชาตินี้ เท่านี้ยังไม่พอ กฎแห่งกรรมยังจะต้องตามสนองสมทรงต่อไปจนถึงชาติหน้า มีทางเดียวที่ชายหนุ่มจะลดกรรมอันหนักให้บรรเทาลงได้บ้าง นั่นคือการทำความดีให้มากๆ ยิ่งทำความดีได้มากเท่าไหร่ กรรมชั่วที่มีอยู่ก็จะเบาบางลงไปมากเท่านั้น เปรียบเหมือนกับน้ำสีดำในแก้ว หากเติมน้ำดีลงไปมากๆ น้ำสีดำนั้นก็จะค่อยๆ ใสขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเติมน้ำดีลงไปมากเท่าไหร่ ความเข้มของสีดำที่อยู่ในน้ำ ก็จะค่อยๆ เจือจางลงไปมากเท่านั้น แต่จะให้ลบล้างไปเลยร้อยเปอร์เซ็นต์นั้น คงเป็นไปไม่ได้ ฉะนั้น จงหมั่นทำความดีเสียตั้งแต่วันนี้ก่อนที่จะไม่มีเวลาเหลือให้ทำอีกต่อไป       




ขอบคุณที่มา : จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 116 กรกฎาคม 2553 โดย มาลาวชิโร

เหรียญกายทิพย์หลวงปู่ดุลย์ สุดยอดประสบการณ์  จัดสร้างเมื่อปีพ.ศ.  2521

สร้างโดยวัดบูรพาราม จ.สุรินทร์ สมัยที่หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ทรงสมณศักดิ์ที่" พระรัตนากรวิสุทธิ์ " เมื่อปีพ.ศ. 2521
จัดเป็นเหรียญที่มีประสบการณ์มากที่สุดรุ่นหนึ่ง เป็นที่นิยมแสวงหาของศิษย์และผู้ที่ศรัทธาในหลวงปู่...




เนื้อกะหลั่ยทองลงยา สร้างจำนวน 2,000 เหรียญ



เนื้อทองแดง จัดสร้างจำนวน 10,000 เหรียญ


อีกด้านหนึ่งของเหรียญ จะทำเป็นรูป "หลวงพ่อพระชีว์" วัดบูรพาราม อันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งใช้เป็นที่ถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยามาแต่โบราณกาล
รูป?ต้นแบบ? ปรากฏ ?กายทิพย์? หลวงปู่ดูลย์ในท่านั่งสมาธิซ้อนอยู่ที่อกของหลวงปู่อีกชั้นหนึ่ง น่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง

หมายเหตุ 1 เคยอ่านหนังสือยุคเก่า(ไม่แน่ใจว่าหนังสือ?ธนาทิพ?หรืออะไรสักอย่าง) ทราบว่า มีคนเอารูปนี้ไปถามกับองค์หลวงปู่ดูลย์เองถึงที่มาของ?กายทิพย์? ที่ปรากฏซ้อนอยู่ในภาพ ด้วยความสงสัยว่า หากว่าจะเป็นการถ่ายซ้อนฟิล์ม ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเป็นที่รู้กันทั่วไปว่า หลวงปู่ดูลย์ไม่นิยมและไม่เคยโพสต์ท่าวางมาดให้ถ่ายรูป ยิ่งเป็นภาพที่?ลืมตานั่งสมาธิจ้องใส่กล้อง?อย่างที่เห็นซ้อนในภาพดังกล่าว ยิ่งเป็นสิ่งที่พ้นวิสัยและไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาทั้งสิ้นฯ


เมื่อได้ฟัง หลวงปู่ดูลย์ตอบแต่เพียงสั้นๆว่า


" ตอนที่เขาถ่ายภาพนี้ เรากำลังกำหนดจิตอยู่ที่ตรงหน้าอกของเราอยู่ "




หมายเหตุ 2 เหรียญกายทิพย์รุ่นนี้ แม้จะมิใช่เหรียญรุ่นแรกของหลวงปู่ดูลย์ แต่ก็เป็นที่นิยมแสวงหากันมาก เพราะมีความหมายพิเศษเชิงเหนือธรรมชาติและมีประสพการณ์เหลือที่จะคณานับ เคยมีพวก? มอเตอร์ไซค์ซิ่ง?วัยรุ่นชาวสุรินทร์ เคยถูกชาวบ้านบางคนที่รำคาญเสียงแข่งรถที่หนวกหูเต็มทีเอา?ลวดขึงขวางถนน? พร้อมกับตั้งระดับเดียวกับ?คอหอย? ด้วยกะว่า เวลาซิ่งผ่านมา ลวดจะได้?ปาด?ให้?หัวขาด? ลงไปประลองความเร็วต่อในพิภพมัจจุราชเสียเลยทีเดียว ปรากฏว่า การก็เป็นไปตามที่กะไว้ทุกประการ คือเมื่อพวกแข่งรถซิ่งผ่านมาที่มาการขึงลวงดักไว้ ก็สะดุดลวดจนทั้งรถทั้งคนพลิกคว่ำคะมำหงายกันไม่มีดี แต่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก ทั้งๆที่ลวดก็หนียวแบบสุดๆ และรถก็มาด้วยด้วยความเร็วและแรงขนาดนี้ ปกติ ก็น่าที่จะ?หัวขาด? กระเด็นตายสนิทชนิดไม่รู้สึกตัวได้แล้ว แต่การกลับเป็นว่า ?ไม่เป็นอะไรเลย?!!??!! อย่างเหลือเชื่อที่สุด สืบไปสืบมาพบว่า วัยรุ่นดวงแข็งรายนั้น มี"เหรียญกายทิพย์ หลวงปู่ดูลย์ "
ห้อยติดคออยู่นั่นเอง?!!!!!




หลวงปู่ดุลย์ อตุโล ก่อนจะดับขันธ์ ท่านได้แสดงธรรมเป็นครั้งสุดท้ายว่า

" เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสร้าง พระพุทธศาสนาให้ก่อเกิดอย่างบริบูรณ์ดังประสงค์แล้ว พระองค์จึงได้ทรงละ วิภวตัณหา นั้นเสด็จเข้าสู่ อนุปาทิเสสนิพพาน คือ ทรงเป็นผู้หมดสิ้นทุกตัณหาทรงเป็นผู้ดับรอบโดยลักษณาการแห่งอนุปาทิเส สนิพพานของพระองค์ ลำดับแรกก็เจริญฌาณ ดิ่งสนิทเข้าไปจนถึง สัญญาเวทยิตนิโรธ หมายความว่า เข้าไปลึกสุดอยู่เหนืออรูปฌาณ

ในวาระแรกนั้น พระองค์ยังมิได้ดับขันธ์ต่างๆ ให้สิ้นสนิทเด็ดขาดแต่อย่างใด เพียงเข้าไปเพื่อทรงกระบวนการแห่งการเข้าสู่นิพพานหรือนิโรธเป็นครั้งสุด ท้ายแห่งชีวิต พูดง่ายๆ ก็คือสู่สิ่งที่พระองค์ได้สร้างได้พากเพัยรก่อเป็นทางเป็นแบบอย่างไว้เป็น ครั้งสุดท้ายเสียหน่อย ซึ่งเรียกได้ว่า สิ่งอันเกิดจากการที่พระองค์ได้ยอมรับกับ ธุลีทุกข์ อันเป็นธุลีทุกข์ที่มนุษย์ธรรมดา มีจิตหยาบเกินกว่าที่จะสัมผัสว่ามันเป็นทุกข์

นี่แหละ กระบวนการกระทำจิตตนให้ถึงสัญญาเวทยิตนิโรธเป็นกระบวนการที่พระอนุตตรสัมมา สัมพุทธเจ้าผู้เป็นยอดศาสดาในโลกเท่านั้นที่ทรงค้นพบ ทรงนำมาตีแผ่เผยแจ้งออกสู่โลกให้พึงปฏิบัติตาม
เมื่อทรงสิ่งสุดท้ายนี้แล้ว จึงได้ถอยกลับมาสู่ภาวะต้น คือปฐมฌาณ แล้วตัดสินพระทัยครั้งสุดท้ายเสด็จดับขันธ์ต่างๆ ไปทีละขันธ์ วิญญาณขันธ์แห่งชีวิตและร่างกายนั้นได้ดับไปเสียตั้งแต่ก่อนจะเข้าสู่ปฐมฌาณ นานแล้ว เพราะต้องดับสังขารขันธ์หรือสังขารธรรมขั้นแรกก่อนวิญญาณขันธ์ที่หยาบนั้น

พระองค์เริ่มดับสังขารขันธ์ หรือสังขารธรรมชั้นในสุดอีก อันจะส่งผลให้ก่อวิภวตัณหาได้ชั้นหนึ่งเสียก่อน แล้วจึงเลื่อนเข้าสู่ทุติยฌาณ แล้วจึงดับสัญญาขันธ์เลื่อนเข้าสู่ตติยฌาณ เมื่อพระองค์ดับสังขารขันธ์ หรือสังขารธรรมชั้นในสุดอีกที ก็เป็นอันเลื่อนขึ้นสู่จตุตถฌาณ คงมีแต่เวทนาขันธ์สุดท้ายแห่งชีวิต นั้นแลคือลักษณาการแห่งขั้นสุดท้ายของการจะดับสิ้นไม่เหลือ


เมื่อพระองค์ดับสังขารขันธ์ หรือสังขารธรรมใหญ่สุดท้ายที่มีทั้งสิ้นแล้ว ก็มาดับเวทนาขันธ์อันเป็นจิตขันธ์ หรือนามขันธ์ที่ในจิตส่วนในคือ ภวังคจิต เสียก่อน แล้วจึงได้ออกจาก จตุตถฌาณ พร้อมกับมาดับ จิตขันธ์ หรือนามขันธ์สุดท้ายจริงๆ ที่ตรงนี้พระองค์ไม่ได้เข้าสู่พระนิพพานในฌาณสมาบัติอะไรที่ไหนหรอก


เมื่อพระองค์ออกจากจตุตถฌาณแล้ว จิตขันธ์หรือนามขันธ์ก็ดับพร้อม ไม่มีอะไรเหลือนั่นคือพระองค์ดับเวทนาขันธ์ในภาวะจิตตื่น หรือวิถีจิตอันเป็นปกติของมนุษย์ครบพร้อมทั้งสติสัมปชัญญะ ไม่ถูกภาวะอื่นใดมาครอบงำอำพรางให้หลงใหลใดๆ ทั้งสิ้น เป็นภาวะแห่งตนเองอย่างสมบูรณ์ ภาวะอันนั้นจะเรียกว่ามหาสุญญตาหรือจักรวาลเดิม หรือเรียกว่า พระนิพพาน อย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้เราปฏิบัติมาก็เพื่อถึงภาวะอันนี้







ขอขอบคุณที่มา...http://www.chiangmai1900.com/index.php?topic=596.0

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง...ซึ่งเกิดขึ้นกับคุณจำปา...

เมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2529 ณ.ที่บ้านโพนไค อำเภอบ้านม่วง จังหวัดสกลนคร

คุณจำปาเล่าว่า คืนวันหนึ่งเขานอนหลับแล้วฝันไปว่า ได้มีชายผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ ล่ำสัน ผิวดำเกรียม หน้าตาหน้าเกลียด
น่ากลัวมาก การแต่งกายคล้ายคนโบราณ เพราะไม่สวมเสื้อ นุ่งผ้าแบบโจงกระเบนสีแดง เหน็บเตี่ยวแต่เพียงผืนเดียว ที่ข้อ
แขนข้อเท้าสวมกำไลทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่ หูสองข้างก็แขวนไว้ด้วยตุ้มหูขนาดใหญ่ ซึ่งดูเป็นสีทองสัมฤทธิ์อีกเช่นกัน

ชายผู้นั้นได้เข้ามาหาคุณจำปาแล้วบอกว่า เขาเองคือเจ้าหน้าที่ผู้พิทักษ์ทรัพย์อยู่ในอาณาเขตแห่งนี้ โดยมีลูกน้องปกครอง
อีกนับร้อยคน ที่เขามานี้ต้องการให้คุณจำปาไปขุดเอาสมบัติในที่แห่งหนึ่ง ซึ่งฝังไว้นับพันปีมาแล้ว

ชายผู้นั้นได้บอกตำแหน่งที่อยู่ของทรัพย์ให้คุณจำปาทราบอย่างละเอียด ก่อนจากไปชายผู้นั้นยังกำชับอีกว่า "ของยังมีอีก
มาก คราวนี้ให้แค่นี้ก่อน คราวหน้าหากทำถูกใจจะบอกให้อีก แต่มีข้อแม้ว่าให้ทำงานคนเดียว อย่าเอาคนอื่นไปร่วมด้วย"
ชายผู้นั้นกล่าวจบก็จากไป คุณจำปาก็ตื่น เมื่อตื่นขึ้นมา คุณจำปาก็จำความฝันได้อย่างจะแจ้งแม่นยำ  ก็เลยนึกอยากจะทด
สอบความฝันของตัวเองดูว่าจะเป็นความจริงแท้แค่ไหน เขาจึงตัดสินใจไปขุดหาสมบัติในเช้าวันนั้นเลย ทั้งๆที่ใจให้นึกหวาด
ๆอยู่ไม่น้อย

การขุดสมบัติของเขาถึงจะไม่บอกใคร แต่ก็ไม่พ้นสายตาคนอื่นไปได้ เพราะเขาขุดกลางวัน และที่สำคัญตรงที่เขาขุดนั้นไม่
ใช่ที่ดินของเขา มันเป็นปลายนาของเพื่อนบ้านคนหนึ่ง ที่มีที่นาต่อแดนกับนาของเขา คุณจำปาก็อึกอักไม่รู้จะทำประการใด
เลยเผยความจริงจากความฝันให้ทราบ พอเจ้าของนาได้ฟังก็ตาลุกเลยเออออขอเอี่ยวด้วย แค่นั้นยังไม่พอ ได้มีเจ้าของนาที่
อยู่ใกล้ๆกันอีก 2 ราย เดินมาประสบเหตุเข้า เมื่อทราบความก็ขอร่วมวงไพบูลย์อีก ก็เลยกลายเป็น 4 แรงแข็งขัน


             


เมื่อขุดลงไปประมาณเมตรเศษๆ ก็เจอสมบัตินั้นตรงตามความฝันทุกอย่าง ของที่พบนั้นประกอบไปด้วยฆ้องทองใบใหญ่เท่า
กระด้ง ฝัดข้าว 2 ใบ โดยหันด้านในประกบกันเอาไว้ และภายในที่ประกบกันอยู่นั้น ได้มีฉาบและฉิ่ง อีกอย่างละ 2 คู่ซ้อนอยู่
ของทั้งหมดล้วนทำขึ้นจากทองสัมฤทธิ์


             


เมื่อได้ของมาแล้ว คุณจำปาก็ได้แบ่งของนั้นตามสัดส่วนกันไป โดยคุณจำปาเอามากกว่าเพื่อนหน่อยในฐานะผู้ฝันเห็นสมบัติ
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป คุณจำปาได้เอาของเหล่านั้นไปเก็บอย่างซ่อนเร้นมิดชิด ตกกลางคืนก็ฝันเห็นชายโบราณมาพบ
กับเขาอีก แต่การมาของชายผู้นั้นคราวนี้น่ากลัวมาก เพราะชายผู้นั้นถือหอกเล่มใหญ่ติดมือมาด้วย และการมาก็ใช่จะมาคน
เดียว แต่มีลูกน้องห้อมล้อมมาอีกนับสิบ

ลักษณะของลูกน้องแต่ละคนนั้นตัวย่อมกว่าลูกพี่หน่อย แต่การแต่งกายเหมือนกันหมด ในมือของแต่ละคนก็ถือหอกอยู่ครบ
อีกการเคลื่อนไหวของแต่ละคนนั้นมีลีลาว่องไวไม่ผิดกับลิง เมื่อคนเหล่านั้นมาถึงก็กระจายรายล้อมคุณจำปาเอาไว้ทันที ทั้ง
หัวหน้าลูกน้องต่างเพ่งมองคุณจำปายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วกล่าวว่า "กูจะมาฆ่ามึง มึงทำผิด เอาคนอื่นไปขุดด้วย"

ชายผู้เป็นหัวหน้าเอาหอกจี้คอหอยคุณจำปา ขู่ตะคอกเสียงดังลั่น พอพูดขาดคำ ก็เปลี่ยนเป็นเอาหอกปักฉึกไว้กับดิน แล้ว
เข้ารวบคอคุณจำปากระชากมาอย่างแรง ทำเอาคุณจำปาตัวลอยหวิว "มึงผิดสัญญา มึงต้องตายๆๆ" มันพูดสำทับไม่ขาด
ปากพร้อมกับเค้นคอคุณจำปา เพิ่มความหนักหน่วงลงไปทุกขณะ เมื่อลูกพี่บีบคอ  ฝ่ายลูกน้องทั้งหลายก็เต้นเข้าเต้นออก
ทำท่าอย่างกับจะเข้ามาช่วยลูกพี่เค้นคอเพื่อให้ตายไปไวไว

คุณจำปาดิ้นเร่าๆหายใจไม่ออก แต่กระนั้นเขาก็ตะเบ็งร้องเสียงหลง เพื่อบอกให้ชายคนนั้นทราบว่าเขาไม่ได้บอกใคร แต่
คนพวกนั้นเห็นเองก็เลยมาขอขุดด้วย เพราะมันเป็นกลางวันเขาเลยขัดไม่ได้ ชายผู้นั้นไม่ยอมรับฟังเหตุผลจากเขา คงบีบ
เค้นฟัดเหวี่ยงเขาต่อไป

คุณจำปาดิ้นสุดฤทธิ์พร้อมทั้งตะเบ็งเสียงร้องลั่นเพื่อให้คนช่วย จนเสียงร้องในขณะหลับฝันของเขาดังสะท้อนออกมาเป็น
ละเมอลั่นบ้าน ภรรยาของเขาซึ่งนอนอยู่ข้างๆต้องปลุกให้ตื่น เมื่อตื่นขึ้นกลางดึก เขารีบลุกขึ้นจุดธูปเทียนบอกกล่าวพร้อม
สวดมนต์ไหว้พระแล้วก็นอนต่อ

แต่ทว่าพอหลับไป คุณจำปาก็ฝันเห็นชายผู้นั้นพร้อมลูกน้องกลับมาหาอีก และทำในลักษณะเก่าๆ จนคุณจำปาละเมอถูก
ภรรยาปลุกให้ตื่นอีกเป็นครั้งที่สอง  พอตื่นก็สวดมนต์ไหว้พระพร้อมบอกกล่าวขอขมาลาโทษต่อชายผู้นั้นอีกแล้วก็นอนต่อ
แต่พอหลับเข้าสู่ภวังค์ก็ฝันในลักษณะเก่า จนละเมอร้องลั่นถูกภรรยาปลุกให้ตื่นอีกเป็นครั้งที่สาม

คุณจำปาไม่อยากจะฝันซ้ำซากเป็นครั้งที่สี่ เขาเลยไม่ยอมนอน และนั่งอ่านหนังสืออยู่จนสว่าง  พอสว่างคุณจำปาก็พาลูก
และภรรยาไปทำบุญตักบาตรที่วัด กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลไปให้ชายผู้นั้นพร้อมบริวาร แล้วรดน้ำมนต์ให้กับตนเองลูก และ
ภรรยา จากคืนนั้นก็ไม่ฝันเห็นชายผู้นั้นอีกเลย

คุณจำปาเล่าว่า นอกจากเขาแล้วเมื่อหลายปีก่อนก็เคยมีชาวบ้านเดียวกัน ขุดได้ไหเงินไหทองคำจำนวนมากจากความฝัน
เช่นเดียวกัน และอยู่ในบริเวณไม่ไกลจากตรงที่เขาขุดไว้สักเท่าใดนัก.



เรื่องเล่าจากคุณจำปา...ก็จบลงเพียงเท่านี้ครับ...สวัสดี





************************กระเบนท้องน้ำ*************************

ยันต์หงษ์ มีพุทธคุณด้านไหน?

ยันต์หงส์ มีพุทธคุณด้านเมตตามหานิยม มหาเสน่ห์

ยันต์ปลาตะเพียน มีพุทธคุณ ด้านไหน

ยันต์ปลาตะเพียน มีพุทธคุณเสน่ห์เมตตา โชคลาภ ค้าขายและมหาระลวย

ยันต์จิ้งจกคาบดอกบัวมีพุทธคุณด้านไหนครับ

ยันต์นี้มีพุทธคุณ ด้านเมตตามหานิยม มหาเสน่ห์

ยันต์ปลาไหลมีพุทธคุณด้านไหนครับ

พุทธคุณด้านแคล้วคลาด ปลอดภัย เรียกว่า ลื่นอย่างกับปลาไหล

ยันต์กบมีพุทธคุณด้านไหนครับ

ยันต์กบมีพุทธคุณ ด้านแคล้วคลาด อยู่ยงคงกระพันชาตรี

เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2169 ณ.ดินแดนแห่งหนึ่งใกล้ๆกับ แม่น้ำอาร์โน ช่วงเมืองปิซ่า ซึ่งอยู่ในแคว้นตอสกาน่า ประเทศอิตาลี
มีนายพรานมือฉมัง  นายหนึ่งมีนามว่า อันโวลตาโร่ (La Stella V Zero) อาชีพหลักคือล่าสัตว์เพื่อเลี้ยงชีพ ของสะสมหลักๆ
ก็มี เขี้ยวเสือ,เขี้ยวหมูป่า,งาช้าง,หนังงูเหลือม,กระดองเต่า นอแรด ที่ได้จากการล่าสัตว์ในแต่ละครั้ง
 
อยู่มาวันหนึ่ง...อันโวลตาโร่ ได้พบกับเหตุการณ์ที่ต้องสยองขวัญ  เพราะมีเสือโหย...ตัวหนึ่ง  ได้เข้ามาคาบเอาสุนัขที่ตนเลี้ยงไว้
ชื่อเจ้าเมาโร่...ไปกิน สุนัขตัวนี้ทั้งดุ  เห่าก็เก่ง วันที่เกิดเหตุไม่มีแม้แต่...ที่จะส่งเสียงเห่า..คงเป็นเพราะมันไม่ทันได้ระวังและตั้งตัว                         
พรานอันโวลตาโร่ จึงออกติดตามร่องรอยเท้าเสือ...ก็พบเศษซากของสุนัขเกลื่อนกลาดไปเป็นทาง...
 
ระหว่างที่กำลังก้มหน้าก้มตาแกะรอยเท้าเสืออยู่นั้น พอเงยหน้าขึ้นมามองทางก็เจอเข้ากับ เสือ 2 ตัว  เข้าอย่างจัง ห่างกันเพียง
 2 เมตรเท่านั้น พรานอันโวลตาโร่ ตัวเย็นวูบ มือไม้ชา พอตั้งสติได้ จึงตัดสินใจ ยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกทันที เสือก็ตกใจ ตัวหนึ่งเผ่น
หนีไปทันที ส่วนอีกตัวที่ถูกลูกกระสุนปืน มันกระโดดถาโถมเข้ามาทันที เป้าหมายคงอยู่ที่หน้าหรือคอ แต่ด้วยสัญชาติญาณของ
พราน... จึงใช้ปืนขึ้นขวางรับ โดยจับปืนขึ้นสองมือแล้วเบี่ยงตัวหลบ  แต่เสือเร็วกว่า   กระโดดโถมเข้ากัดที่มือหัวไหล่และลำคอ 
จนปืนกระเด็นไป เหลือแต่มือเปล่า...

จึงได้ทำการต่อสู้ด้วยมือเปล่า กอดรัดฟัดเหวี่ยง เตะด้วยขาขวา เสือก็งับเข้าที่ขาขวา เตะด้วยขาซ้ายเสือก็งับที่ขาซ้าย ทั้งหมัด
เข่าและแข้งต่างประเคนใส่แบบไม่ยั้ง จนเวลาล่วงเลยมาประมาณ 15 นาที ทั้งพราน...และเสือต่างเหนื่อยล้า และอ่อนแรง เสือ
ตัวนั้นได้ทรุดลงและเสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลจากกระสุนปืนไม่ไหวและคงจะช้ำในตาย
 
ส่วนพรานอันโวลตาโร่ ก็ได้ประคองร่างที่โชกเลือด เดินโซซัดโซเซในป่าไปอีกประมาณ 500 เมตร ก็ทรุดกายลงและเสียชีวิต
เช่นกันเพราะมีบาดแผลฉกรรจ์และเสียเลือดมาก...
 
 
เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์...ดังสำนวนไทยกล่าวไว้ว่า "หมองูตายเพราะงู"ฉันใด "นายพรานก็ตายเพราะเสือฉันนั้น"
สิ่งมีชีวิตทุกอย่างต่างก็รักชีวิตด้วยกันทั้งนั้น....ไม่อยากให้ใครมาทำร้ายและเบียดเบียนกัน
 
                         .............เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร..............


 
เรื่องโดย.....กระเบนท้องน้ำ

คาถาพระพุทธเจ้าชนะมาร
(หลวงปู่มั่น ภูริทัตตะเถระ)

ตั้งนะโม 3 จบ


ปัญจะมาเร ชิโนนาโถ ปัตโต สัมโพธิมุตตะมัง

จะตุสัจจัง ปะกาเสสิ ธัมมะจักกัง ปะวัตตะยิ

เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ โหตุ เม  ชะยะมังคะลัง


ป้องกันอันตรายทั้งปวง ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนักแล.

วันนี้(7 มิ.ย.) ฮือฮาสัตว์ประหลาด ชาวบ้านผวามาจากต่างดาวครั้งนี้ เกิดขึ้นเมื่อ ผู้สื่อข่าวได้เดินทางไปบ้านเลขที่ 18 หมู่ 8 บ้านวังสามหาบ ต.เทพคีรี อ.นาวัง จ.หนองบัวลำภู หลังจากที่มีข่าวลือว่าพบสัตว์ประหลาดที่ตกใส่หลังคาชาวบ้าน ซึ่งเมื่อเดินทางถึงในขณะนั้นได้มีชาวบ้านเกือบร้อยคนกำลังมุงดูซากสัตว์ ที่มีลักษณะใบหน้าเหมือนค้างคาว ลำตัวขนาดเท่าแมว แต่ไม่มีขน มีผิวหนังคล้ายผิวหนังมนุษย์ มีใบหูโต ปลายแหลม ลักษณะกางเหมือนมนุษย์ต่างดาวในภาพยนตร์อีที มีสี่ขา มีหางหนึ่งหาง แต่มีนิ้วและเล็บ เหมือนสุนัขหรือแมว มีอวัยวะสืบพันธุ์ นอนหงายอ้าปากค้างอยู่ในภาชนะรองด้วยผ้าขาวบางที่นางแสงเดือน แสนพุ เจ้าของบ้านจัดไว้ บนแคร่ ใต้โครงหลังคาบ้าน ขณะที่ชาวบ้านบ่างส่วน ได้จุดธูปบูชา พร้อมดอกไม้ เทียน และด้ายสายสิญจน์อธิษฐานไปต่างๆ นานา ตามความเชื่อ

จากการสอบถามนางฉวีวรรณ อัฒสุวรรณ อายุ 51 ปี พี่สาวเจ้าของบ้าน เล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่าในคืนวันที่ 3 มิ.ย. ที่หมู่บ้านมีฝนตก ลมกรรโชกแรง และมีเสียงฟ้าผ่าดังลั่น ต่อมาตนได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรตกลงบนหลังคาบ้าน คิดว่าเป็นกิ่งไม่ก็เลยไม่สนใจ แต่พอตื่นนอนตอนเช้า พบเสียงร้องครวญครางเหมือนนกแสกดังอยู่ ตนจึงเดินตามหาต้นเสียงจนพบสัตว์ประหลาดดังกล่าวนอนซมอยู่ใต้แคร่ในห้องนอน เลยอุ้มขึ้นมาดูแต่ไม่นานก็เสียชีวิต ครั้งแรกไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร ลองสอบถามเพื่อนบ้านก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นตัวอะไร สุดท้ายเลยเก็บไว้ในตู้เย็น หลังจากนั้น จึงเริ่มมีข่าวลือสะพัดว่าเป็นสัตว์ประหลาดหลงฝูงมา ต่อมา ตนจึงได้นิมนต์พระมาชักอนิจจาและทำบุญให้สัตว์ประหลาดดังกล่าว ซึ่งตนจะนำไปดองใส่ขวดโหลไว้ให้ลูกหลานได้ศึกษา อย่างไรก็ตาม ได้มีชาวบ้านที่เชื่อในเรื่องของโชคลาภ พากันจุดธูปเทียนบูชาหาเลขเด็ดเช่นเคย

ด้านนายไวพจน์ หิมารัตน์ ปศุสัตว์จังหวัดหนองบัวลำภู กล่าวว่า ตนเองยังไม่ได้ไปตรวจพิสูจน์ซากสัตว์ประหลาดดังกล่าว แต่จากการดูภาพถ่ายวีดีโอของสื่อมวลชนแล้วคาดว่าน่าจะเป็นสุนัขพันธุ์เล็ก หรือ แมวสายพันธุ์หนึ่ง ปีนขึ้นบนหลังคาบ้านแล้วถูกฝนพายุที่ตกหนักพลัดตกลงมาเลยอาจทำให้เสียชีวิตก็เป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม เท่าที่สอบถามข้อมูลเบื้องต้น ยังไม่มีใครแสดงตนเป็นเจ้าสัตว์ประหลาดดังกล่าว ซึ่งตนเองจะให้เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องลงไปตรวจสอบอีกครั้งหนึ่ง

ผู้สื่อข่าวรายงานเพิ่มเติมว่า สัตว์ประหลาดดังกล่าว มีรูปร่างคล้ายแมวพันธุ์สฟิงซ์ ซึ่งจะไม่มีขน ผิวหนังย่น หน้าตาค่อนข้างน่ากลัว และเป็นที่นิยมเลี้ยงกันเฉพาะกลุ่มคนรักแมวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ยังไม่เป็นที่แน่ชัดว่าในหมู่บ้านวังสามหาบ จะมีครัวเรือนใดเลี้ยงแมวสายพันธุ์ดังกล่าวเอาไว้



ขอบคุณที่มา : Daily News Online > หน้าภูมิภาค > ฮือฮา...สัตว์ประหลาด..โผล่หนองบัวลำภู

ที่แห่งนี้คือป่าศักดิ์สิทธิ์ ป่าลี้ลับ ป่าอาถรรพ์ … และคือป่าที่มีตำนาน ที่ชาวไทยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และชาวลาวให้ความนับถือ เพราะเชื่อกันว่าเป็นที่ตั้งของเมืองนาคินทร์ และวังพญานาค ต้นตำนานแม่น้ำโขง เป็นป่าที่มีความน่าสนใจในแง่พฤกษศาสตร์ ที่โลกต้องทึ่ง!!! กับต้นคำชะโนดที่มีอายุนับหลายร้อยปี และมีอยู่ที่เดียว ณ ป่าคำชะโนด มีพื้นที่ราว 20 ไร่ ณ ต.วังทอง อ.บ้านดุง จ.อุดรธานี คือ ที่ตั้งของ ป่าคำชะโนด ที่ตั้งตามลักษณะภูมิประเทศ เนื่องจากบริเวณนั้นมีต้นชะโนด (อยู่ในตระกูลเดียวกับปาล์ม คล้ายๆ ต้นตาล ต้นหมาก หรือไม่ก็ต้นมะพร้าว แต่สูงกว่า) ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่น มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทิวชะโนดสูงเด่นเป็นสง่า ปี 2520 เป็นครั้งแรกที่ชาวบ้านได้ทำการสำรวจจำนวนต้นชะโนดในป่าแห่งนี้ มีอยู่ราว 2,000 กว่าต้น จนมาถึงปี 2544 ชาวบ้านสำรวจอีกครั้งพบว่าต้นชะโนดลดลงเหลือเพียง 1,865 ต้น ถึงกระนั้นที่นี่ยังคงความเย็นชื้นและให้บรรยากาศวังเวงเหมือนเดิม แต่ที่น่าแปลกใจคือ หากพ้นจากดงชะโนดแห่งนี้ไป ห่างกันแค่ไม่ถึง 300 เมตร ก็ไม่มีต้นชะโนดปรากฏให้เห็นแม้แต่ต้นเดียว นี่เองจึงทำให้ผืนดินราว 20 ไร่ ถูกตั้งฉายาให้เป็นป่าแห่งชะโนดขนานแท้ "เคยมีคนคิดเอาต้นชะโนดไปปลูกที่อื่นนะ แต่ไม่นานก็ต้องเอากลับมาคืนที่เดิม เพราะชีวิตการงานไม่ก้าวหน้า ชีวิตครอบครัวมีแต่ความเดือดร้อน ขนาดว่าแค่เอาเมล็ด หรือส่วนใดส่วนหนึ่ง อาจจะเป็นใบแห้งๆ ออกจากป่า สุดท้ายต้องเอามาคืนกันหมด"

ทองอินทร์ ปักเสติ ชาวบ้านโนนเมือง ซึ่งมีบ้านอยู่ใกล้ๆ กับป่าคำชะโนด กล่าว อย่างไรก็ตามผืนป่าแห่งนี้กลายเป็นสถานที่เลื่องชื่อชั่วข้ามคืน เพราะเรื่องเล่า "ผีจ้างหนังที่คำชะโนด" (คนอีสานเรียก ผีบังบด หรือเมืองลับแล ไม่สามารถมองเห็นได้ทั่วไป นอกเสียจากว่าจะมีอะไรดลใจให้เห็น) …. โดยเมื่อปี พ.ศ.2532 ธงชัย แสงชัย เจ้าของบริษัทหนังเร่ดังกล่าว ได้เล่าว่า ตนเองถูกว่าจ้างจากใครคนหนึ่งให้ไปฉายหนังกลางแปลงที่งานวัด ที่หมู่บ้านวังทอง แถวป่าคำชะโนด ด้วยจำนวนเงิน 4,000 บาท แต่มีข้อแม้คือ ต้องฉายจบแค่ตี 4 ของวันใหม่ และให้ออกจากหมู่บ้านก่อนฟ้าสาง โดยห้ามหันหลังกลับมามอง... หลังจากที่วางเงินมัดจำเสร็จ เจ้าของหนังก็จัดแจงเตรียมของอุปกรณ์สัมภาระ ฟิล์มหนังที่จะนำไปฉาย ไปกับลูกน้องอีก 4 รวมเป็น 5 คน โดยขึ้นรถบรรทุก 6 ล้อมีหลังคา ออกจากตัวจังหวัดบ่ายแก่ ๆ ขับรถเข้าไปแถวป่าคำชะโนดก็เริ่มมืด ยิ่งขับไปทางเส้นทางตามที่ผู้ว่าจ้างบอกก็ไม่เห็นว่าจะเจอหมู่บ้านหรือคนที่จะมารับ จึงนึกว่าหลงกัน ระหว่างจอดรถว่าจะย้อนกลับไปดีหรือไม่ ก็มีผู้หญิง 2 คนใส่ชุดดำมาร้องเรียกว่าจะนำไปที่วัด คนขับที่เป็นเจ้าของหนังก็รับขึ้นรถ แต่แกก็สงสัยว่า 2 คนนี้โผล่มาจากไหนในที่มืดๆ อย่างนี้ พาหนะอะไรก็ไม่มี เมื่อขับเข้าไปในหมู่บ้านก็ยิ่งให้ชวนสงสัยใหญ่ว่า ทำไมไม่มีเสียงลำโพงออกมาจากงานวัด ไม่มีเสียง หมอลำ หรือการละเล่นอะไรเลย พอไปถึงหมู่บ้านก็มีคนมารับ แต่แปลกว่าทุกคนจะใส่เสื้อสีขาวกับดำ ถ้าเป็นผู้ชายใส่ชุดขาว ผู้หญิงใส่ชุดดำแยกให้เห็นชัดเจนแม้แต่เด็ก แต่ที่แปลกทุกคนจะทาหน้าขาวหมดเหมือนใช้ครีมพอกหน้า





เมื่อถึงที่แล้วทุกคนก็เริ่มตั้งจอภาพยนตร์ เดินสายไฟ และเปิดเครื่องปั่นไฟ ระหว่างที่กำลังกุลีกุจอติดตั้งก็เริ่มเห็นผู้คนทยอยมานั่งดูหนัง แต่จะแยกชายหญิงชัดเจน ไม่นั่งรวมกัน และปกติของงานวัดจะต้องมีแม่ค้าแม่ขายมาขายน้ำ ขายถั่ว ขายปลาหมึกย่าง แต่ที่นี่กลับไม่มีแม่ค้าสักคน พอติดตั้งเสร็จก็เริ่มฉายหนัง หนังที่เอาไปฉายมี 4 เรื่อง เรื่องแรกเป็นหนังสงคราม เรื่องที่ 2 เป็นหนังตลกแอ็คชั่น เรื่องที่ 3 กับ 4 เป็นหนังผี ระหว่างฉายคนพากย์ก็พยายามพากย์ยิงมุกตลกๆ แต่ไม่มีใครหัวเราะหรือแสดงอารมณ์อย่างใดเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไปฉายที่ไหน คนก็จะหัวเราะตลอด จนเริ่มฉายเรื่องที่ 3 ที่เป็นหนังผี สังเกตท่าทางคนที่มาดูเริ่มตั้งใจดู ทั้งที่บรรยากาศตอนนั้นก็เที่ยงคืนดูน่ากลัวมากๆ ระหว่างนั้นทางเจ้าภาพก็จัดข้าวต้มถ้วยเล็กมาให้ทีมงานฉายหนังกินกัน ทางทีมงานเห็นแล้วก็ละเหี่ยใจ มีแต่ข้าวต้มซีดๆ กะเนื้อชิ้นเล็กๆ แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ ทางทีมงานก็เลยกินกัน ปรากฎว่าเป็นข้าวต้มที่อร่อยที่สุดที่เคยกินกันมา หลังจากฉายหนังจบถึงตี 2 ผู้คนก็แยกย้ายกันกลับ แป๊บเดียวก็สลายไปหมด ไม่มีใครเหลืออยู่เลย ทางทีมงานก็เก็บอุปกรณ์ขึ้นรถ โดยมีผู้หญิงสองคนนั่งรถออกมาส่ง ก่อนจะร่ำลาก็จ่ายค่าจ้างที่เหลือซึ่งเป็นเงินเหรียญทั้งหมด

พอออกมาส่งถึงปากซอยผู้หญิงสองคนนั้นลงจากรถ พอรถออกตัวคนขับที่เป็นเจ้าของหนังกลางแปลงหันกลับมาดูก็ไม่เห็นผู้หญิง 2 คนนั้นแล้ว หลังจากกลับมาถึงบริษัท ธงชัย ก็เกิดความสงสัย จึงเช็คประวัติกับผู้ว่าจ้างที่ถ่ายเอกสารให้ตอนวางมัดจำ ก็พบตัวว่ามีชื่อนี้จริง แต่เจ้าตัวบอกว่าไม่เคยไปว่าจ้างใครไปฉายหนังตามวันและเวลาที่บอก เมื่อสงสัยจัดก็เลยสอบถามไปยังเจ้าอาวาสวัดที่เอาหนังไปฉาย ทางเจ้าอาวาสก็บอกว่าในวันนั้นที่วัดไม่ได้มีการจัดงานแต่อย่างใด แต่เจ้าอาวาสเล่าว่า ในคืนวันที่เจ้าของหนังมาบอกว่ามีการฉายหนัง ที่ป่าคำชะโนดจะมีเสียงซู่ๆ เหมือนกับมีพายุพัดเข้ามา ทั้งๆ ที่คืนนั้นไม่มีลมใหญ่พัดมาจากไหนเลย...
นอกจากจะมีเรื่องเล่าผีจ้างหนังที่ป่าคำชะโนดแล้ว ผืนป่าแห่งนี้ยังมีเรื่องน่าประหลาดอีกเรื่องคือ เวลาน้ำแล้งก็จะเห็นว่าดินเชื่อมต่อกันไม่มีอะไร แต่เวลาน้ำท่วม ที่ดินรอบๆ จะท่วมหมด แต่ปรากฏว่าป่านี้น้ำไม่ท่วม น้ำขึ้นสูงอย่างไรก็ไม่ท่วม ชาวบ้านจึงเชื่อว่า เกาะนี้ลอยน้ำได้






อีกหนึ่งเรื่องเล่าของป่าแห่งนี้ ซึ่งคนภายนอกฟังดูอาจคิดว่าเป็นเรื่องอุปโลกน์ขึ้นมาเพื่อหลอกให้คนกลัวกันเล่นๆ สำหรับชาวบ้านที่อยู่มานานนมกลับเชื่อสนิทใจ ไม่ใช่นิทานปรัมปรา หรือนิยายประโลมโลก แต่นั่นคือแรงศรัทธาที่ชาวบ้านมีต่อป่าอันลี้ลับและเต็มไปด้วยเรื่องเล่ามากมาย … ทองอินทร์ ปักเสติ ชาวบ้านโนนเมือง ซึ่งมีบ้านอยู่ใกล้ๆ กับป่าคำชะโนด ได้ย้อนถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในป่าคำชะโนดว่า เดิมทีคนท้องถิ่นจะเรียกที่นี่ว่า "วังนาคินทร์คำชะโนด" ที่มาก็คือมีบ่อน้ำอยู่กลางดงชะโนด เป็นบ่อน้ำขนาดเล็กๆ แต่กลับมีน้ำซึมออกมาตามธรรมชาติตลอดเวลา ทำให้ชาวบ้านเชื่อกันว่าบ่อน้ำประทานมาให้โดยพญานาคที่อาศัยอยู่ในบริเวณผืนป่า สำหรับบ่อน้ำในป่าคำชะโนด ว่ากันว่าเป็นบ่อน้ำที่ความศักดิ์สิทธิ์อย่างมาก ชาวบ้านเชื่อกันอย่างนั้น มีหลายคนเคยลองอธิษฐานตรงหน้าบ่อน้ำก็ได้ตามประสงค์ บางคนเจ็บป่วยไปดื่มหรืออาบโรคร้ายก็หายเป็นปลิดทิ้ง สร้างความอัศจรรย์ใจยิ่งนัก แต่นั่นไม่ใช่ทุกคน อยู่ที่ความเชื่อมีมากน้อยแค่ไหน หลายคนไม่เชื่อแถมยังลบหลู่ ตักน้ำจากบ่อแล้วนำมาล้างเท้าแทนที่จะหายป่วยไข้กลับทุกข์ทรมานซ้ำหนักกว่าเดิม เช่นเดียวกับใครที่อยากจะเข้าไปสัมผัสป่าลี้ลับคำชะโนดก็ต้องสำรวมและปฏิบัติตามข้อ

ห้ามอื่นๆ เป็นต้นว่า ห้ามใส่รองเท้าทั่วทั้งบริเวณป่า หมวก แว่นตา ร่ม เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ บุหรี่ ห้ามเด็ดขาด เพราะสิ่งเหล่านี้คือการดูถูกดูหมิ่นต่อผู้ปกปักรักษาผืนดิน "แต่ก่อนห้ามใส่เสื้อสีแดงด้วย ไม่ได้เลยนะ ใครใส่เข้ามานี่เป็นเรื่อง อยู่ไม่ได้นานหรอก ต้องรีบออกไป ไม่รู้เพราะอะไร เหมือนท่านไม่ชอบ แต่พอหลวงปู่ (หลวงตาคำ สิริสุทโธ เจ้าอาวาสวัดศรีสุทโธ วัดละแวกป่าคำชะโนด) ได้ทำพิธีขอยกเว้นตอนหลังก็ใส่ได้" ทองหล่อ ตลิ่งชัน กำนันตำบลวังทอง กล่าว ความเชื่อเรื่องพญานาคของคนที่นี่นั้นอาจไม่แตกต่างจากชาวหนองคายที่เชื่อว่าพญานาคมีจริง บั้งไฟพญานาคเกิดจากอิทธิฤทธิ์ของเจ้าแห่งเมืองบาดาล ไม่ใช่ฝีมือของมนุษย์ธรรมดาเหมือนเมื่อครั้งถูกนำเสนอผ่านหนัง รวมถึงสื่อทีวีบางช่องเมื่อหลายปีก่อนโน้น ชาวบ้านละแวกป่าคำชะโนดก็คล้ายกัน พวกเขาสร้างทางเดินที่เชื่อมจากโลกภายนอกกับผืนป่าอันศักดิ์สิทธิ์เข้าไว้ด้วยรูปปั้นพญานาค 2 ตัว 7 เศียร นอนเลื้อยยาวไปจนสุดทางเดินราว 300 เมตร เพื่อสะท้อนถึงพลังอำนาจและบารมีของพญานาคราช กระทั่งในวันออกพรรษา ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 ชาวบ้านก็มีความเชื่อว่าเป็นวันที่พญานาคจะขึ้นมาหายใจ ดวงไฟสีแดงที่ผุดกลางบ่อน้ำแล้วลอยขึ้นท้องฟ้า (คล้ายๆ กับบั้งไฟพญานาคผุดกลางลำน้ำโขงที่ จ.หนองคาย) นั่นละคือ ลมหายใจพญานาค โดยชาวบ้านเชื่อว่าใครเห็นจะเป็นบุญของชีวิตเลยทีเดียว





ตามตำนานกล่าวว่า เมืองชะโนด มี เจ้าพ่อพญาศรีสุทโธ เป็นใหญ่ ครองเมืองหนองกระแสครึ่งหนึ่ง มีบริวาร 5,000 ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นของ สุวรรณนาค และมีบริวาร 5,000 เช่นกัน ทั้งสองฝ่ายอยู่ด้วยกันด้วยความรัก สามัคคี มีอะไรก็แบ่งกันกินเป็นเช่นนี้ตลอดมา จนอยู่มาวันหนึ่ง สุวรรณนาค พาบริวารออกไปล่าเนื้อหาอาหาร ได้ช้างมาเป็นอาหาร จึงได้แบ่งให้ สุทโธนาค ครึ่งหนึ่ง พร้อมกับนำขนช้างไปให้ดูเพื่อเป็นหลักฐาน ต่างฝ่ายต่างก็อิ่มหนำสำราญ และอยู่มาวันหนึ่ง สุวรรณนาค ก็ออกหาอาหารอีก ครั้งนี้ได้เม่นมาเป็นอาหาร จึงได้แบ่งให้สุทโธนาคไปครึ่งหนึ่ง พร้อมกับนำขนไปให้เพื่อเป็นหลักฐานเช่นเคย เม่นตัวนิดเดียวแต่ขนใหญ่ เมื่อแบ่งให้ สุทโธนาค ก็ไม่พอใจ เพราะพิจารณาดูแล้ว ขนาดขนยังใหญ่ขนาดนี้ แล้วตัวคงใหญ่กว่านี้แน่นอน จึงไม่รับเนื้อเม่น พร้อมกับส่งคืน สุวรรณนาค เห็นดังนั้นจึงไปชี้แจงให้ทราบ ขอให้รับไว้เป็นอาหาร และผลสุดท้าย

ทั้งสองจึงประกาศสงครามกัน สาเหตุที่เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งออกหาอาหาร อีกฝ่ายหนึ่งจะต้องไม่ต้องออกไป เพราะกลัวว่าบริวารจะปะทะกันเมื่อประกาศสงครามกันขึ้น ต่างฝ่ายต่างก็ระดมไพร่พลบริวาร สงครามเกิดขึ้น ไม่มีฝ่ายไหนแพ้ ชนะ พญานาคทั้งสองรบกันอยู่เป็นเวลา 7 ปี ก็ไม่มีใครแพ้ ชนะ เพราะต่างฝ่ายต่างก็หวังครองหนองกระแสเพียงฝ่ายเดียว จนทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่รอบ ๆ หนองกระแสเกิดความเสียหาย เดือดร้อนไปตาม ๆ กัน พื้นโลกสะเทือนเกิดแผ่นดินไหว เทวดาต่างก็เดือดร้อนกันไปด้วยสามภพ ความเดือดร้อนทราบไปถึงพระอินทราธิราชผู้เป็นใหญ่ เทวดาทั้งหลายต่างก็พากันไปร้องทุกข์และเล่าเหตุการณ์ต่าง ๆ ให้พระอินทร์ได้ทราบ ดังนั้นจึงได้หาวิธีให้พญานาคทั้งสองหยุดรบกัน เพื่อความสงบสุขของไตรภพ จึงได้เสด็จลงจากดาวดึงส์มายังเมืองมนุษย์โลก ที่หนองกระแส แล้วตรัสเป็นเทวราชโองการ ว่า "ให้ท่านทั้งสองหยุดรบกันเดี๋ยวนี้" การทำสงครามครั้งนี้ถือว่าเสมอกัน และให้หนองกระแสเป็นเขตปลอดสงคราม และให้พญานาคทั้งสองสร้างแม่น้ำคนละสาย จากหนองกระแส ใครสร้างถึงทะเลก่อนจะได้ปลาบึกไปไว้ในแม่น้ำแห่งนั้น และให้ถือเอาภูเขาพญาไฟเป็นเขตกั้นคนละฝ่าย ใครข้ามไปราวีรุกรานกันขอให้ไฟจากภูเขาไฟไหม้ฝ่ายนั้นเป็นจุลมหาจุลหลังจากพระอินทร์ตรัสเป็นเทวราชโองการเช่นนั้น สุทโธนาค พร้อมไพร่พลอพยพออกจากหนองกระแสสร้างแม่น้ำ

มุ่งไปทางทิศตะวันออกของหนองกระแส เมื่อถึงตรงไหนเป็นภูเขาก็คดโค้งไปตามภูเขา หรืออาจจะลอดภูเขาบ้างตามความยากง่ายในการสร้าง เพราะสุทโธนาคเป็นคนใจร้อน แม่น้ำนี้เรียกว่า "แม่น้ำโขง" คำว่า โขง มาจากคำว่า โค้ง ได้ถึงทะเลก่อนจึงได้เป็นผู้ชนะ ปลาบึกจึงอยู่แม่น่ำโขง ส่วนฝั่งลาวเรียกว่าแม่น้ำของ ฝ่าย สุวรรณนาค เมื่อได้รับเทวราชโองการก็พาบริวารไพร่พลออกจากหนองกระแส สร้างแม่น้ำมุ่งไปทางทิศใต้ของหนองกระแส สุวรรณนาค เป็นคนตรงพิถีพิถันและยังเป็นผู้มีจิตใจเย็น การสร้างแม่น้ำจึงต้องทำให้ตรง แม่น้ำนี้เรียกว่า แม่น้ำน่าน แม่น้ำแห่งนี้จึงเป็นแม่น้ำที่ตรงกว่าแม่น้ำทุกสายในประเทศไทยการสร้างแม่น้ำแข่งขัน ปรากฏว่า สุทโธนาค สร้างแม่น้ำโขงเสร็จก่อนตามสัญญาของพระอินทร์ สุทโธนาค เป็นผู้ชนะ และปลาบึกจึงต้องไปอยู่แม่น้ำโขงแห่งเดียวในโลก จากนั้น สุทโธนาค จึงได้แผลงฤทธิ์เหาะไปเฝ้าพระอินทร์ ณ ดาวดึงส์ ทูลถามพระอินทร์ว่า "ตัวข้าเป็นชาติเชื้อพญานาค จะอยู่โลกมนุษย์นานเกินไปก็ไม่ได้" จึงได้ขอทางขึ้นลงระหว่างเมืองบาดาล กับเมืองมนุษย์ เอาไว้ 3 แห่ง พร้อมกับทูลถามว่า "จะให้ครอบครองอยู่ตรงไหนแน่นอน" พระอินทร์ผู้เป็นใหญ่จึงอนุญาตให้มีรูพญานาคเอาไว้ 3 แห่ง คือ ที่ธาตุหลวง

นครเวียงจันทน์ ที่หนองคันแท และที่พรหมประกายโลก(คำชะโนด) ธาตุหลวงนครเวียงจันทน์ และหนองคันแท เป็นทางขึ้น-ลงของพญานาคเท่านั้น ส่วนพรหมประกายโลก คือที่พรหมได้กลิ่นไอดิน เมื่อพรหม เทวดา ลงมากินดินจนหมดฤทธิ์ กลายเป็นมนุษย์ แล้วให้สุทโธนาคไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่นั่น ซึ่งมีต้นชะโนดขึ้นเป็นสัญลักษณ์ ถือเป็นต้นไม้บรรพกาลให้สุทโธนาค และมีลักษณะ 31 วัน โดยข้างขึ้น 15 วัน ให้สุทโธนาคและบริวารกลายร่างเป็นมนุษย์ เรียกว่า "เจ้าพ่อพญาศรีสุทโธ" มีวังนาคินทร์คำชะโนดเป็นถิ่น และอีก 15 วันข้างแรม ให้สุทโธนาคและบริวารกลายร่างเป็นนาค และเรียกชื่อว่า "พญานาคราชศรีสุทโธ" ให้อาศัยอยู่เมืองบาดาล
 
 
 
credit : hero
http://free-from.blogspot.com/

แมงมุมดักทรัพย์ตาเพชร รุ่น มหาเศรษฐี ตาเป็นเพชรท้องเป็นถุงเงิน ปี 2547 เนื้อเงินขัดเงา สร้างน้อย หายากมากๆ ลูกศิษย์ต่างหวงแหน ล.ป.สุภา กันตสีโล วัดสีลสุภาราม จ.ภูเก็ต ขนาดตัวแมงมุม(ไม่รวมเลี่ยม) 2 x 2.5 ซ.ม.

 *แมงมุมรุ่นนี้ ตอนหลวงปู่ปลุกเสก เคลื่อนไหวดุจมีชีวิต กระโดดออกมาจากพาน อยู่รายรอบ และบางตัวก็กระโดดมาเกาะอยู่บนตัวหลวงปู่ครับ


เป็นที่ทราบกันดีว่าวิชาสำคัญถือเป็นสุดยอดเด็ดขาดและแน่นอนสร้างชื่อเสียงให้หลวงปู่สุภา กนฺตสีโล พระอริยสงฆ์ห้าแผ่นดิน อายุ 115 ปี (ปัจจุบันท่านยังมีชีวิตอยู่ครับ) คือ " วิชาแมงมุมเรียกดักทรัพย์ " ที่ท่านได้รับถ่ายทอดยอดปรมาจารย์หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า จังหวัดชัยนาท โดยตรงเพียงองค์เดียว เมื่อครั้งที่หลวงปู่สุภาธุดงค์ไปเรียนวิชากับหลวงปู่ศุข เรียน
สำเร็จจะลากลับหลวงปู่ศุขได้เรียกหลวงปู่สุภาไปสอนวิชา " แมงมุมเรียกดักทรัพย์" โดยมีเคล็ดวิชาว่า " แมงมุมเป็นสัตว์วิเศษไม่ต้องออกไปหากินมีเหยื่อหรืออาหารเข้ามาถึงรังเข้ามาถึงปาก เพียงชักใยดักเหยื่อไว้เท่านี้ก็ไม่อดมีกินอิ่มตลอดการ"การเปิดร้านทำกิจการก็เช่นเดียวกันถ้าได้วิชาแมงมุมเรียกดักทรัพย์ไปก็เหมือนเปิดร้านกิจการค้าขายดักเหยื่อ ดักทรัพย์ ดักูลูกค้า ดักโชคดักลาภ ดักเงินดักทอง ให้เข้ามาติดกับง่ายดาย เห็นผลเบ็ดเสร็จเด็ดขาดและแน่นอน หลวงปู่สุภาได้เรียนรู้วิชาแมงมุมเรียกดักทรัพย์และได้สร้างแมงมุมเรียกดักทรัพย์ให้ลูกศิษย์ลูกหาได้ใช้ต่างเห็นผลมีประสบการณ์มากมายสุดจะพรรณนา อาทิ กิจการค้าขายลูกค้าเข้ามากค้าขายดี กิจการเติบโตก้าวหน้าเจริญขึ้น มีโชคมีลาภ ได้เงินได้ทอง ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งก็มาก ใครได้แมงมุมของหลวงปู่สุภาไปต่างมีประสบการณ์ดีขึ้นแทบทั้งนั้นจนเรียกได้ว่า วิชาดักทรัพย์โชคลาภค้าขายไม่มีอะไรเกินแมงมุมของหลวงปู่สุภาไปได้

หลวงปู่สุภาได้ปลุกเสกแมงมุมเรียกดักทรัพย์แบบรูปหล่อแมงมุมเหมือนจริงเป็นครั้งแรก ช่างได้ออกแบบอย่างสวยงามสมส่วน มีเอกลักษณ์อมตะสง่าสมชื่อว่าเป็นพญาแมงมุม ด้านหลังแมงมุมได้ลงหัวใจยันต์ "ทะล้อมกะ" ที่หลวงปู่สุภาใช้เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวท่านดีทางป้องกันอันตรายทั้งแปดทิศ ใต้ท้องแมงมุมมีลักษณะเป็นเหมือน "ถุงทรัพย์" จาลึกอักขระหัวใจรับทรัพย์เป็นการถอดสูตรผ้ายันต์รับทรัพย์ทั้งผืนลงในอักขระที่ใต้ท้องแมงมุม (ตั้งตัวแมงมุม ตรงๆ ท้อง แมงมุมจะเหมือนถุงทรัพย์หรือถุงเงินถุงทอง) เป็นสูตรรวมขุมทรัพย์โภคสมบัติทั้งปวง เหนืออื่นใดแมงมุม รุ่นมหาเศรษฐี นี้พิเศษตรงที่ในตาของแมงมุมทั้ง 2 ข้างได้ฝังเพชร ซึ่งเปรียบเสมือนดวงแก้วล้ำค่าของหลวงปู่ที่มี อานุภาพทางชี้ช่องทาง บอกทางให้เจริญรุ่งเรืองสมความปรารถนา มีอานุภาพครอบจักรวาลเหมือนบรรจุดวงแก้วสารพัด นึกในตาของแมงมุม เป็นการซ้อนความขลังลงในวิชาแมงมุมเรียกดักทรัพย์อีกโสตหนึ่ง (เพชรที่ฝังเป็นตาแมงมุมเป็น แก้วชนิดพิเศษตระกูลคริสตอล สั่งจากประเทศออสเตรเลีย เพื่อมาบรรจุในตาแมงมุมของหลวงปู่สุภารุ่นมหาเศรษฐี โดยเฉพาะ) สรุปรวมความว่าแมงมุมเรียกทรัพย์รุ่นมหาเศรษฐีของหลวงปู่สุภาเพียบพร้อมไป ด้วยอานุภาพครอบคลุม ทุกทางกล่าวคือ

1. เรียกทรัพย์
2. ดักทรัพย์
3. ป้องกันอันตราย
4. เป็นแก้วสารพัดนึก
5. วิชาแมงมุมตำรับหลวงปู่ศุขอยู่ไหนก็อิ่มไม่อดอยาก
6. ค้าขายดีลูกค้าเข้ามาก


และเป็นครั้งแรกที่หลวงปู่สุภาปลุกเสกแมงมุมเรียกทรัพย์มีตาเป็นเพชร


คาถาปลุกแมงมุมดักทรัพย์

(ตั้งนะโม 3 จบ) สวดวันละ 9 จบ ก่อนคล้องออกจากบ้าน และก่อนนอน


สุวันนะระชะตัง มะหาสุวันนะ ราชะตัง อังคะตะเศรษฐี มหาอังคะตะเศรษฐี มิคะตะเศรษฐี มะหามิคะตะเศรษฐี ปุริเศษสาวาอิตถีวา พราหมณ์มะณีวา มะอะอุ มานิมามา




ขอบคุณที่มา...เว็บพลังจิตดอทคอม

วิธีโพสรูปลองคลิ๊ก...แล้วศึกษาดูตามลิงค์ข้างล่างดูครับ
http://www.bp.or.th/webboard/index.php/topic,2148.html

คำว่า  “กริ่ง”  นี้ มาจากคำถามที่ว่า “กึ กุสโล”  คือเมื่อพระโยคาวจรบำเพ็ญสมณธรรมมีจิตผ่านกุศลธรรมทั้งปวงเป็นลำดับไปแล้ว ถึงขั้นสุดท้าย จิตเสวยอุเบกขา  เวทนา  ปฺญญาภิสังขารเปลี่ยนไป อเนญชา  เป็นเหตุให้พระโยคาวจรเอะใจขึ้นว่า “กึ กุสโล” นี้เป็นกุศลอะไร  เพราะเป็นธรรมที่เกิดขึ้นแปลกประหลาดไม่เหมือนกับกุศลอื่นที่ผ่าน “ดับสนิท” คือ หมายถึงพระนิพพานนั่นเอง พระกริ่งจะมีรูปทรงเหมือนพระชัยวัฒน์ แต่พระกริ่ง จะมีขนาดใหญ่กว่าและที่ฐานจะบรรจุเม็ดโลหะกลมๆไว้ โบราณท่านบอกว่า “ พระกริ่งนั้นไว้แช่น้ำมนต์ พระชัยวัฒน์นั้นไว้พกติดตัว”


พระกริ่ง พระชัยวัฒน์ ปวเรศ วัดบวรนิเวศวิหาร ปี 2530



พระกริ่ง ยอดแก้ว วัดบวรนิเวศวิหาร

สมเด็จพระสังฆราช (แพ ติสฺสเทว) วัดสุทัศเทพวรารามทรงสร้างพระกริ่ง และพระชัยวัฒน์นั้น มีดังต่อไปนี้ คือ

          ทรงเล่าว่า  เมื่อพระองค์ทรงสมณศักดิ์เป็นพระศรีมหาโพธิ์ครั้งนั้น สมเด็จพระวันรัต (แดง)  สมเด็จพระอุปัชฌาย์ของพระองค์ยังมีชีวิตอยู่และครั้งหนึ่งสมเด็จพระวันรัต (แดง) ได้อาพาธเป็นอหิวาตกโรค สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรสครั้งยังทรงเป็นกรมหมื่นเสด็จมาเยี่ยม  เมื่อสั่งถามถึงอาการของโรคเป็นที่เข้าพระทัยแล้ว  รับสั่งว่าเคยเห็นกรมพระยาปวเรศฯ สมเด็จพระอุปัชฌาย์ของพระองค์อาราธนาพระกริ่งแช่น้ำอธิษฐาน ขอน้ำพระพุทธมนต์ให้คนไข้เป็นอหิวาตกโรคกินหายเป็นปกติ พระองค์จึงรับสั่งให้มหาดเล็กที่ตามเสด็จ ไปนำพระกริ่งที่วัดบวรนิเวศ แต่สมเด็จฯ ทูลว่าพระกริ่งที่กุฏิมี สมเด็จสมณเจ้าจึงรับสั่งให้นำมาแล้ว


สมเด็จพระสังฆราช (แพ ติสฺสเทว)

อาราธนาพระกริ่งแช่น้ำอธิษฐานขอน้ำพระพุทธมนต์แล้วนำไปถวายสมเด็จพระวันรัต (แดง) เมื่อท่านฉันน้ำพระพุทธมนต์โรคอหิวาก็บรรเทาหายเป็นปรกติ

           พระกริ่งที่อาราธนาขอน้ำพระพุทธมนต์นั้นเป็นพระกริ่งเก่าหรือไม่  ก็คงเป็นพระกริ่งของสมเด็จกรมพระยาปวเรศฯ องค์ใดองค์หนึ่ง

          ตั้งแต่นั้นมา พระองค์ก็เริ่มสนพระทัยในการสร้างพระกริ่งนี้ขึ้นเป็นลำดับ ค้นหาประวัติการสร้างพระกริ่งและก็ได้เค้าว่า การสร้างพระกริ่งนี้มีมาแต่โบราณแล้ว    เริ่มขึ้นที่ประเทศธิเบตก่อน ต่อมาก็ประเทศจีนและประเทศเขมร 

           เรื่องกำเนิดพระกริ่งของอาจารย์เสถียร  โพธินันทะ เรียบเรียงไว้ในหนังสือ “ชีวิต” ปีที่ 5 มกราคม – กุมภาพันธ์ 2505 เป็นว่ามีสาระประโยชน์อย่างยิ่ง  จึงขอนำมากล่าว เพื่อเชิดชูในเกียรติที่ท่านผู้มีปัญญาเลิศผู้หนึ่งในยุค 25   ความว่า   ในอาณาจักรพระเครื่องรางที่นับถือว่ามีอานุภาพขลังศักดิ์สิทธิ์เป็นที่รู้จักแพร่หลายในหมู่นักนิยมพระเครื่อง  ฝ่ายพระผงเห็นจะได้แก่พระผงสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต)  ซึ่งเรียกกันทั่วไปว่า “สมเด็จ” วัดระฆัง” ฝ่ายพระโลหะเห็นจะได้แก่ พระกริ่งของสมเด็จพระสมณเจ้ากรมพระยาปวเรศวริยาลงกร หรือที่เรียกกันว่า “กริ่งปวเรศ” พิธีกรรมการสร้างพระผงแต่โบราณมาต้องทำผงวิเศษ  ซึ่งสำเร็จจากสูตรสนธิต่าง ๆ ที่ขีดเขียนลงในกระดาษชนวน แล้วลบถมจนได้ที่ เป็นจำนวนผงที่ต้องการ  สำหรับผสมกับการอื่นๆ พิมพ์เป็นองค์พระ  การสร้างพระโลหะหรือพระกริ่งก็เช่นเดียวกันจะต้องลงเลขยันต์ในแผ่นโลหะ อันจะเป็นชนวนผสมในการหล่อด้วย เลขยันต์ที่นิยมลงยันต์โดยมากท่านนิยมลงด้วยพระยันต์ 108 นปถมัง  14  นะ  ว่ากันว่าเป็นตำรับของสมเด็จพระพนรัต วัดป่าแก้ว  ครั้งสมเด็จพระนเรศวรมหาราช  การสร้างก็ต้องมีพิธีพระพุทธาภิเษก และมีพิธีโหร พิธีพราหมณ์ ประกอบ

          พระกริ่งปวเรศนี้ เล่ากันว่าสมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระปรมานุชิตชิโนรส วัดพระเชตุพนฯ  สืบทอดมาจากสมเด็จพระพนรัต วัดป่าแก้ว  สมเด็จพระมหาสมณเจ้า  กรมพระยาปวเรศฯ  ทรงสร้างพระกริ่งในเบื้องปัจฉิมสมัยแห่งพระชนมายุ  แต่สร้างคราวละเล็กน้อยเชื่อกันว่ามี 2 คราวเท่านั้น  ทรงแจกเฉพาะผู้ใกล้ชิดและเจ้านาย ข้าราชการประชาชนที่มาสดับพระธรรมเทศนาในวัดบวรนิเวศวิหาร  ฉะนั้น  พระกริ่งปวเรศฯ จึงมีน้อยไม่แพร่หลาย  ต่อมาเจ้าคุณวัดมกุฏกษัตริยาราม เลียนแบบของพระองค์ท่าน ไปจัดสร้างขึ้นบ้างก็เป็นจำนวนน้อย  ภายหลังตำราไปตกอยู่กับสมเด็จพระพุฒาจารย์ (มา) วัดจักรรดิราชวาส  ตามปากราษฎรเรียกว่า “ท่านเจ้ามา” เป็นพระเถระเชี่ยวชาญทางสมถภาวนา  อาจสามารถจุดเทียนระเบิดน้ำลงไปลงตะกรุด  ณ ท่าแม่น้ำเจ้าพระยาหน้าวัดได้  ต่อมาท่านเจ้าก็มาเป็นประสาธน์ตำราแก่พระเทพโมฬี (แพ  ติสฺสเทวา) วัดสุทัศนเทพวรารามซึ่งภายหลังพระเทพโมฬีเจริญสมณศักดิ์โดยลำดับ จนได้ครองสมณอัครฐานันดรศักดิ์ ที่สมเด็จพระสังฆราชในรัชกาลที่ 8 พระเทพโมฬีไดสร้างพระกริ่งขึ้นเป็นครั้งแรก  และได้สร้างติดต่อกันเรื่อยมาเป็นนิตย์ครั้งละมากบ้างน้อยบ้าง  จนถึงดำรงฐานะสมเด็จพระสังฆราช และจำเดิมแต่นั้นก็มีพระเกจิอาจารย์ต่างสำนักเลียนแบบสร้างพระกริ่งกันแพร่หลาย


พระกริ่งปทุมสุริยวงค์ วัดบวรนิเวศวิหาร ปี  ๒๔๙๑

พระพุทธลักษณะของพระกริ่งเป็นแบบพระพุทธรูปมหายานทาง ประเทศธิเบต และปรากฏในประเทศเขมรก็มีพระกริ่งแบบนี้เหมือนกันกับเราเรียกว่า “กริ่งปทุม” ประเพณีสร้างพระกริ่งของไทยจะได้ครูจากเขมรเป็นแน่แท้  และมีการสร้างกันในยุคกรุงสุโขทัยแล้ว ที่กล่าวว่าตำราสร้างพระกริ่งในยุคกรุงรัตนโกสินทร์นี้  เดิมเป็นของสมเด็จพระพนรัต วัดป่าแก้วก็น่าจะจริง  เพราะสมเด็จพระพนรัตองค์นั้นท่านคงได้รวบรวมวิธีการสร้างตำรับตำราเก่า ๆ และในสมัยนั้นวัดป่าแก้ว ก็นับถือกันว่าเป็นสำนักอรัญญิกาสมถธุระวิปัสสนาธุระ


พระปฏิมาพระไภษัชยคุรุพุทธเจ้า แบบ ธิเบต

อันที่จริงพระกริ่ง ก็คือ พระปฏิมาพระไภษัชยคุรุพุทธเจ้านั่นเอง  พระพุทธเจ้าองค์นี้เป็นที่นิยมนับถือของปวงพุทธศาสนิกชนฝ่ายลัทธิมหายานยิ่งนัก  ปรากฏพระประวัติมาในพระสูตรสันสกฤตสูตรหนึ่งคือ “พระพุทธไภษัชยคุรุไวฑูรย์ประภาราชามูลประณิธานสูตร”  แปลเป็นจีนในราวพุทธศตวรรษที่ 10 ซึ่งขอแปลโดยย่อสู่กันว่าดังนี้

          สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้า พระศากยมุนี พุทธะ   เสด็จประทับ   ณ    กรุงเวสาลีสุขโฆสวิหาร  พร้อมด้วยพระมหาสาวก 8,000 องค์  พระโพธิสัตว์ 36,000 องค์  และพระราชาธิบดี  เสนาอำมาตย์ตลอดจนปวงเทพก็โดยสมัยนั้นแล  พระมัญชุศรีผู้ธรรมราชาบุตรอาศัยพระพุทธภินิหารลุกขึ้นจากที่ประทับทำจีวรเฉลียงบ่าข้างหนึ่งลงคุกพระชาณุอัญชลีกราบทูลขึ้นว่า “ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า ขอพระองค์โปรดปรานพระธรรมเทศนา พระพุทธนามและมหามูลปณิธานและคุณวิเศษอันโอฬาร แห่งปวงพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลาย เพื่อยังผู้สดับพระธรรมกถานี้ให้ได้รับหิตประโยชน์บรรลุถึงสุขภูมิ”  พระบรมศาสดาทรงรับอาราธนาของพระมัญชุศรี โพธิสัตว์แล้วจึงทรงแสดงพระเกียรติคุณของพระไภษัชยคุรุพุทธเจ้าว่า

          “ดูก่อนกุลาบุตร จากที่นี้ไปทางทิศตะวันออกผ่านโลกธาตุอันมีจำนวนดุจเม็ดทรายในคงคานที 10 นทีรวมกัน  ณ  โลกธาตุหนึ่งนามว่าวิสุทธิไพฑูรย์โลกธาตุ นั้นมีพระพุทธเจ้า  ซึ่งมีทรงนามว่า ไภษัชยคุรุไวฑูรย์ประภาคถาคต พระองค์ถึงพร้อมด้วยพระภาคเป็นพระอรหันต์  เป็นผู้ตรัสรู้รู้ดีชอบแล้วด้วยพระองค์เอง  เป็นผู้สมบูรณ์ด้วยวิชาและจรณะเป็นผู้เสด็จไปดีแล้ว  เป็นผู้รู้แจ้งทางโลก  เป็นผู้ยอดเยี่ยมไม่มีใครเปรียบ  เป็นสารถีฝึกบุรุษ  เป็นศาสดาแห่งเทวดา  และมนุษย์เป็นผู้เบิกบานแล้ว  เป็นผู้จำแนกธรรมสั่งสอนสัตว์ ดูก่อนมัญชุศรี ณ เบื้องอดีตกาล เมื่อพระตถาคตเจ้าพระองค์นี้ยังเสวยพระชาติเป็นพระโพธิสัตว์บำเพ็ญบารมีอยู่  พระองค์ทรงตั้งมหาปณิธาน 12 ประการ เพื่อยังความต้องการแห่งสรรพสัตว์ให้บรรลุ

          มหาปณิธาน  12  ประการเป็นไฉน

1.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  ซึ่งมีวรกายอันรุ่งเรือง ส่องสาดทั่วอนันตโลกุ บริบูรณ์ด้วยมหาปุริสลักษณะ 32 และอนุพยัญชนะ 80 ขอให้สรรพสัตว์จึงมีวรกายดุจเดียวกับเรา

2.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  ขอให้วรกายของเรามีสีสันดุจไพฑูรย์  มีรัศมีรุ่งโรจน์โชตนาการยิ่งกว่าแสงจันทร์และแสงอาทิตข์  ประดับด้วยคุณาลังการอันมโหฬาร ไพศาลพันลึกส่องทางให้แก่สัตว์ที่ตกอยู่ในอบายคติ ให้หลุดพ้นเข้าสู่คติที่ชอบตามปราถนา

3.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  ก็ขอให้เราได้ปัญญาโกศลอันล้ำลึกสุขุมไม่มีที่สิ้นสุดยังสรรพสัตว์ให้ได้รับโภคสมบัตินานาประการ อย่าได้มีความยากจนเลย

4.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ หากมีสัตว์ใดที่เป็นมิจฉาทิฏฐิก็ขอให้เรายังเขาให้ตั้งมั่นในสัมมาทิฐิก็ขอให้เรายังเขาให้ตั้งมั่นในสัมมาทิฐิในโพธิมรรคหากมีสัตว์ใดดำเนินปฏิปทาแบบสาวกยาน ปัจเจกยาน ก็ขอให้เราสามารถยังเขามาดำเนิดปฏิปทาแบบมหายาน

5.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  หากมีสรรพสัตว์ใดมาประพฤติพรหมณ์จรรย์ในธรรมวินัยของเรา ก็ขอให้เขาเหล่านั้นอย่างได้มีศีลวิบัติเลย จงบริบูรณ์ด้วยองค์แห่งศีลทั้ง 3 เถิด หากผู้ใดศีลวิบัติ เมื่อสดับนามแห่งเราก็ขอให้ จงบริบูรณ์ดุจเดิมไม่ตกสู่ทุคคตินิรยาบาย

6.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ หากมีสรรพสัตว์มีกายอันเลวทรามมีอินทรีย์ไม่ผ่องใสโง่เขลาเบาปัญญา  ตาบอดหรือหูหนวกเป็นใบ้หรือหลังค่อม สารพัดพยาธิทุกข์ต่าง ๆ เมื่อได้สดับนาม แห่งเราก็ขอให้เขาหลุดพ้นจากปวงทุกข์เหล่านั้น มีสติปัญญาเฉลียวฉลาด มีอินทรีย์ผ่องใสสมบูรณ์

7.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ หากยังมีสรรพสัตว์ ปราศจากวงศาคณาญาติอันความยากจนค้นแค้นมีทุกข์มาเบียดเบียนแล้ว เพียงแต่นามแห่โสตของเขาเท่านั้น ขอสรรพความเจ็บป่วยจงปราศไปสิ้น เป็นผู้มีกายในอันผาสุข มีบ้านเรือนอาศัยพรั่งพร้อมด้วยธนสารสมบัติจนที่สุดก็จัดได้สำเร็จแก่พระโพธิญาณ

8.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ หากมีอิสสตรีใดมีความเบื่อหน่ายต่อเพศแห่งตน ปราถนาจะกลับเพศเป็นบุรุษไซร้  มาตรว่าได้สดับนามแห่งเราก็จงสามารถเปลี่ยนเพศจากหญิงเป็นชายตามปราถนา จนที่สุดก็จะได้สำเร็จแก่โพธิญาณ

9.   ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  เราจะสามารถยังสัตว์ทั้งหลายให้หลุดพ้นจากข่ายแห่งมารและเครื่องผูกพันของเหล่ามิจฉาทิฏฐิให้สัตว์เหล่านั้น ตั้งอยู่ในสัมมาทิฏฐิและให้ได้บำเพ็ญโพธิสัตว์จริยาจนบรรลุพระโพธิญาณในที่สุด

10. ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  มีสัตว์เหล่าใดถูกต้องพระราชอาญาต้องคุมขังรับทัณฑกรรมในคุกตารางหรือต้องอาญาถึงประหารชีวิต ตลอดจนได้รับการข่มเหงคะเนงร้ายดูหมิ่นดูแคลนเหยียดหยามอื่น ๆ เป็นผู้มีอันคับแค้นเผาลนแล้ว มีใจกายอัววิปฏิสารอยู่ หากได้สดับนามแห่งเรา ได้อาศัยบารมี และมีคุณาภินิหาร ของเรา ขอให้สัตว์เหล่านั้นจงหลุดพ้นจากปวงทุกข์ดังกล่าว

11. ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  มีสัตว์เหล่าใดมีความทุกข์ ด้วยความหิวกระหายและประกอบอกุศลกรรม  เพราะเหตุแก่งอาหารไซร้ หากได้สดับนามแห่งเรา มีจิตมั่นตรึกนึกภาวนาเป็นนิตย์ เราจะได้ประทานเครื่องอุปโภคบริโภคอันปราณีตแก่เขา ยังให้เขาอิ่มหน่ำสำราญ แล้วจะประทานธรรมรสแก่เขา ให้เขาได้รับความสุข

12. ในการใด ที่เราได้บรรลุพระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ มีสัตว์เหล่าใดที่ยากจนปราศจากอาภรณ์นุ่งห่ม อันความหนาวร้อนและเหลือบยุงเบียดเบียน ทั้งกลางวันกลางคืน หากได้สดับนามแห่งเราและหมั่นรำลึกถึงเราไซร้เขาจักได้สิ่งที่ปราถนาและจักบริบูรณ์ด้วยธนสารสมบัติสรรพอาภรณ์เครื่องประดับและเครื่องบำรุงความสุขต่าง ๆ ฯลฯ

          ครั้นแล้ว  พระบรมสาสาคาศากยะมุนีพุทธเจ้า ตรัสต่อไปว่า พระไภษัชยคุรีพุทธนี้ มีพระโพธิสัตว์ใหญ่ 2 องค์ พระสุริยไวโรจนะและพระจันทรไวโรจนะ เป็นพระโพธิสัตว์ผู้ช่วยของพระไภษัชยคุรุพระพุทธเจ้า  เบื้องปลายแห่งพระสูตรนั้นทรงแสดงอานิสงส์ของการบูชาพระไภษัชยคุรุว่า “ผู้ใดก็ดี” ได้บูชาพระองค์ด้วยความเคารพเลื่อมใสแลไซร้ก็จักเจริญด้วย อายุ วรรณะ สุขะ พละ ปราศจากภัยบีฑา  ไม่ฝันร้ายศาสตราวุธทำอันตรายมิได้ สัตว์ร้ายทำอันตรายมิได้  ยาพิษทำอันตรายมิได้ ฯลฯ  นอกจากนี้ยังทรงแสดงถึงพิธีจัดมณฑลบูชาพระไภษัชยคุรุอีกด้วยว่า  ต้องจัดพิธีบูชาเครื่องนั้น ๆ และทรงประธานพระคาถาบูชาพระไภษัชยคุรุด้วย ในเวลาตรัสพระคาถานี้ พระบรมศาสดาทรงประทับเข้าสมาธิชื่อ “สรวสัตวทุกขภินทนาสมาธิ” ปรกฏรัศมีไพโรจน์ขึ้นเหนือพระเกตุมาลา แล้วตรัสพระคาถามหาธารณี ดังนี้

          “นโม  ภควเต  ไภษชฺยคุรุ  ไสฑูรฺยปรฺภาราชาย  ตถาคตยารฺทเต  สมฺยกสมฺพุทฺธาย  โอมฺ  ไภเษชฺเย  สมุรฺคเตสฺวาหฺ”

          ครั้นตรัสพระมหาธารณีนี้แล้ว พสุธาก็กัมปนาทหวาดไหว แสงสว่างอันโอฬารก็ปรากฏสัตว์ทั้งปวงก็หลุดพ้นจากสรรพพยาธิ บรรลุสุขสันติอันประณีตแล้วพระบรมศาสดาจึงตรัสว่า “ดูก่อนมัญชุศรี ถ้ามีกุลบุตรกุลธิดาใดอันพยาธิทุกข์เบียดเบียนแล้ว  ถึงตั้งจิตให้เป็นสมาธิแล้วนำพระมหาธารณีบทนี้ ปลุกเสกอาหารหรือยาหรือน้ำดื่มครบ  108  หน แล้วดื่มกินเข้าไปเถิด  จักสามารถดับสรรพปวงพยาธิได้ ฯลฯ” พระสูตรนี้ตอนปลาย ๆ ยังมีเรื่องราวพิศดารอีกมากแต่จำต้องของดไว้เพียงเท่านี้ เป็นอันว่าท่านผู้ชมได้ทราบถึงความศักดิ์สิทธิ์และความสำคัญของพระพุทธไภษัชยคุรุโดยสังเขปเท่านี้ สำหรับพระคาถามหาธารณีนั้นท่านพระคณาจารย์สร้างพระกริ่งได้และควรนับถือว่าเป็นมนต์ประจำพระกริ่ง  โดยเฉพาะทีเดียว

          เมื่อความศักดิ์สิทธิ์อภินิหารของพระพุทธรูปไภษัชยคุรุปรากฏตามที่ได้พรรณามา  พวกพุทธศาสนิกชนฝ่ายลัทธิมหายาน จึงเคารพนับถือยิ่งนักมีพระพุทธปฏิมาขอพระไภษัชยคุรุบูชากันทั่วไปในวัด  ประเทศจีน ญี่ปุ่น  ธิเบต  เกาหลีและเวียดนามที่สุดจนในประเทศเขมรและประเทศไทย  สำหรับประเทศไทยแม้จะนับถือพระพุทธศาสนาฝ่ายลังกาวงศ์ลัทธิสาวกยานแต่ก่อนนั้นขึ้นไปเราก็เคยรับเอาลัทธิมหายานมานับถืออยู่ระยะหนึ่งเป็นลัทธิมหายานซึ่งแพร่ขึ้นมาจากอาณาศรีวิชัยทางใต้  และที่แพร่หลายมาจากเขมร ไทยเพิ่งจะเปลี่ยนมานับถือพุทธศาสนา ฝ่ายลังกาวงศ์ก็เมื่อยุคสุโขทัยนี้เท่านั้น  อาณาจักรศรีวิชัยซึ่งตั้งแว่นแคว้นอยู่บนคาบสมุทรมลายู ตั้งแต่ พ.ศ.1200 – 1700 รวมเวลานานราว 600 ปี เป็นอาณาจักรที่เคารพนับถือพระพุทธศาสนาลัทธิมหายาน  และนำลัทธิมหายานให้แพร่หลายในหมู่เกาะชวา  มลายู  ตลอดขึ้นมาจนลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาส่วนเขมรนั้นปรากฏว่ามีทั้งลัทธิมหายานและลัทธิพราหมณ์เจริญแข่งกัน กษัตริย์ของเขมรหรือขอมในสมัยนั้นบางองค์ก็เป็นพุทธมามกะ  บางองค์เป็นพราหมณ์มามกะ ในราว พ.ศ.1546 – 1592 กษัตริย์เขมรพระองค์หนึ่งทรงนามว่า พระเจ้าสุริยะวรมันที่ 1 ทรงเลื่อมใสในพระพุทธศาสนามากจนถึงกับเมื่อสวรรคตแล้วมีพระนามว่า “พระบรมนิวารณบท”  พระองค์เป็นเชื้อสายกษัตริย์จากอาณาจักรศรีวิชัย  ฉะนั้น  จึงไม่ต้องสงสัยว่า ลัทธิมหายานจะไม่เฟื่องฟุ้งขึ้น ในรัชสมัยของพระองค์  แต่ก็ยังมีกษัตริย์อีกพระองค์คือ พระเจ้าชัยวรมันที่ 7  ทรงครองราชย์ระหว่าง พ.ศ.1724 – 1748 พระองค์ทรงเป็นมหายานพุทธมามกะโดยแท้จริง  ทรงพยายามจรรโลงลัทธิราชองค์สุดท้ายของเขมร  เพราะเมื่อสิ้นพระรัชสมัยแล้ว  เขมรก็เข้าสู่ยุคเสื่อม  พระเจ้าชัยวรมันที่ 7 พระองค์นี้ปรากฏว่าเป็นผู้สร้างเมืองใหม่ ชื่อนครชัยศรี คือ ปราสาทพระขรรค์สำหรับเป็นพุทธสถานประดิษฐานพระปฏิมาอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์  อันเป็นพระโพธิสัตว์แห่งความเมตตากรุณาที่สำคัญอย่างยิ่งองค์หนึ่งของลัทธิมหายานทรงสร้างขึ้นเพื่ออุทิศแด่พระเจ้าธรณินทรวรมันพระมหาชนก แล้วสร้างพระปราสาทตามพรหม ประดิษฐานพระปฏิมาปรัชญาปารมิตาโพธิสัตว์แห่งปัญญา  อุทิศแด่พระวรราชมารดามีจารึกกล่าวว่า ปราสาทตาพรหมเป็นอาวาสสำหรับพระมหาเถระ 18 องค์และสำหรับพระภิกษุอีก 1,740 รูปด้วยแล้วทรงสร้างพระปราสาทบายนเป็นที่ประดิษฐานพระรูป สนองพระองค์เอง นอกจากนี้ปรากฏในศิลาจารึกตาพรหมว่า พระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ได้สร้างโรงพยาบาล คือ “อโรยศาลา” เป็นท่านทั่วพระราชอาณาจักรถึง 102  แห่งด้วยทรงเคารพนับถือพระพุทธไภษัชยคุรุยิ่งนัก  จึงทรงพยายามอนุวัติตามพระพุทธจริยาของพระพุทธเจ้าพระองค์นั้น

          นอกจากนั้นกษัตริย์นักก่อสร้างพระองค์นี้ ยังได้สร้างรูปพระปฏิมา “ชยพุทธมหานาถ” พระราชทานไปประดิษฐานไว้ในเมืองอื่น ๆ 23 แห่ง  ทรงสร้างธรรมศาลา ขุดสระน้ำ สร้างถนน จากข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์เหล่านี้ ข้าพเจ้าปราถนาจะกล่าวว่าพระกริ่งปทุมของเขมรได้สร้างขึ้นอย่างแพร่หลายกว่าทุกยุคในรัชสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 นี้ เพื่ออุทิศบูชาแด่พระพุทธไภษัชยคุรุ และได้มีการสร้างบ้างแล้วในรัชสมัยพระเจ้าสุริยวรมันที่ 1 ในการสร้างนั้นได้มีพิธีปลุกเสกประจุฤทธิ์เข้าไปตามกระบวนลัทธิมหายาน  ซึ่งปรากฏในพระพุทธไภษัชยคุรุไวฑูรยประภาราชามูลประณิธานสูตรนั้น พระกริ่งปทุมจึงมีฤทธานุภาพศักดิ์สิทธิ์  ภายหลังเมื่อลัทธิมหายานเสื่อมสูญ คติการสร้างพระกริ่งยังคงสืบทอดกันมาและกลับมาแพร่หลายในหมู่ชาวไทย ลาว แต่นานวันเข้าก็ลืมประวัติเดิม  วิธีสร้างแบบเดิม ทั้งนี้เพราะพระสูตรมหายานเป็นภาษาสันกฤตเลือนไปตามลัทธิมหายาน  ด้วยพระเกจิอาจารย์ท่านได้ดัดแปลงวิธีสร้างใหม่ตามแบบไสยเวท เช่น การลงยันต์ 108 และนะปถนัง 14 นะ ในแผ่นโลหะ เป็นต้น  ก็ให้ผลความศักดิ์สิทธิ์ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน  ถ้ามาตรว่าทำให้ถูกพิธีกรรมใหม่นี้จริง ๆ ส่วนเม็ดกริ่งในองค์พระนั้นสันนิษฐานได้เป็น 2 ทาง คือทางหนึ่งเพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งพระพุทธภาวะอันมีคุณลักษณะ อนาทิเบื้องต้นไม่ปรากฏ  จึงทำเป็นเม็ดกลม อีกทางหนึ่งชะรอยจะอนุวัติที่ว่าแม้เพียงได้สดับพระนามก็อาจให้ได้รับความสวัสดีได้ จึงใช้ประจุเม็ดกริ่งไว้  เพราะเมื่อสร้างองค์พระทุกครั้งจะได้บุญ 2 ต่อ คือสร้างเท่ากับได้เจริญภาวนาถึงพระไภษัชยคุรุ ส่วนผู้อื่นที่ได้ยินเสียงกริ่งก็พลอยได้บุญตามไป ฉะนั้น

          ส่วนพระกริ่งเขมร พระเจ้าปทุมสุริยวงศ์ พระเจ้าแผ่นดินเขมรเป็นผู้สร้าง  ที่ได้ยินชื่อเรียกบ่อย ๆ  “เรื่องพระกริ่งปทุมนี้ข้าพเจ้าได้ทูลถามเจ้าประคุณสมเด็จฯ ว่าพระกริ่งของพระองค์ที่สร้างครั้งก่อน ๆ เลียนแบบจากพระกริ่งของประเทศใด สมเด็จฯ รับสั่งว่าได้แบบจากพระกริ่งปฐมวงศ์เพราะเห็นพระกริ่งที่ท่านทรงสร้างก่อน ๆ นั้นพระนั่งปางมารวิชัยพระหัตถ์ซ้าย ถือวชิราวุธประทับบนบัวคว่ำบัวหงาย 7 กลีบด้านหลังของพระเกลี้ยงไม่มีกลีบบัว และก็ไม่ได้มีเครื่องหมายอะไร พระองค์ทรงสร้างกริ่งในตัวเนื้อโลหะเป็นทองชนิดเดียวกัน

          สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ  เมื่อยังมีพระชนย์มายุอยู่เคยเสด็จมาคุยกับเจ้าประคุณสมเด็จฯ  สมัยเป็นพระพรหมมุนีบ่อย ๆ ครั้งเหมือนกันทราบว่ามาชมหลวงพ่อดำ (พระเชียงแสน)  เจ้าคุณอาจารย์เล่าว่า พระบูชาที่หล่อในยุคนั้น สมเด็จกรมพระยาดำรงฯ เป็นผู้แนะนำแบบพิมพ์ด้วยเหมือนกันของฉันหล่อ 2 องค์เลย

          อนึ่ง  สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ มาเที่ยวนี้ได้ตั้งใจสืบสวนการเรื่องหนึ่ง คือเรื่องพระพุทธรูปองค์เล็ก ๆ ซึ่งเรียกว่าพระกริ่งเป็นของที่นับถือและขวนขวายหากันในเมืองเราแต่ก่อน กล่าวกันว่าเป็นของพระเจ้าปทุมสุริวงศ์สร้างไว้ เพราะไปจากเมืองเขมรทั้งนั้น เมื่อครั้งรัชกาลที่ 4 พระอมรโมลี (นพ) วัดบุป้างราม ลงมาส่งพระมหาปานราชาคณะธรรมยุติ ในกรุงกัมพูชาองค์แรก  ซึ่งต่อมาได้เป็นสมเด็จสุคนธ์นั้นมาได้พระกริ่งขึ้นไปให้คุณตา (พระยาอัมภันตริกามาตย์) ท่านให้แกเราแต่ยังเป็นเด็กองค์หนึ่ง  เมื่อเราบวชเป็นสามเณรได้นำไปถวาวเสด็จฯ พระอุปัชฌาย์ ทอดพระเนตร ท่านตรัสว่าเป็นพระกริ่งพระเจ้าปทุมสุริยวงศ์นั้นมี 2 อย่าง สีดำอย่างหนึ่ง สีเหลืององค์ย่อมมากกว่าสีดำอย่างหนึ่ง  แต่อย่างสีเหลืองนั้นเราไม่เคยเห็น ได้เห็นของผู้อื่นก็เป็นอย่างสีดำทั้งนั้นต่อมาเมื่อเราอยู่กระทรวงมหาดไทย  พระครูเมืองสุรินทร์เขามากรุงเทพฯ  เอาพระกริ่งมาให้อีกองค์หนึ่งก็เป็นอย่างสีดำได้เทียบเคียงกันดูกับองค์ที่คุณตาให้ เห็นเหมือนกันไม่ผิดเลย  จึงเขาใจว่าพระกริ่งนั้น เดิมเห็นจะตีพิมพ์ทำทีละมาก ๆ และรูปสัณฐานเห็นว่าเป็นพระพุทธรูปอย่างจีนมาได้หลักฐานเมื่อเร็ว ๆนี้  ด้วยราชฑูตประเทศหนึ่งเคยไปอยู่เมืองปักกิ่ง  ได้พระกริ่งทองทางของจีนมาองค์หนึ่ง  ขนาดเท่ากันแต่พระพักตร์มิใช่พิมพ์เดียวกับพระกริ่ง  พระเจ้าปทุมสุริยวงศ์ ถึงกระนั้นก็เป็นหลักฐานว่าพระกริ่งเป็นของจีนคิดแบบตำราในลัทธิฝ่ายมหายาน เรียกว่า “ไภษัชยคุรุ” เป็นพระพุทธรูปปางทรงถือเครื่องยาบำบัดโรค  ถือบาตรน้ำมนต์หรือผลสมอ เป็นต้น  สำหรับบูชาเพื่อป้องกันสรรพโรคคาพาธและอัปมงคลต่าง ๆ เพราะฉะนั้นพระกริ่งจึงเป็นพระสำหรับทำน้ำมนต์  เรามาเที่ยวนั้นตั้งใจจะมาสืบหาหลักฐานว่าพระกริ่งนั้นหากันได้ที่ไหนในเมืองเขมร ครั้นมาถึงเมืองพนมเปญพบพระเจ้าพระสงฆ์ที่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ลองไต่ถามก็ไม่มีใครรู้เรื่องหรือเคยพบเห็นพระกริ่ง มีออกญาจักรี่คนเดียวเห็นบอกว่า สัก 20 ปีมาแล้วได้เคยเห็นองค์หนึ่งเป็นของชาวบ้านนอก แต่ก็หาได้เอาใจใส่ไม่ครั้นมาถึงนครวัดมาได้ความจริงจากเมอร์ซิเออร์มาร์ชาล ผู้จัดการรักษาโบราณสถานว่า เมื่อสัก 2 – 3 เดือนมาแล้วเขาขุดซ่อมเทวสถานซึ่งแปลงเป็นวัดพระพุทธศาสนาบนยอดเขามาเก็บ พบพระพุทธรูปเล็ก ๆ อยู่ในหม้อใบหนึ่งหลายองค์เอามาให้เราดู เป็นพระกริ่งสุริยวงศ์ทั้งนั้น มีทั้งอย่างเนื้อดำและเนื้อเหลือง  ตรงกับที่สมเด็จพระอุปัชฌาย์ทรงอธิบายจึงเป็นอันได้ความแน่ว่า  พระกริ่งที่ได้ไปยังประเทศเราแต่ก่อนนั้นเป็นของหาได้ในกรุงกัมพูชาแน่  แต่จะนำมาจำหน่ายจากเมืองจีน  หรือพวกขอมจะเอาแบบพระจีนมาหล่อขึ้นในประเทศขอม ข้อนี้ไม่ทราบได้  พระนิพนธ์ของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพตอนนี้ก็เห็นชัดว่า พระกริ่งปทุมสุริยวงศ์ใครเป็นผู้สร้างและแพร่หลายมาเมืองไทยเรามากพอควร

          สมเด็จฯ จะได้รับตำราการสร้างพระกริ่งมาจากผู้ใดนั้นปรากฏหลักฐานตามหนังสือหลายเล่มได้สันนิษฐานไว้เป็นสองทาง คือ บางเล่มก็สันนิษฐานว่าได้รับตำรามาจาก “พระพุฒาจารย์” (มา)  วัดจักรวรรดิราชาวาส บางเล่มก็สันนิษฐานว่าได้รับตำรามาจาก “พระมงคลทิพย์มณี” (เทียบ) วัดพระเชตุพนฯ 

          สมเด็จฯ  ภายหลังจากที่ได้รับตำราการสร้างพระกริ่งมาแล้วพระองค์ก็ทรงค้นคว้า มุ่งแสวงหาแร่ธาตุที่มีคุณมีอิทธิฤทธิ์ต่าง ๆ มาทดลองหล่อผสม  หาวิธีการที่จะทำเนื้อโลหะ ให้เกิดความบริสุทธิ์และมีฤทธิ์สมดังคำบรรยายที่มีเขียนไว้ในตำรา  และทรงค้นควาอย่างจริงจังดังปรากฏตามคำบอกของท่านเจ้าคุณราชวิสุทธาจารย์ (แป๊ะ) วัดสุทัศน์ฯ และอาจารย์นิรันดร์ แดงวิจิตร ว่า เมื่อคราวจัดงานพระศพของเจ้าประคุณสมเด็จฯ ได้ลงไปใต้ถุนตำหนัก เพื่อสำรวจสถานที่ที่เตรียมจัดงานพระศพได้พบก้อนแร่หลายชนิด พบอ่างเคลือบประมาณ 10 กว่าใบ พบครกเหล็กขนาดใหญ่วัดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 14 นิ้วฟุต มีรอยตำมาอย่างมากจนก้นทะลุ พบสูบนอนทำด้วยไม้สัก แต่ผุจวนจะหมด แสดงว่าเลิกค้นคว้ามานาน พบเบ้าหลอมแร่ที่แตก ๆ จำนวนมากเป็นกองโต พร้อมกับก้อนแร่เป็นจำนวนมาก เป็นที่น่าเสียดายว่าขณะนั้นเป็นการเวลาที่รีบเร่ง เพราะกำลังจัดงานพระศพ ประกอบกับการเสียใจในการจากไปของท่าน ทำให้ผู้ที่พบทั้งสองท่านไม่ได้คิดว่าจะอนุรักษ์ความเพียรพยายามของสมเด็จฯ ไว้ให้อนุชนรุ่นหลังดูจึงได้ทำการเกลี่ยดินและกระทุ้งจนแน่น เทพื้นซีเมนต์ทับ ทำให้หลักฐานหมดไปอย่างน่าเสียดาย เมื่อทรงพระชนม์อยู่เคยรับสั่งกับอาจารย์นิรันดร์ แดงวิจิตร  ขณะอุปสมบทว่า “ค้นหาแร่ธาติที่นำมาสร้างพระกริ่ง ถ่านหมดไปหลายลำเรือ” เป็นความจริงตามหลักฐานปรากฏ และเป็นหลักฐานที่ชี้ให้เห็นว่าทรงพยายามค้นคว้าอย่างจริงจัง ด้วยเจตนาที่ต้องการความเข้มขลัง

          ในศิลาจารึกของอาณาจักรขอม ได้จารึกไว้ว่า ประมาณ พ.ศ.1725 – 1729 พระเจ้าชัยวรมันที่ 7  ทรงบำเพ็ญพระราชกุศลตามความเชื่อในศาสนาพุทธ โดยสร้างสถานพยาบาลเรียกว่า “อโรคยาศาลา” ขึ้นไว้ 102 แห่ง ในบริเวณภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทยและบริเวณใกล้เคียงและยังกำหนดผู้ที่ทำหน้าที่รักษาพยาบาลไว้อย่างชัดเจน ได้แก่ พยาบาล เภสัช ผู้จดสถิติ ผู้ปรุงอาหาร รวม 92 คน รวมทั้งพิธีกรรมบวงสรวงพระพุทธไภษัชยคุรุไวฑูรย์ประภา ตามความเชื่อทางพระพุทธศาสนา ลัทธิมหายาน ด้วยการบูชายาและอาหารก่อนจ่ายให้แก่ผู้ป่วย ปัจจุบันมี “อโรคยาศาลา” ที่ยังเหลือปราสาทที่สมบูรณ์ที่สุดคือ ปราสาทกู่บ้านเขว้า จังหวัดมหาสารคาม




 : เรื่องเล่าจาก Internet

ขอขอบพระคุณที่มา...http://catkm.cattelecom.com/

ขอบคุณครับที่แจ้งข่าว...

ขอแสดงความเสียใจและขอร่วมไว้อาลัย

ต่อการจากไปของหลวงปู่ตี๋ด้วยครับ

สามเณรวิ่งเล่นหายลึกลับในป่าช้า โผล่อีกทีตอนเช้าเผยซุกโพรงต้นกระบก อ้างหญิงแต่งชุดขาวจูงแขนพาไป



พบแล้วสามเณรวัย 14 ปี หายตัวลึกลับในป่าช้าฝังศพ เผยถูกซุกอยู่ในโพรงต้นกระบกปลอดภัยดี ยังมีอาการหวาดผวา อ้างถูกหญิงแต่งชุดขาวจูงแขนเข้าไปพาไปเลี้ยงอาหารอย่างดี เจ้าอาวาสเร่งทำพิธีขอขมาเทวดา เชื่อสามเณรอาจลบหลู่ ส่วนชาวบ้านเชื่อเป็นฝีมือผีบังบดที่ออกมาตักเตือนเท่านั้น


จากกรณีที่ สามเณรสุธี  ศรีโสดา อายุ 14 ปี หรือ สามเณรกีต้า วัดประชานิมิตร ตำบลนาจารย์ อำเภอเมืองกาฬสินธุ์ หายตัวไปอย่างลึกลับไปในป่าช้าฝังศพท้ายวัด ระหว่างกำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนสามเณรด้วยกัน ซึ่งเจ้าอาวาสและลูกบ้านได้ช่วยกันตามหาก็ไม่พบ จนเชื่อว่าถูกผีบังบดอำพรางตัวออกไปตามที่เสนอข่าวไปแล้วนั้น

 

ล่าสุดเมื่อเวลา 09.00 น . วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ต.ท.โสณกุญช์  ทรัพย์สมบัติ รอง ผกก.สืบสวนตำรวจภูธร จ.กาฬสินธุ์ ได้รับแจ้งจากทางวัดประชานิมิตรว่า ได้พบตัว สามเณรสุธีแล้ว จึงเข้าทำการตรวจสอบภายในวัดพบชาวบ้านหลายร้อยคนพากันจับกลุ่มวิพากวิจารณ์ กันไปต่างๆ นานา โดย สามเณรสุธี อยู่ภายในกุฎิทั้งข้อมือซ้ายและขวามีสายสิญจน์ที่ชาวบ้านพากันสู่ขวัญให้ แต่ยังอยู่ในอาการตื่นตระหนก ตาลอยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว



พระนพดล  ทิพวรรณโส พระพี่เลี้ยง กล่าวว่า อาตมาเป็นองค์แรกที่เห็น สามเณรสุธี โดยเมื่อเวลาประมาณ 08.00 น. ก่อนภัตตาหารเช้า เห็น สามเณรสุธี เดินออกมาจากป่าด้านทิศใต้ จึงได้รีบบอก เจ้าอาวาสและชาวบ้านที่มาติดตามข่าว และจากการสอบถาม สามเณรสุธี เล่าว่า ในช่วงก่อนที่จะหายไป(เมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม เวลาประมาณ 17.30 น.) ได้วิ่งเล่นกับ สามเณรเอ็ม ในวัดตามปกติ โดยได้วิ่งไปตามโบถส์ ที่ฝังศพ แต่แล้วจู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าตนเองเกิดอะไรขึ้น เหมือนมีคนมาวิ่งนำหน้า จากนั้นก็พาตนวิ่งเข้าไปในป่าช้า จากนั้นก็ไม่รู้สึกตัว จนไปรู้ตัวอีกทีก็วันที่มีคนตามหาไม่ว่าจะเป็นนักข่าวหรือตำรวจ เห็นหมดซึ่งขณะนั้น สามเณรสุธีบอกว่าอยู่ในโพรงของต้นกระบก แต่ไม่สามารถ ที่จะส่งเสียงร้องหรือขยับตัวได้ อีกทั้งคนที่เดินผ่านไปมาก็มองไม่เห็นตัวเอง


 สามเณรสุธี เล่าต่อว่า ตลอดทั้ง 48 ชั่วโมง 2 วันที่หายไปอยู่ที่ต้นกระบก จะมีหญิงสาวแต่งชุดขวา นำอาหารข้าวปลาไปเลี้ยงเป็นอย่างดี จนเมื่อเช้าของวันที่ 15 พฤษภาคม จึงได้ปล่อยออกมา ในความรู้สึกก็ตกใจและกลัวมากๆและไม่กล้าที่จะเดินไปเล่นที่ไหนแล้ว



   ต่อมาพระครูมงคล  พุทธิคุณ เจ้าคณะตำบลนาจารย์ เจ้าอาวาสวัดประชานิมิตร ได้นำพาชาวบ้าน พระลูกวัดพร้อมด้วยสามเณรภายในวัด ได้ทำพิธีขอขมาเทวดาฟ้าดิน เนื่องจากเมื่อคืนนี้ ที่วัดมีการทำพิธีติดต่อกับวิญญาณและทราบว่า สามเณรสุธี ไปทำผิดไม่เคารพสถานที่จึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ซึ่งการขอขมา ได้แต่งขัน 5 พร้อมทั้งน้ำและขนมทำการกราบไหว้บูชาที่บริเวณต้นจิก ที่ด้านหน้าพระอุโบสถ

 

 พระครูมงคล พุทธิคุณ เจ้าคณะตำบลนาจารย์ เจ้าอาวาสวัดประชานิมิตร กล่าวว่า เหตุการณ์ เกิดจากอิทธิฤทธิ์ของ ผีสางเทวดาแน่นอน เพราะการติดตามหาตั้งแต่วันเกิดเหตุ ก็มีการตามหาตลอดทั้งวันทั้งคืน ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ใหญ่ หนองน้ำมีการติดตามหาก็ไม่เห็น จนเมื่อคืนที่ผ่านมา ทางวัดได้ทำพิธีติดต่อทางไสยศาสตร์และทราบว่าปลอดภัย และจะมีการนำสามเณรมาคืนในรุ่งเช้า   จึงได้เตรียมการที่จะทำการขอขมา ประกอบกับเมื่อพบ สามเณรสุธีแล้ว แถมยังมีสุขภาพแข็งแรงปลอดภัย ก็เชื่อว่าเป็นฝีมือของผีสางเทวดาแน่นอน ทั้งนี้ก็ได้กำชับให้ สามาเณร และพระรวมถึงชาวบ้าน เมื่อเข้ามาภายในวัดจะต้องคิดดีทำดี ก็จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้

 

   ด้านนายบุญชื่น  คำยุธา อายุ 57 ปี สมาชิกเทศบาลตำบลนาจารย์ กล่าวว่า ในเรื่องนี้เชื่อว่าเป็นฝีมือของผีบังบด เพราะในลักษณะนี้เท่าที่จำได้เมื่อประมาณ 20 ปีก่อน เหตุการณ์ในลักษณะนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้วเหมือนกัน ซึ่งในช่วงนั้นเกิดขึ้นกับฝูงควาย ได้หายไปเป็นตัวๆ แต่แล้วประมาณ 2-3 วันก็กลับมา แต่เมื่อก่อนขึ้นกับสามเณร ก็คงจะต้องระวัง แต่ในส่วนตัวไม่กลัวแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือธรรมชาติ กับความเชื่อจึงไม่ควรที่จะลบหลู่




ขอบคุณที่มา...http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1273907313&grpid=01&catid

สะดือแม่น้ำโขง

หรือชาวบ้านเรียกกันว่าแก่งอาฮง เชื่อกันว่าบริเวณดังกล่าวเป็นสะดือของแม่น้ำโขงหรือเมืองหลวงของเมืองบาดาล ในตลอดแนวของแม่น้ำโขงจากธิเบตถึงทะเลจีนใต้ ในหน้าแล้งจะมีน้ำลึก ชาวบ้านเคยเอาก้อนหินผูกเชือกแล้วหย่อนลงวัดความลึกได้ 99 วา ตรงนั้นจะมองเห็นได้ด้วยตาว่าเป็นแอ่ง แก่งอาฮง เป็นอีกจุดที่มีบั้งไฟพญานาค ทั่วไปปกติบั้งไฟพญนาคจะเป็นลูกไฟสีแดงอมชมพู แต่ที่นี่เป็นลูกไฟสีเขียว เมื่อหลายปีก่อนมีชาวบ้านเห็นบั้งไฟพญานาคขนาดเท่าแท๊งน้ำขนาดหนึ่งพันลิตรสีเขียวสว่างไสวเป็นอย่างมากพุ่งสูง 20 เมตร ยังมีเรื่องลึกลับอีกว่าสะดือแม่น้ำโขงมีถ้ำใต้น้ำทะลุไปถึงภูงูซึ่งเป็นฝั่งของประเทศลาว



ในภาพที่เห็นจุดนี้คือ "สะดือแม่น้ำโขง" หรือที่ชาวบ้านแถบๆ อำเภอบึงกาฬ รู้จักในนามของแก่งอาฮง
เพราะเป็นจุดที่แม่น้ำโขงแคบที่สุด น้ำไหลเชี่ยวกรากที่สุด และแม่น้ำโขงลึกที่สุด

แก่งอาฮง...บริเวณดังกล่าวเมื่อวันเพ็ญ ขึ้น 15 ค่ำ บรรดาวิญญาณทั้งหลายก็จะมารวมกันที่นี่ ส่วนจะมารวมกันเพื่ออะไรนั้นยากที่จะบอกได้ แต่ที่แน่ ๆ บรรดาวิญญาณทั้งหลายจะมารวมกัน แต่หากผู้ใดมีจิตใจเข้มแข็ง เข้าไปนั่งสงบสติอารมณ์ ไม่วอกแวก ก็จะได้ยินเสียงโหยหวน บ้างก็มีเสียงปี่ เสียงกลอง เหมือนกับคนกระทำพิธีกรรมอะไรสักอย่าง แต่หากคิดอีกทางหนึ่งก็เพราะว่าบริเวณแก่ง�