...การให้อภัยและการสมานไมตรี...

[nok2009]

"การให้อภัยมิได้หมายถึงการยอมรับการกระทำที่ไม่ดีของเขา แต่หมายถึงการปลดเปลื้องความโกรธ เกลียด อาฆาต พยาบาทออกไปจากจิตใจของเรา แม้เราจะยอมรับการกระทำของเขาไม่ได้ แต่เราสามารถยอมรับเขาในฐานะมนุษย์ได้ เขามีรัก โลภ โกรธ หลง ทุกข์ สุข เศร้า เช่นเดียวกับเรา และเขาสามารถทำสิ่งที่ไม่ดีไปเพราะความพลั้งเผลอ เพราะไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ เพราะถูกแรงบีบคั้นจากความเจ็บปวดในอดีตที่เคยถูกกระทำย่ำยีตอนเด็กก็ได้ ในฐานะที่เขาก็เป็นเพื่อนทุกข์ของเรา เขาควรได้รับการให้อภัย ในฐานะที่เรามีหน้าที่ทำตนเองให้เป็นสุข เราควรปลดเปลื้องความอาฆาตพยาบาทไปจากจิตใจเราเอง"

มิใช่แต่การล้างแค้นเท่านั้นที่อยู่คู่กับมนุษย์ การให้อภัยและการสมานไมตรีก็เป็นส่วนหนึ่งของมนุษยชาติมาช้านาน มนุษย์ยังมีความเมตตา กรุณา และความเข้าใจด้วย ดังนั้นความสามารถในการให้อภัยจึงควรมีอยู่ในใจของเราทุกคน เป็นกลไกปกป้องจากศัตรูภายในใจของตนเองคือความโกรธ เกลียด อาฆาตพยาบาท

"หากความอาฆาตพยาบาทคือมีดกรีดใจ การให้อภัยก็คือยาสมานใจอย่างดี ใจที่ไร้ยาสมานย่อมมีแผลเรื้อรัง ชีวิตที่ให้อภัยไม่เป็นย่อมหาความสุขได้ยาก เราจะสุขหรือทุกข์มิใช่เพราะมีใครมาทำให้ หากอยู่ที่ใจเราเอง ไม่มีใครทำลายศักดิ์ศรีของเราได้นอกจากตัวเอง ที่สุดแล้วเราต้องเลือกว่าเราจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ระหว่างการหล่อเลี้ยงความโกรธ เกลียด เอาไว้กับการบ่มเพาะความเมตตากรุณา ถ้าเลือกอย่างแรกชีวิตก็จมปลักอยู่ในความทุกข์ หากเลือกอย่างหลังก็เป็นสุขอยู่เสมอ"


...สรุปว่าการให้อภัยมิได้เกิดจากการหลงลืม แต่เกิดจากความตระหนักรู้ถึงโทษของความโกรธ ที่สำคัญก็คือ เกิดจากความเข้าใจในคู่กรณีที่เห็นถึงความเป็นมนุษย์มี รัก โลภ โกรธ หลง อีกทั้งเห็นถึงความทุกข์ และแง่มุมในความดีของเขาบ้าง เราสามารถจะให้อภัยได้โดยที่ไม่ต้องลืมก็ได้ความแค้นคือไฟเผาใจเราเอง


ขอบคุณบทความของ คุณสุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิ

[umpawan]

ขอบคุณพี่นกมากครับ สำหรับบทความดีๆ ..   


ผมจะนำไปใช้ครับ..

[vespa1985]

เยี่ยมไปเลยครับ สำหรับบทความ... 

[derbyrock]

การให้อภัยที่ไม่ใช่เพียงแต่คำพูด แต่เป็นการให้อภัยที่มาจากใจ มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่และน่าภาคภูมิใจสำหรับผู้ให้อภัย การให้อภัยไม่ใช่ว่าเราต้องกลับมาเหมือนเดิม เพียงแค่ไม่อาฆาตต่อกัน แค่นี้ก็ถือว่าให้อภัยแล้วครับ

[~เสน่ห์ack01~]

หากความอาฆาตพยาบาทคือมีดกรีดใจ

การให้อภัยก็คือยาสมานใจอย่างดี

ใจที่ไร้ยาสมานย่อมมีแผลเรื้อรัง

ชีวิตที่ให้อภัยไม่เป็นย่อมหาความสุขได้ยาก


....ขอบคุณท่านนกมากครับ สำหรับบทความแนวคิดดีๆของคุณสุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิ....

[PeAwPeed]

การให้ อภัย เป็น สิ่งที่ควรทำ
แต่ บางครั้ง คน ชอบ นำความ กลัว กับ อภัย มารวมกัน
เลยกลายเป็น ต้องยอมอภัย เพราะกลัว ด้วยเหตุผล 100 ประการ

หากสลัดความ กลัว มาเป็น เผชิญ ทำให้ถูกต้องตามระบบ ระเบียบ จัดการ
และ ผู้ผิดยอมรับ สำนึก การกระทำของตน ก็สมควร ที่จะได้รับ การอภัย

คนบางคน มีความทรงจำอันเลวร้ายในอดีต
จึงกระทำ ต่อผู้อื่น เยี่ยง ตนโดนกระทำ     
สาเหตุ อาจมาจาก การเลี้ยงดู ที่ขาดความรัก เอาใจใส่ จาก ครอบครัว
จึงเป็นเรื่องที่ต้องปลูกฝังด้วย สำนึก ตั้งแต่เป็นทารก ....

หันกลับ ไปดูแล คนในครอบครัว กันนะคะ...
อย่าต้องรอคอยคนในสังคม...อภัย...ให้ตลอดเวลา
ชีวิตเป็นสิ่งมีค่า เริ่มดูแลกันตั้งแต่วันนี้ดีกว่าค่ะ

ขอบคุณบทความดี ๆ จาก ท่านนก ด้วยนะคะ