กระดานสนทนาวัดบางพระ

๑. ศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในชีวิตเรา คือ ตัวเราเอง
? ?  ?The most formidable enemy in one's life is oneself
 
๒. ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา คือ ความอวดดี
?  ? ?The biggest failure in one's life is self-important.
 
๓. การกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิตเรา คือ การหลอกลวง
?  ? ?The unwiset act in one's life is deceit.
 
๔. สิ่งที่แสนสาหัสที่สุดในชีวิตเรา คือ ความอิจฉาริษยา
?  ? ?The most miserable act in one's life is jealousy.
 
๕. ความผิดพลาดมหันต์ที่สุดในชีวิตเรา คือ การยอมแพ้ตนเอง
?  ? ?The gravest mistake in one's life is self-abundonment.
 
๖. สิ่งที่เป็นอกุศลที่สุดในชีวิตของเรา คือ การหลอกตัวเอง
?  ? ?The most sinful act in one's life is self-deception.
 
๗. สิ่งที่น่าสังเวชที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ การถดถอยของตัวเอง
?  ? ?The most pitiful temperament in one&rsquo's life is self-abasement.
 
๘. สิ่งที่น่าสรรเสริญที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความอุตสาหะวิริยะ
?  ? ?The most admirable spirit in one&rsquo's life is perserverance.
 
๙. ความล้มละลายที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความสิ้นหวัง
?  ? ?The most complete bankruptcy in one&rsquo's life is despair.
 
๑๐. ทรัพย์สมบัติที่มีค่าที่สุดในชีวิตเรา คือ สุขภาพที่สมบูรณ์
? ? ? The greatest wealth in one&rsquo's life is health.
 
๑๑. หนี้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา คือ หนี้บุญคุณ
? ?  ?The heaviest debt in one&rsquo's life is a debt gratitide for other's help.
 
๑๒. ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา คือ การให้อภัยและความเมตตา
? ?  ?The groundest gift in one&rsquo's life is forgiveness and kindness,
 
๑๓. ข้อบกพร่องที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตเรา คือ การมองโลกในแง่ร้ายและไร้เหตุผล
      The biggest shortcoming in one&rsquo's life is permissism on unreason.
 
๑๔. สิ่งที่ทำให้อิ่มอกอิ่มใจมากที่สุด คือ การให้ทาน
      The greatest gratification in one&rsquo's life is alms giving
 

ขอบคุณครับ

 

ที่มา http://www.budpage.com/ba213.shtml




              คนเรารู้สึกไวต่อสีหน้าอารมณ์แบบใดมากที่สุด ?

             นี้เป็นคำถามที่นักวิทยาศาสตร์ชาวออสเตรเลียสองคนอยากหาคำตอบ ทั้งสองได้คัดเลือกภาพสีหน้าของผู้คนจำนวนมากทั้งหญิงและชาย ที่สะท้อนอารมณ์หกแบบ คือโกรธ รังเกียจ กลัว ดีใจ เศร้า และประหลาดใจ จากนั้นก็ให้อาสาสมัครกลุ่มหนึ่งทั้งหญิงและชาย มาดูภาพเหล่านั้น แล้วตอบว่าสีหน้าของผู้คนในภาพกำลังบ่งบอกอารมณ์ชนิดใด ระหว่างนั้นผู้วิจัยทั้งสองก็จับเวลาว่าอาสาสมัครใช้เวลานานเท่าใดในการตอบ

             คุณพอจะเดาได้ไหมว่า อาสาสมัครกลุ่มนี้จับสีหน้าอารมณ์ชนิดใดได้ไวที่สุด ?

             ถูกต้องแล้วคร้าบ คำตอบคือ สีหน้าที่กำลังโกรธ

             ไม่ว่าหญิงหรือชาย ล้วนฉับไวต่อความโกรธมากกว่าอารมณ์ชนิดอื่น ที่น่าสนใจก็คือ ไม่ว่าเพศใดจะจับความโกรธบนสีหน้าของผู้ชายได้ไวกว่าของผู้หญิง

             ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น นักวิทยาศาสตร์ทั้งสองคิดว่า น่าจะเป็นเพราะความรู้สึกไวต่ออารมณ์โกรธนั้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการอยู่รอดของมนุษย์ เพราะอารมณ์โกรธนั้นสามารถระเบิดเป็นความรุนแรง และก่อภัยคุกคามต่อคนเราได้มากกว่าอารมณ์อื่น ๆ อีกทั้งความรุนแรงเพราะลุแก่โทสะก็มักจะมาจากผู้ชายมากกว่าผู้หญิง (หลักฐานประการหนึ่งก็คือ ในคุกมีนักโทษชายมากกว่านักโทษหญิงหลายเท่าตัว)

             ที่จริงการทดลองดังกล่าวยังบอกด้วยว่าผู้ชายนั้นไวกว่าผู้หญิงในการจับอารมณ์โกรธบนสีหน้าของคนอื่น (แต่ถ้าเป็นอารมณ์ชนิดอื่น ผู้หญิงจะรู้สึกไวกว่าผู้ชาย) นี่ก็คงเป็นเพราะผู้ชายมีโอกาสที่จะถูกฆ่าหรือทำร้ายได้มากกว่าผู้หญิง เพราะฉะนั้นถ้าผู้ชายอยากจะมีอายุยืน ก็ต้องมีความรู้สึกไวต่ออารมณ์เดือดดาลเป็นพิเศษ
 
             คุณสมบัติดังกล่าวน่าเชื่อว่าฝังอยู่ในมนุษย์ตั้งแต่เกิด อันเป็นผลจากวิวัฒนาการอันยาวนาน ซึ่งช่วยให้มนุษย์เราอยู่รอดได้มาจนทุกวันนี้ แต่สมัยนี้ลำพังความรู้สึกไวต่ออารมณ์โกรธของคนอื่น เห็นจะไม่เพียงพอต่อความอยู่รอดของเราเสียแล้ว เพราะในโลกยุคใหม่ สิ่งที่เป็นอันตรายต่อชีวิตของเรามากที่สุด ไม่ใช่ความโกรธของคนอื่นหรอก แต่เป็นความโกรธของเราเอง

             ในโลกสมัยใหม่ อันตรายจากภายนอกลดลงไปมาก ไม่ว่าอันตรายจากสิงสาราสัตว์หรือมนุษย์ด้วยกัน การตัดสินปัญหาด้วยกำลัง หรือไล่ล่าฆ่ากันตามอำเภอใจนั้น ทุกวันนี้ลดลงไปมาก ขณะที่ปัญหาจากภายในอันเนื่องจากอารมณ์คุคั่ง เดือดดาล และความเครียดนั้น กลับเพิ่มมากขึ้น ประเทศที่มีอัตราการฆ่าตัวตายสูงกว่าการฆ่ากันเองนั้นมีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนคนที่ตายเพราะโรคหัวใจก็เพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน โรคหัวใจนั้นมาจากไหน ส่วนหนึ่งมาจากความเครียดและความโกรธที่หมักหมมในใจนั่นเอง ยังไม่ต้องพูดถึงโรคร้ายอื่น ๆ ที่เป็นปัญหาสำคัญในปัจจุบัน เช่น มะเร็ง รวมทั้งโรคนานาชนิดที่หาความผิดปกติในร่างกายไม่เจอ

             ความโกรธเมื่อเกิดขึ้น นอกจากเผาลนจิตใจแล้ว ยังบั่นทอนร่างกายด้วย ทั้ง ๆ ที่มันก่อความทุกข์แก่เราเป็นอย่างมาก แต่เหตุใดเราจึงมักปล่อยให้ความโกรธอาละวาดอยู่บ่อย ๆ จนบางครั้งถึงกับกินไม่ได้ นอนไม่หลับ คำตอบก็คือ เพราะเราไม่รู้ตัวนั่นเอง
 
             เวลาโกรธใครสักคน เราจะมัวแต่คิดหาทางตอบโต้เขา หรือวางแผนเล่นงานเขา ใจแล่นออกไปนอกตัว จึงลืมดูใจของตัวว่ากำลังถูกความโกรธครอบงำหรือลากลู่ถูกังไปไหนต่อไหนแล้ว ใช่หรือไม่ว่าบ่อยครั้งความโกรธทำให้เราเผลอพูดหรือทำในสิ่งที่ต้องมาเสียใจภายหลัง "ไม่น่าเลยกู" คือคำพูดที่มักหลุดออกมาเมื่อระบายความโกรธไปอย่างสะใจและเกิดความเสียหายแล้ว

              การไวต่อความโกรธในใจตนจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างมากสำหรับคนยุคนี้ ยิ่งรู้เท่าทันมันตั้งแต่เพิ่งก่อตัว หรือยังเป็นแค่ความหงุดหงิด ก็จะช่วยป้องกันไม่ให้มันลุกลามขยายตัว อย่าลืมว่าไฟที่เผาผลาญป่าทั้งผืนนั้นเริ่มต้นจากสะเก็ดไฟเล็ก ๆ เท่านั้น หากดับโทสะตั้งแต่ยังเป็นแค่สะเก็ดไฟ ก็ไม่ต้องเดือดร้อนเพราะใจถูกผลาญเผาอีกต่อไป

             ลองสังเกตเวลาหงุดหงิดหรือเริ่มจะโกรธ ใจเราเป็นอย่างไร แล้วกายเราล่ะ เป็นอย่างไร รู้สึกถึงความหม่นหมองเร่าร้อนและหนักอึ้งที่ใจไหม สังเกตไหมว่ากายเริ่มเกร็ง ส่วนลมหายใจก็ถี่และตื้น ทันทีทีรู้ตัว ลองหายใจเข้าลึก ๆ หายใจออกยาว ๆ ถ้าให้ดีก็นับไปด้วยทุกลมหายใจออก จาก ๑ ถึง ๑๐ ถ้ายังไม่รู้สึกดีขึ้น นับซ้ำอีกรอบหรือสองรอบ จะช่วยให้กายและใจผ่อนคลาย ส่วนความโกรธจะทุเลาลง

             การหมั่นสังเกตอาการทางใจและกายที่เกิดขึ้นในยามโกรธ จะช่วยให้เราไวต่อความโกรธมากขึ้น นั่นหมายความว่าความโกรธจะครองใจเราได้น้อยลง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสุขภาพกายและใจจะดีขึ้น มิพักต้องพูดถึงความสัมพันธ์กับคนอื่นก็จะดีขึ้นไปด้วย

ที่มา http://www.budpage.com/vijak09.shtml


             
              การศึกษาธรรมะ คือ การทำความเข้าใจหลักการและวิถีปฏิบัติ เพื่อจะทำให้เราได้เข้าใจสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิต ชีวิตอันรายรอบไปด้วยความไม่แน่นอน ความเปลี่ยนแปลง ความขัดแย้ง ความเห็นที่หลากหลาย เกิดเป็นความบีบคั้นอันแสนโกลาหล ความโกลาหลที่ว่านี้มักจะถูกมองเป็นเรื่องเลวร้ายเพียงเพราะแรงต่อต้านของอัตตา อันเป็นความพยายามที่จะรักษาแบบแผนที่เคยชินของความคิด ความเชื่อ และวิถีชีวิตเดิมๆ ที่เราใช้ในการปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น อะไรที่อยู่นอกกรอบการควบคุม ไม่สอดคล้องกับความคาดหวังของตัวตนอันคับแคบ มักถูกตัดสินว่าเป็นปัญหา กลายเป็นปมความทุกข์ที่เราไม่สามารถเข้าไปเผชิญกับมัน การศึกษาธรรมะจะนำมาซึ่งความเข้าใจที่ถูกต้องว่า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ความไม่แน่นอนของชีวิต แต่อยู่ที่จิตใจอันคับแคบที่เต็มไปด้วยความกลัวต่อการเรียนรู้ต่างหาก
 
             ความเข้าใจทางหลักการเพียงอย่างเดียวคงไม่เพียงพอ หนทางที่จะพาเราให้สามารถเข้าไปเผชิญต่อประสบการณ์ใหม่ๆของชีวิตทั้งภายในและภายนอกได้อย่างไม่มีเงื่อนไข ก็คือ การได้ฝึกฝนจิตใจ ปฏิบัติภาวนา ฝึกใจให้ผ่อนพักอยู่ในพื้นที่ว่างแห่งการเรียนรู้ภายใน อย่างปราศจากอคติและความยึดมั่นถือมั่น จิตใจที่ว่างแสดงถึงความพร้อมต่อการเรียนรู้ชีวิตในทุกขณะ จะนำมาซึ่งการมองความคิดเห็นอันหลากหลายที่ดูแสนโกลาหล เป็นโอกาสแห่งการพัฒนาตัวเอง เรียนรู้ที่จะรับฟัง สื่อสาร ปฏิสัมพันธ์ บนพื้นฐานของปัญญา จนกลายเป็นการเปลี่ยนแปลงภายในในตนเองโดยสมบูรณ์ (inner transformation)

             หากเราไม่ให้ความสนใจกับการปฏิบัติภาวนา การศึกษาธรรมะหรือแม้แต่การที่ได้ชื่อว่าเป็นชาวพุทธ ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยแม้แต่น้อย เพราะเราไม่ได้ให้ความสนใจที่จะฝึกฝนเพื่อการพัฒนาตนเอง แต่กลับใช้ธรรมะ หรือพุทธศาสนา เป็นเพียงเกราะกำบัง สร้างภาพของความเป็นคนดีมีศีลธรรมอย่างผิวเผิน
 
             วิถีพุทธที่แท้ คือกระบวนการฝึกฝนตนเองอย่างต่อเนื่อง หากเรามองข้ามการภาวนา เอาแต่ศึกษาธรรมะจากตำรับตำรา แม้จะท่องจำพระไตรปิฏกจนขึ้นใจได้ก็ตามที ผลก็คือ เราจะกลายเป็นเพียงคนที่คิดว่าตัวเองรู้ดีกว่าคนอื่น สามารถตัดสินคนอื่นว่าดีเลวจากหลักความเชื่อ หรือปรัชญาทางศาสนาที่เราศึกษา "ฉันถูกคนเดียว คนอื่นผิดหมด" จนมองความหลากหลายทางความคิด หรือความขัดแย้งทางหลักการเป็นเรื่องไม่พึงปรารถนา และนั่นคือสัญญาณของมิจฉาทิฐิ แทนที่เราจะได้เดินบนเส้นทางของการพัฒนาตนเอง เรากำลังเลือกเดินบนทางเบี่ยงทางจิตวิญญาณ (spiritual bypassing) ใช้พุทธธรรมเป็นข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงกับการเผชิญความคับแคบด้านใน เอาแต่ไปมองคนอื่น ตัดสินคนอื่นอย่างเสียๆหายๆ การที่พร่ำบอกคนอื่นว่า "ฉันเป็นชาวพุทธ ฉันเป็นคนดีมีธรรมะ ฉันศรัทธาในพุทธศาสนา" หาได้มีความหมายอะไรนอกเสียจาก การแสดงถึงมิจฉาทิฐิของตัวตนทางจิตวิญญาณ อันเป็นความคับแคบแบบใหม่ที่ใช้ครอบตัวตนอันเดิมไว้
 
             สถานการณ์ของบ้านเมืองที่แสดงถึงวิกฤตทางจริยธรรมได้ส่งสัญญาณร้ายให้เราได้เห็นว่า ความเป็นพุทธที่เราคิดว่าสุดเลอเลิศนั้น หาได้มีคุณค่าและความหมายใดๆทั้งสิ้น มันกลับกลายเป็นอดีตแสนหวานที่ขัดแย้งต่อความเป็นจริงของสภาพสังคมไทยในปัจจุบัน
 
             เริ่มจากความรุนแรงที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในพื้นที่ทางภาคใต้ การเลือกปฏิบัติอย่างไร้ความเคารพในความหลากหลายทางเชื้อชาติและเผ่าพันธุ์ การดูถูกศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของประชาชนจากภาครัฐ การคุกคามสื่อ ริดรอนอิสรภาพทางความคิดเห็นอันหลากหลายของประชาชน แม้แต่เรื่องเล็กๆอย่างดาราดังตั้งครรภ์ก่อนสมรส ที่สังคมต่างไปประณามตัดสินราวกับเธอเป็นอาชญากร ไล่มาจนถึงประเด็นใหญ่ที่สุดในเรื่องความไร้จริยธรรมอย่างเลวร้ายของผู้นำที่ประวัติศาสตร์ชาติไทยต้องจารึกไว้

             ทุกเหตุการณ์สะท้อนให้เห็นถึงเหตุปัจจัยในสังคมที่นับวันยิ่งมีแต่แนวโน้มการเมินเฉยในเรื่องของศีลธรรม อันเป็นสัญญาณถึงความเสื่อมถอยของรากฐานทางจิตใจอย่างถึงที่สุด การบูชา "เงิน" "ความสำเร็จ" "การพัฒนาทางวัตถุ" "เทคโนโลยี" "ความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจ" "การก้าวทันโลก" ได้พาสังคมไทยมาสู่จุดที่มันควรจะเป็น อย่างที่ไม่สามารถปัดความรับผิดชอบไปที่ตัวผู้นำเพียงคนเดียวได้ การไม่รู้จักตัวเอง ไม่รู้จักพอ ขาดความละอาย ไร้หิริโอตตัปปะ เป็นสิ่งที่เราทุกคนจะต้องรับผิดชอบร่วมกัน
 
              อาจารย์นิธิ เอียวศรีวงศ์ ได้เขียนบทความเรื่อง "วัฒนธรรมคนอย่างทักษิณ" แสดงทัศนะทางการเมืองที่ว่า สิ่งที่สังคมไทยต้องเรียนรู้จากวิกฤตการณ์ครั้งนี้ ไม่ใช่ "ทักษิณ" แต่เป็น"คนอย่างทักษิณ" ต่างหาก อีกนัยหนึ่งอาจกล่าวได้ว่า ความเป็นผู้นำอย่างทักษิณนั้น เป็นเพียงความสุกงอมของเหตุปัจจัยที่มีอยู่ในสังคมไทย ซึ่งการขจัดผู้นำออกไปนั้นไม่ได้หมายถึงการแก้ปัญหาจริยธรรมทางสังคมที่ยั่งยืนแท้จริงแต่อย่างใด เราทุกคนจะต้องทำความเข้าใจถึงเหตุปัจจัยของความโลภ ไม่รู้จักพอ ความโกรธเกลียด ฉลาดแกมโกง ที่เราต่างก็มีอยู่ภายใน และใช้โอกาสนี้เพื่อการเรียนรู้เปลี่ยนแปลงตน ไม่ให้ตกเป็นทาสของกิเลสตัณหาที่ผู้นำประเทศได้สอนสะท้อนให้เราได้รู้สึกละอายกันโดยถ้วนหน้า
 
             การเปลี่ยนแปลงหรือการปฏิรูปสังคม(social transformation) คงเป็นเพียงเรื่องนามธรรมหลอกๆ หากเรายังมองมันเป็นเพียงหลักการวิธีคิดภายนอก อย่างที่ไม่มีวิถีทางของการปฏิบัติภายในเอาเสียเลย ความวุ่นวายของบ้านเมืองที่เกิดขึ้น ณ ขณะนี้ได้สะท้อนถึงวิกฤตการณ์ทางจริยธรรมที่ต้องการการเรียนรู้และเปลี่ยนแปลงภายใน (inner transformation) ในระดับปัจเจกบุคคลอย่างเร่งด่วนที่สุด ไม่ว่าใครจะมองพื้นฐานของการภาวนา บ่มเพาะปัญญา ด้วยหนทางแห่งจิตสิกขา เป็นเรื่องอุดมคติล้าสมัย ไร้ความเป็นไปได้จริง แต่ด้วยสถานการณ์ที่รัฐนาวาใกล้จะอับปางลง จากมรสุมที่รุมเร้า ความเน่าเฟะรอบด้านที่รอการปฏิรูป ทั้งภาคการศึกษา ศาสนา การเมือง สังคม และวัฒนธรรม ก็น่าจะถึงเวลาที่เราทุกคนควรจะหันกลับมามองตนเอง ร่วมสร้างปรากฏการณ์ของการเรียนรู้เพื่อการเปลี่ยนแปลงภายใน ใส่ใจกับรากฐานทางปัญญา ให้คุณค่าทางศีลธรรมและจริยธรรม จนเกิดเป็นการปฏิวัติทางจิตวิญญาณของสังคมไทยอย่างยั่งยืน
 
              จิตตปัญญาศึกษา หรือการภาวนาเรียนรู้ด้านใน จะเป็นพื้นฐานที่สำคัญของการรับฟังและเรียนรู้จากผู้อื่น หยุดความคิดที่ว่าตัวเองรู้ดีในทุกเรื่อง ละเลิกความคิดของความเป็นอัศวินขี่ม้าขาวที่มีความสำคัญเหนือคนธรรมดา คุณค่าของคนไม่ใช่อยู่ที่ความสำเร็จฟู่ฟ่า แต่อยู่ที่การเรียนรู้ รู้ที่จะสัมผัสชีวิตของตนเองและผู้อื่นอย่างจริงใจ จนความเมตตากรุณาที่แท้จริงบังเกิดขึ้นจากภายในบนพื้นฐานของปัญญาตระหนักรู้ การภาวนาเป็นกระบวนการที่ทำให้เรารู้จักตั้งคำถามอย่างถึงราก ถึงกระบวนทัศน์ วิธีคิด วิถีการดำรงชีวิต ที่จะต้องตั้งอยู่บนความพอเพียง แต่ความพอเพียงจะเกิดขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อเราจะตระหนักถึงความเต็มทางจิตวิญญาณที่มีอยู่แล้วในตน นำศักยภาพนั้นไปเรียนรู้จากคนรอบข้างอย่างอ่อนน้อม เผชิญความเป็นจริงอย่างง่ายงาม สอดคล้องสมดุลตามเหตุปัจจัยรายรอบ

             คุณค่าของสังคมพุทธคือความตื่น และความตื่นจะเกิดขึ้นได้ ก็ด้วยจิตใจที่เปิดกว้างต่อการเรียนรู้ ข้ามพ้นกำแพงความคับแคบของความยึดมั่นทางความคิด ระบบใดที่หลับใหลจะค่อยๆกลายเป็นโครงสร้างอันเลวร้ายของอำนาจและความรุนแรง เช่น การมีผู้นำอย่างเผด็จการ มีพรรคการเมืองพรรคเดียว กลุ่มคัดค้านถูกประณามเป็นพวกมือไม่พายเอาเท้าราน้ำ ประชาชนเดินขบวนเรียกร้องการตรวจสอบก็ถูกมองเป็นกุ๊ยข้างถนน ฯลฯ แต่ระบบใดที่รู้จักการเรียนรู้ รับฟัง เพื่อเปลี่ยนแปลง ปรับเปลี่ยน ก็จะเป็นระบบที่ตื่น ที่ทุกคนได้มีส่วนร่วมให้คุณค่าและความหมาย แต่ละปัจเจกบุคคลต่างทำหน้าที่ของตนด้วยใจที่เปิดกว้าง แลกเปลี่ยนเรียนรู้อย่างตรงไปตรงมา ไม่จำเป็นต้องใช้เล่ห์เหลี่ยม กลยุทธ์ในการปิดหู ปิดตา ปิดปากผู้คนอย่างที่เป็นอยู่
 
             เมื่อความหลากหลายทางความคิดไม่ถูกมองเป็นเนื้อร้ายที่ต้องถูกกำจัด ผู้คนรู้จักใช้ใจที่เปิดกว้างรับฟัง แลกเปลี่ยนแสดงความคิดเห็นเพื่อการตรวจสอบ เพื่อประโยชน์ของส่วนรวมเป็นที่ตั้ง สังคมก็จะเป็นสังคมที่ตื่นอยู่เสมอ แต่ก่อนที่สังคมจะตื่นได้ ภาวะแห่งความตื่นจะต้องเริ่มขึ้นที่ปัจเจก ผู้คนต้องรู้จักฝึกฝนพัฒนาตนจนค้นพบศักดิ์ศรีและคุณค่าภายในอย่างเต็มภาคภูมิ จากนั้นจึงเกิดการถักทอจากหน่วยเล็กๆอย่างเป็นธรรมชาติ เกิดเป็นเป็นเครือข่ายของการเรียนรู้ เติบโตงอกงามขึ้นเป็นประชาธิปไตยในธัมมิกสังคม บนพื้นฐานของความเคารพซึ่งกันและกันของผู้คนในสังคมอย่างแท้จริง

ที่มา http://www.budpage.com/vijak07.shtml

? ? ? ? ? ? ?

? ? ? ? ? ? ? คนทั่วไปมักจะเข้าใจกันว่า การฝึกจิตภาวนาเป็นกิจกรรมที่แยกขาดออกจากชีวิต หรือบ้างก็เข้าใจว่ามันเป็นกระบวนการการฝึกฝนเพื่อที่จะนำมา "ประยุกต์" ให้เข้ากับชีวิตประจำวัน แต่หากเราลองมองในแง่มุมที่ลึกซึ้งกว่านั้น เราจะพบว่าแท้จริงแล้วจิตภาวนาคือ "ชีวิตที่แท้" มันเผยให้เราได้สัมผัสถึงวิถีของการเรียนรู้พื้นฐานของจิตใจ เป็นความตระหนักรู้ที่ยิ่งใหญ่ไร้การเปรียบเทียบ เราได้ค้นพบพลังแห่งศักยภาพภายใน และเข้าใจถึงการเลื่อนไหลแห่งเหตุปัจจัยภายนอก ยามที่เราได้นั่งอยู่กับตัวเองบนเบาะสมาธิ เราจะพบว่ามันคือช่วงเวลาที่ทำให้เราได้สัมผัสถึงการดำรงชีวิตที่เต็ม และลุ่มลึกมากกว่าช่วงเวลาใดๆในชีวิต

? ? ? ? ? ? ?ชีวิตปกติประจำวันของผู้คนในโลกสมัยใหม่ต่างก็ถูกจองจำด้วยความคิดที่อยากจะเป็นเหมือนคนอื่น น้อยคนนักที่จะรู้จักให้คุณค่ากับศักยภาพและคุณค่าในตนเอง เราต่างก็สับสนไปกับเสียงภายนอก ตะเกียกตะกายไขว่คว้าเพื่อแสวงหาความมั่นคง ความสะดวกสบาย และการยอมรับจากคนรอบข้าง มองไปทางไหนใครๆก็ดูจะไหลไปในทิศทางเดียวกัน ตามกันไปราวกับเป็นทางเดียวที่ชีวิตสามารถดำเนินไปได้ ไม่มีใครคิดตั้งคำถามว่า ทำไมชีวิตของคนเราถึงต้องยากลำบาก เต็มไปด้วยการต่อสู้ แก่งแย่ง แข่งขัน ถึงเพียงนั้น ยิ่งตามๆกันไป อะไรๆในใจก็ดูจะไม่ได้สับสนลดน้อยลงไปเลยแม้แต่น้อย ลึกๆเราต่างก็รู้ว่ามันมีสิ่งที่จริงแท้กว่านั้นในชีวิต

? ? ? ? ? ? ?ในการฝึกภาวนา เรายอมที่จะวางความเพ้อฝันทะยานไว้ข้างนอก เพื่อที่จะได้เรียนรู้และสัมผัสความสดใหม่ในการดำรงอยู่ในปัจจุบันขณะ ทำให้เราได้เริ่มตระหนักถึงความมหัศจรรย์ของชีวิต อันเต็มไปด้วยอิสรภาพ ความคิดสร้างสรรค์ และความรื่นรมย์ นั่นคือ ความหมายของชีวิตที่แท้ ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพื้นที่ว่างของการเรียนรู้ภายใน และแน่นอนว่าก่อนที่เราจะได้สัมผัสถึงความมหัศจรรย์ที่ว่านั้น เราต้องเต็มใจที่จะลงทุนลงแรงกับการฝึกฝนอย่างเต็มที่ มันหมายถึงการสูญเสียการควบคุมอย่างถึงที่สุด และอัตตาของคุณก็จะยื้อยุดจนเฮือกสุดท้าย แต่อย่างน้อยคุณก็ควรจะมีมุมมองที่ถูกต้องว่า การปฏิบัติธรรมหาใช่เป็นการแสวงหาคำตอบสุดท้าย หรือ เป็นความปรารถนาจะบรรลุถึง "จุดหมาย" ในลักษณะของสถานะสูงสุดเหนือจากบ่วงทุกข์ทั้งปวง แต่การปฏิบัติธรรมคือ "การเดินทาง" เป็นกระบวนการที่ต้องอาศัยการฝึกฝนและการเรียนรู้จากประสบการณ์ในทุกขั้นตอน คุณไม่สามารถจะหาทางลัด หลบเลี่ยงสิ่งที่คุณไม่อยากเจอในตัวเองได้

? ? ? ? ? ? ?ทุกปีในช่วงฤดูหนาวผมจะนำรีทรีท หรือการฝึกภาวนาเข้มหนึ่งเดือนให้กับคน ๑๕๐ คน นี่คือ "การเดินทาง" ที่คนกลุ่มนั้นได้เรียนรู้และค้นพบร่วมกัน


? ? ? ? ? ? ? ธรรมะข้อแรก: วิ่งวุ่นหาหลัก หาจุดยืนใหม่ให้กับตนเอง

? ? ? ? ? ? ?ในการฝึกรีทรีทระยะยาวเช่นนี้ ประสบการณ์แรกที่ผู้เข้าร่วมสัมผัสได้ก็คือ พวกเขาต่างรู้สึกถึงความไม่แน่นอนของประสบการณ์ที่อยู่ตรงหน้า และธรรมะข้อแรกที่พวกเขาต้องเรียนรู้ก็คือ การวิ่งวุ่นพยายามหาเสายึดเกาะหลักใหม่ให้กับตัวเอง ซึ่งไม่ได้ถือเป็นเรื่องที่ผิดหรือเสียหายอะไร มันเป็นสัญชาตญาณที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ทุกคนลงทะเบียน เข้าที่พัก จัดข้าวจัดของ ต่างคนต่างพยายามปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

? ? ? ? ? ? ?หลังจากที่สามารถสร้างความสะดวกสบาย คลายความวุ่นวายใจได้ในระดับหนึ่ง เราจึงเริ่มลงมือปฏิบัติ เราเริ่มรู้สึกลงหลักปักฐาน กระบวนการมองด้านในทำให้เราเห็นถึงแบบแผนความคุ้นชิน ความคิดฟุ้งซ่าน ความกลัว ความคาดหวัง อีกทั้งกลวิธีต่างๆนานาที่เรางัดเอามาใช้เป็นเกราะกำบังให้กับความเปราะบางที่เราเริ่มรู้สึกจากการปฏิบัติ

? ? ? ? ? ? ?นอกจากนั้นยังมีความคิดในอีกลักษณะหนึ่งที่มักจะแวะมาเยี่ยมเยียนผู้ปฏิบัติอยู่เสมอ นั่นก็คือการพยายามจะหาคำยืนยันที่ว่า "ฉันทำถูก" เราพยายามชะเง้อมองคนข้างๆ เปรียบเทียบท่านั่งของตัวเอง ใจที่ว้อกแว้กวุ่นหาตารางการปฏิบัติ เพื่อให้มั่นใจว่า ฉันจะทำอะไรถูกต้องเหมือนคนอื่นเขา นั่นถือเป็นสัญญาณเบื้องต้นของการยื้อยุดของอัตตา ที่พยายามจะหาหลักใหม่ให้กับตนเอง อย่างน้อยก็เพื่อสร้างความรู้สึกปลอดภัยและคุ้นชินเบื้องต้นให้กับการเดินทางอันยาวไกลที่ไม่มีใครรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง


? ? ? ? ? ? ? ธรรมะข้อที่สอง: ความอึดอัด

? ? ? ? ? ? ? ความรู้สึกปลอดภัยที่เราพยายามสร้างขึ้นสามารถแปรเปลี่ยนเป็นความอึดอัดได้โดยง่าย โดยเฉพาะยามที่เราไม่สามารถหาสิ่งภายนอกมาสร้างความบันเทิงได้เหมือนชีวิตข้างนอก เมื่อเราไม่มีโอกาสแม้กระทั่งจะขยับตัว เดินไปไหนมาไหนได้ตามใจ กล้ามเนื้อก็เริ่มรู้สึกปวดเมื่อย เพื่อนผู้ปฏิบัติที่นั่งอยู่ข้างๆเริ่มทำให้เรารู้สึกอึดอัด รำคาญใจ ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า เราต้องนั่งนิ่ง ขดตัวเองอยู่บนเบาะนั่งสมาธิแคบๆ เรื่องง่ายๆอย่างการตามลมหายใจเข้าออกดูจะทำให้ความอึดอัดยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ เราเริ่มรู้สึกถึงแรงต้านจากภายใน ราวกับว่ามันจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ เราเริ่มที่จะมีความคิดนึงแว้บเข้ามาเป็นระยะๆ... "พอกันที...ฉันจะออกไปจากที่นี่"

? ? ? ? ? ? ?นานๆเข้า ใจเราเริ่มสงบลง คิดอะไรมากไปก็เท่านั้น ไหนๆก็ตัดสินใจมาแล้วก็ขอลองดูสักตั้ง เมื่อเราได้ตระหนักว่า มันไม่มีอะไรจะทำ นอกจากการนั่งอยู่กับตัวเอง ความสิ้นหวังไม่มีทางไป จึงพาเรากลับมาอยู่กับปัจจุบันขณะ เมื่อความคิดฟุ้งซ่านดูจะเบาบางลง ความรู้สึกและอารมณ์ดูจะปรากฏให้เราได้สัมผัสอย่างชัดเจนมากขึ้น เราเริ่มเข้าใจว่าแท้จริงการฝึกภาวนาหาได้มีเป้าหมายเพื่อการกำจัดประสบการณ์อันไม่พึงปรารถนา แต่การภาวนาจะฝึกให้เราสามารถเผชิญกับประสบการณ์เหล่านั้นได้ดียิ่งขึ้น หลายชั่วโมงของการนั่งผ่านไป เราจึงเริ่มใส่ใจกับความรู้สึกอึดอัด ไม่สบายกาย ไม่สบายใจ เราเฝ้ามองดูมันอย่างใกล้ชิด สังเกต สำรวจ และสัมผัสมันด้วยใจที่ค่อยๆเปิดกว้างมากขึ้น
? ? ? ? ? ? ?

? ? ? ? ? ? ? ธรรมะข้อที่สาม: ความเงียบ และ ความว่าง

? ? ? ? ? ? ? หลังจากการปฏิบัติดำเนินไปได้ระยะหนึ่ง ผู้คนค่อยๆเริ่มปรับตัวกับตารางการฝึกที่เข้มข้น เรารับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในห้องปฏิบัติอย่างชัดเจน สิ่งแวดล้อมภายในเริ่มถูกสำรวจโดยผู้ปฏิบัติ กระบวนการการเรียนรู้ด้านในค่อยๆก่อตัวขึ้นอย่างเป็นขั้นตอน ในตอนเช้ายามที่เราเดินเข้ามานั่งในห้องปฏิบัติ เราเริ่มสังเกตถึงความนิ่งสงบของสถานที่ เป็นความรื่นรมย์ที่แปลกใหม่แม้มันจะอยู่กับเราได้ไม่นานนักก็ตามที แค่เพียงชั่วครู่โลกที่คุ้นชินแห่งความคิดฟุ้งซ่านก็ดูจะกลับมาเยี่ยมเยือนเราอีกครั้ง ต่อมา ขณะกำลังนั่งตามลมหายใจ สติสะตังเริ่มหลุดหลงไปตามฝันกลางวันที่เราปรุงแต่งขึ้น ทันใดนั้นเราอาจจะตื่นขึ้นจากภวังค์ หันกลับมานั่งตระหนักรู้อยู่กับความเงียบที่รายรอบ ณ วินาทีนั้นเราเริ่มใฝ่ฝันที่อยากจะสร้างความสัมพันธ์กับพื้นที่ตรงนั้นของจิตใจให้ได้มากขึ้น พอใกล้จะหมดวัน เราอาจจะเริ่มรู้สึกอ่อนล้าจากการวิ่งไล่ตามความคิดฟุ้งซ่านที่มีอยู่เต็มหัว ความพยายามที่จะกลับมาตามลมหายใจดูจะไม่เป็นผล คุณรู้สึกศิโรราบ ล้มเลิกความพยายาม และยอมแพ้ เมื่อนั้นเรากลับพบตัวเองนั่งอยู่ในความสงบนิ่งโดยสมบูรณ์ ตระหนักรู้ถึงลมหายใจที่แผ่วเบาของเพื่อนข้างๆ สังเกตแสงเทียนริบหรี่หน้าพระพุทธรูป ได้ยินเสียงลมพัดกระทบทิวไม้นอกหน้าต่าง... ยิ่งเราสัมผัสได้ถึงความเงียบในห้องปฏิบัติได้มากเท่าไร เราก็ยิ่งสังเกตเห็นว่ามันไม่ใช่ความเงียบที่เราเคยรู้จักเสียแล้ว ตามปกติความเงียบเป็นช่องว่างระหว่างความคิดที่เราไม่ชอบเอาเสียเลย ความเงียบระหว่างบทสนทนาทำเรารู้สึกเคอะเขิน เรามักจะมองความเงียบเป็นการรบกวนแผนการทางความคิดที่นำมาซึ่งความรำคาญใจ น่าแปลกเหลือเกินที่ความเงียบในห้องปฏิบัติดูจะแตกต่างออกไป เรารู้สึกถึงความลึกซึ้ง ความเต็มเปี่ยมสมบูรณ์ของชีวิตด้านใน ความนิ่งสงบใสของจิตทำเอาเรารู้สึกราวกับว่า ณ วินาทีนั้นไม่มีสิ่งใดเคยเกิดขึ้น และไม่จำเป็นที่จะต้องมีสิ่งใดเกิดขึ้นอีกต่อไป นั่นคือชั่วขณะแห่งความรู้สึกเต็มเปี่ยมในชีวิต ที่เกิดขึ้นจากการตระหนักรู้ในศักยภาพภายในของเรา เรารู้สึกถึงจิตใจที่ขยายกว้าง ไร้เมฆหมอกขวางกั้น เป็นพื้นที่ว่างที่เปิดให้ประสบการณ์ใดๆในชีวิตได้ผ่านเข้ามาให้เราเรียนรู้โดยสะดวก ความเงียบหาใช่ความน่าเบื่อ ว่างเปล่าไม่มีอะไร ตรงกันข้าม ประสบการณ์ของการเข้าสู่ความเงียบภายในของชีวิตช่างดูมีชีวิตชีวา รื่นรมย์ และ "ตื่น"เป็นอย่างยิ่ง พอมาถึงจุดนี้ ความรู้สึกที่มีต่อการปฏิบัติภาวนาดูจะต่างไปจากเดิม วันแรกๆเรารู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ อะไรๆก็ดูจะเกร็งและติดขัดอยู่ในพื้นที่แคบๆ อันรายล้อมไปด้วยผู้คนแปลกๆที่แสนจะน่ารำคาญ เวลาส่วนใหญ่ถูกใช้ไปกับความคิดที่จะกลับไปสู่พื้นที่กว้างของชีวิตข้างนอก พร้อมสิ่งอำนวยความสะดวก ดึงดูดใจ ให้ความบันเทิง แต่พอมาตอนนี้พื้นที่ในห้องปฏิบัติดูจะค่อยๆกว้างใหญ่ขึ้นกว่าขอบเขตจำกัดของโลกภายนอกเสียอีก เรารู้สึกถึงอิสรภาพที่จะไปสัมผัสมุมต่างๆของชีวิตได้อย่างเสรี เป็นการออกสำรวจความเป็นไปได้อย่างไร้ขอบเขตในแง่ของประสบการณ์ตรง เป็นการค้นพบที่สดใหม่ อันดูจะตรงกันข้ามกับกระแสแห่งโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยวงจรที่ซ้ำวนไปมาอย่างไม่รู้จบ การเข้าสู่พื้นที่ว่างแห่งการเรียนรู้ภายในต้องอาศัยประตูแห่งความวิเวก บ่ายวันหนึ่งขณะที่ลมพัดเอาหิมะลอยกระทบหน้าต่างของห้องปฏิบัติ ความเงียบพาผู้เขียนเข้าไปสัมผัสถึงความโดดเดี่ยวที่ผู้ปฏิบัติภาวนาต่างรู้สึกร่วมกัน เราต่างคนต่างก็ก้าวเดินบนเส้นทางแห่งการแสวงหาคุณค่า และการเรียนรู้ของชีวิตนี้อย่างโดดเดี่ยว ประสบการณ์และการค้นพบของแต่ละคนไม่สามารถที่จะนำมาเปรียบเทียบกันได้ อาจกล่าวได้ว่าเรามีชีวิตอยู่บนคนละโลก หรือคนละจักรวาลเลยทีเดียว ความเข้าใจตรงนี้อาจนำมาซึ่งความเศร้าลึกๆ แต่กระนั้นมันก็ทำให้เรารู้จักเรียนรู้ที่จะเคารพและชื่นชม ในเส้นทางการปฏิบัติฝึกฝนของกันและกันอย่างเต็มหัวใจ

ขอบคุณครับ

และขออนุโมทนาบุญด้วยครับ 

ศีล

ศีลเป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม
ชีวิตที่ดีงามย่อมเป็นที่ปรารถนาของทุกคน เพราะเป็นชีวิตที่มีความสุข เป็นชีวิตที่เป็นประโยชน์ทั้งต่อตนเองและสังคม แต่คุณงามความดีจะมีขึ้นได้ ต้องเริ่มจากกาย วาจา ใจที่สะอาดบริสุทธิ์ ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่นให้เดือดร้อน ดังนั้นชีวิตที่ดีงาม จึงเริ่มต้นที่การรักษาศีลนั่นเอง

ศีลคืออะไร
ศีล แปลว่าปกติ
ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องมีลักษณะที่เป็นปกติของมันเอง เช่น ปกติของม้าต้องยืนไม่มีการนอน ถ้าม้านอนเป็นการผิดปกติ แสดงว่าม้าป่วย ฤดูฝนตามปกติจะต้องมีฝนตก ถ้าฤดูฝนกลับแล้ง ฝนไม่ตกแสดงว่าผิดปกติ
อะไรคือปกติของคน

๑.ปกติของคนจะต้องไม่ฆ่า ศีลข้อ๑ จึงเกิดขึ้นมา
๒.ปกติของคนจะต้องไม่ลักขโมย ไม่แย่งชิง ไม่คดโกง ไม่ทำลายทรัพย์สินของผู้อื่น ศีลข้อ๒ จึงเกิดขึ้นมา
๓.ปกติของคนจะพอใจเฉพาะคู่ครองของตน ถ้าใครไปแย่งเข้าถือว่าผิดปกติ ศีลข้อ๓ จึงเกิดขึ้นมา
๔.ปกติแล้วคนเราพูดตรงไปตรงมาเสมอ ใครโกหกหลองลวงก็ถือว่าผิดปกติ ศีลข้อ๔ จึงเกิดขึ้นมา
๕.ปกติแล้วคนต้องมีสติอันแจ่มใส แต่ถ้าดื่มสุราก็จะขาดสติ ทำสิ่งที่ไม่ดีได้ง่าย ศีลข้อ๕ จึงเกิดขึ้นมา
( ศีล๕ ได้มีก่อนพุทธกาล พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงรับเข้ามาในพระพุทธศาสนา และทรงชี้แจงถึงความจำเป็นของการมีศีลให้ทราบ ) ดั้งนั้นในการรักษาศีล เราจึงควรศึกษาทำความเข้าใจในเรื่ององค์วินิจฉัยศีล ซึ่งเป็นหลักในการวินิจฉัยว่า ศีลขาดหรือไม่
องค์วินิจฉัยเป็นอย่างไร

๑ การฆ่าสัตว์ต้องประกอบด้วยองค์ ๕ คือ
๑.๑ สัตว์นั้นมีชีวิต
๑.๒ รู้อยู่ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
๑.๓ มีจิตคิดจะฆ่าสัตว์นั้น
๑.๔ มีความพยายามจะฆ่าสัตว์นั้น
๑.๕ สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น

๒ การลักทรัพย์ต้องประกอบด้วยองค์ ๕ คือ
๒.๑ ทรัพย์หรือสิ่งของนั้นมีเจ้าของหวงแหน
๒.๒ รู้อยู่ว่าทรัพย์นั้นมีจ้าของหวงแหน
๒.๓ มีจิตคิดจะลักทรัพย์นั้น
๒.๔ มีความพยายามลักทรัพย์นั้น
๒.๕ ลักทรัพย์ได้ด้วยความพยายามนั้น

๓ การประพฤติผิดในกามประกอบด้วยองค์ ๔ คือ
๓.๑ หญิงหรือชายที่ไม่ควรละเมิด ( หญิงหรือชายที่มีเจ้าของแล้ว )
๓.๒ มีจิตคิดจะเสพเมถุน
๓.๓ ประกอบกิจในการเสพเมถุน
๓.๔ ยังอวัยวะเพศให้ถึงกัน

๔ การพูดเท็จต้องประกอบด้วยองค์ ๔ คือ
๔.๑ เรื่องไม่จริง
๔.๒ มีจิตคิดจะพูดให้ผิดไปจากความจริง
๔.๓ พยายามที่จะพูดให้ผิดไปจากความจริง
๔.๔ คนฟังเข้าใจตามความหมายที่พูดนั้น

๕ การดื่มน้ำเมาต้องประกอบด้วยองค์ ๔ คือ
๕.๑ น้ำที่ดื่มเป็นน้ำเมา
๕.๒ มีจิตคิดจะดื่ม
๕.๓ พยายามดื่ม
๕.๔ น้ำเมานั้นล่วงพ้นลำคอลงไป

 

สวัสดีครับ

ยินดีด้วยเช่นกันครับ 

สวัสดีครับ

พูดถึงเรื่องของการสัก ในบางครั้งมันบอกไม่ได้หลอกครับว่า ใครสักสวยหรือไม่สวย คมชัดหรือไม่คมชัด

มันอยู่ที่ความพึงพอใจของแต่ละบุคคลมากกว่าครับ บางคนชอบแบบเส้นคมชัดหมึกเข้มๆ บางคนชอบแบบลายไข่ปลา

กระผมไม่ขอแนะนำนะครับว่าจะต้องไปสักกับอาจารย์ท่านไหน

แต่จะแนะนำให้ ไปดู ไปสัมผัส ไปพูด ไปคุย ศึกษาข้อมูลก่อนดีไหมครับ

เพราะกระผมเชื่อว่าความพึงพอใจของแต่ละบุคคลไม่เท่ากัน ไม่เหมือนกัน?

ขอบคุณครับ?

ขอบคุณครับ 

สวัสดีครับ





ข้อตกลงและเงื่อนไขการสมัครสมาชิก


ขอชี้แจงเกี่ยวกับ กฏกติกา และ มารยาท ในการใช้งานกระดานสนทนาเว็บไซต์ วัดบางพระ  ดังต่อไปนี้

๑. ห้ามกล่าวพาดพิงกระทบถึงสถาบัน ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ อันเป็นที่เคารพสูงสุดยิ่งในทางที่เสื่อมเสีย

๒. ห้ามตั้งกระทู้ที่ส่อไปในทางลามก อนาจาร และ ผิดศีลธรรม

๓. ห้ามตั้งกระทู้ที่หยาบคาย ส่อเสียด ดูหมิ่น กล่าวหาให้ร้าย สร้างความแตกแยกของสมาชิก หรือสร้างความปั่นป่วนในกระดานสนทนาเว็บไซต์ วัดบางพระ

๔. ห้ามตั้งกระทู้ใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับการเมืองโดยเด็ดขาด

๕. ผู้ดูแลเว็บไซต์ วัดบางพระ ขอสงวนสิทธิ์ในการ ลบ หรือ แก้ไข ทุกความคิดเห็น โดยไม่ต้องชี้แจงเหตุผลใดๆ

๖. คำตัดสินของผู้ดูแลเว็บไซต์ วัดบางพระ ถือเป็นที่สิ้นสุด

๗. การยกเลิกความเป็น สมาชิก ให้อยู่ในการพิจารณาของ webmaster (เว็บ...) ตัดสินถือเป็นที่ยุติ


ทีมงานขอสงวนสิทธิ์ในการลบกระทู้ที่มีการพาดพิงถึงบุคคลอื่นในทางที่อาจก่อให้เกิดความเข้าใจผิด,
ความเสียหายต่างๆ ได้ ทั้งนี้และทั้งนั้นเพื่อเป็นการป้องกันและสร้างความสงบสุข เน้นความเป็นกลางอย่างที่สุด ในทุกๆกรณี

ขอบคุณครับ

สวัสดีปีใหม่พี่น้องชาวไทยเชื้อสายจีน

       



       

ขอบคุณครับ

สวัสดีครับ

ขอบคุณครับ

ด้วยความตั้งใจและเต็มใจครับ