กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 14 ส.ค. 2552, 12:27:19
-
:059:ร่อนเร่มาแดนไกล...จึงทำให้ต้องเหินห่าง
ด้วยว่าระยะทาง....นั้นมาขวางเส้นทางไป
หน้าที่มีภาระ....มิอาจจะทิ้งไปได้
หน้าที่นั้นยิ่งใหญ่...จึงจำใจต้องจากมา
ทิ้งถิ่นมาแดนไกล...แต่หัวใจยังห่วงหา
คิดถึงทุกเวลา...อยากพบหน้าคนรู้ใจ
มาอยู่ริมฝั่งโขง...เขียนกลอนโคลงคอยส่งให้
เขียนมาและตอบไป...คนชอบใจในกวี
วอนลมและเมฆหมอก....ฝากลมบอกถ้อยวลี
จากใจของ"รวี"....บทกลอนมีตลอดไป
ฝากไว้เพื่อให้อ่าน...และส่งผ่านซึ่งแรงใจ
จากผู้ที่อยู่ไกล...ขอฝากให้ผ่านสายตา
น้ำใจของมวลมิตร..ปลุกปลอบจิตทุกครั้งครา
ฝากผ่านกาลเวลา...ว่าคุณค่า...คนคืองาน..
:054:ด้วยความปรารถนาดีที่มีให้แก่ทุกคนเสมอมา :054:
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร-คนรอนแรม
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐.๒๗ น. ณ กุฏิน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
-
ว่าคุณค่า...คนคืองาน
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ ค่าของคนอยู่ที่ผลของงานครับ
-
คุณค่าของคนคือการงาน ขอบคุณพระอาจารย์ที่เมตตามากครับ สาธุ ... :054:
-
กราบนมัสการขอบคุณพระอาจารย์ครับที่เมตตาถ่ายทอดความรู้สึก ผ่านบทกลอน
-
สาธุ :114:สาธุ :114:สาธุ :114:กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ
กราบขอบพระคุณพระอาจารย์ ที่เมตตาบทกลอนอันไพเราะครับผม :053: :053: :053:
-
กราบนมัสการครับ
บทกลอนไพเราะมาก ได้อ่านบทกลอนของท่าน
ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหน ยามท้อแท้หมดกำลังใจ
บทกลอนเหล่านี้..จะคอยเป็นพลังให้ต่อสู้ต่อไป
เหมื่อนมีท่านอยู่ข้างๆเสมอไป ถึงแม้จะอยู่ไกล
ก็เหมือนอยู่ใกล้...น้องๆเสมอ :054:
อีกไม่นานหรอกครับเราคงได้พบเจอ :054:
-
02; :054:กราบนมัสการพระอาจารย์......
"หน้าที่มีภาระ....มิอาจจะทิ้งไปได้
หน้าที่นั้นยิ่งใหญ่...จึงจำใจต้องจากมา
ทิ้งถิ่นมาแดนไกล...แต่หัวใจยังห่วงหา
คิดถึงทุกเวลา...อยากพบหน้าคนรู้ใจ"
อ่านแล้วคิดถึงบ้านมากแต่มีหน้าที่รับผิดชอบ......
มีกำลังใจขึ้นมาทันทีเมื่ออ่านกลอนของท่าน.....
ขอขอบพระคุณมากๆๆๆๆ.........
:054: :054: :054: