กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด ธรรมะ และ นอกเหตุ เหนือผล => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ, กฎแห่งกรรม และ ประสบการณ์วิญญาณ => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 02 ก.ย. 2552, 09:26:03
-
นิวรณ์เข้าครอบงำ....
มำให้ความเจริญในธรรมต้องเสื่อมถอย
เพราะยอมแพ้ต่อกิเลสตัณหาที่เรียกว่า"ตามใจปากลำบากกาย"
ไม่รู้จักการประมาณในการบริโภค เพราะอยู่ในช่วงที่คุมอาหาร
เริ่มลดปริมาณอาหาร กระเพาะอาหารหดตัว
เราปริโภคอาหารเข้าไปในปริมาณปกติ
ทำให้เกิดการขยายตัวของกระเพาะอาหารและกล้ามเนื้อหน้าท้อง
จึงรู้สึกอึดอัดแน่นท้อง จะเดินจงกรมก็ไม่ได้มันปวด
จะนั่งสมาธิก็ไม่ได้มันง่วงเพราะเมาอาหาร
จึงได้แต่นอนดูเวทนา พิจารณาร่างกาย
เห็นคุณและโทษของการบริโภคอาหาร
มากเกินไปก็เป็นโทษ น้อยเกินไปก็เป็นโทษ
ปริมาณต้องพอเหมาะพอประมาณต่อร่างกายของเรา
แล้วความพอเหมาะพอประมาณของเรามันอยู่ตรงไหนละ
มันอยู่ที่กาย ที่ใจ ที่ความรู้สึกของเรา
ถ้าเราได้พิจารณาในขณะขบฉัน เราจะเห็นความพอดี
แต่ถ้าเราเอาจิตไปไว้ที่ลิ้นที่มันรับรู้รสชาติของอาหาร
และจิตไปปรุงแต่งในรสชาติอาหาร พอใจในรสชาติของอาหาร
มันก็เกิดกิเลสเพราะรส และเมื่อเราตามใจกิเลส ตามใจตัณหา
ขาดสติและสัมปชัญญะในขณะบริโภคอาหาร
ผลที่ออกมามันจึงเป็นทุกข์ เป็นภัยและเป็นโทษ
คนเรามักจะคิดถึงธรรมเมื่อเป็นทุกข์ ขณะที่เสวยสุขมักจะลืมธรรม...
:059:ขอบคุณนิวรณ์ธรรมที่นำมาสู่การพิจารณา :059:
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-กลุ่มยุทธธรรมสัญจร
๒ กันยายน ๒๕๕๒ เวลา ๒๑.๒๖ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย