กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: NONGEAR44 ที่ 22 ก.ย. 2553, 04:48:00
-
วีรกรรมสุดยิ่งใหญ่ของแม่ที่ลูกทุกคนควรอ่าน
ตึกเซนต์หลุยมารี แผนกประถม ราวปี พ.ศ. 2539
เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น ... มิสค่ะ ... ช่วงพักเที่ยงจะมีผู้ปกครองมารอพบสองท่านที่หน้าห้องนะคะ
โทรศัพท์แจ้งจากห้องประชาสัมพันธ์ ทำให้มิสอุไรพร นาคะเสถียร ครูประจำชั้น ป.4 รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
เพราะจำได้ว่านัดหมายแค่คุณแม่ท่านเดียวเท่านั้นในวันนี้
เอ... ใครละเนี่ย จะมีเรื่องอะไรรึปล่าวนะ เมื่อมาถึงห้อง ครูสาวแทบยกมือรับไหว้จากสุภาพสตรีทั้งสอง
ท่านไม่ทันหากแต่รูสึกแปลกใจที่เห็นคุณแม่ท่านหนึ่งยกมือไหว้แต่เพียงแขนข้างเดียว
อย่างไรก็ตาม มิสได้เชิญคุณแม่ท่านแรกเข้าไปคุยก่อนตามลำดับการนัดหมาย
โดยเก็บงำความแปลกใจไว้ หลังจากคุยกับคุณแม่ท่านแรกเสร็จ จึงได้เชิญคุณแม่อีกท่านเข้ามาคุยในห้องรับรอง
... ภาพแรกที่ได้เห็นชัด ๆ ทำให้ครูสาวตกใจเล็กน้อย แขนซ้ายของคุณแม่เป็นแขนเทียม
คุณแม่มาปรึกษาเรื่องการเรียนของลูก เพราะไม่ได้มาในวันนัดพบผู้ปกครองประจำปี เมื่อต้นปีที่ผ่านมา
ลูกเขาไม่อยากให้มา เขาบอกว่าอายพื่อนที่แม่ใส่แขนเทียม กลัวโดนเพื่อนล้อว่า แม่แขนเดียว
แม่เป็นหุ่นยนต์หรอ อะไรนี่นะคะ เลยไม่ได้มา น้ำเสียงคุณแม่แฝงแววเอ็นดูมากกว่าที่จะโกรธหรือไม่พอใจ
มิสอุไรพร ขออนุญาตซักถามเกี่ยวกับสาเหตุที่คุณแม่ต้องใส่แขนเทียม เมื่อได้ทราบความจริง
ครูสาวตัดสินใจแน่วแน่ว่าต้องจัดการเรื่องที่ลูกไม่ยอมรับและไม่เข้าใจแม่ หากปล่อยเรื่องนี้ไป...
จะเป็นตราบาปอันหนักยิ่งติดตัวเด็กไปภายหน้า ทั้งตัวลูกชายและคนที่ล้อเพื่อนที่ล้อเพื่อนด้วย
ช่วงเย็นวันนั้นมีชั่วโมงลูกเสือแต่ฝนตกหนัก มิสอุไรพร จึงได้โอกาสนำเรื่องนี้มาเล่าให้นักเรียนฟัง
เรื่องราวที่ว่านั้น ความดังนี้...
วันที่ 21 สิงหาคม 2536 หลังวันแม่ไม่กี่วัน... ครอบครัวหนึ่งเดินทางไปเที่ยวนากุ้งที่จังหวัดสตูล
ประกอบด้วย พ่อแม่และลูกชายอีกสามคน พวกเขาเดินชมนากุ้งไปตามทางเดินซึ่งเป็นคัดดินเล็ก ๆ ท่ามกลาง
บรรยากาศสดชื่นของธรรมชาติ โดยมีคุณพ่อเดินนำหน้ากับลูกชายคนโตสองคน ส่วนคุณแม่เดินตามหลังกับลูกชายคนเล็ก
ทางเดินที่เป็นคันดินนั้นมีการแบ่งเป็นท้องร่องเพื่อติดตั้งระหัดวิดน้ำซึ่งมีใบพัดเหล็กสูงจากคันดินราว 25 ซม.
คุณพ่อและลูกชายคนโตสองคนข้ามท้องร่องแล้วเดินนำต่อไปข้างหน้า ไม่มีใครฉุกคิดระวังถึงเหตุร้าย
แต่แล้วลุกชายคนเล็กกลับก้าวพลาดล้มลงไปในท้องร่อง ขากางเกงเข้าไปติดกับร่องของระหัดวิดน้ำที่กำลังหมุนอยู่และ
ฉุดขาของลูกทั้งสองข้างเข้าไปในใบพัดเหล็ก ถ้าเป็นพวกคุณ คุณจะทำอย่างไร ...
มิส หยุดเรื่องไว้ เพื่อซักถาม มองหน้านักเรียนทั้งห้องที่นั่งเงียบกริบ หน้าซีด โดยเฉพาะลูกชายของคุณแม่ท่านนั้น
แต่นักเรียนรู้มั้ยว่า คุณแม่ท่านตัดสินใจอย่างไร คุณแม่ไม่ยอมเสียเวลาคิดอะไรเลยท่านรีบดึงตัวลูกเอาไว้
แล้วเอาแขนซ้ายที่ว่างอยู่เข้าไปขวางใบพัดไว้ก่อน...ใบพัดหมุนแขนของคุณแม่เข้าไป ...
คนงานที่เห็นเหตุการณ์จึงรีบปิดเครื่องแต่แรงเฉื่อยยังทำให้ใบพัดหมุนด้วยกำลังรง ... แรงเสียจนกระชากแขนซ้านคุณแม่ ขาดสะบั้นลง !
คุณแม่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสสติสัมปชัญญะดับวูบลงในทันทีท้องร่องบริเวณนั้นแดงฉานไปด้วยเลือด ...
เลือดของแม่ ...ใบพัดเหล็กยังหมุนต่อไปอีกเล็กน้อยและบดเอาขาทั้งสองข้างของลูกชายคนเล็กจนกระดูกหัก แต่ไม่ขาด
ไม่ขาดเพราะ... เพราะแขนซ้ายของแม่ขาดแทน .. ไม่ขาด พราะแม้ไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ มือขวาของแม่ยังยึดตัวลูกเอาไว้แน่น ... ไม่ยอมปล่อย ...
คุณพ่อและลูกคนโตทั้งสองคนหันกลับมามองตามเสียงตะโกน เอะอะโวยวายของคนงาน พร้อม ๆ กับเสียงกรีดร้องของคุณแม่
ภาพที่เห็นทำให้พวกเขาช๊อกแทบสิ้นสติ ... คุณพ่อรีบกระโจนพรวดเดียวถึงตัวแม่และลูกน้อย ...
แต่... มันสายเกินไปแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้ คือ รีบพาทั้งสองส่งโรงพยาบาลทันที ผลการรักษา คุณแม่ต้องใส่แขนเทียมแทนที่ขาดไป
ส่วนลูกชายคนเล็ก ที่ขาหักต้องพักฟื้นนานราวสามเดือน จึงสามารถเดินได้ เป็นปกติ
มิสอุไรพร กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง แล้วถามว่า นักเรียนคิดว่าคุณแม่ท่านนี้กล้าหาญไหมคะ
เด็ก ๆ พากันตอบเป็นเสียงเดียวกันพลางพยักหน้า หลาย ๆ คนยังหน้าซีดเซียว เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ตามที่ครูเล่า
มิส มองหน้าลูกชายของคุณแม่แล้วบอกว่า... นักเรียนทราบไหมว่าคุณแม่ท่านนั้นเป็รียนคุณแนคุณแม่ของเพื่อนเราในห้องนี้เอง
ไหน ใครเป็นลูกของคุณแม่ท่านนั้น ยืนขึ้นให้เพื่อนเห็นหน่อยสิ... เด็กคนนั้นยืนขึ้น ท่ามกลางเสียงปรบมือของเพื่อน ๆ ทั้งห้อง
"วันนี้เมื่อคุณกลับไปบ้าน มิสฝากเรียนคุณแม่ด้วยว่า พวกเราชื่นชมและยกย่องท่านมาก ๆ"
มิสได้ทราบว่ามีหลาย ๆ คนไปล้อเลียนเพื่อน ไหนคนไหนบ้างคะที่เคยล้อคุณแม่เขา ถ้ามี เราลูกผู้ชายต้องกล้ารับค่ะ
มีนักเรียน 3-4 คน ยืนขึ้น ใบหน้าของแต่ละคนรู้สึกสำนึกผิด แล้วมิสก็ถามว่า ดีมากนักเรียน ตอนนี้คุณคงมีอะไรอยากจะพูดกับเพื่อนใช่มั๊ยคะ
เด็กชายกลุ่มนั้นเดินเข้าไปโอบกอดคอ แล้วกล่าวขอโทษเพื่อนด้วยความจริงใจ ครูสาวน้ำตาคลอเบ้า ยืนมองภาพนั้นด้วยความปลาบปลื้มใจ
ใครเล่า ... จะเข้าใจความเจ็บช้ำ ขมขื่นในหัวใจเล็ก ๆ ของเด็กชายคนหนึ่ง ที่ถูกเพื่อนล้อเลียนประสาเด็กไม่ทันคิด
หากบัดนี้ ... ความรักของแม่และน้ำใจของเพื่อน ๆ ได้สลายปมด้อยในใจของเขาไปจนสิ้น เหลือเพียงความรักและความภาคภูมิใจในตัวคุณแม่เท่านั้น
เมื่อหมดชั่วโมงเรียน มิสได้เรียกลูกชายคุณแม่ เข้าไปคุยอีกครั้ง "วันนี้เรามีอะไรในใจที่คิดว่าควรพูดกับคุณแม่ม้ยคะ"
เด็กคนนั้นนิ่งคิดไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบเสียงสั่นปนสะอื้นว่า ....
"ผม... ผม จะไปขอโทษคุณแม่ แล้ว... บอกคุณแม่ว่า ผมรักคุณแม่มากที่สุดในโลกเลยครับ"
... ใครที่ยังลังเลที่จะตอบแทนพระคุณพ่อ - แม่
อ่านไว ไว นะคะ เพราะเวลามีไม่มากแล้ว
รู้มั้ย น้ำนมหยดหนึ่งที่ไหลจากอกแม่
ต้องมาจากน้ำตาและหยาดเหงื่อเท่าไหร่
บอกเถอะนะ บอกทุกวัน ว่ารักแม่..มากมาย
กอดแม่เถอะนะให้คุ้นเคย กอดเลยไม่ต้องอาย
กอดก่อนที่จะไม่มีแม่ให้กอด
และพยายามบอกแม่ทุกวันก่อนที่จะไม่มีแม่ให้บอก
-- รักแม่ที่สุดเลยค่ะ --
ขอบคุณที่มา เว็บบอร์ด พลังจิต
-
ขอขอบคุณสำหรับบทความดีครับ
-
[shake]:016:เยี่ยมยอดครับ...ได้อ่า่นบทความดีๆและนึกภาพตาม :075:ขนลุกไม่ได้เสียวที่แขนขาดนะมันตื้นตัน....และ 15; 23;...น้ำตามันจะไหลอย่างบอกไม่ถูก
ถึงแม่้ไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว....ผมก็รักแม่ที่สุดเลยครับ :070: :070: :070: :015:[/shake]
-
อ่านแล้วขนลุกไปทั้งตัวไม่กล้าอ่านต่ิอจนจบครับ
-
แม่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อลูก ไม่ว่าจะลำบากค่ไหน และไม่ว่ามนุษย์หรือสัตว์แม่จะปกป้องลูกเสมอ ถึงแม้ตัวตายก็ยอม
-
WHAT RULES THE WORLD
They say that man is mighty;
He governs the land and sea,
He wields a might scepter
O'er lesser powers that be.
But a mightier power and stronger
Man from his throne has hurled,
For the hand that rocks the cradle
Is the hand that rules the world.
-- William Ross Wallace
ถึงชายได้กวัดแกว่งแผลงจากอาสน์
ซึ่งอำนาจกำแหงแรงยิ่งกว่า
อันมือไกวเปลไซร้แต่ไรมา
คือหัตถาครองพิภพจบสากล
(แปลโดย พระราชธรรมนิเทศ)
-
อ่านเรื่องของแม่ทีไรน้ำตาคลอทุกที คิดถึงคุณแม่ ท่านเสียไปแล้วผมยังตอบแทนคุณท่านไม่มากเท่าไหร่เลย
-
ขอบคุณครับ......ซึ้ง..........จริงๆครับ................. :090: :090: :114: :090: :090:................