ถูกกกก ต้องนะครับ ...
ว่ากันว่า ในบางกอกเมื่อก่อน คนกรุงบ้านๆ ยังไม่รู้จักภูเขา ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร สูงแค่ไหน
จนต้องมีการสร้างภูเขาทองให้เห็นว่า นี่นะ เขาเรียกว่า ภูเขา ... อ๋อ เขามันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
แต่พอไปเจอภูเขาจริงๆ อย่าง ดอยสุเทพ หรือ ภูกระดึง นั้นละของจริง มันต่างจากภูเขาอิมเมจ คนละเรื่อง ..
จิ๊บๆไปเลย ภูเขาทอง ซอสพริก 
อ่านข้อความนี้แล้วผมนึกถึงถึงตอนนั่งสมาธิ นึกถึงเราจินตนาการถึงองค์พระภายใน ดวงแก้วใส ว่าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เคยนั่งจินตนาการไปต่างๆนานา พอปฏิบัติธรรมไปเรื่อยๆ ไอ้ความอยากมันก็หมดไป เห็นก็ได้ ไม่เห็นก็ได้ พอวันหนึ่งจิตมันหนึ่งของมัน จิตมันตกศูนย์ เหมือนใจหายอย่างนั้น แสงสว่างๆจ้า แต่เย็นสบาย สว่างทั่วทั้งบน ล่าง หน้า หลัง ซ้าย ขวา เห็นตัวเองขาวใสอยู่กลางกาย มันช่างไม่เหมือนกับที่เราจินตนาการไว้เลย เหตุการณ์มันเกิดเร็วมาก เหมือนว่าเกิดแค่วินาทีเดียว เราตกใจเพราะเรายังประครองใจไม่เป็น ภาพก็หาย เราลืมตา อะหยา นั่งผ่านไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง ทำไมมันเร็วจัง เราคิดว่ามันแค่วินาทีเดียวเองครับ
เป็นลูกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ชอบมาศึกษาสายวิทยาธร ก็กลัวๆเหมือนกันนะครับท่านอชิตะ ถ้าอยู่อย่างนี้นานๆ กลัวว่าจะไม่ได้ไปดุสิตบุรี แต่จะไปป่าหิมพานต์แทนซะงั้น
ขอยืนยันครับว่าไม่ว่าจะจินตนาการขนาดไหน ก็ไม่เท่าเห็นจริงครับ
ขอบคุณครับ
ธรรมสวัสดี
