เรื่องเล็กยิ่งกว่าเม็ดฝุ่นครับ ใจอย่าเสียถ้าของแบบนี้เสื่อมง่ายๆคงไม่มีประเทศไทยในวันนี้ ไม่ต้องออกรบหรอกครับแม้กระทั่งต่างชาติรู้ทหารไทยมีดี เอาประจำเดือนมาแก้หรือของต่ำนานามาแก้ ยังแก้ไม่ได้เลย เพราะคนที่ถือของเขามีศรัทธาและปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ อย่าไปด่าพ่อแม่เขา และผิดเมียชาวบ้าน ที่สำคํญอย่าประมาทขาดสติ สุดยอดแล้วครับ ขลังไม่ขลังอยู่ที่จิต ขอบคุณ
มีอีกเรื่องนึงครับ จะขอปรึกษาหน่อย
เมื่อ 03/03/2555 ที่งานไหว้ครูวัดบางพระ เรื่องมีอยู่ว่าในวันงานผมไปอยู่ในโบสถ์เก่าของวัดเนื่องจากคนที่ลานหน้าปรัมพิธีมีจำนวนมากจนเต็มและตัวผมเองก็ไม่อยากของขึ้นด้วยเวลาผ่านไปจนเวลาได้ 09:00น. ก็มีคนของขึ้นไปเรื่อยๆมากบ้างน้อยบ้าง ในช่วงนึงมีคนขึ้นฤาษีแล้วชี้นิ้วมาทางที่ผมยืนอยู่ เท่านั้นแหละ ขณะนั้นผมยืนเกาะด้านในกำแพงโบสถ์ อาการจากคนปกติกลับกลายเหมือนจะวูบ หน้าเริ่มมองขึ้นฟ้า แขนขวาและซ้ายเริ่งเกร็ง มือเริ่มจิกและบีบก้อนอิฐของกำแพงจนแน่ ในช่วงนั้นจำความได้บางเป็นบางส่วนคือ ผมเริ่มเขย่าและสะบัดที่กำแพงด้วยมือทั้งสองข้าง เท่าที่พอจำได้คือผมออกแรงดันกำแพงมากจนตัวผมเองไถลลงไปนั่งกับพื้นแต่มือก็ยังจับและบีบกำแพงอยู่ อาการเริ่มมากขึ้นโดยผมรู้สึกว่าหายใจไม่ออกจนกระทั่งไอออกมาแต่เสียงที่ออกมากลับกลายเป็นเสียงหัวเราะอย่างรุนแรงและดังแบบที่ไม่เคยมาก่อนในชีวิต อาการมากสุดคือด้วยอาการที่เราเกร็งบวกกับหายใจขัดๆไม่เป็นจังหวะจึงกลายเป็นตะโกน"โฮกกก...ฮาก"ประมาณสามครั้งแบบสุดกำลังจนตัวผมเองหูอื่อไปเลยและไม่ได้เสียงรอบข้าง ในขณะนั้น หลังจากที่ทุกอย่างเริ่มเบาลงผมก็ เริ่มได้สติ เริ่มมองเห็น แต่อาการที่มือขวายังบีบนิ้วเข้าและกางนิ้วออกอย่างแรงนั้นยังไม่หยุด หายใจก็หอบสุดๆแบบไม่เคยมากขนาดนี้ และยังไม่สามารถลุกออกไปจากตรงนั้นได้ ต้องหายใจให้หายเหนื่อยให้หายหอบประมาณสามถึงห้านาที ถึงจะปกติและเริ่มเดินได้
สอบถามว่า
- นี่คืออาการของขึ้นใช่ไหมครับ
- ในกรณีที่เราจะควบคุมอาการนี้ทำได้หรือไม่ และอย่างไร
- ในยามจวนต้วเราสามารถเรียกพละกำลังตรงนี้มาใช้งานได้หรือไม่ และอย่างไร
ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ
(เป็นประสบการณ์ส่วนตัวไม่ใช่ข้อสรุปของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง และอภัยล่วงหน้ากับข้อความที่เหนือปกติ)