ผู้เขียน: คนวัด...

ผู้อายสิ่งควรอาย
ปราชญ์ทั้งหลายท่านชื่นชม
ว่าเขานั้นเหมาะสม
เป็นคนดีที่ไม่ตาย
เอาเปรียบเห็นแก่ตัว
คือความชั่วที่ควรอาย
สุดยอดความเลวร้าย
ตัวทำลายคุณธรรม
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๑๑ ก.ค.๒๕๖๓

ยอมตายวายชีวา
เพื่อรักษาคุณธรรม
นี้คือผู้เลิศล้ำ
ชาววิญญูท่านบูชา
ร่างกายของตายได้
หลังสิ้นใจก็ไร้ค่า
คุณธรรมยั่งยืนกว่า
ดำรงอยู่คู่ฟ้าดิน
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๑๐ ก.ค.๒๕๖๓

เมื่อบ้านถูกไฟไหม้
ทรัพย์ที่ได้ขนออกมา
นั้นแหละสิ่งมีค่า
ได้พึ่งพาและใช้การ
เมื่อกายเราย่อยยับ
บรรดทรัพย์ที่ให้ทาน
จักนำทั้งอาหาร
และวิมานมาให้เรา
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๙ ก.ค.๒๕๖๓

ผู้อยู่วัดมั่นในพระไตรรัตน์
ผู้มาวัดมุ่งมาหากุศล
ชาวพุทธจึงชื่อว่าปัญญาชน
เป็นบุคคลตัวอย่างทางความดี
ผู้อยู่วัดออกไปนอกไตรรัตน์
ผู้มาวัดมุ่งหน้ามาพึ่งผี
หากชาวพุทธมาเป็นเสียเช่นนี้
ยากจะหนีให้พ้นคนดูแคลน
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๘ ก.ค.๒๕๖๓

มนุษย์เป็นเวไนย
คือดีได้ด้วยฝึกฝน
มิใช่จะเลิศล้น
โดยกำเนิดที่เกิดมา
คำติยามผิดพลาด
พระจอมปราชญ์ตรัสสอนว่า
เป็นสิ่งมีคุณค่า
ควรรับไว้แก้ไขตน
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๗ ก.ค.๒๕๖๓

การรู้ความเป็นจริง
แล้วละทิ้งความเห็นผิด
เปลี่ยนทางของชีวิต
ที่เคยเดินมาเนิ่นนาน
นี้คือการเห็นธรรม
เป็นเครื่องนำจิตวิญญาณ
ข้ามพ้นอนธการ
สู่สถานอันปลอดภัย
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๖ ก.ค.๒๕๖๓

อาวุธอาจสังหารผลาญร่างกาย
ให้ล้มตายสมจิตคิดล้างผลาญ
แต่จะเพิ่มความคิดจิตวิญญาณ
ให้เบ่งบานมากมายในใจคน
การใช้ธรรมนำหน้าเข้าหากัน
โดยยึดมั่นเมตตาเป็นเบื้องต้น
เป็นวิธีประเสริฐอันเลิศล้น
ช่วยให้พ้นเวรภัยได้แท้จริง
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๕ ก.ค.๒๕๖๓

สิ่งที่ไร้ตัวตน
อาจส่งผลร้ายและดี
เขาเรียกกันว่าผี
บางคนมีความสัทธา
รู้ว่าอยู่ที่ไหน
เป็นต้องไปกราบบูชา
ผลลัพธ์ที่ได้มา
คือได้ผีที่แท้จริง
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๔ ก.ค.๒๕๖๓

ไม่เอาแต่ใจเรา
เอาใจเขาเป็นที่ตั้ง
มิตรภาพจึงจีรัง
ไร้วิวาทขัดแย้งกัน
รู้จักเสียสละ
รู้เลิกละความยึดมั่น
คุณธรรมสร้างสัมพันธ์
อันจีรังให้สังคม
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๓ ก.ค.๒๕๖๓

ตำแยอยู่ในป่า
หรือนำมาใส่แจกัน
ก็คงซึ่งความคัน
ไม่มีวันจะหายไป
มนุษย์มีจริต
คู่กับจิตมาอย่างไร
จะอยู่ ณ ที่ใด
ยากแก้ไขให้เปลี่ยนแปลง
พระเทพมหาเจติยาจารย์
จจ.นฐ. ๒ ก.ค.๒๕๖๓